ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ CARLY SIMON
Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη, τον Ιούνιο του 1943. Είχε δύο μεγαλύτερες αδελφές, την Joana και τη Lucy, και έναν μικρότερο αδελφό, τον Peter. Και τα τρία κορίτσια είχαν ταλέντο στη μουσική και στο τραγούδι, μάλιστα η Joana εξελίχθηκε σε σπουδαία soprano. H Lucy και η Carly προτίμησαν την ελαφριά μουσική και έτσι, το 1963, σχημάτισαν το ντουέτο The Simon Sisters, που κράτησε μέχρι το 1969, έχοντας αφήσει πίσω του τρία αξιοπρόσεκτα άλμπουμ. Την επόμενη χρονιά η Carly κυκλοφορεί το πρώτο της σόλο άλμπουμ, με τίτλο το όνομά της, που της απέφερε ένα βραβείο Grammy και ένα top 10 single. To δεύτερο άλμπουμ της, με τίτλο Anticipation (1971) πήγε ακόμα καλύτερα, βγάζοντας δύο πετυχημένα σινγκλ και παίρνοντας χρυσό δίσκο. Τίποτα όμως δεν προμύνηε αυτό που ακολούθησε την αμέσως επόμενη χρονιά, το 1972 δηλαδή, οπότε και κυκλοφόρησε το τρίτο της προσωπικό άλμπουμ, με τίτλο No Secrets. To άλμπουμ πήγε αμέσως Νο 1 στην Αμερική, όπου παρέμεινε επί 5 εβδομάδες. Και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού περιείχε την διαχρονικά μεγαλύτερη επιτυχία της Carly Simon, το ξακουστό You’re So Vain!
ΚΑΙ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΤΡΕΣ ΤΗΣ CARLY SIMON
Για να πούμε, πάντως, ότι ολοκληρώσαμε στοιχειωδώς τη συνοπτική βιογραφική μας αναφορά, θα πρέπει να επισημάνουμε τι ήταν αυτό, που έκανε την Carly Simon να ξεχωρίσει αμέσως, μέσα από τόσους και τόσους σπουδαίους καλλιτέχνες μιας πολύ παραγωγικής εποχής: Πέρα από το αναμφισβήτητο ταλέντο της, ήταν πολύ γοητευτική! Δεν νομίζω ότι υπήρξε άνδρας που την πλησίασε, μέσα από οποιαδήποτε ιδιότητα, και δεν σαγηνεύτηκε. Όπως έλεγε και η φαρμακόγλωσσα Cher: «Δεν υπάρχει ένας άντρας, απ’ όσους έχω γνωρίσει, που να μην τα είχε φτιάξει με την Carly». Και μιλάμε για περιζήτητους τύπους, όπως ο Warren Beatty, o Mick Jagger, o Kris Kristofferson, ο David Bowie, o Cat Stevens, o Jack Nicholson, o David Cassidy, o James Taylor (με τον οποίο και παντρεύτηκε για λίγα χρόνια) και τόσοι άλλοι! Μέχρι και για τον Sean Connery λένε, αλλά μην επεκταθούμε σε κουτσομπολιά. Ο λόγος άλλωστε που αναφερόμαστε σε όλα αυτά, είναι για να εξηγήσουμε τους στίχους τού You’re So Vain και τη φημολογία που τους συνοδεύει, ακόμη και σήμερα. Μια κουβέντα μόνο να συμπληρώσουμε, για να καταλάβετε για πόσο γοητευτική γυναίκα μιλάμε. Μια κουβέντα, που προέρχεται από τον πρώτο της μνηστήρα, τον Άγγλο συγγραφέα William Donaldson, ο οποίος -όσο νάναι- θα ένιωθε και πικραμένος μετά το χωρισμό τους: «Η Carly είναι η απάντηση στις προσευχές κάθε σώφρονα άντρα! Είναι ατσίδα, αισθησιακή, έχει χιούμορ και είναι πληθωρικά ταλαντούχα»!
ΠΩΣ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Η Carly Simon άρχισε να το γράφει κάπου στα μέσα του ’71 και το ολοκλήρωσε ένα χρόνο αργότερα. Οι στίχοι αναφέρονται σε κάποιον εγωπαθή τύπο, κάποιον που νομίζει ότι είναι το κέντρο του κόσμου και δεν δίνει την παραμικρή σημασία στη σύντροφό του. Αυτή λοιπόν ορθώνει το ανάστημά της, τον παρατάει σύξυλο και δεν του κάνει καν τη χάρη να του αφιερώσει το τραγούδι που έγραψε: «Είσαι τόσο ματαιόδοξος, που προφανώς πιστεύεις ότι αυτό το τραγούδι γράφτηκε για σένα», λέει στο ρεφρέν. Βρε ουστ!
Ο αρχικός τίτλος του τραγουδιού ήταν Bless You Ben, σύντομα όμως εγκαταλείφθηκε προς χάρη του πολύ πιασάρικου You’re So Vain, που άλλωστε ήταν και ο πρώτος στίχος που ήρθε στο μυαλό της Carly. Οι υπόλοιποι στίχοι συμπληρώνονταν στη συνέχεια, ανάλογα με αυτά που παρατηρούσε η Carly στους άντρες που σχετιζόταν. Έτσι, για παράδειγμα, προστέθηκε ο στίχος γι’ αυτόν με το ροδακινί φουλάρι, που τσεκάρει την εικόνα του στον καθρέφτη, ή γι’ αυτόν που συμμετείχε στις ιπποδρομίες της Saratoga, ή γι’ αυτόν που πάει στον Καναδά να δει την έκλειψη ηλίου, κλπ. Ενδιαφέρον έχει πώς προέκυψε ο στίχος “clouds in my coffee”, που η Simon τον αναφέρει ως κάτι το εφήμερο: ‘I had some dreams they were clouds in my coffee, clouds in my coffee’. Αυτό προήλθε από ένα σχόλιο του πιανίστα της, του Billy Mernit, ο οποίος -στη διάρκεια μιας πτήσης- παρατήρησε το στιγμιαίο καθρέφτισμα ενός σύννεφου μέσα στον καφέ που έπινε η Simon: «Κοίτα», της λέει, «έχει σύννεφα ο καφές σου». Εκείνης, της άρεσε το σχόλιο και του ζήτησε την άδεια να το συμπεριλάβει στο τραγούδι της. Έτσι κι έγινε!
ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ;
Από την στιγμή που πρωακούστηκαν οι στίχοι του You’re So Vain, άρχισαν οι εικασίες και οι συνωμοτικές θεωρίες για την ταυτότητα του ανθρώπου, τον οποίο σκιαγραφεί η Carly Simon. Και φυσικά, ο κύριος «ύποπτος» είναι ο Warren Beaty, που θεωρείτο -εκείνη την εποχή- ως ο πιο ακαταμάχητος γόης του Hollywood και που, εξυπακούεται, είχε δεσμό με την Simon. Ήταν όμως τόσο ψωνισμένος ο Warren Beaty; Σίγουρα, θα είχε υπερβολική αυτοπεποίθηση, ίσως να ήταν και αλαζόνας, αλλά όχι και στον βαθμό που παρουσιάζεται στο τραγούδι, να παίρνει πόζες δηλαδή και να καμώνεται μπροστά στις κάμερες, είναι μια μάλλον άδικη περιγραφή. Ο ίδιος, όποτε ρωτήθηκε, παραδέχτηκε ότι η Carly Simon είχε αυτόν ως πηγή έμπνευσης, κάτι που άλλωστε και εκείνη δεν το αρνείται. Απλώς διευκρινίζει, ότι δεν αναφέρεται ΜΟΝΟ στον Warren Beaty, αλλά και σε δυο-τρεις άλλους. Σίγουρα, ΔΕΝ αναφέρεται στον Mick Jagger, ούτε στον James Taylor. Αυτούς τους δύο τούς έχει αποκλείσει. Τέλος πάντων, σε ποιους ακριβώς αναφέρεται το τραγούδι ήταν ένα επτασφράγιστο μυστικό της Carly Simon, κάτι πραγματικά οξύμωρο για ένα τραγούδι που περιέχεται σε ένα άλμπουμ με τίτλο No Secrets.
Η ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ
Αρκετά όμως με την παραφιλολογία για την προέλευση των στίχων! Ας ασχοληθούμε πια με το ίδιο το τραγούδι, που τυχαίνει να είναι ένα πολύ ωραίο φολκ ροκ κομμάτι, με έντονο μπάσο, δυνατά ντραμς και ωραίο σόλο κιθάρας. Παραγωγός του, όπως και όλου του άλμπουμ No Secrets, ήταν ο Richard Perry, ο οποίος έπεισε την Carly Simon να έρθει στα Trident Studios του Λονδίνου για την ηχογράφηση, γιατί εκεί θα μπορούσε να της εξασφαλίσει όλα εκείνα τα τεχνικά μέσα (synthesizers κλπ), που θα μπορούσε να χρειαστεί για ένα άρτιο αποτέλεσμα. Ο Richard Perry ήταν αυτός που την έπεισε να δώσει λίγο πιο γρήγορο ρυθμό και να προσθέσει κάποια πιο ροκ στοιχεία στην αρχική μορφή του κομματιού, που ήταν μια μελαγχολική φολκ μπαλάντα. «Είχε δίκιο ο Richard», ομολόγησε αργότερα η Carly, «δεν υπήρχε λόγος να είναι λυπητερό το τραγούδι. Δεν επρόκειτο για κάποια τραγωδία, σε στυλ Άννα Καρένινα. Δεν υπήρχε απόγνωση, ούτε μίσος. Υπήρχε λίγος θυμός για την απόρριψη, αλλά ως εκεί. Οπότε, σίγουρα, αυτό που θα έπρεπε να αναδύεται από το τραγούδι θα ήταν μια έντονη αποφασιστικότητα, που θέλει πιο ροκ χαρακτήρα». Η άλλη κρίσιμη συνεισφορά του Richard Perry, έστω και έμμεση, ήταν που επέλεξε τον Harry Nilsson για τη δεύτερη φωνή στο τραγούδι. Διότι ξαφνικά, αντί του Harry Nilsson, βρέθηκε ο Mick Jagger να κάνει τα φωνητικά! Απίστευτο, έτσι; Αλλά, πώς συνέβη αυτό; «Όταν συμφώνησα για τα Trident Studios, σκέφτηκα ότι -αφού ήμουν στο Λονδίνο- θα ήταν ιδανική ευκαιρία να πω στον Mick να περάσει να με δει», θυμόταν αργότερα η Simon, «και εκείνος ανταποκρίθηκε αμέσως στην πρόσκληση. Όταν ήρθε στο στούντιο, με βρήκε να ηχογραφώ τις δεύτερες φωνές μαζί με τον Nilsson και προθυμοποιήθηκε να μας βοηθήσει. Η συμβολή του ήταν καθοριστική: η φωνή του ταίριαξε άριστα με τη δική μου. Υπήρχε μια χημεία, που ο Nilsson την αντιλήφθηκε και, σαν γνήσιος gentleman, αποχώρησε από το στούντιο». Το περίεργο είναι ότι δεν υπάρχει καμία αναφορά του ονόματος του Mick Jagger στα credits του δίσκου. Κλείνοντας, να πούμε ότι το εισαγωγικό bass riff ανήκει στον Klaus Voormann, τον παλιό φίλο των Beatles, ενώ το πολύ χαρακτηριστικό μέρος των εγχόρδων έχει την υπογραφή της ίδιας της Carly Simon. Την ενορχήστρωση του τραγουδιού, όπως και όλου του άλμπουμ, την ανέλαβε ο Paul Buckmaster .
ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ
Μέσα σ’ ένα μήνα από την κυκλοφορία του, το τραγούδι πήγε Νο 1 σε ΗΠΑ, Αυστραλία και Καναδά και Νο 3 στο Ηνωμένο Βασίλειο (ακριβώς αντίστοιχη πορεία είχε και το άλμπουμ No Secrets). Μάλιστα στις ΗΠΑ, όπως είπαμε, παρέμεινε στο Νο 1 επί 5 συνεχείς εβδομάδες, για να «υποκύψει» τελικά απέναντι στο ιστορικό Superstition του Stevie Wonder. Στα Grammy του 1974 ήταν υποψήφιο στις κατηγορίες Song of the Year, Record of the Year και Best Female Pop Vocal Performance. Σήμερα, το τραγούδι συμπεριλαμβάνεται στη λίστα των 500 καλύτερων τραγουδιών του Rolling Stone (στη θέση 495), ενώ -παρά τα χρονάκια του- αποτελεί πηγή έμπνευσης και για τους σύγχρονους καλλιτέχνες. Τρανό παράδειγμα η Taylor Swift, η οποία το θεωρεί ως το πιο επιδραστικό τραγούδι στην καριέρα της (the #1 Song That Made Me). Μάλιστα, στη διάρκεια μιας συναυλίας της, στις 27-7-2013, η Swift ανέβασε στη σκηνή την Carly Simon και το τραγούδησαν μαζί.
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ, ΤΕΛΙΚΑ, ΓΙΑ ΕΝΑ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙ;
Ναι, αναμφίβολα! Το τραγούδι αυτό καθόρισε το σημείο καμπής στον τρόπο, που αντιμετωπίζονταν οι γυναίκες από τους στιχουργούς: Δεν ήταν πια οι άβουλοι κομπάρσοι μιας σχέσης, ούτε τα αιώνια θύματα ενός αδιέξοδου έρωτα. Η Carly Simon αρπάζει το τιμόνι και πετάει έξω από την ζωή της τον εγωκεντρικό νάρκισσο, απαριθμώντας του κατάμουτρα τα ελαττώματά του. Δεν λέμε, βεβαίως, ότι το τραγούδι αυτό αποτέλεσε την έναρξη του κινήματος χειραφέτησης των γυναικών, προς Θεού! Υπήρξανάλλωστε και νωρίτερα κάποιες σποραδικές προσπάθειες ανάδειξης της άδικης θέσης της γυναίκας στην κοινωνία, όπως π.χ. το Respect της Aretha Franklin (1967). Ήταν όμως πρώτη φορά, που κάποια απορρίπτει με τόση αυτοπεποίθηση και τόσο θάρρος την αντρική αλαζονεία, σε μια στιγμή μάλιστα, που το κίνημα απελευθέρωσης των γυναικών (Women’s Lib) είχε ωριμάσει τόσο, ώστε το τραγούδι αυτό να προξενήσει, με τον τρόπο του, μια ηφαιστειακή έκρηξη στις διαπροσωπικές σχέσεις.
ΔΙΑΚΙΟΠΟΛΙΣ
17/5/25
Δημοσίευση σχολίου