Ήταν Δεκέμβριος του 1967, όταν οι Rolling Stones κυκλοφόρησαν το 6ο άλμπουμ τους, με τίτλο Their Satanic Majesties Request, δίνοντας έτσι στους οπαδούς τους την ευκαιρία να το απολαύσουν σαν Χριστουγεννιάτικο δώρο. Αντί γι’ αυτό όμως, μάλλον τους πρόσφεραν μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη. Ο νέος δίσκος δεν είχε καμία σχέση με το μπλουζ ροκ, που τους είχε κάνει διεθνώς τόσο διάσημους. Και δεν ξάφνιασε μόνον τους τότε fans. Το άλμπουμ αυτό είναι, και παραμένει ακόμα και σήμερα, το πιο ασυνήθιστο και πιο αμφιλεγόμενο από τα 25 στούντιο άλμπουμ τους. Βλέπετε, ξαφνικά οι Stones επέλεξαν να πειραματιστούν με τον ψυχεδελικό ήχο, ανακατεύοντας στις ηχογραφήσεις τους Mellotron, Theremin, διάφορα ηχητικά εφέ, κλασικές ενορχηστρώσεις, ακόμα και αφρικανικά τύμπανα! Πώς να μην φρικάρουν οι οπαδοί, ειδικά όσοι υποψιάστηκαν ότι τα ινδάλματά τους προσπάθησαν ουσιαστικά να μιμηθούν τους Beatles και το ανεπανάληπτο Sgt. Pepper’s τους.
Για την ιστορία, να πούμε ότι το άλμπουμ κυκλοφόρησε από τη Decca Records ταυτόχρονα σε Ηνωμένο Βασίλειο και ΗΠΑ και ήταν το πρώτο σε παραγωγή των ίδιων των Stones. Για να τα δούμε όμως αναλυτικότερα.
Η ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ
Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε μεταξύ Φεβρουαρίου και Οκτωβρίου 1967, αμέσως μετά την ολοκλήρωση του Between the Buttons, μέσα σε μια πολύ ταραγμένη περίοδο στην καριέρα των Stones. Ο Mick Jagger, ο Keith Richards και ο Brian Jones είχαν ο καθένας τα δικά του προσωπικά προβλήματα, που έφταναν μέχρι σε συλλήψεις για ναρκωτικά, ακόμη και ποινικά δικαστήρια. Ήταν σπάνιο να βρεθούν στο στούντιο όλοι μαζί. Και, σαν να μην έφτανε αυτό, όταν πια εμφανίζονταν στο στούντιο, κουβάλαγαν μαζί τους και τις πιο ετερόκλητες παρέες από διάφορες γκόμενες, αργόσχολους και πρεζάκηδες, δημιουργώντας έτσι ένα αφόρητο κλίμα. Η κατάσταση ήταν τόσο αλλοπρόσαλλη, που ο σταθερός manager και παραγωγός τους, ο Andrew Loog Oldham, τα βρόντηξε και έφυγε (γι’ αυτό και εμφανίζονται τελικά οι ίδιοι ως παραγωγοί αυτού του άλμπουμ). Για να σχηματίσουμε μια καλύτερη άποψη για τις επικρατούσες συνθήκες, ας ακούσουμε τι έχει να πει ο μόνος νηφάλιος μέσα στο στούντιο, ο μπασίστας Bill Wyman: «Το ποιον θα συναντούσες στο στούντιο κάθε φορά που πήγαινες, ήταν ζήτημα τύχης. Άσε που δεν ήξερες και αν θα ήταν σε θέση να συνεισφέρει σε κάτι αυτός, τον οποίο θα πετύχαινες. Ο Keith εμφανιζόταν με καμιά δεκαριά τριγύρω του, με μια ντουζίνα ο Brian και μ’ άλλους τόσους ο Mick. Φρίκη! Ο Andrew (Oldham) δεν άντεξε και τα παράτησε. Όμως κι εγώ, συχνά, σκεπτόμουν το ίδιο».
Όπως είπαμε και στην αρχή, οι Stones -μην έχοντας κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό τους- δοκίμασαν διάφορα όργανα, όπως Mellotron, Theremin, αλλά και διάφορα εφέ με βραχέα ραδιοκύματα, ακόμα και βιολιά, ενορχηστρωμένα από τον μετέπειτα θρύλο των Led Zeppelin, τον John Paul Jones. Δεδομένου ότι ο παραγωγός τους είχε αποχωρήσει, είχαν το ελεύθερο να κάνουν ό,τι τους κατέβαινε, χωρίς βεβαίως αυτό να είναι οπωσδήποτε θετικό. Κατά τη γνώμη του Mick Jagger, δεν υπήρξε καλό αποτέλεσμα. Μάλιστα, για κάποια κομμάτια, ο Mick εξέφρασε την περιφρόνησή του! Κάπως έτσι το έβλεπε και ο Brian Jones: «Είναι αλήθεια, ότι επικρατούσε ένα μικρό χάος. Είχαμε, κάπως, πανικοβληθεί, γιατί κοντεύαμε έναν μήνα πριν το dead line που είχαμε ορίσει, και δεν είχαμε καταφέρει τίποτα συγκεκριμένο. Είχαμε πολλές ωραίες ιδέες στο μυαλό μας, αλλά δεν μπορούσαμε να τις οργανώσουμε όπως πρέπει μέσα στο άλμπουμ. Έτσι, το μόνο που καταφέραμε ήταν να κάνουμε κάτι μικροδιορθώσεις εδώ κι εκεί».
Ο ΤΙΤΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ
Ο περίεργος, πραγματικά, τίτλος του άλμπουμ είναι ένα λογοπαίγνιο αυτού που αναγράφεται στα βρετανικά διαβατήρια: “Her Britannic Majesty’s Secretary Of State requests and requires…”. Όσο για το εξώφυλλο, για το οποίο επίσης ακούστηκαν επικριτικά σχόλια (ότι και αυτό αντιγράφει το Sgt. Pepper’s), αποτελείται από μια τρισδιάστατη φωτογραφία, τραβηγμένη από τον expert του είδους Michael Cooper. Το «μαγικό» με αυτή τη φωτογραφία είναι ότι, όταν την κοιτάς με μια συγκεκριμένη γωνία, τα κεφάλια των μελών του γκρουπ φαίνεται να γυρίζουν και να κοιτάζονται, πλην του Mick Jagger που παραμένει ακίνητος με τα χέρια του σταυρωμένα. Στο εξώφυλλο μπορεί κανείς επίσης να δει τους τέσσερεις Beatles, προφανώς σαν απάντηση των Stones στην ευγενική ενέργεια των Beatles, στο εξώφυλλο του Sgt. Pepper’s, να αναγράφουν το όνομα των Rolling Stones πάνω σε μια κούκλα που κρατάει η Shirley Temple. Στην αρχική εκδοχή του εξωφύλλου, η τρισδιάστατη φωτογραφία καλύπτει όλον τον διαθέσιμο χώρο, αυτό όμως ήταν πολύ ακριβό στην μαζική παραγωγή, γι’ αυτό και περιορίστηκε. Γενικά βλέποντάς το, διαπιστώνει κανείς ότι πρόκειται για ένα πολύ προσεκτικά επεξεργασμένο εξώφυλλο, με ένα πολύ πυκνό κολλάζ φωτογραφιών, εικόνων και πινάκων ζωγραφικής.
ΥΠΟΔΟΧΗ ΑΠΟ ΚΟΙΝΟ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΟΥΣ
Με το που κυκλοφόρησε το άλμπουμ, χτύπησε αμέσως Νο 3 στη Μεγάλη Βρετανία και Νο 2 στις ΗΠΑ! Καθόλου άσχημα! Γρήγορα όμως έχασε τη φήμη του και οι πωλήσεις του σχεδόν σταμάτησαν. Θεωρήθηκε από πολλούς ως φτηνή απομίμηση των Beatles και του Sgt. Pepper’s. Αλλά και οι μουσικοκριτικοί υπήρξαν αυστηροί, ιδιαίτερα μάλιστα κάποιοι πολύ επιδραστικοί κριτικοί, όπως ο Jon Landau του Rolling Stone Magazine και ο Richard Corliss των New York Times.
Κι όμως, το άλμπουμ δεν ήταν και τόσο κακό. Στο κάτω-κάτω, πώς άντεξε έτσι στη δοκιμασία του χρόνου; Υπάρχουν, βεβαίως, κάποιες αμήχανες στιγμές (Gomper), από την άλλη όμως υπάρχει το Citadel, όπου μένουν στην άκρη τα ψυχεδελικά κόλπα για να προβληθούν τα κιθαριστικά riffs, ενώ το In Another Land έχει ενδιαφέρον, όχι μόνο γιατί είναι το μόνο τραγούδι των Stones όπου τραγουδάει ο Bill Wyman, αλλά και επειδή στα φωνητικά συμμετέχουν δύο μέλη των Small Faces, ο Steve Marriott και ο Ronnie Lane. Εννοείται, ότι το πιο ξεχωριστό κομμάτι του άλμπουμ είναι το She's A Rainbow, ένα γλυκό ποπ τραγούδι, που στο ρεφρέν του έχουμε, από τη μια τον Brian Jones στον Mellotron και από την άλλη την υπέροχη ενορχήστρωση εγχόρδων του John Paul Jones. Αξιοσημείωτα είναι επίσης το 2.000 Light Years from Home και το The Lantern, που είναι αναμφισβήτητα ο πρόδρομος του Shine A Light, από το Exile On Main St του 1972.
Αν και οι Stones δεν γύρισαν ποτέ να ξανακοιτάξουν αυτό το άλμπουμ, επιστρέφοντας, την επόμενη χρονιά, άρον-άρον στις ροκ και μπλουζ ρίζες τους με το Beggars Banquet, εμείς δεν έχουμε παρά να εκτιμήσουμε το γεγονός ότι προσπάθησαν τολμηρά να μπουν στον χώρο του flower power και, σε σημαντικό βαθμό, ανταποκρίθηκαν καλά. Ας μην ξεχνάμε, ότι ήταν μια εποχή δραστικών αλλαγών στη μουσική και ο χώρος της ψυχεδέλειας είχε καλυφθεί πλήρως από τους Beatles, με το αριστούργημά τους Sgt Pepper’s Lonely Hearts Club Band, τον Jimi Hendrix με το Are You Experienced και τους Pink Floyd με το The Piper At The Gates Of Dawn. Με άλλα λόγια: Πού πας καημένε Καραμήτρο, κι ας σε λένε και Stones.
ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΣ
7/11/25
Ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΙΑΠΗΣ ΓΙΑ ΤΟ THEIR SATANIC MAJESTIC REQUEST
Δημοσίευση σχολίου