Για αρχή και ξεκίνημα, 19 χρόνια ήταν ΠΑΡΑ πολλά για να ξανά δούμε τον Mike Tramp live. Το γιατί, θα το καταλάβετε πιο κάτω! Ας ξεκινήσω με το γεμάτο Κύτταρο(!), που υποδέχτηκε τον μάστορα του είδους Γιώργο Γάκη σε ένα ακουστικό set, σε ένα 45λεπτο περίπου γεμάτο από κλασσικά anthems όπως Wanted Dead or Alive, Easy Come Easy Go (Winger), Gimme all your loving (Whitesnake), Sailing Ships (Coverdale), In my Dreams (Dokken), Moonchild, το παραδοσιακό ηπειρώτικο Μη με Κυττάς, 2 δικά του, Street of Broken Dreams (από το δίσκο του Too much ain’t never enough) και Nightmare Dreamer (από το καινούργιο του άλμπουμ Dimension), για να κλείσει με το Here I go again (Whitesnake), αφήνοντας με το παράπονο ότι δεν έπαιξε κανένα deep Purple. Δεν πειράζει, την άλλη φορά. Αν και το άρθρο δεν ενδείκνυται, θα σας πρότειναν να αφιερώσετε λίγο χρόνο να ακούσετε τα προσωπικά του άλμπουμ. Έχουν ενδιαφέρον.
Όταν περιμένω να δω καλλιτέχνες που τη δεκαετία του 80 ή παλαιότερα, έζησαν το ζενίθ της καριέρας τους, τα πρώτα πράγματα που εξετάζω είναι η φωνή τους και η σωματική κατάστασή τους. Σίγουρα, ο 63χρονος πλέον Mike Tramp ήταν σε άψογη φυσική κατάσταση κι αυτό του επέτρεπε να κινείται άνετα στη σχετικά μικρή σκηνή του Κύτταρο αλλά και η φωνή του ήταν επίσης σε καλή κατάσταση, έστω και αν ο ήχος ειδικά στη φωνή, μου ακουγόταν μπουκωμένη (σ.σ καθόμουν στο μέσον και πίσω). Η μπάντα του ήταν πολύ καλή, με κορυφαίο τον κιθαρίστα Marcus Nand, να είναι ΙΔΙΟΣ ο Joe Perry (Aerosmith) κι όχι μόνο το μαλλί(είχε και τη λευκή τούφα) αλλά το στήσιμο και οι τιγρέ μπότες. Πολύ καλή τεχνική, σε μερικά σημεία θύμισε Eddie Van Halen και στο κάτω κάτω, μην ξεχνάμε ότι αντικαθιστούσε τον Vito Brata, που δεκαετίες τώρα επέλεξε να εξαφανιστεί. Τα 15 τραγούδια που έπαιξαν, ήταν ένα καλό Best of των White Lion, αρχής γενομένης από τα Lights and Thunder και Hungry για να περάσει στα Little fighter, Salvador, Cry for Freedom, Living on the Edge, All the fallen men, Broken Heart, Wait και να κλείσει με το Lady of the Valley. Δεν άφησε κανένα στενοχωρημένο! Ο Tramp ποτέ δεν ανήκε στην κατηγορία των Top τραγουδιστών, ποτέ δεν τον χαρακτήρισαν… φωνάρα. Όμως έχει διατηρήσει τη δική του χροιά, τραγουδάει σωστά, κρατώντας την κληρονομία των White Lion ζωντανή.
Ο κόσμος πέρασε πολύ καλά, με τον ίδιο να απολαμβάνει τη συμμετοχή, κάτι που μάλλον δεν περίμενε, γι αυτό και 3 φορές ευχαρίστησε το κοινό για την ενέργεια που του μετέδωσε, ανακοινώνοντας για το Σεπτέμβριο την κυκλοφορία του καινούργιου προσωπικού δίσκου. Να σημειώσω κάτι που εκτίμησα πολύ: Μετά το τέλος της συναυλίας, υπομονετικά και με χαμόγελο φωτογραφήθηκε και υπέγραψε στο κοινό. Σίγουρα όσοι δεν πήγατε και είσαστε φίλοι του μελωδικού rock, χάσατε!
Φωτογραφίες: ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΡΑΝΙΔΗΣ
Κείμενο: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
13/5/25
Δημοσίευση σχολίου