Ήταν 2009 όταν οι W. E. T. κυκλοφόρησαν την πρώτη τους μεγαλειώδη δουλειά. Μερικούς μήνες πριν συμβεί αυτό, θα βρισκόμουν στο στούντιο του Rockmachine όπου έκανε εκπομπή ο Αλέξανδρος Ριχάρδος. Έχοντας ο ίδιος ένα πρώτο δείγμα από την επερχόμενη κυκλοφορία τους θα με έφερνε σε μία αρχική επαφή λέγοντάς μου χαρακτηριστικά : "Αυτό είναι για εσένα!"
Πόσο δίκιο είχε! Τα χρόνια κύλισαν σαν νεράκι φτάνοντας πλέον στο σήμερα, δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια από τότε και με πέντε πλέον στούντιο κυκλοφορίες συν μία live ηχογράφηση, έχοντας στο scanner μας τον ολοκαίνουριο δίσκο τους με τίτλο Apex.
Το μελωδικό rock των W. E. T. αυτή τη φορά αναδύει περισσότερο το στοιχείο των Eclipse με αποτέλεσμα να έχει περισσότερο hard χαραχτήρα και λιγότερο a.o.r..Ο δαιμόνιος Erik Martensson κατορθώνει να σκορπίσει το μουσικό του άρωμα με συνθέσεις που άλλες φορές φέρουν την αποκλειστικότητά του, με κιθάρες και πλήκτρα που υπακούν στο όραμά του και με παραγωγή που σφραγίζεται από την υπογραφή του. Τα τρία αναπόσπαστα στοιχεία, εκτός των αρχικών γραμμάτων του ονόματος της μπάντας, δηλώνουν παρόν και εδώ. Ποιότητα, κλάση, δύναμη! Η Σουηδική υπεροχή ως προς την δημιουργία ενός συμπαγή melodic hard rock ήχου μπορεί να γίνει άμεσα αντιληπτή καθώς οι Eclipse κιθάρες, ρυθμικές και lead, δρουν ανεπηρέαστες μέσα σε ένα περιβάλλον που αφήνεται ως υπονοούμενο ο κομψός χαρακτήρας των Work of Art. Σίγουρα πολλοί από εμάς θα επιθυμούσαμε μία ισχυρότερη μουσική δήλωση από την πλευρά του Robert Sall που ενδεχομένως να συμβεί σε μελλοντική τους δουλειά. Στην συγκεκριμένη πάντως, η λαχτάρα για φως και καθοδήγηση μέσα στο σκοτάδι αφήνεται στον Martensson ο οποίος θα μας δώσει το ελπιδοφόρο μήνυμα που αναζητούμε στην συγκεκριμένη μουσική με λίγες πινελιές γκρίζου χρώματος, έτσι για το σπάσιμο της μονοτονίας. Το βασικό στοιχείο στην ίδρυση των WET ήταν πάντα η δημιουργία ενός σύγχρονου μελωδικού hard rock ήχου που ωθεί το είδος στο μέλλον, συνδυάζοντας δυνατούς ρυθμούς με κορυφαία παραγωγή, ευγενική προσφορά του Erik Martensson. Κάπως έτσι, ο δίσκος ξεκινάει με το Believer, ένα δυναμικό τραγούδι με δολοφονικό ρεφρέν, όμορφες φωνητικές αρμονίες και έναν Soto που αγκαλιάζει την AOR πλευρά του.
Το This House Is On Fire εκτός από πρώτο single είναι και ένα party anthem που έχει την ικανότητα να σε ανεβάσει άμεσα ενώ ταυτόχρονα μπορεί να σταθεί δίπλα στο διαχρονικό House Of Fire του θείου Alice ως μια μοντέρνα προσέγγιση της φλεγόμενης οικείας.
Η συνέχεια ανήκει στο What Are We Fighting For με τους W. E. T. να αφήνουν λίγο το γκάζι. Οι ζουμερές κιθάρες αυτή την φορά κελαηδούν έναν χαρούμενο, φωτεινό σκοπό καθώς το ρεφρέν έρχεται να τονίσει το αξίωμα πλέον, πως η Σουηδία δεν πρόκειται να ξεμείνει ποτέ από έμπνευση και ευρηματικότητα.
Στο Love Conquers All ταξιδεύουμε στο σύνορο που ένα τραγούδι μέσης ταχύτητας φτάνει οριακά στην μπαλάντα. Καλό τραγούδι αλλά νομίζω πως σε αυτό το ύφος έχουμε δει πιο ενδιαφέροντα δείγματα στο παρελθόν από τους συγκεκριμένους.
Το τραγούδι που ακολουθεί είναι το αγαπημένο μου από το Apex. Ένα τραγούδι που αναφέρεται στους ήρωες, στους καθημερινούς ανθρώπους που κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες μπορούν να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους και να γίνουν ιδιαίτεροι. Ο τίτλος Where Are The Heroes έχει την κατάλληλη μουσική επένδυση που αρμόζει στο μεγαλείο του, με έναν συνδυασμό φωνών (Soto, Martensson) που προσθέτουν ένταση δίχως να χάνουν ισορροπία ως προς την αρμονία. Επιπλέον, λαμβάνουμε και ένα "τραβηγμένο" μελωδικό σόλο που μας συνοδεύει μέχρι το τέλος του κομματιού τονίζοντας πολύ όμορφα τον σημαντικό του χαρακτήρα. Δείτε εδώ το video. Το Breaking Up βρίσκεται στο κέντρο βάρους της ροής του δίσκου και δεν αποκλείεται να σας θυμίσει κάτι από Talisman, τουλάχιστον ως προς την αρχή του. Το τραγούδι στο ρεφρέν του θα αποκτήσει πολύ μελωδικό χαρακτήρα, ταΐζοντας την ακόρεστη πείνα μας για ωραία μουσική.
Το Nowhere To Run είναι απλώς ένα "ok" τραγούδι ενώ στο Pay Dirt αντιγράφουν τους εαυτούς τους αφού στο προηγούμενο άλμπουμ, το Retransmission, υπήρχε ένα ακριβώς ίδιο τραγούδι με τίτλο How Far To Babylon. Εντελώς αψυχολόγητο!
Την ρεβάνς έρχεται να την πάρει το Pleasure And Pain, που είναι ένα όμορφο τραγούδι μεσαίας ταχύτητας ενώ στο Stay Alive το άλμπουμ βρίσκει πάλι τον σωστό βηματισμό με ένα τρόπο που θυμίζει τους παλιούς καλούς Eclipse.
Τελευταίο τραγούδι είναι το Day By Day που μας βάζει σε μία κατάσταση παρατηρητή της ζωής καθώς γευόμαστε το αδυσώπητο μεγαλείο της. Μεταδοτικό και άμεσο συνοψίζει όλη την ουσία του project.
Το Apex σίγουρα δεν μπορεί να συγκριθεί με την πρώτη δουλειά των W. E. T. ούτε μπορεί να χαρακτηριστεί ως δισκάρα. Είναι όμως μία αξιόλογη κυκλοφορία που έχει να προσφέρει περιεχόμενο σε παλιούς και νέους φίλους του συγκροτήματος. Αυτός ίσως είναι και ο λόγος που αξίζει την προσοχή μας.
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
14/5/25
Δημοσίευση σχολίου