Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τα τραγούδια του Chinese Democracy(2008), πρέπει να γυρίσουμε 17 χρόνια πίσω από την χρονολογία κυκλοφορίας του, στο 1994 όταν οι Guns N' Roses, διαλύθηκαν κι έγιναν το προσωπικό συγκρότημα του Axl Rose. Μαζί του, παρέμειναν ο οργανίστας Dizzy Reed κι ο κιθαρίστας Paul Tobias, για να προστεθούν το 1997 ο κιθαρίστας Robin Finck(Nine Inch Nail), ο ντράμερ Josh Freese, ένα χρόνο αργότερα ο μπασίστας Tommy Stinson κι ο πολυμουσικός(!) Chris Pitman. Μια σύνθεση που δεν κράτησε πολύ, αφού με την πάροδο των μηνών από το συγκρότημα πέρασαν πολλοί και καλοί μουσικοί όπως οι κιθαρίστες Buckethead, Richard Fortus(παραμένει στη σύνθεση!) και Ron "Bumblefoot" Thal, οι ντράμερ Brain και Frank Ferrer (επίσης παραμένει), ενώ από την κονσόλα του παραγωγού πέρασαν οι Moby, Youth, Shawn Beavan και Ray Thomas Baker(!) ενώ ακούστηκαν και τα ονόματα των Steve Lillywhite, Scott Litt, Mike Clink και Mark Bell, οι οποίοι τελικά δεν δούλεψαν. Στο διάστημα όλων αυτών των χρόνων, το συγκρότημα ηχογραφούσε και η Geffen, με την οποία είχαν συμβόλαιο, είχε προγραμματίσει την κυκλοφορία του για το 1999, αλλά έπεσαν εντελώς έξω, με τα έξοδα ηχογραφήσεων να ξεπερνούν τα 13.000.000$ . Εκείνη τη χρονιά (δηλ. το 1999), ο Axl ανακοίνωσε τον τίτλο του άλμπουμ,καθιστώντας το την πιο καριβή ηχγογράφηση δίσκου που έγινε ποτέ και να δηλώνει ότι έχει υλικό για 2 άλμπουμ. Με τον τίτλο να έχει ανακοινωθεί, σύντομα η μια αναβολή κυκλοφορίας, έφερνε την άλλη, με την κυκλοφορία του να προγραμματίζεται για το 2004, με κάποια κομμάτια να διαρρέουν στο διαδίκτυο, αλλά και να παρουσιάζοντα διαρκή νομικά προβλήματα. Με τα τιμολόγια να φθάνουν καθημερινά στα γραφεία της Geffen, ο Δ/νων Σύμβουλος της εταιρείας Jimmy Iovine, ζητά από τον Tom Zutaut, τον άνθρωπο που τούς είχε ανακαλύψει αλλά κι είχε απολύσει πριν 2 χρόνια, να ολοκληρώσει το άλμπουμ. Η παρουσία του, άλλαξε σε αρκετά πράγμματα τον ήχο τους και ίσως να επίσπευσε κάποια πράγματα, αλλά ο δίσκος παρέμενε κολλημένος.Έτσι η ο Geffen το αφαίρεσε από το πρόγραμμα κυκλοφορίας της και απέσυρε τη χρηματοδότηση, δηλώνοντας: "Έχοντας υπερβεί όλα τα προβλεπόμενα και εγκεκριμένα έξοδα ηχογράφησης κατά εκατομμύρια δολάρια, είναι υποχρέωση του κ. Rose να χρηματοδοτήσει και να ολοκληρώσει το άλμπουμ, όχι της Geffen". Εκείνη την εποχή, ο διευθυντής Merck Mercuriadis είπε ότι το άλμπουμ ήταν κοντά στο να ολοκληρωθεί αλλά δεν υπήρχε κανένα σημάδι για την κυκλοφορία του.
ΚΙ ΕΦΘΑΣΕ Η ΩΡΑ…
Έτσι όπως εξελίχθηκε η όλη ιστορία, κανένας πλέον δεν περίμενε την κυκλοφορία του. To πρώτο τραγούδι που ακούσαμε, ήταν το απογοητευτικό “Better”, ένα industrial κομμάτι, με τον Axl να γρυλλίζει και να μην διαθέτει τίποτε από τη μελωδία και τη ροκιά των παλιών Gunners. Απογοήτευση. Το "Madagascar", σύνθεση των Axl Rose και Chris Pitman ήταν σίγουρα καλύτερο, κοντά στον παλιό καλό ήχο τους αλλά δεν έφθανε.Πάντως εδώ ο Axl, τραγουδάει σαν Axl! Ακούγοντας από το διαδίκτυο τα υπόλοιπα κομμάτια, κανένα δεν μου τράβηξε την προσοχή, όσο το “Street of Dreams” που ήταν (κι είναι), ένα πολύ καλό τραγούδι. Το καλύτερο του άλμπουμ! Το Chinese Democracy το άκουσα πολλές φορές και σε καμία από αυτές, δεν με «κέρδισε». Δεν έχει την αίσθηση των προηγούμενων άλμπουμ τους και σε καμία περίπτωση δεν είναι ένα Guns and Roses άλμπουμ!
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Σε αυτά τα 15 χρόνια (από το 1994 έως και την κυκλοφορία του Chinese Democracy), ο Axl αποκόπηκε από τους fans, «προσέφερε» τον εαυτόν του για δεκάδες πικρόχολα σχόλια (δικαιολογημένα), κάνοντας την κυκλοφορία του άλμπουμ , ανέκδοτο.Εκείνο που κατάλαβα, ήταν ότι προσπάθησε να παρουσιάσει μα ιδανική εκδοχή του εσωτερικού του κόσμου, ένα καλλιτεχνικό ναρκισσισμό, που δεν οφήγησε πουθενά, παρ΄όλη την εμφανή προσπάθεια του να είναι σύγχρονος με τη νέα μουσική εξέλιξη που είχε παρουσιαστεί όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς να χάνει το μεγαλείο των παλιών Gunners. Πράγμα αδύνατον! Εκείνο που θμάμαι από τον εαυτόν μου, ήταν να λέει όταν άκουσα τα τραγούδια «μα καλά, αυτά έκανε τόσα χρόνια στο studio”. Και νομίζω ότι λίγο πολύ, όλοι αυτό είπαμε, αφού οι προσδοκίες ήταν κατά πολύ ανώτερες από το αποτέλεσμα! Τελικά, το Chinese Democracy εξελίχθηκε σαν εκδήλωση μιας μεγαλομανίας, που δεν άφησε τίποτε ουσιαστικό πίσω. Ακόμα και σε σχέση με το Spaghetti Incident, το Chinese Democracy υστερεί, αφού το άλμπουμ με τις διασκευές, σ’ αρέσει δεν σ΄αρέσει(σ.σ. εμένα δεν μου αρέσει), έχει ένα λόγο ύπαρξης. Το Chinese Democracy, απολύτως κανένα!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
4/8/23
Ο ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΡΙΦΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟ CHINESE DEMOCRACY
 |
| Το οπισθόφυλλο |
To Chinese Democracy αποτελεί ένα μουσικό παράδοξο στη δισκογραφία των Guns and Roses που εξακολουθεί να διχάζει μέχρι και σήμερα τους κριτικούς και τους οπαδούς του συγκροτήματος! Πρόκειται για ένα μείγμα ως επί το πλείστο industrial μελωδιών και χαοτικών συναισθημάτων που αντικατοπτρίζουν την ταραγμένη ψυχοσύνθεση του χαρισματικού κατά τα άλλα τραγουδιστή και συνθέτη Axl Rose σε μια δύσκολη και μεταβατική φάση της ζωής του, μια εποχή που το «Πιο επικίνδυνο συγκρότημα στο κόσμο» μεταμορφώθηκε σε ανελέητο «Freak Show» προσελκύοντας αμφιλεγόμενους (από πολλές απόψεις) μουσικούς και entourage. Προσωπικά το Chinese Democracy δεν μου άρεσε, δεν ήταν αυτό που περίμενα, δεν ήταν αυτό που ήθελα, δεν ήταν αυτό που είχα αγαπήσει… Όλα ακούγονται περίεργα, διαφορετικά, πιο στυλιζαρισμένα, υπερβολικά επεξεργασμένα χωρίς το edge και το feeling των παλιών συνθέσεων.
Αν προσθέσει κανείς στην εξίσωση το τραγικό εξώφυλλο, το αλλαγμένο λογότυπο με τους κινέζικους χαρακτήρες και τα στάχια (wtf!) αλλά και όλη την παραφιλολογία που συνόδευε τον δίσκο μέχρι την κυκλοφορία του, το αποτέλεσμα είναι το απόλυτο μηδέν (με εξαίρεση το «This I Love» το «Better», το «Street Of Dreams» και το «Sorry» που αποτελούν χρυσές μετριότητες)!
I’m Sorry for you…. Not sorry for me…
Ίσως φταίω εγώ που δεν κατάφερα ποτέ να κατανοήσω το Chinese Democracy και να αποκωδικοποιήσω τα μηνύματα που κρύβει, ίσως να είμαι εγώ περίεργος που δεν μπόρεσα να βρω κάποιο στοιχείο να ταυτιστώ με τον Buckthead ή τον Bumblefoot… Δεν ξέρω…
Κώστας Στριφτός
The Rockin’ Dead – Founder & LV
ΥΓ1: Πολλοί υποστηρίζουν ότι έπρεπε να είχε κυκλοφορήσει σαν solo δίσκος του Axl. Διαφωνώ! Ο Axl ήταν η ραχοκοκαλιά του συγκροτήματος, η έμπνευση και η κινητήριος δύναμη που ώθησε τους GNR στην κορυφή! To υπέρμετρο ταλέντο του Slash δεν θα ήταν ποτέ αρκετό χωρίς το όραμα του Axl για να γραφτούν τραγούδια όπως το Estranged, το November Rain και να γυριστούν τα επικά music video που έχουν χαραχτεί στη μνήμη μας. Αντιστρόφως ανάλογα, για να γίνει πράξη μια ιδέα ή ένα όραμα απαιτείται ο κατάλληλος «Τεχνίτης»… και δυστυχώς η χημεία Axl/Slash ήταν μοναδική και αναντικατάστατη. Ας γίνει αυτό ένα μάθημα για τους νέους μουσικούς και τα συγκροτήματα…
ΥΓ2: Don’t get me wrong, GNR are my Favourite Band!!!
Δημοσίευση σχολίου