Η τελευταία χρόνια της δεκαετίας του 80 ή αν προτιμάτε η 1η της δεκαετίας του 80 (προσωπικά θεωρώ ότι το 1980 ανήκει στη δεκαετία του 70, ) βρίσκει τους Καναδούς Rush να έχουν τελειώσει μια 8μηνη περιοδεία για την προώθηση του άλμπουμ Hemispheres (1978) και να ετοιμάζονται να παραδώσουν τις ταινίες για το 7ο άλμπουμ τους που ήταν το Permanent Waves. Εδώ υπάρχει μια σημαντική διαφορά με ότι έκαναν έως τώρα, αφού αποφάσισαν να βάλουν στην άκρη στα μεγάλης διάρκεια κομμάτια και να παρουσιάσουν μια νέα ηχητική κατεύθυνση, χωρίς να χάσουν την ταυτότητά τους. Δύο μήνες (Σεπ/Οκτ 1979) είναι αρκετοί για να ηχογραφήσουν τις νέες ιδέες τους με παραγωγό τον Terry Brown και στις 14 Ιανουαρίου το Permanent Waves κυκλοφόρησε στην αγορά (Νο4 Αμερική, Νο 3 Μ.Βρετανία). Με το πρώτο κομμάτι ή καλύτερα τραγούδι, που ανοίγει το άλμπουμ, το The Spirit of Radio, που ξεκινά με ένα εντυπωσιακό και ευκολομνημόνευτο riff, που πιστοποιεί τη διαφορά μουσικής προσέγγισης του νέου ήχου τους. Με ένα πέρασμα reggae (μουσικό στυλ που δοκίμασαν και στα επόμενα 3 άλμπουμ τους και δεν ενόχλησε καθόλου!), οι Geddy Lee, Alex Lifeson και Neil Peart, πειραματίζονται σε μουσικά μονοπάτια radio friendly, μακριά από αυτά που τους είχαμε συνηθίσει έως τότε. Μπορεί το The Spirit of Radio να μην πέτυχε εμπορικά (Νο51 Αμερική, αλλά Νο 13 Μ.Βρετανία), αλλά προσέφερε στο συγκρότημα ένα καινούργιο ορίζοντα που ξεδιπλώθηκε στα επόμενα άλμπουμ του και ένα σταθερό κομμάτι στο set list των συναυλιών τους. Το τραγούδι είναι σύνθεση και των τριών μελών με τους στίχους γραμμένους από το ντράμερ Neil Peart κι αναφέρονται στη μαγεία του ραδιοφώνου. Ο τίτλος είναι δανεισμένος από ένα διαφημιστικό slogan που χρησιμοποιούσε ο ραδιοφωνικός σταθμός CFNY-FM του Τορόντο, ενώ στο τελευταίο μέρος των στίχων του κάνει ένα υπαινιγμό στο τραγούδι των Simon & Garfunkel ,The Sound of Silence.
Το Freewill είναι ένα από τα πιο φιλόδοξα κομμάτια του Permanent Vacation με ένα πολύ καλό σόλο από τον Lifeson με τους στίχους του να αναφέρονται σε αυτό που διατυμπανίζει ξεκάθαρα ο τίτλος , την ελευθερία της βούλησης. Το 9λεπτο Jacob’s Ladder που κλείνει την Α! Πλευρά του βινύλιου ανήκει την κατηγορία των κουραστικών και μάλλον μονότονων κομματιών τους, που δεν εξελίσσονται, αλλά με τους στίχους να έχουν ένα φωτεινό θέμα, αφού αναφέρονται στο φως που περνάει μέσα από τα σύννεφα και φωτίζουν. ΤοEntre Nous (αγγλική μετάφραση Between Us) είναι το straight rock τραγούδι τους, που με ταξίδεψε στις ημέρες του Caress of Steel ενώ η 9λεπτη σουίτα Natural Science, που κλείνει το δίσκο, χωρίζεται σε 3 μέρη και ανήκει στον κλασικό progressive ήχο των Rush, και ίσως το πιο σκοτεινό κομμάτι τους. Από την άλλη πλευρά, έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που το κοινό τους αναζητά; δεξιοτεχνία, πολυπλοκότητα, φαντασία!
Οι Rush είναι ένα από αυτά τα συγκροτήματα που βελτιώνονται με κάθε άλμπουμ και έχουν την ικανότητα να αλλάζουν τον ήχο τους χωρίς να χάνουν την ταυτότητά τους . Έχοντας μια πολύ πλούσια δισκογραφία τους, για τους παλασιότερους fans τους, το Permanent Waves μπορεί να θεωρηθεί ότι αντιπροσωπεύει τους παλιούς καλούς Rush, έχοντας μοιρασμένα τα κλασικά στοιχεία τους (progressive και Hard Rock).
ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ
Η ιστορία του εξώφυλλου ξεκινά κάπως περίεργα αφού ο δημιουργός του Καναδός Hugh Syme έχει παίξει σαν session μουσικός πλήκτρα στα άλμπουμ τους 2112, Hemispheres και Permanent Waves! Η συνεργασία του με το συγκρότημα ξεκινά από το εξώφυλλο του Caress of Steel (1975) κι έκτοτε αναλαμβάνει όλα τα εξώφυλλα τους όπως και το Permanent Waves.
Ο Syme συζητούσε με τον Neal Peart για το άλμπουμ και τη μουσική των Rush, όταν χρησιμοποιήθηκαν οι λέξεις «Permanent Waves» που είναι τεχνικός όρος και στην προκειμένη περίπτωση απεικόνιζε τη στάθμη των μουσικών οργάνων στην οθόνη (σ.σ. κάτι αντίστοιχο με τις ιατρικές οθόνες που δείχνουν τους χτύπους της καρδιάς). Ο Syme άρχιζε να χτίζει το εξώφυλλο στο μυαλό του που τελικά κατέληξε στη φωτογραφία που τραβήχτηκε από τον Flip Schulke κατά τη διάρκεια του τυφώνα Carla στο Galveston του Τέξας στις 11 Σεπτεμβρίου 1961 που άφησε πίσω του 43 νεκρούς! Μέσα στη εικόνα της καταστροφής, εντελώς αντίθετη είναι η φωτογραφία του μοντέλου που έχει διασχίζει την Seawall Boulevard του Galveston κι απλά ο αέρας έχει σηκώσει το φόρεμα της ενώ το χτένισμά παραμένει το ίδιο και το χαμόγελό της σταθερό. Το μοντέλο είναι η καναδή Paula Turnbull η οποία ξαναεμφανίστηκε σε εξώφυλλο των Rush και συγκεκριμένα στο Exit Stage Left. Ο άνδρας που διακρίνεται αριστερά πάνω στο πεζοδρόμιο με τα χέρια ανοιχτά είναι ο Syme. Όμως αυτά τα δύο πρόσωπα καταλαμβάνουν το μικρότερο ενδιαφέρον του εξώφυλλου.
Στα χαλάσματα, κάτω αριστερά της φωτογραφίες υπάρχει ένα αντίτυπο της Chicago Tribune που ανακοινώνει το αποτέλεσμα των αμερικάνικων προεδρικών εκλογών του 1948 μεταξύ των Harry Truman των Δημοκρατικών και του Ρεπουμπλικάνου υποψήφιου Thomas E. Dewey. «Dewey Defeats Truman” ανακοινώνει η εφημερίδα, με το όνομα του Dewy γραμμένο λάθος (Dewei). Στις μετέπειτα εκδόσεις του cd, ο τίτλος παραλήφθηκε με την εφημερίδα να παραμένει στα χαλάσματα αλλά χωρίς τίτλο. Δεξιά κοιτώντας το εξώφυλλο και δίπλα από το αριστερό χέρι της Paula Turnbull διακρίνονται δύο μαγαζιά με τρεις διαφημιστικές ταμπέλες στην οροφή τους. Σε μια από αυτές τις ταμπέλες υπήρχε διαφήμιση της Coca Cola όπου η εταιρεία για λόγους πολιτικής ζήτησε να αποσυρθεί και ο Syme την αντικατέστησε βάζοντας στις τρεις ταμπέλες τα ονόματα των μελών των Rush (σ.σ. φαίνονται μόνο με μεγεθυντικό φακό).
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Την επόμενη χρονιά, συνέχισαν στο ίδιο κλίμα κυκλοφορώντας το Moving Pictures (1981).
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
16/5/25
Ο ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΡΑΝΙΔΗΣ ΓΙΑ ΤΟ PERMANENT WAVES
Αν και δηλώνω ανερυθρίαστος fan της χρυσής τριλογίας 2112, A Farewell to Kings και Hemispheres, μπορώ με ασφάλεια να πω ότι το Permanent Waves έχει μία περίοπτη θέση στην δική μου βαθμονόμηση της δισκογραφίας των Rush. Και αυτό διότι νιώθω πως καθώς προχωρούσα χρονολογικά στην καριέρα τους, ήταν κάπως σαν να ένιωθα πως μεγαλώναμε μαζί. Το συγκρότημα με κάποιο τρόπο απομακρύνθηκε από τα μεγάλα έπη και τις φανταστικές ιστορίες και κατευθύνθηκε προς την καθημερινότητα, την επιστήμη και την βαθύτερη ενδοσκόπηση. Βέβαια ποτέ δεν ένιωσα πως «ξεπουλήθηκαν» καθώς έπαιξαν πιο προσιτά και εμπορικά, ίσα –ίσα, η ιδιαίτερη μαγιά τους σαν σχήμα τους έκανε να φαίνονται πως εξελίσσονται. Αυτό, αν μη τι άλλο, δείχνει υψηλό καλλιτεχνικό επίπεδο. Με τραγούδια όπως το Spirit of Radio και Freewill έγιναν ακόμα πιο δημοφιλείς στα ερτζιανά, όμως προσωπικά με άγγιξαν με συνθέσεις όπως το Jacob’s Ladder και το Different Strings, λες και αφουγκραζόντουσαν τα μουσικά και συναισθηματικά μου «θέλω». Οι Rush θα άλλαζαν την φυσιογνωμία τους ξανά στο μέλλον, όμως το Permanent Waves (καθώς και το επόμενο άλμπουμ τους Moving Pictures) αποτυπώνει την δισκογραφική χρυσή τομή ενός συγκροτήματος που ήταν μια κατηγορία μόνοι τους και μιλούσε στο μυαλό και στην καρδιά πολλών, για πολλούς λόγους.
Δημοσίευση σχολίου