Μια παλιά ξεχασμένη ιστορία των Heart από τον Αύγουστο του 1979 ήλθε στην επιφάνεια, με την ευκαιρία της αρνητικής θέσης του συγκροτήματος, μετά την ΜΗ εξουσιοδοτημένη χρήση του τραγουδιού τους Barracuda, κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής παρέλασης που πραγματοποιήθηκε στην Ουάσιγκτον για τον εορτασμό της 250ής επετείου του Αμερικανικού Στρατού, που συνέπεσε με τα 79α γενέθλια του Donald Trump. Σύμφωνα με την Nancy Wilson που είναι συν-συνθέτρια του τραγουδιού μαζί με την αδελφή της Ann, το « Barracuda δεν προοριζόταν για πολιτική χρήση. Ως κόρες ταγματάρχη του Σώματος Πεζοναυτών των ΗΠΑ, τρέφουμε βαθύ και αδιάκοπο σεβασμό για τους άνδρες και τις γυναίκες που υπηρετούν στις Ένοπλες Δυνάμεις μας και σε μια ημέρα που έχει σκοπό να τιμήσει αυτή την τελετή, είναι σημαντικό η μουσική που χρησιμοποιείται σε τέτοιες εκδηλώσεις να αντικατοπτρίζει όχι μόνο τον τόνο της εκδήλωσης αλλά και τις επιθυμίες των καλλιτεχνών που τη δημιούργησαν».
Όμως η ιστορία που ήλθε στην επιφάνεια, μας μεταφέρει στο 1979 όταν το συγκρότημα από το Seattle είχε κυκλοφορήσει το 4ο άλμπουμ του Dog & Butterfly που μόνο στην Αμερική είχε πουλήσει 2.000.000 αντίτυπα. Το άλμπουμ σημείωσε εμπορική επιτυχία και στην Ιαπωνία κι έτσι έκλεισαν 3 συναυλίες εκεί, μαζί με τους Beach Boys, TKO και Firefall. Οι συναυλίες έγιναν στην παραλία Enoshima στις 4 και 5 Αυγούστου 1979 κάτω από πολύ μεγάλή ζέστη, με την Ann Wilson να λέει ότι είχε «1.000.000 βαθμούς και με τον τραγουδιστή των Firefall, Rick Roberts να λιποθυμά στη σκηνή. Τις συναυλίες παρακολούθησαν περίπου 60.000 άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων 1.000 Αμερικανών στρατιωτών. Η τελευταία ημερομηνία της περιοδείας πραγματοποιήθηκε στις 7 Αυγούστου, στο κάστρο Fushimi Momoyama, στο Κιότο. Ο χώρος είχε τη δική του ιστορία αφού χτίστηκε στα τέλη του 16ου αιώνα, καταστράφηκε σε σεισμό μόλις δύο χρόνια μετά την κατασκευή του και αργότερα, αυτοκτόνησαν μαζικά, ο σαμουράι Torii Mototada και οι πιστοί του άντρες του, αφού έχασαν τον έλεγχο του κάστρου μετά από μια 13ήμερη μάχη. Που να το φανταζόντουσαν οι Heart ότι η συναυλία εκείνης της ημέρας θα αποδεικνυόταν μια από τις πιο αξιομνημόνευτες συναυλίες της καριέρας τους!
«Όταν αρχίσαμε να παίζουμε, έβρεχε πολύ δυνατά και η βροχή δυνάμωνε», θυμάται η Ann Wilson σε μια συνέντευξη του 1994 στο περιοδικό Musician. «Σύντομα, η σκηνή, η οποία ήταν σκεπασμένη με ένα μουσαμά, άρχισε να μαζεύει νερό, ο μουσαμάς είχε διαρροές που μετατράπηκαν σε καταρράκτες. Πολύ σύντομα η οροφή είχε μαζέψει τόσο πολύ νερό που κατέρρευσε πάνω μας. Το ελαφρύ δοκάρι άρχισε να πέφτει, αλλά τόσο αργά που προλάβαμε και φύγαμε. Ο ντράμερ και ο μπασίστας μας (Steve Fossen και Michael Deroiser) είχαν κολλήσει από κάτω. Τη μια στιγμή παίζαμε και την άλλη ο μουσαμάς έπεσε στα κεφάλια μας. Από το κοινό ακούστηκε ένα βογκητό καθώς μάς έχασαν από τα μάτια τους. Και αυτό ήταν το τέλος της συναυλίας». Ακούστε στο 24.00 το θόρυβο της βροχής αλλά της πτώσης του μουσαμά.
Πριν από το πέμπτο τραγούδι που ήταν το Straight On, η Nancy Wilson άρχισε να αστειεύεται, λέγοντας «dancing in the rain»(σ.σ. παλιά μεγάλη επιτυχία του Fred Astaire) και πριν παρουσιάσει το επόμενο τραγούδι Even It Up, μπορείτε να ακούσετε καθαρά τις δυνατές βροντές. Πριν προλάβουν να ξεκινήσουν το τραγούδι, ακούγονται δυνατά λαχανιάσματα και κραυγές από το κοινό καθώς η οροφή καταρρέει και η ηχογράφηση τελειώνει.
Κι εδώ αρχίζει η παραπληροφόρηση όπου το τοπικό ραδιόφωνο ανέφερε ότι όλοι σκοτώθηκαν» είπε η Wilson στο Musician. «αλλά εμείς ήμασταν πίσω στο ξενοδοχείο, αρκετά ταραγμένοι. Χρειάστηκε να περάσουν κάποιες ημέρες για να επαληθευτεί ότι ζούμε!»
Δημοσίευση σχολίου