To πέμπτο Rethymno Rocks Festival έλαβε χώρα μεταξύ 27-30 Αυγούστου 2025 και ο Rockmachine.gr ήταν εκεί για να σας μεταφέρει την εμπειρία ενός event, το οποίο, προσωπικά, με κέρδισε ολοκληρωτικά.
Το εν λόγω φεστιβάλ του σκληρού ήχου, το τελευταίο του καλοκαιριού, βρίσκεται ήδη στον πέμπτο χρόνο ύπαρξης και η πορεία του είναι διαρκώς ανοδική. Ξεκίνησε το 2012, με την συμμετοχή κρητικών, κυρίως, συγκροτημάτων, στην παραλία του Ρεθύμνου, και μετά από μία μακρά παύση άνω της δεκαετίας, μετοίκησε αναγεννημένο το 2022, εντός του κάστρου της Φορτέτζας, περιλαμβάνοντας σημαντικά ελληνικά συγκροτήματα όπως οι Nightfall και οι Septic Flesh. Έκτοτε, το φεστιβάλ λαμβάνει χώρα στο ίδιο μέρος και έχει προσφέρει δυνατές συναυλιακές στιγμές με σημαίνοντα ονόματα του heavy χώρου, όπως Venom, Inc. , Rotting Christ, Rage, Beast In Black, Crashdiet, Suicidal Angels και Evergrey.
Είχα την δυνατότητα να βρεθώ στο Ρέθυμνο λίγες μέρες πριν την έναρξη του φεστιβάλ, προκειμένου να διακοπάρω, οπότε και κατέγραψα την ατμόσφαιρα πριν την έναρξη. Αρχικά, ας μιλήσουμε για τον χώρο διεξαγωγής του Rethymno Rocks, την περίφημη Φορτέτζα. Η ιστορική φρουριακή Ακρόπολη της πόλης χτίστηκε στα μέσα του 16ου αιώνα. Φωλιασμένη στον λόφο του Παλαιόκαστρου, η ακανόνιστη Φορτέτζα προσφέρει μία πανοραμική θέα της πόλης (παλιάς και νέας) από την μία της πλευρά, ενώ από τις υπόλοιπες μπορεί κάποιος να χαζέψει το παραλιακό μέτωπο του Ρεθύμνου και να αγναντέψει βαθιά μέσα στο Κρητικό Πέλαγος. Πρόκειται για έναν χώρο ιδιαίτερης ιστορικής και πολιτιστικής αξίας, μιας αποκαταστάθηκε και διαμορφώθηκε κατάλληλα προς επίσκεψη από τους τουρίστες και την διεξαγωγή πολιτιστικών εκδηλώσεων. Και κάπως έτσι η πόλη, με την υποστήριξη τοπικών φορέων και επιχειρηματιών, αλλά κυρίως από το αγνό και πηγαίο πάθος μιας ομάδας ντόπιων μεταλλάδων, απέκτησε το δικό της metal festival, που δυναμώνει χρόνο με τον χρόνο. Τα τελευταία χρόνια, λοιπόν, το Ρέθυμνο δεν είναι ένα ακόμη όμορφο τουριστικό θέρετρο, με γραφικά δρομάκια, έντονο nightlife και όμορφες παραλίες αλλά μία πόλη που διεκδικεί με αξιώσεις την θέση της στο εγχώριο συναυλιακό κύκλωμα του σκληρού ήχου.
Η προαναφερθείσα διεκδίκηση με αξιώσεις αποτυπώνεται πρωτίστως στο κομμάτι της διοργάνωσης του φεστιβάλ, τόσο στο τεχνικό κομμάτι, όσο και στο ανθρώπινο δυναμικό. Η πρόσβαση στον χώρο των συναυλιών απαιτεί ένα ολιγόλεπτο περπάτημα, το οποίο, ωστόσο, για τους ανθρώπους που έχουν κινητικά θέματα, καλύπτεται με την μεταφορά από ειδικό όχημα, από την κεντρική πύλη της Φορτέτζας μέχρι τον χώρο που διεξάγονται οι συναυλίες. Σημειώνεται, επίσης, ότι για τις δύο τελευταίες μέρες του φεστιβάλ, υπήρχαν και λεωφορεία επιστροφής για Ηράκλειο και Χανιά
Φέτος, στην είσοδο, μας δόθηκαν ερωτηματολόγια (!) προκειμένου να δώσουμε feedback για το φεστιβάλ και να ληφθούν υπόψη οι παρατηρήσεις του κόσμου για την χρονιά που διανύουμε αλλά και για το μέλλον. Φτάνοντας πάνω, υπήρχε η πρώτη έκπληξη για το κοινό, αφού έπεφτε πάνω στο «ινσταγκραμικό», μεταλλικό τρίπτυχο γλυπτό της τιμώμενης φυσιογνωμίας του φετινού φεστιβάλ, του εκλιπόντα Ozzy Osbourne. Στην συνέχεια, ο κόσμος μπορεί να ρίξει μια ματιά στον άρτια οργανωμένο χώρο του merchandise, όπου, πλην των ειδών που αφορούν το ίδιο το Rethymno Rocks, υπάρχουν και τα προϊόντα των συγκροτημάτων του εκάστοτε line-up της ημέρας. Και από δίπλα, το καλύτερο φεστιβαλικό μπαρ της χώρας. Το λέω με κάθε επίγνωση. Τις τέσσερις βραδιές που βρέθηκα στην Φορτέτζα δεν ήπια ούτε μία φορά μπύρα που δεν ήταν παγωμένη, ενώ ήταν πάντα γεμάτο σε ποτά, αναψυκτικά και σάντουιτς, σε νορμάλ τιμές και με το προσωπικό, τόσο στο μπαρ όσο και στις μάρκες, να πάει σφαίρα, σε σημείο που δεν δημιουργούνταν ουρά σε οποιαδήποτε φάση του τετραημέρου. Πιστέψτε με, το επισκέφτηκα ουκ ολίγες φορές και επειδή είμαι και λίγο ιδιότροπος με αυτά… take my word for it.
Ήχος, φώτα και σκηνή δούλεψαν άκρως ικανοποιητικά. Με μία led οθόνη στο background, τα συγκροτήματα είχαν την ευκαιρία να αναπτύξουν πλήρως τα animations τους, ενώ ο ήχος έβγαινε πεντακάθαρος κάθε φορά, ούτε άφωνα μικρόφωνα, ούτε βουβοί ενισχυτές, ούτε χαλασμένα καλώδια που έχουμε «απολαύσει» κατά καιρούς. Η ροή του προγράμματος δεν διαταράχθηκε σε κανένα σημείο, όλοι βγήκαν, έπαιξαν και απήλθαν τις προβλεπόμενες ώρες.
Ας πάμε, όμως, στην ουσία του θέματος, στους καλλιτέχνες και την μουσική. Το φεστιβάλ άνοιξε τις πύλες του με έναν απρόσμενο, αλλά ενδιαφέροντα τρόπο. Την Τετάρτη 27/8, μια μέρα πριν την επίσημη έναρξη, ο προμαχώνας του Αγίου Παύλου μεταμορφώθηκε σε ένα ηχητικό τοπίο απόκοσμης ομορφιάς, όπου οι παρευρισκόμενοι είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν τον ιδιαίτερο ήχο των Treha Sektori από το Παρίσι, των iNsCissorS από την Αθήνα και των Anglaghel από το Ηράκλειο. Τα τρία σχήματα γέμισαν τον χώρο με dark ambient, dungeon synth και drone ήχους, δημιουργώντας μια μυστικιστική ατμόσφαιρα. Μία ενδιαφέρουσα κίνηση από τους διοργανωτές, που έδωσαν στο κοινό μια γεύση από το αντισυμβατικό πνεύμα του φεστιβάλ, παρουσιάζοντας κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα.
Η πρώτη κανονική ημέρα του φεστιβάλ (Πέμπτη 28/8) έφερε στη σκηνή ένα εντελώς ελληνικό, αλλά ετερόκλητο lineup, καθώς το κοινό είχε την ευκαιρία να βιώσει ένα ευρύ φάσμα ήχων. Το τοπικό συγκρότημα των Gnaal άνοιξαν τη βραδιά, δίνοντας μας μια γεύση από το heavy/doom υλικό τους. Η τετράδα έδωσε ένα ξεκάθαρο στίγμα με την εμφάνιση της να μένει ως υπόσχεση για το μέλλον, αφήνοντας την αίσθηση ότι με την επερχόμενη επίσημη κυκλοφορία τους, θα απασχολήσουν σοβαρά την underground σκηνή.
Η συνέχεια ανήκε στους Αθηναίους Automaton. Παρότι το στυλ τους δεν είναι το πιο εύκολο για ένα ανοιχτό φεστιβάλ και δη το «παραδοσιακό» metal κοινό – πατώντας πάνω στον black και τον doom ήχο - η εμφάνισή τους κινήθηκε σε υψηλό επίπεδα, κάνοντας το έδαφος να τρέμει, όπως και ο τίτλος του άλμπουμ τους Talos, όπου συμμετείχε και ο γνωστός Κρητικός καλλιτέχνης Ψαραντώνης. Με τον ήλιο να δύει πίσω από τα Λευκά Όρη, η μουσική τους κυριάρχησε πάνω στον λόφο της Φορτέτζας, προσφέροντας μία αρχέγονη ηχητική εμπειρία.
Η αλλαγή στη διάθεση επήλθε με το synth ντουέτο Kalte Nacht. Με έναν ήχο που σίγουρα ξεχώρισε από τα συνηθισμένα, ο Νίκος Κωνσταντινίδης και η Μυρτώ Στύλου ταξίδεψαν το κοινό στο δικό τους darkwave ψύχος, μεταφέροντας μας στις παρυφές της νύχτας των Bauhaus, των X-Mal Deutschland και των Joy Division. Παρά τα μικροπροβλήματα στον ήχο στην αρχή, το συγκρότημα απέδειξε γιατί αρχίσει να κάνει αίσθηση σε ολοένα και μεγαλύτερο ακροατήριο, όπου η Μυρτώ, με τη ζεστή, βαρύτονη φωνή της κέρδισε την προσοχή του κόσμου, με αρκετούς/ές να κουνιούνται διακριτικά στον ρυθμό των αναλογικών synth και των drum machines.
Το φινάλε της βραδιάς ανήκε δικαιωματικά στους 1000Mods, ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του heavy/stoner rock, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και (πλέον) παγκοσμίως. Η εμφάνισή τους ήταν ένα ατελείωτο πάρτι. Με το War Pigs των Black Sabbath να ακούγεται από τα ηχεία και τον κόσμο να παραληρεί, η μπάντα από την Κορινθία ξεσήκωσε εύκολα το κοινό από το ξεκίνημα κιόλας. Έχοντας εδώ και χρόνια φύγει από την κλάση των «ανερχόμενων ταλέντων», οι 1000Mods προσέφεραν μια άψογη εμφάνιση, όντας ακούραστοι και ασταμάτητοι καθ’ όλη την διάρκεια του set τους. Παρά κάποια μικροπροβλήματα στον ήχο, η ενέργεια που είχαν ήταν ανεξάντλητη, με σκόνη, ιδρώτα και χειροκροτήματα να συμπληρώνουν την εικόνα.
H δεύτερη μέρα του Rethymno Rocks ήταν και η πιο έντονη, συναισθηματικά και μουσικά, κατά την γνώμη μου. Και όπως λέει ο θυμόσοφος λαός, η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Αφού συνήλθαμε με το άκρως θρεπτικό πρωινό καφέ και μπουγάτσας, μετά από ένα δύσκολο ξενύχτι, μεταβήκαμε, με τους υπόλοιπους εκπροσώπους των ιντερνετικών μέσων σε παραλιακό ξενοδοχείο του Ρεθύμνου, όπου είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με τον frontman των headliners της Παρασκευής 29/8, τον μεγάλο Fernando Ribeiro των Moonspell, για μία σύντομη συνέντευξη την οποία θα διαβάσετε τις επόμενες μέρες. Πρώτη φορά τον συναντώ από κοντά και έχω να πω μόνο τα καλύτερα. Ένας άνθρωπος καλλιεργημένος, προσιτός και ομιλητικός, μας χάρισε την άποψη του για πολλά και διάφορα που αφορούν τους Moonspell, την Ελλάδα και τον … Καζαντζάκη!
Οι δυνατοί Project Renegade από την Αθήνα άνοιξαν τη βραδιά, με την ομοιόμορφη εμφάνισή τους και τα καλοδουλέμενα animation στο background. Η δυναμική frontwoman Μαριάννα Φλώρου, με μια νοοτροπία που δεν συναντάς σε opening act, παρέδωσε μαθήματα σκηνικής παρουσίας, ανεβαίνοντας μέχρι και στα κάγκελα για να παρακινήσει το κοινό. Μια πολύ καλή εμφάνιση που απέδειξε πως η μπάντα έχει δουλέψει σκληρά, ιδρώνοντας τη φανέλα.
Η σκυτάλη πέρασε στους SiXforNinE, οι οποίοι για μία ακόμη φορά ήταν εξαιρετικοί. Οι alternative metallers με τον Φώτη Benardo στα φωνητικά – που είχε εμφανιστεί ξανά στο Rethymno Rocks ως ντράμερ των Nightfall - απέδειξαν γιατί είναι ένα από τα αγαπημένα σχήματα του ελληνικού κοινού, σε μία εκρηκτική εμφάνιση. Το νέο τους τραγούδι, Shoot For The Stars, ακούγεται φοβερό και αναμένεται να γίνει αγαπημένο. Επίσης, ως φόρο τιμής στον Ozzy Osbourne, οι SiXforNinE ανέβασαν στη σκηνή την γνωστή ηθοποιό (και σύζυγο του Φώτη) Πηνελόπη Αναστασοπούλου για μια δυνατή εκτέλεση του N.I.B., με μία Φορτέτζα να τραγουδάει εν χορώ “…my name is Lucifer, please take my hand”!
Σειρά είχαν οι βετεράνοι thrashers Onslaught από την Αγγλία. Με άγριες διαθέσεις και τον ήχο του μπάσου να συνταράζει τα πάντα, το συγκρότημα έκανε το κοινό να ξεκινήσει το mosh pit από το πρώτο κιόλας λεπτό και να το κρατήσει μέχρι το τέλος. Η ορμή του προσωρινού τραγουδιστή James Hayball και του μπασίστα Jeff Williams ήταν καθοριστική, καθώς αλληλεπίδρουσαν συνεχώς με το κοινό, διατηρώντας αμείωτη την ένταση και την ταχύτητα. Το set τους ήταν μια επιστροφή στις ρίζες, με κομμάτια από το θρυλικό τους ντεμπούτο Power From Hell, ενώ έπαιξαν και μια ανάλογα δυναμική διασκευή στο Iron Fist των Motorhead, τιμώντας με την σειρά τους έναν άλλο μεγάλο, τον θρυλικό Lemmy.
 |
| Onslaught |
Το φεστιβάλ ολοκληρώθηκε με την αυτοκρατορική εμφάνιση των Moonspell, οι οποίοι ήταν κυριολεκτικά από άλλο πλανήτη. Ήταν, το δίχως άλλο, η καλύτερη εμφάνιση του φεστιβάλ. Με ένα ήχο κρύσταλλο, οι Πορτογάλοι βγήκαν στη σκηνή για να γιορτάσουν τα 30 χρόνια από την κυκλοφορία του ιστορικού τους άλμπουμ, Wolfheart, χωρίς να παραλείψουν να παίξουν και λίγα τραγούδια από το Irreligious. Καθώς το φεγγάρι κρυβόταν πίσω από τα ερείπια της Φορτέτζα, το κοινό σεληνιάστηκε από τους ήχους του Wolfshade. Ο επιβλητικός (και πανύψηλος) Fernando Ribeiro, με τη βοήθεια της Eduarda Soeiro στα δεύτερα φωνητικά, μας χάρισαν μία μαγική εμφάνιση. Στο Vampiria, το επικό υπόδειγμα γοτθικής ρομαντικής αισθητικής, θαρρώ πως το έχασα λίγο (και εκεί έκλεισε και η φωνή μου), στο Alma Mater έγινε πανικός και το Fullmoon Madness αποτέλεσε το ιδανικό φινάλε. Η μπάντα αυτή είναι κόσμημα για τη σκηνή κι επιβεβαίωσε για μία ακόμη φορά την αγάπη της για την Ελλάδα, αφήνοντας το κοινό με ανοιχτό στόμα και κλεισμένη φωνή από τις κραυγές (μαζί και την δική μου), αποδεικνύοντας ότι, παρά τα χρόνια, παραμένουν επαγγελματίες που αποδίδουν τα μέγιστα, κάνοντας μας να αναμένουμε το νέο τους άλμπουμ που έρχεται μέσα στο 2026.
Πιστεύω, πως μετά την εμφάνιση του King Diamond στην Μαλακάσα τον Ιούλιο, οι Moonspell κερδίζουν επάξια το αργυρό μετάλλιο για φέτος. Η τρίτη μέρα έκλεισε με μια ανεπανάληπτη εμπειρία καθώς λειτούργησαν όλα αρμονικά, σε μία βραδιά που θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη όλων όσων ήμασταν εκεί.
Η αυλαία του φεστιβάλ έπεσε το Σάββατο 30/8 σε μία βραδιά γεμάτη ένταση και δυναμισμό. Το πρόγραμμα ξεκίνησε με τους Ηρακλειώτες Toxic Terror, οι οποίοι εξαπέλυσαν μία «Κρητική thrash fucking metal επίθεση». Με αμείωτο πείσμα απέναντι στον ακόμα καυτό ήλιο, η μπάντα έδωσε τον καλύτερό τους εαυτό της, παρουσιάζοντας υλικό από το πρόσφατο ντεμπούτο τους, Isolation.
Στη συνέχεια, οι Αθηναίοι Triumpher ανέβηκαν στη σκηνή για να χαρίσουν μία δόση επικού heavy metal, με πολλά στοιχεία από Manowar και λίγο Bathory στο μίγμα. Το κοινό ανταποκρίθηκε αμέσως στο ορχηστρικό intro του Overture to Elysian, ενώ η μπάντα επέδειξε την τεχνική της δεινότητα, με τον κιθαρίστα Μάριο Πετρόπουλο και τον ντράμερ Άγη Τζουκόπουλο να παίζουν παπάδες. Παρά κάποιες μικρές αστοχίες στον ήχο, η μουσική δήλωση τους επί σκηνής ήταν εμφατικότατη και σίγουρα περιμένουμε περισσότερα από τέτοια σχήματα στην εγχώρια σκηνή.
Ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του φεστιβάλ ήταν οι Primordial. Άρτι αφιχθέντες από τη Σλοβακία, οι Ιρλανδοί θεριστές δεν έχασαν καθόλου χρόνο. Με τον θεατρικό frontman Alan Averill να κρατάει μία θηλιά κρεμάλας στο χέρι σαν παράφρονας προφήτης και να εξιστορεί τις διηγήσεις των Primordial υπό το συντριπτικό heavy folk metal τους, η εμφάνιση ήταν μία θορυβώδης, δραματική και υποβλητική. Η μπάντα έπαιξε τα δυνατά χαρτιά από κάθε δίσκο της και μας υπενθύμισε ότι πρόκειται για ένα από τα εξέχοντα σχήματα της σύγχρονης metal σκηνής. Η εμφάνιση τους ξεχώρισε με ευκολία στο τριήμερο, αφήνοντας το κοινό με αποσβολωμένο βλέμμα, καθρεφτίζοντας αυτό του Averill.
Η αυλαία του φετινού Rethymno Rocks έπεσε με τους Firewind, τους εγχώριους ήρωες, που ανέλαβαν να κλείσουν το φεστιβάλ με έναν εμφατικό τρόπο. Με το Conquest of Paradise του Vangelis να αντηχεί στην εισαγωγή, η ομάδα του guitar hero Gus G. έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από το κοινό. Η μπάντα παρουσίασε μια άψογη εμφάνιση, με αψεγάδιαστο παίξιμο, μεγάλα ρεφρέν και τον Herbie Langhans να αποδεικνύεται ένας ικανότατος και ακούραστος frontman. Το Fire and the Fury σταμάτησε για λίγο τον χρόνο, η διασκευή στο Maniac του Michael Sembello (από το soundtrack του Flashdance) σήκωσε μέχρι και τις πέτρες σε έναν ξέφρενο χορό, ενώ το κλασικό Falling To Pieces έκλεισε τη βραδιά με δεκάδες άτομα να συνοδεύουν τους Firewind στο κλείσιμο του φεστιβάλ τραγουδώντας. Οι Firewind απέδειξαν γιατί παραμένουν άξιοι headliners, ολοκληρώνοντας ιδανικά το Rethymno Rocks, με την υπόσχεση πως θα επιστρέψουν στο μέλλον. Τέλος, από την διοργάνωση μας ανακοινώθηκε και το επόμενο μεγάλο όνομα που θα έρθει του χρόνου, όπως θα διαβάσατε και στα νέα μας πρόσφατα, που δεν είναι άλλο από τους Γερμανούς Tankard!
To πέμπτο Rethymno Rocks έκλεισε όπως έπρεπε. Το κοινό εξαφανίστηκε μέσα στη νύχτα της Φορτέτζα, χαμογελαστό, ανεβασμένο και γεμάτο ήχους και εικόνες. Δεν χρειάζεται πολύς κόσμος για να γεμίσει το παλιό βενετικό φρούριο, όμως εδώ βρίσκεται η μαγεία. Θα το περιέγραφα σαν ένα γεγονός που δεν χαρακτηρίζεται ως V.I.P. ή exclusive, αλλά σε κάνει να νιώθεις έτσι. Εν πολλοίς αυτό συμβαίνει διότι οι ίδιοι οι διοργανωτές είναι fans και σκέφτονται ως τέτοιοι. Επιπλέον, σε αυτό βοήθησαν και τα άτυπα after party στο κεντρικό ροκάδικο της πόλης, όπου όλοι κατέβαιναν για να κλείσουν την βραδιά μέσα σε μία θάλασσα κεφιού, συζητήσεων, άφθονου αλκοόλ και πολλής μουσικής. Και όταν λέω όλοι, εννοώ όλοι. Και μέλη των συγκροτημάτων. Με τους οποίους είχαμε την δυνατότητα να μιλήσουμε, να γελάσουμε, να βγάλουμε φωτογραφίες και να γίνουμε μία παρέα. Σε μία δεύτερη νότα, θα ήθελα να τονίσω πόσο family friendly ήταν όλο το φεστιβάλ. Ανάμεσα μας υπήρχαν ολόκληρες οικογένειες με μωρά στα καροτσάκια και παιδιά, μεγαλύτερα σε ηλικία ζευγάρια, πάρα πολλοί ξένοι που ήρθαν για το φεστιβάλ και έμειναν να παραθερίσουν παράλληλα, γενικά ένα μείγμα κόσμου ετερόκλιτο αλλά με πολλή αγάπη για το event και για την πόλη. Συμπερασματικά, στο Ρέθυμνο δεν πήγαμε απλώς σε φεστιβάλ. Ζήσαμε μια εμπειρία που μας έκανε όλους κομμάτι της ίδιας ιστορίας. Και προσωπικά, ήδη έχω μεγάλη προσμονή για το επόμενο, που θα πραγματοποιηθεί μεταξύ 27-29/8/2026. Let’s drink to that!
ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΡΑΝΙΔΗΣ
5/9/25
Δημοσίευση σχολίου