Για να δούμε, τί έχουμε εδώ; Κάποιοι " Heavy Bones " λέει, κάτι σαν σούπερ γκρουπ χαρακτηρίζεται με κάτι τυπάδες με μαλλούρες μέχρι τον κώλο (σ.σ. για όνομα του Θεού Σπύρο, οπίσθια!), με ανοιχτές πουκαμίσες και με υφάκι φθασμένων rock stars. Οκ, στείλε τον δίσκο τους στον κάδο ανακύκλωσης! Ο κόσμος τους βαρέθηκε αυτούς! Πέθαναν την προηγούμενη δεκαετία και δεν το κατάλαβαν. Βρισκόμαστε στα nineties και οι Nirvana είναι οι νέοι Θεοί'... Ή μήπως όχι;
Κάπως έτσι ο Καιάδας υποδέχτηκε πολλά hairy συγκροτήματα την δεκαετία του ενενήντα, καλωσορίζοντας τις μουσικές τους σε έναν νέο κόσμο στην πόρτα του οποίου αντί για επιτυχία έγραφε αζήτητα! Ο κανόνας ίσχυσε κανονικότατα και για τους Heavy Bones, ένα από τα τελευταία σούπερ γκρουπς του Αμερικάνικου hard rock που διάλεξε άσχημο timing (1992) για να κυκλοφορήσει το μοναδικό πόνημά του με τίτλο την ονομασία του συγκροτήματος.
ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ
Βρισκόμαστε στις αρχές του ενενήντα και ο βιρτουόζος κιθαρίστας Gary Hoey έχει τραβήξει εκτός της προσοχής του θείου Ozzy που τον έχει στην λίστα με τους αγαπημένους του στούντιο μουσικούς, την προσοχή της εταιρείας Warner Bros που έχει πειστεί πως πρέπει να δημιουργήσει ένα σούπερ γκρουπ γύρω από τον καυτό κιθαρίστα προκειμένου να σπρώξει την καριέρα του αλλά και τους τραπεζικούς λογαριασμούς, προς όφελος της πάντα! Πρώτος στο κάλεσμα θα ανταποκριθεί ο πολύς Frankie Banali, κορυφαίος ντράμερ με προϋπηρεσία σε Quiet Riot, W. A. S. P. αλλά και στο φοβερό project του Glenn Hughes με τον Pat Thrall και με κορυφαίο παράσημο αξίας την συμμετοχή του στο Hear N Aid του απόλυτου Ronnie James Dio, ενώ το μπάσο θα το αναλάβει ο Rex Tennyson από τους Hellion. Η θέση του τραγουδιστή ήταν πάντα σπαζοκεφαλιά, στην περίπτωση των Heavy Bones όμως θα προτιμηθεί μία αντισυμβατική λύση που ακούει στο όνομα Joel Ellis και που πρόκειται για τον τραγουδιστή των Cats In Boots, ενός sleaze συγκροτήματος που δεν κατάφερε να τρελάνει κόσμο τότε. Με γατίσια χροιά φωνής αλλά με ευελιξία ως προς τα καθαρά μελωδικά, συναισθηματικά φωνητικά, η αρχική εντύπωση της αντίθεσης του melodic rock χαρακτήρα του συγκροτήματος με τα "βρώμικα" φωνητικά του τραγουδιστή στο τέλος αναιρείται αφού η μουσική δεν κλωτσάει σε κανένα σημείο όπως θα δούμε πιο κάτω. Ένα σούπερ γκρουπ έχει ανάγκη από έναν παραγωγό που να γνωρίζει να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τις δυνατότητες του κάθε μουσικού ξεχωριστά δίχως να δημιουργεί ίντριγκες και χωρίς να σφάζει τα τραγούδια. Ο κατάλληλος άνθρωπος για αυτή την δουλειά ήταν ο Richie Zito και πώς να μην ήταν άλλωστε όταν το βιογραφικό του είχε επιτυχίες με Cheap Trick, Bad English, Tyketto, Poison κ. α.
Όσα αστέρια και αν είχε ένα σούπερ γκρουπ, όσο προσεγμένη παραγωγή και όσο φοβερά τραγούδια και αν περιείχε ένα άλμπουμ, το 1992 αν ήσουν συγκρότημα που έπαιζε hard rock - eighties style - ήσουν καταδικασμένο να χτυπήσεις τοίχο! Το παιχνίδι για μεγάλη επιτυχία και τρελό ραδιοφωνικό αέρα ήταν χαμένο από τα αποδυτήρια. Το single του τραγουδιού 4 : AM T. M. έστω και με την μικρή προβολή του από το Headbangers Ball απέτυχε παταγωδώς (δυστυχώς) βρίσκοντας την επόμενη μέρα το συγκρότημα ξεκρέμαστο από την δισκογραφική του και τους μουσικούς να προσπαθούν να καταπιούν το βαρύ αυτό χάπι ακολουθώντας διαφορετικούς δρόμους ο καθένας τους. Η καλή μουσική δεν αναγνωρίζεται πάντα ή καλύτερα αναγνωρίζεται κάποια στιγμή που ο χρόνος έχει προχωρήσει.
Τριάντα ένα χρόνια μετά, ακούγοντας τον δίσκο των Heavy Bones μπορούμε να συμπεράνουμε πως η ποιότητα, η διασκέδαση, το συναίσθημα είναι παρόντα. Πάρτε για παράδειγμα το τραγούδι που ανοίγει τον δίσκο, το 'The Hand That Feeds' που θα μπορούσε εύκολα να είναι ένα Motley Crue τραγούδι εποχής Dr Feelgood με το οποίο να ξεκινά το show τους στις αρένες. Το βραδυφλεγές "4:AM T. M" που τέμνει τους Ratt με τους Great White καταστρέφοντας με τον ρυθμό του κάθε μίζερη, τοξική σκέψη. Δύο μόλις τραγούδια και παίζοντας με τους όρους της τότε εποχής καταλαβαίνουμε ότι οι Heavy Bones είναι από άλλο ανέκδοτο.
Στο 'Turn It On' η τροπή του δίσκου αλλάζει. Ο βρώμικος χαρακτήρας ξεπλένεται και καλογυαλίζεται για να δημιουργήσει το κατάλληλο περιβάλλον για τον μελωδικό αυτόν ύμνο που κλείνει το μάτι στους Def Leppard και στο 'Hysteria'.
Τραγούδι με γυναικείο όνομα είναι σπάνιο να μην είναι κομματάρα! Το 'Anna' ξεκινάει με το γλυκό μαντολίνο και την ακουστική κιθάρα και με το δικό της θειώδες συνθετικό εξελίσσεται σε μία καταπραϋντική μπαλάντα που θα την θυμάσαι για πάντα.
Η μελωδική αύρα των Bad English δείχνει να περιβάλλει το 'Dead End Street' που συνεχίζει στον δίσκο. Με περιγραφικό στίχο και με ραδιοφωνική μαεστρία θα σε κάνει να "τσιμπήσεις".
Το "Αστέρι Μισελεν" του άλμπουμ είναι το 'Where Eagles Fly'! Βασισμένο σε Zeppelin συνταγολόγιο, το ακουστικό πλαίσιο του ξεκινήματος θα γίνει παρανάλωμα της ηλεκτρικής λαίλαπας που θα ξεσπάσει από την μέση και έπειτα προσδίδοντας την επικότητα που το χαρακτηρίζει.
Το ονομαστικά παράξενο 'Enormodome' έχει διάρκεια δύο περίπου λεπτά, είναι ορχηστρικό, έχει κινηματογραφικό dna και θα χωρούσε άνετα στο "Late Nite" του Neal Schon. Ωραίος προπομπός για το 'The Light Of Day', ένα heavy τραγούδι με τον Frankie Banali να βασανίζει αλύπητα το σετ του με τα τρομερά χτυπήματα.
 |
| Βρε άντε να κουρευτείτε.... |
Το 'Your Love Won't Let Me Down' έχει ριφαρα από το κτήνος Gary Hoey. Αγνό, καθαρόαιμο, αμερικάνικο hard rock από αυτά που γουστάρουμε να συνοδεύουμε την φαντασία μας με μυώδη αυτοκίνητα αντίστοιχης προέλευσης.
Η δημιουργικότητα και η προσαρμοστικότητα αυτής της μπάντας είναι άνευ προηγούμενου! Η ποπ αμεσότητα του 'Beating Heart' έρχεται πολύ κοντά σε κάτι που θα έγραφαν οι Extreme και οι Mr Big αν είχαν την επίβλεψη των Bad English. Ο τόνος της κιθάρας του Gary Hoey στο συγκεκριμένο τραγούδι είναι αξεπέραστος.
Δύο τραγούδια πριν το τέλος έρχεται το 'Summers In The Rain'. Το county άρωμα του "Heartbreak Station" των Cinderella είναι έντονο στην ατμόσφαιρα του κομματιού. Φινάλε με χαστούκι στα μούτρα από το 'Where The Livin' Is Easy '. Αν το 'Lover's Lane' των Firehouse είχε δίδυμο αδελφάκι τότε θα ήταν αυτό το τραγούδι. Ένα ξεσάλωμα από όλους γεμίζοντας μέχρι πάνω το μουσικό ποτήρι.
Οι Heavy Bones είναι από τους μεγάλους αδικημένους και το μοναδικό τους άλμπουμ από τα πλέον άγνωστα διαμάντια. Αν διψάτε για ένα συγκρότημα που να γνωρίζει την τέχνη του, που να τελικιάζει τον κινητήρα και που να πατάει επιδέξια σε sleaze και σε melodic έδαφος τότε είστε στο σωστό σημείο. Το μπαρ είναι ανοιχτό από το 1992.....
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
4/10/23
Δημοσίευση σχολίου