Τον Jimmy Page τον πρωτοακούσαμε να παίζει στον πρώτο δίσκο των Led Zeppelin και δίσκο με δίσκο, μάς κέρδισε το bluesy παίξιμό του. Όμως είχε ξεκινήσει την καριέρα του από τα μέσα της δεκαετίας του 60 σαν session κιθαρίστας, με πιο σημαντική στιγμή των πρώτων ημερών της καριέρας του, πριν γίνει γνωστός, ήταν η εμφάνιση του στο ιστορικό Marquee Club με συγκροτήματα όπως οι All Stars του Cyril Davies και Blues Incorporated του Alexis Korner. Εκεί τον άκουσε John Gibb των Brian Howard & the Silhouettes και του ζήτησε να βοηθήσει στην ηχογράφηση μερικών τραγουδιών για την Columbia, με τον Mike Leander της Decca Records να του προσφέρει μόνιμη δουλειά στο στούντιο. Η πρώτη του ηχογράφηση ήταν το τραγούδι Diamonds των Jet Harris και Tony Meehan,(1963, Νο 1) για να ακολουθήσουν συνεργασίες Carter-Lewis and the Southerners, Mike Hurst and the Method και Mickey Finn and the Blue Men. Ο Jimmy Page έχει γίνει πλέον session κιθαρίστας, πλήρους απασχόλησης, γνωστός ως "Lil"(σ.σ. σύντμηση του little) Jim Pea για να αποφευχθεί η σύγχυση με τον άλλον γνωστό Άγγλο session κιθαρίστα Big Jim Sullivan. Τον καλούσαν σε ηχογραφήσεις σαν «ασφάλεια» σε περιπτώσεις που ο καλλιτέχνης ηχογράφησης χρειαζόταν έναν αντικαταστάτη ή έναν δεύτερο κιθαρίστα. Αυτός και ο Big Jim Sullivan ήταν οι πιο γνωστοί session κιθαρίστες.
ΠΟΥ ΕΠΑΙΞΕ ΣΑΝ SESSION ΚΙΘΑΡΙΣΤΑΣ
Το ποιοτικό παίξιμό του τον έκανε αγαπημένο κιθαρίστα του παραγωγού δίσκων Shel Talmy ο οποίος τον καλούσε σε ηχογραφήσεις τραγουδιών των Who και Kinks, με τον Page να πιστώνεται ότι έπαιξε ακουστική δωδεκάχορδη κιθάρα σε δύο κομμάτια στο ντεμπούτο άλμπουμ των Kinks, τα I'm a Lover Not a Fighter και I've Been Driving on Bald Mountain και ίσως στην πλευρά B του I Gotta Move( σ.σ. δεν υπήρξαν σαφή στοιχεία από τον παραγωγό). Έπαιξε ρυθμική κιθάρα στο πρώτο single των Who, I Can't Explain, αν και ο Pete Townshend δίστασε να επιτρέψει τη συμμετοχή του στην τελική ηχογράφηση, ενώ έπαιξε κιθάρα στην Β! πλευρά (σ.σ. στην πίσω μεριά του μικρού δίσκου, flip side) του Bald Headed Woman(1964). Οι συμμετοχές του Page στο στούντιο τη διετία 1964-1965, περιλαμβάνουν session στα As Tears Go By της Marianne Faithfull, Everyone's Gone to the Moon του Jonathan King, Tobacco Road των Nashville Teens, Heart of Stone των Rolling Stones (μαζί με το We're Wasting Time καθώς και στα τραγούδια Baby, Please Don't Go, Mystic Eyes και Here Comes the Night των Van Morrison & Them, Downtown της Petula Clark, The Crying Game και My Baby Left Me"του Dave Berry, Is It True της Brenda Lee και για να τελειώσει κάποτε αυτός ο κύκλος συμμετοχών στο Goldfinger της Shirley Bassey. Καθ όλη αυτή τη διάρκεια των συμμετοχών του, είχε βελτιώσει την τεχνική του, πλησιάζοντας το blues, χωρίς βέβαια να μπορεί τι θα επακολουθούσε.
Και για να επιστρέψω στο βασικό θέμα του άρθρου που είναι η συμμετοχή του στο Goldfinger(1964), που ήταν το βασικό θέμα της ομότιτλης ταινίας του James Bond, εκείνο που του έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν η ερμηνεία της Shirley Bassey. «Ήταν μια εκπληκτική συνεδρία(session). Ο John Barry και η τεράστια ορχήστρα έκαναν πρόβες και περίμεναν τη Shirley Bassey. Όταν έφτασε, απλώς έβγαλε το παλτό της και πήγε κατευθείαν στο στούντιο. Ο Barry άρχισε να μετράει, κι αυτή ξεκίνησε να τραγουδάει και στο τέλος κατέρρευσε στο πάτωμα! Για ένα 17χρονο παιδί το να παίζει με μια ορχήστρα και να παρακολουθεί όλα αυτά να συμβαίνουν ήταν εκπληκτικό». Τέλος, να αναφέρω ακόμα μια φορά ότι ο Jimmy Page ΔΕΝ παίζει στο You Really Got Me των Kinks που το κιθαριστικό riff του, θεωρείται το πρώτο heavy riff, απλά ήταν στο studio και περίμενε τον παραγωγό να του ζητήσει να παίξει, πράγμα που ΔΕΝ συνέβη!
Όσοι αναρωτιέστε τη συνέχεια, την τριετία 1966-1968 τον βρίσκουμε μέλος των Yardbirds και στη συνέχεια των New Yardbirds, που μετονομάστηκαν Led Zeppelin!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
6/10/25
Δημοσίευση σχολίου