Τακτικός και φανατικός αναγνώστης της αγγλικής μουσικής εφημερίδας Melody Maker, διαβάζω σε ένα φύλλο της τού Μαρτίου του 1977 την κυκλοφορία ενός δίσκου που με ενδιέφερε απόλυτα. Οι Rough Diamond, το συγκρότημα που είχε σχηματίσει ο David Byron μετά την αποχώρηση του από τους Uriah Heep, κυκλοφορούσε τον πρώτο (σ.σ και μοναδικό) δίσκο του. Σίγουρα δεν υπήρχε περίπτωση να κυκλοφορήσει σε ελληνική εκτύπωση αλλά όπως αποδείχτηκε δεν ήλθε ούτε εισαγωγής. Σε μια εποχή που κανείς από τους νεώτερους δεν μπορεί να καταλάβει (ελάχιστα ταξίδια προς το εξωτερικό, περιορισμένο συνάλλαγμα, αδυναμία αγοράς μέσω ταχυδρομείου), έπρεπε να ταξιδέψω στο Λονδίνο για να τον αγοράσω.
Λίγα χρόνια αργότερα όταν πήγα στο Λονδίνο το 1985, τον βρήκα στα μεταχειρισμένα, στην περίφημη αλυσίδα μεταχειρισμένων δίσκων Music & Video Exchange σε ένα κατάστημα που ήταν, και εξακολουθεί να υπάρχει, στο Notting Hill Gate, πολύ κοντά στο metro. Κυριολεκτικά τον βούτηξα και περίμενα πως και πώς να επιστρέψω στην Ελλάδα να τον ακούσω. Για να είμαι ειλικρινής, πέραν της πολύ καλής ερμηνείας του David Byron, τα τραγούδια σαν συνθέσεις ήταν μέτρια. 9 τραγούδια που στο τέλος δεν σου μένει κανένα, χωρίς μαγεία, χωρίς κάτι καινούργιο, μάλλον με απογοήτευσαν. Βλέπετε, προσδοκία κι η αναμονή, είχαν γιγαντώσει, αδικαιολόγητα, στο μυαλό το άλμπουμ.
Οι κόκκινες λέξεις αποτελούν links και μπορείτε να τις πατήσετε.
Η παρέα των Rogh Diamond, εκτός του David Byron, συμπληρωνόταν από τον πρώην κιθαρίστα των Humple Pie, Clem Clemason, τον πρώην ντράμερ των Wings, Geoff Britton, τον William Bat μπάσο και Damon Butcher πλήκτρα. Τη χρονιά που κυκλοφόρησε, το 1977, πολλά είχαν αλλάξει αλλά κι άλλαζαν στην Μ.Βρετανία, κι ένα ακόμα συγκρότημα στον τυπικό hard rock της εποχής και μάλιστα χωρίς hit single, θα χανόταν σίγουρα. Και χάθηκε! Το “Rock’n’Roll” που ανοίγει το άλμπουμ αφήνει κάποιες ελπίδες για τη συνέχεια που δεν επαληθεύονται. Επαναλαμβάνω το άλμπουμ δεν είναι κακό, αλλά στερείται ειδικού βάρους. Ο Byron εξακολουθεί να είναι καταπληκτικός στις λίγες live εμφανίσεις που πραγματοποίησαν στην Μ.Βρετανία και αμέσως μετά την κυκλοφορία του πήγαν στην Αμερική, όπου άνοιγαν τις συναυλίες του Peter Frampton. Ακολούθησε μια σειρά εμφανίσεων σε μικρά clubs, πράγμα που στενοχώρησε τον David Byron που είχε συνηθίσει να παίζει σε μεγάλους χώρους (σ.σ. με τουςUriah Heep). Η εμπορική αποτυχία του δίσκου αλλά και οι μικροί χώροι που έπαιζαν, έφερε γρίνια και ένα σημείο τριβής του Byron με τους υπόλοιπους ήταν η εμφάνισή του που δεν φόραγε blue jean αλλά φανταχτερά σακάκια και παντελόνια (λαμέ) Όταν του είπαν ότι πρέπει να συντονιστεί ενδυματολογικά με τους υπόλοιπους τους είπε «The Byron does not wear jeans». Οι ημέρες τους ήταν λίγες και μετά την επσιτροφή τους από την Αμερική, η Island Records διέκοψε το συμβόλαιο τους. Ο David Byron, που ήταν μεγάλος πότης, αφού σε κάθε συναυλία του έπινε ένα μπουκάλι σαμπάνιας(!), αποχώρησε για να σχηματίσει τους Byron Band με τον κιθαρίστα Robin George και οι υπόλοιποι συνέχισαν με νέο όνομα Champion και υπέγραψαν στην Epic Records με τραγουδιστή τον Garry Bell. Δεν έκαναν όμως απολύτως τίποτα. Αντίθετα, οι Byron Band ηχογράφησαν το άλμπουμ On the Rocks(1981), ενώ το 2003δ κυκλοφόρησε το διπλό cd Lost And Found με live, ακυκλοφόρητα και πρόβες τους. Ο David Byron, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 38 ετών(!) εξ αιτίας των επιπλοκών που του δημιούργησε η κατανάλωση αλκοόλ. Λίγο πριν το θάνατο του, ο Mick Box είχε πάει σπίτι του να τον πείσει να επιστρέψει στους Uriah Heep αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Το εξώφυλλο του μοναδικού τους άλμπουμ με ανάγλυφα τα γράμματα.
Έχω στη συλλογή μου τον συγκεκριμένο δίσκο και συμφωνώ απόλυτα με την κριτική. Ο χαρακτηρισμός "αδικοχαμένος" ταιριάζει απόλυτα στον David Byron.
ΑπάντησηΔιαγραφή