To Spinning Wheel (1968) είναι η πιο μεγάλη εμπορική επιτυχία ενός πολύ σημαντικού αμερικάνικου συγκροτήματος, των Blood, Sweat and Tears, που ιδρύθηκαν μόλις μια χρονιά νωρίτερα (1967), από τον μεγάλο πιανίστα και τραγουδιστή Al Kooper. Η αρχική σύνθεση του συγκροτήματος ήταν 8μελής και περιλάμβανε 4 χάλκινα πνευστά, εύκολα λοιπόν καταλαβαίνει κανείς, ότι ο προσανατολισμός τους ήταν κυρίως jazz, ή μάλλον καλύτερα fusion jazz, στην κατεύθυνση των προγενέστερων big bands. Σύντομα πάντως, και αφού είχαν μόλις κυκλοφορήσει το πρώτο τους άλμπουμ, με τίτλο Child is Father to the Man, o Al Kooper εγκατέλειψε το συγκρότημα και αντικαταστάθηκε από τον Καναδό τραγουδιστή David Clayton-Thomas. Με τη νέα τους σύνθεση, και με την προσθήκη ενός ακόμα πνευστού, κυκλοφόρησαν το 2ο άλμπουμ τους, με τίτλο το όνομά τους, τον Δεκέμβριο του 1968. Αυτή τη φορά χτύπησαν φλέβα χρυσού: Το άλμπουμ πήγε Νο 1 στα αμερικάνικα charts, όπου έμεινε συνολικά 7 εβδομάδες και ανέδειξε τρία top 5 singles. Ένα απ’ αυτά ήταν το Spinning Wheel.
ΠΩΣ ΠΡΟΕΚΥΨΕ
Οι στίχοι και η μουσική του τραγουδιού ανήκουν αποκλειστικά στον David Clayton-Thomas. Όπως θυμάται ο ίδιος: «Η ιδέα για τη μουσική μού ήρθε καθώς γρατζουνούσα την κιθάρα μου και έπεσα επάνω σε κάτι συνδυασμούς συγχορδιών, που μου φάνηκαν ενδιαφέροντες. Όσο για τους στίχους, ομολογώ ότι είναι κάπως ειρωνικοί. Την εποχή εκείνη, πάνω δηλαδή στην κορύφωση της ψυχεδέλειας, όλοι μιλούσαν για την ‘επανάσταση’ κι εγώ ήθελα απλώς να θυμίσω σε όλους, ότι κάθε τι έχει τον κύκλο του, το ίδιο όπως ανεβαίνει, έτσι και κατεβαίνει κάποια στιγμή. Και δικαιώθηκα! Λίγα χρόνια μετά απ’ αυτήν την επαναστατική έξαρση, ψηφίζαμε τον Ronald Reagan». Μία πολύ παραστατική παρομοίωση στους στίχους του Clayton-Thomas είναι αυτή, που λέει ότι τα γεγονότα κάνουν κύκλους όπως τα χρωματιστά αλογάκια των καρουσέλ: Ride a painted pony let the spinnin' wheel spin. Ε, δεν είναι δική του η ιδέα, είναι της Joni Mitchell, από το τραγούδι της The Circle Game. O Clayton-Thomas ήταν γείτονας με την (επίσης Καναδή) Joni Mitchell, όταν έμενε στο Τορόντο και παρακολουθούσε στενά τη δουλειά της, μάλλον ήταν και τσιμπημένος μαζί της. Τέλος πάντων, έτυχε να ακούσει το τραγούδι της The Circle Game, στο οποίο αναφέρονται και τα painted ponies και του άρεσε πολύ αυτή η εικόνα. Χρόνια αργότερα, το 2007, όταν ξανασυναντήθηκαν οι δυο τους στην τελετή ένταξής τους στο Καναδικό Hall of Fame, o Clayton-Thomas τής εξομολογήθηκε την λογοκλοπή του. Εκείνη γέλασε και τον διαβεβαίωσε ότι δεν το είχε προσέξει.
Η ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ
Μπορεί μεν το τραγούδι να είναι δημιούργημα του τραγουδιστή David Clayton-Thomas, είναι όμως αυτή η πολύ ιδιαίτερη ενορχήστρωσή του που το έκανε να γίνει τέτοια επιτυχία. Αυτή η υπέροχη συνύπαρξη rock, soul και big band jazz, που πρέπει να πιστωθεί στον σαξοφωνίστα του συγκροτήματος, τον Fred Lipsius, αλλά και στον παραγωγό James William Guercio, ο οποίος έχει βάλει το χέρι του στην μουσική σφραγίδα ανάλογων γκρουπ της εποχής, όπως οι Buckinghams, οι Electric Flag και οι σπουδαίοι Chicago.
Η διάρκεια του τραγουδιού στο άλμπουμ είναι 4.08, ενώ του single περιορίζεται σε 2.39. Η σημαντική αυτή διαφορά οφείλεται στο φινάλε του κομματιού, που στην άλμπουμ έκδοση κλείνει με την παρεμβολή του κλασικού αυστριακού κομματιού ‘O Du Lieber Augustin’ (1815). Μάλιστα, στο τέλος της ηχογράφησης ακούγεται ο ντράμερ Bobby Colomby να σχολιάζει: "That wasn't too good" και τους υπόλοιπους της μπάντας να γελάνε. Η προσθήκη αυτή έγινε την τελευταία στιγμή, για να καλύψουν το λάθος ενός τεχνικού του στούντιο, ο οποίος έγραψε κάτι άλλο επάνω στην master tape.
Ο ΑΝΤΙΚΤΥΠΟΣ
Μιλήσαμε ήδη για την εξαιρετική πορεία του άλμπουμ. Σχεδόν το ίδιο καλά πήγε και το single, που κυκλοφόρησε τον Μάιο του 1969. Μέσα σε δύο μήνες από την κυκλοφορία του, έφτασε στο Νο 2 των αμερικάνικων charts, αλλά εμποδίστηκε να καταλάβει την κορυφή από δύο ασυναγώνιστες εμπορικές επιτυχίες: Αφενός το soundtrack της ταινίας του Φράνκο Τσεφιρέλι «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», που ήταν μια σύνθεση του Henry Mancini και έμεινε γνωστό με τον τίτλο “A Time for Us”, και αφετέρου το ‘In The Year 2525’, των Zager and Evans. Σε κάθε περίπτωση, το τραγούδι προτάθηκε για 3 Grammy, κερδίζοντας τελικά αυτό για την καλύτερη ενορχήστρωση, ενώ και το άλμπουμ που το περιείχε κέρδισε το Grammy του καλύτερου άλμπουμ.
ΠΟΙΟΙ ΤΟ ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΑΝ
Η ιδιαιτερότητα του κομματιού, αλλά και οι φιλσοφημένοι στίχοι του, προκάλεσαν το ενδιαφέρον μεγάλων καλλιτεχνών να το διασκευάσουν, όπως η Shirley Bassey, η Peggy Lee και η Nancy Wilson, ενώ και ο δημοφιλής Καναδός τζαζ τρομπετίστας Maynard Ferguson παρουσίασε μια εξαιρετική ορχηστρική διασκευή. Ακόμα και ο James Brown το απέδωσε ορχηστρικά. Μεγαλεία!
HEADLINERS ΣΤΟ WOODSTOCK
Η ανάδειξη του τραγουδιού σε τόσο μεγάλο hit έγινε το καλοκαίρι του ’69, ακριβώς δηλαδή πάνω στη διοργάνωση του Woodstock. Μοιραία, οι Blood, Sweat and Tears βρέθηκαν στην κορυφή της κλίμακας των πιο περιζήτητων σχημάτων. 15.000 δολάρια τούς έταξαν οι διοργανωτές για να συμμετάσχουν! Μόνο ο Jimi Hnedrix τους ξεπέρασε, με $ 17.500. Βέβαια, τελικά κανείς δεν εισέπραξε τίποτε, αφού δεν υπήρξαν ποτέ εισπράξεις σ’ αυτό το φεστιβάλ. Δυστυχώς, η εμφάνισή τους δεν κινηματογραφήθηκε, διότι -σύμφωνα με το συμβόλαιό τους- αυτό θα τους έκανε αυτοδίκαια συμμέτοχους στα κέρδη της ταινίας, οπότε όλοι προτίμησαν να αποφύγουν αυτόν τον σκόπελο. «Κρίμα», λέει ο Clayton-Thomas, «νιώθω σαν να μας διέγραψαν από την Ιστορία».
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Το άστρο των Blood, Sweat and Tears δεν έλαμψε ποτέ ξανά τόσο έντονα. Οι διαρκείς περιοδείες, στις οποίες -θέλοντας και μη- όφειλαν να πάρουν μέρος, εξάντλησαν τα μέλη του γκρουπ και η κόπωση αυτή είχε σαν αποτέλεσμα και την καλλιτεχνική ξηρασία. Έτσι, μετά ειδικά από την (πρώτη) αποχώρηση του Clayton-Thomas, το 1972, το συγκρότημα έχασε το απαραίτητο momentum. Τι κι αν ο Clayton-Thomas επανήλθε άλλες δύο φορές, δεν ήταν αυτό αρκετό για να επανέλθει η παλιά δόξα. Πάντως, 58 χρόνια μετά την ίδρυσή τους, οι Blood, Sweat and Tears υπάρχουν ακόμη, προφανώς με τις αναπόφευκτες αλλαγές στη σύνθεσή τους, και κάνουν μάλιστα και περιοδείες.
ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΣ
Δημοσίευση σχολίου