Διαβάζοντας πριν λίγο καιρό ότι ο τρισμέγιστος Ritchie Blackmore έκλεισε τα 80 χρόνια του, σκέφτηκα την σύνταξη ενός άρθρου για τις συνεργασίες και στο τεράστιο μουσικό αποτύπωμα του μεγάλου κιθαρίστα. Σκεπτόμενος ότι θα χρειαζόταν βιβλίο για να χωρέσουν όλα όσα θα ήθελα, ανασκεύασα επιχειρώντας το ακριβώς αντίθετο! Να αναφερθώ σε συνεργασίες (ή για φήμες συνεργασίας) του Blackmore με άλλους καλλιτέχνες, που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ! Η μουσική κληρονομιά του ανθρώπου με τα Μαύρα τόσο στους Deep Purple όσο και στους Rainbow αλλά και τους Blackmore’s Night είναι τεράστια! Εξίσου εντυπωσιακή είναι και η ιστορία κάποιων από τις πιο ενδιαφέρουσες «χαμένες» ευκαιρίες…
PAUL RODGERS
Το μακρινό 1973 οι Τιτανοτεράστιοι, έχοντας κυκλοφορήσει μνημειώδη άλμπουμ όπως το In Rock, Machine Head και Who Do We Think We Are, βρίσκονταν στην κορυφή του μουσικού κόσμου. Ωστόσο την στιγμή εκείνη ο Gillan και ο Glover εν μέσω διενέξεων με τον Ritchie θα αποχωρήσουν από το γκρουπ. Ο Μαυροφορεμένος αναζητούσε έναν ερμηνευτή με soul-blues χροιά που θα έδινε νέο αέρα στην μπάντα και η ερμηνευτική προσέγγιση του Paul Rodgers στους Free είχε εντυπωσιάσει τον Blackmore, ο οποίος τον θεωρούσε ιδανική επιλογή. Ας μην ξεχνάμε εξάλλου ότι οι Free είχαν παίξει με τους Purple στην Αυστραλία δίνοντας την ευκαιρία στον Blackmore και τους υπόλοιπους να δουν την απόδοση του Rogers και στις live εμφανίσεις.
Η φήμη δεν περιορίστηκε σε παρασκηνιακές συζητήσεις. Το περιοδικό Melody Maker της 14ης Ιουλίου 1973 φιλοξενούσε δήλωση μέλους των Purple (χωρίς να κατονομάζεται) σύμφωνα με το οποίο ζητήθηκε από τον Paul Rodgers να ενταχθεί στην μπάντα, στη θέση του Gillan, αλλά ανέκυψαν αρκετά ζητήματα στην διαδικασία. Σύμφωνα με δηλώσεις του ιδίου του Rodgers τού έγινε πράγματι πρόταση να αναλάβει τα φωνητικά στους Deep Purple. Σε συνέντευξή του μάλιστα το 2022 στο Bravewords επιβεβαίωσε ότι αναγκάστηκε να αρνηθεί την πρόταση αφού είχε ήδη ξεκινήσει με τους Bad Company. Τα λεγόμενα του Rodgers έχει επιβεβαιώσει και ο Glenn Hughes αναφέροντας στο περιοδικό Rock and Roll Garage ότι το όνομα του μεγάλου ερμηνευτή ήταν το πρώτο στην λίστα υποψηφίων αντικαταστατών του Gillan πριν τελικά καταλήξουν στον David Coverdale.
Δυστυχώς για όλους μας η συνεργασία δεν προχώρησε. Τελικά, ο Coverdale πήρε τη θέση, οι Bad Company μεγαλούργησαν και η ιστορία γράφτηκε διαφορετικά — αφήνοντάς μας όμως το αιώνιο ερώτημα: Πώς θα ακούγονταν οι Deep Purple με τον Paul Rodgers; Αν ο Rodgers είχε δεχτεί, η ιστορία του hard rock θα μπορούσε να ήταν πολύ διαφορετική. Οι Deep Purple με την εκρηκτική blues φωνή του ενδεχομένως να είχαν κινηθεί προς πιο «soulful hard rock» μονοπάτια. Η απουσία του Rodgers όμως θα σήμαινε ότι δεν θα υπήρχαν οι Bad Company… αδιανόητο!
PHIL LYNOTT
Οι Ritchie Blackmore και Phil Lynott υπήρξαν εμβληματικές μορφές της βρετανικής ροκ σκηνής των ’70s. Ο πρώτος, κινητήριος δύναμη των Deep Purple και των Rainbow, ενώ ο δεύτερος, η ψυχή και ηγέτης των Thin Lizzy. Στα τέλη των ’70s ο Blackmore, παρά την επιτυχία, που γνώριζαν οι Rainbow με τον Ronnie James Dio, επιθυμούσε η μπάντα να κινηθεί σε πιο εμπορικά μονοπάτια. Την ίδια στιγμή, οι Thin Lizzy είχαν καθιερωθεί με τα Jailbreak (1976) και Bad Reputation (1977), με τον Lynott να ξεχωρίζει ως στιχουργός και frontman του θρυλικού συγκροτήματος.
Υπήρχε αμοιβαία εκτίμηση και πρόθεση συνεργασίας μεταξύ των δύο καλλιτεχνών. Υπήρξαν συζητήσεις ανάμεσα στον Blackmore και τον Lynott για το ενδεχόμενο δημιουργίας ενός κοινού project. Ο δημοσιογράφος Mark Putterford στο βιβλίο του Phil Lynott: The Rocker (1994) αναφέρει πως οι δύο καλλιτέχνες συναντήθηκαν αρκετές φορές και μοιράζονταν την ιδέα ενός σχήματος, που θα συνδύαζε τον μελωδικό hard rock ήχο των Rainbow με τη στιχουργική ποίηση του Lynott.
Επίσης, σε συνεντεύξεις του στο Classic Rock Magazine στις αρχές των ’80s, ο Cozy Powell, συνεργάτης του Blackmore στους Rainbow και φίλος του Lynott, είχε αφήσει να εννοηθεί ότι υπήρχαν συζητήσεις μεταξύ των δύο μουσικών, χωρίς όμως να φτάσουν ποτέ σε δοκιμαστικό στάδιο. Αναφορά σε ενδεχόμενη συνεργασία των δύο μουσικών υπάρχει και στο βιβλίο του Jerry Bloom για τον Μαυροφορεμένο, Ritchie Blackmore: The Story of Deep Purple’s Forceful Guitarist (2006).
Παρά την αμοιβαία εκτίμηση, η πολυσυζητημένη συνεργασία δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Αφενός μεν ο Lynott ήταν αφοσιωμένος στους Thin Lizzy, που τότε βρίσκονταν στο απόγειο της καριέρας τους, αφετέρου ο Blackmore ήθελε να ασκεί απόλυτο έλεγχο στους συνεργάτες του, μη συμβατό με τον αδιαπραγμάτευτα ρομαντικό χαρακτήρα του Lynott.
Αν και η συνεργασία δεν ευοδώθηκε ποτέ, η φαντασία του κοινού συνεχίζει να πλάθει το σενάριο μιας σύμπραξης, που θα είχε ίσως αλλάξει τον χάρτη του hard rock. Ο συνδυασμός της ποιητικής γραφής του Lynott με την μελωδική κιθαριστική ορμή του Blackmore θα μπορούσαν μας δώσουν κάτι μοναδικό!
IAN GILLAN
Πριν την ιστορική επανένωση των Deep Purple το 1984, υπήρξαν φήμες ότι ο Blackmore σκεφτόταν να καλέσει τον Gillan στους Rainbow, ο οποίος την εποχή εκείνη ακολουθούσε solo καριέρα. Οι δύο έχουν μια μακρά ιστορία συνεργασίας (και διαφωνιών) ως μέλη των Deep Purple, αλλά η πρόταση συνεργασίας στους Rainbow είναι κάτι που φαίνεται ότι έγινε — αλλά δεν υλοποιήθηκε. Σύμφωνα με άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Loudersound.com/Classic Rock τον Φεβρουάριο του 2025 ο Blackmore, μετά την αποχώρηση του Ronnie James Dio τα Χριστούγεννα του 1978, πρότεινε στον Gillan να αναλάβει την θέση πίσω από το μικρόφωνο! Ο Gillan, ενώ αρχικά αποδέχθηκε την πρόταση, την επόμενη μέρα την απέρριψε προσκαλώντας μάλιστα τον Blackmore να ενταχθεί αυτός στους Gillan!!!
Πέραν των προσωπικών διενέξεων, η αδυναμία συνεργασίας των δύο μουσικών είχε να κάνει και με το γεγονός ότι ο Gillan επιθυμούσε πιο σκληρό ήχο για το προσωπικό του σχήμα σε αντίθεση με τον Blackmore, ο οποίος προσανατολίζονταν σε πιο «μελωδικά – εμπορικά» μονοπάτια. Αν κρίνουμε από το παρελθόν η συνεργασία των δύο τεράστιων μουσικών θα έκανε πιο «βαρύ» τον ήχο των Rainbow. Ο ήχος του γκρουπ θα προσέγγιζε προφανώς αυτόν της MK II των Τιτανοτεράστιων.
Φεύγοντας από τους Rainbow και επανερχόμενοι στο πρόσφατο παρελθόν και στο ενδεχόμενο ενός reunion των Deep Purple με τον Blackmore στην κιθάρα, οι Gillan (κυρίως) και Blackmore δήλωναν ότι αν και υπάρχει αμοιβαία εκτίμηση και επικοινωνία (μέσω μάνατζμεντ), δεν υπάρχει επιθυμία για επίσημη συνεργασία – ο Blackmore ωστόσο πρόσφατα είχε δηλώσει στο loudersound ότι θα επιθυμούσε να παίξει με την MK II σύνθεση.
OZZY OSBOURNE
Τα τέλη των ‘70s και οι αρχές των ‘80s θα βρουν τους Rainbow του Blackmore να αλλάζουν μέλη κάθε μήνα, ενώ αντίστοιχα ο Ozzy μετά την απόλυσή του από τους Black Sabbath αναζητούσε το επόμενο καλλιτεχνικό του βήμα. Υπό αυτές τις συνθήκες γεννήθηκαν φήμες για πιθανή συνεργασία του Ritchie Blackmore με τον Ozzy Osbourne – μια ιδέα που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, αλλά εξακολουθεί να συναρπάζει τους φίλους του σκληρού ήχου. Σε ρεπορτάζ του βρετανικού περιοδικού Sounds (Μάρτιος 1980) υποστηρίχθηκε ότι υπήρξαν συζητήσεις για ενδεχόμενη συνεργασία των δύο καλλιτεχνών, είτε υπό την σκέπη των Rainbow, είτε ως ανεξάρτητο project. Στην αυτοβιογραφία του με τίτλο I Am Ozzy, ο Osbourne παραδέχεται ότι εκείνη την εποχή δεχόταν πολλές ανεπίσημες προτάσεις, χωρίς να επιβεβαιώνει ποτέ κάποια απευθείας πρόταση συνεργασίας με τον Blackmore. Αντίστοιχα ο βιογράφος του Blackmore Jerry Bloom στο βιβλίο του Ritchie Blackmore: The Story of Deep Purple’s Forceful Guitarist (2006), σημειώνει ότι οι φήμες για συνεργασία με τον Osbourne φαίνεται να ανήκουν περισσότερο στη σφαίρα της επιθυμίας των fans, παρά σε πραγματικά σχέδια.
Οι φήμες όμως αυτές αποδεικνύουν ότι στα μάτια του κοινού οι δύο καλλιτέχνες ενσάρκωναν την ουσία του βρετανικού σκληρού ροκ, και που –έστω στη σφαίρα της φαντασίας– θα μπορούσαν να είχαν δημιουργήσει κάτι μοναδικό.
DAVID COVERDALE
Ο Blackmore ήταν εκείνος που έδωσε στον Coverdale την ευκαιρία να μπει στους Deep Purple το 1973, αντικαθιστώντας τον Ian Gillan. Η παρουσία και συνεργασία αυτών των δύο τεράστιων καλλιτεχνών μας χάρισε τα κλασικά Burn (1974) και Stormbringer (1974). Η αποχώρηση του Blackmore το 1975 για να δημιουργήσει τους Rainbow άλλαξε ωστόσο τα δεδομένα. Έκτοτε έως και λίγα χρόνια πριν υπήρξαν φήμες ότι οι δρόμοι τους θα συναντιόντουσαν ξανά.
Ήδη, μόλις το 1976, το βρετανικό μουσικό περιοδικό New Musical Express σε άρθρο του πραγματεύεται το ενδεχόμενο ο Blackmore να καλέσει τον Coverdale στους Rainbow, εάν η συνεργασία με τον Dio δεν συνεχιστεί. Οι φήμες για ένταξη του Coverdale στους Rainbow ήρθαν και πάλι στο προσκήνιο ιδίως μετά την αποχώρηση του Dio το 1978. Παρόλα αυτά, ο Blackmore προτίμησε τις πιο «ραδιοφωνικές» φωνές των Graham Bonnet και Joe Lynn Turner ενισχύοντας το εμπορικό προφίλ του συγκροτήματος. Η δημιουργία των Whitesnake το 1978 και η συνακόλουθη εμπορική επιτυχία αποτέλεσαν την οριστική «διάψευση» κάθε φήμης επιστροφής Coverdale στο πλευρό του Blackmore.
Μια τέτοια συνεργασία θα είχε αναμφίβολα επηρεάσει την μουσική κατεύθυνση των Rainbow, ενδεχομένως πιο κοντά στην blues μελωδική φωνή του Coverdale. Η ιστορία όμως έμελλε να γραφτεί διαφορετικά…
RONNIE JAMES DIO
Η συνεργασία του Ritchie Blackmore με τον Ronnie James Dio στους Rainbow (1975–1978) μας χάρισε κάποιους από τους εμβληματικότερους δίσκους στην ιστορία του hard rock. Η ρήξη ήταν αποτέλεσμα μουσικών διαφορών καθώς η απόφαση του Ritchie να στρέψει το γκρουπ σε πιο εμπορικά μονοπάτια έβρισκε αντίθετο τον Dio! Η αποχώρηση του μεγαλύτερου τραγουδιστή του σύμπαντος από το γκρουπ γέννησε σχεδόν ταυτόχρονα το ερώτημα αν οι δύο καλλιτέχνες επρόκειτο να ξανά συνεργαστούν.
Ο Blackmore προσέλαβε στους Rainbow τον Graham Bonnet και αργότερα τον Joe Lynn Turner, ενώ ο Dio έγινε μέλος των Black Sabbath! Ήδη από την στιγμή εκείνη ο μουσικός τύπος της εποχής, πρωτοστατούντος του περιοδικού Kerrang, έκανε λόγο για φήμες συνεργασίας των δύο, οι οποίες εντάθηκαν μετά την αποχώρηση του Ronnie από τους Sabbath το 1982.
Έναν χρόνο αργότερα το 1983 μετά την διάλυση των Rainbow και πριν την επανένωση των Deep Purple η διάσημη βρετανική μουσική εφημερίδα Melody Maker στο τεύχος του Απριλίου (1983) κάνει αναφορά σε ενδεχόμενη συνεργασία του Blackmore με τον Dio σε project εκτός Rainbow!
Το 1991, όταν οι Deep Purple είχαν εσωτερικές εντάσεις με τον Gillan, ο μουσικός τύπος της εποχής συζητούσε ξανά το ενδεχόμενο συνεργασίας του Blackmore με τον Dio. Ο ίδιος ο Ronnie διέψευσε κατηγορηματικά κάθε τέτοιο ενδεχόμενο.
Στα τέλη των ‘90s υπήρξαν έντονες φήμες ότι οι Rainbow με τον Ronnie πίσω από το μικρόφωνο επρόκειτο να επαναδραστηριοποιηθούν έστω για μια και μόνο εμφάνιση στο Τόκιο της Ιαπωνίας, η οποία επρόκειτο να ηχογραφηθεί και να κυκλοφορήσει! Ο Dio μάλιστα μιλώντας στο Blabbermouth το 2004 είχε επιβεβαιώσει ότι είχε συζητηθεί ενδεχόμενο αυτό 5-6 χρόνια πριν, αλλά δεν προχώρησε λόγω προβλημάτων με την δισκογραφική και το μάνατζμεντ. Σε άλλη του συνέντευξη ο Dio και πάλι στο Blabbermouth το 2004 ανέφερε ότι στέλεχος δισκογραφικής μετέβη στο Κονέκτικατ των ΗΠΑ για να συζητήσει με τον Blackmore το ενδεχόμενο κυκλοφορίας ενός άλμπουμ των Rainbow με τον Ronnie στα φωνητικά. Ο Blackmore απέρριψε την πρόταση σβήνοντας κάθε ελπίδα επανένωσης του κλασικού line up των Rainbow!
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πόσο κοντά φτάσαμε σε μια επανένωση των Rainbow - η αρχική τους όμως συνεργασία άφησε ανεξίτηλο στίγμα. Ίσως τελικά το γεγονός ότι έμεινε ανεκπλήρωτη να ενισχύει ακόμα περισσότερο τον θρύλο της. Τελικά το 2016 ο Blackmore επανέφερε τους Rainbow. Αν και οι περισσότεροι περιμέναν τον Coverdale ή Joe Lynn Turner (Dio δεν ήταν πια στη ζωή), ο Μαυροντυμένος επέλεξε νέα πρόσωπα μακριά από «νοσταλγικές» επιστροφές.
Από τη δεκαετία του ’70 μέχρι σήμερα υπήρξαν αμέτρητες φήμες για συνεργασία του Blackmore με κορυφαία ονόματα — από τον Paul Rodgers και τον Ozzy, μέχρι τον Phil Lynott και τον David Coverdale. Οι φήμες αυτές, οι οποίες τροφοδοτήθηκαν τόσο από την εκρηκτική προσωπικότητα όσο και από την τεράστια καλλιτεχνική αξία του Blackmore, ανήκουν πλέον στη γοητεία της ροκ ιστορίας — μια ιστορία γεμάτη με το τί θα γινόταν αν…
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΟΥΓΚΡΑΝΗΣ
5/10/25
Δημοσίευση σχολίου