Είμαστε στην Αγγλία το 1969, στο τέλος δηλαδή της τόσο αισιόδοξης δεκαετίας του ’60 που φεύγει, παίρνοντας μαζί της τα ρομαντικά και μάλλον αφελή ιδεώδη των hippies, δίνοντας τη θέση της σε μια εποχή πιο σκοτεινή, πιο εσωστρεφή, που έρχεται σαν συνέπεια της άκαρπης προσμονής για ειρήνη και συνεννόηση των λαών. Ο συνεχιζόμενος πόλεμος στο Βιετνάμ και η παράλληλη γιγάντωση των ανθρωπιστικών και κοινωνικών κινημάτων δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για νέες ιδέες, που στη μουσική ενσαρκώνονται μέσα από τη νέα τάση του progressive rock. Και οι σπουδαιότεροι εκφραστές (και γενάρχες τελικά) της νέας τάσης είναι οι King Crimson. που δημιουργήθηκαν το 1968 στο Λονδίνο, έχοντας ως ιδρυτικά μέλη τους Robert Fripp (κιθάρα), Michael Giles (ντραμς), Greg Lake (φωνή, μπάσο) και Ian McDonald (πλήκτρα, πνευστά). Ως 5ο μέλος τους γκρουπ συμπεριλαμβάνεται ο στιχουργός Peter Sinfield, ο οποίος -όπως και ο Keith Reid των Procol Harum- αποτελούσε ισότιμο μέλος του γκρουπ, χωρίς να εμφανίζεται στη σκηνή ή να παίζει κάποιο όργανο. Οι King Crimson, όχι μόνον συλλαμβάνουν το πνεύμα της εποχής, αλλά το καθορίζουν μέσα από τη μουσική τους, ένα κράμα κλασικής, τζαζ, φολκ, μπλουζ, ηλεκτρονικής, new wave και heavy metal, που εκφράζει τη σύγχρονη υπαρξιακή αγωνία και εσωτερικότητα των οπαδών τους, δημιουργώντας τα θεμέλια του prog rock και επηρεάζοντας καλλιτέχνες, όπως οι Yes και οι Genesis. Και όλα αυτά, τα καταφέρνουν με το πρώτο τους κιόλας άλμπουμ, που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1969, το εμβληματικό In The Court Of The Crimson King. Και το τραγούδι που άνοιγε το μνημειώδες αυτό άλμπουμ ήταν το 21st Century Schizoid Man.
ΠΩΣ ΓΡΑΦΤΗΚΕ
Αν και το μοναδικό single που αναδείχτηκε από αυτό το άλμπουμ ήταν το φερώνυμο τραγούδι, που βρίσκεται στο τέλος του δίσκου, το 21st Century Schizoid Man ήταν το «διαμάντι του στέμματος». Γραμμένο από τον στιχουργό Peter Sinfield, το κομμάτι αυτό αποτελεί ένα μνημείο του prog rock, χάρη στην εκκεντρικότητά του, αλλά και στο καυστικό κοινωνικό του σχόλιο. Αντλώντας την έμπνευσή του από την ταραχώδη εποχή του τέλους της δεκαετίας του ’60, με την έξαρση των πολιτικών και κοινωνικών αγώνων, ο Sinfield ενσταλάζει στους στίχους του όλη την απογοήτευση των νέων της γενιάς του για την παράνοια που επικρατούσε, κυρίως την παράνοια ενός συνεχιζόμενου και φαινομενικά άσκοπου πολέμου, του Πολέμου του Βιετνάμ. Στίχοι όπως αυτοί δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία για τον στόχο της κριτικής τους: “Blood rack, barbed wire / Politicians’ funeral pyre / Innocents raped with napalm fire”. Ειδικά η φωτιά που προξενούσαν οι εμπρηστικές βόμβες napalm αναφέρεται ευθέως στη φρικτή αυτή τακτική των Αμερικανών, που προξενούσε απέχθεια σε όλον τον πλανήτη. Αν λάβετε μάλιστα υπόψη , ότι τους στίχους αυτούς, τους τραγουδάει με μια φουλ παραμορφωμένη φωνή και με έναν άγριο στόμφο ο καταπληκτικός Greg Lake (των μετέπειτα Emerson, Lake & Palmer) και αν προσθέσετε τα εκκωφαντικά riff του Robert Fripp και τον δυσοίωνο ήχο του σαξόφωνου του Ian McDonald, έχετε ένα αποτέλεσμα, που δικαίως θεωρείται ο γεννήτορας του heavy metal και αποτέλεσε το πρότυπο για τους προπάτορες του είδους, τους Deep Purple και τους Black Sabbath. Ειδικά για τους δεύτερους, θα πρέπει να σας ομολογήσω ότι όταν πρωτοάκουσα το 21st Century Schizoid Man, νόμιζα ότι ήταν δικό τους τραγούδι. Υπάρχει όμως, κάπου στο μέσο του τραγουδιού, το εμβόλιμο ορχηστρικό “Mirrors”, ένα πολύ τζαζέ και prog κομμάτι, που δεν αφήνει περιθώρια παρεξήγησης ως προς σε ποιον ανήκει!
Να πούμε, τελειώνοντας, ότι το τραγούδι έχει και … ελληνικό ενδιαφέρον! Παρουσιάζοντάς το σε μια συναυλία, στις 15/12/1969, ο Robert Fripp το αφιέρωσε σαρκαστικά: «Στον Spiro Agnew, Αντιπρόεδρο των ΗΠΑ, μια πολιτική προσωπικότητα της Αμερικής, που όλοι γνωρίζουμε και αγαπούμε ιδιαιτέρως», διότι ο Agnew θεωρείτο υπεύθυνος για την κλιμάκωση της εμπλοκής του Αμερικανικού στρατού στο Βιετνάμ. Ατυχώς για εμάς, ο Spiro Agnew ήταν από Έλληνα πατέρα, τον Θεόφραστο Αναγνωστόπουλο, από τους Γαργαλιάνους! Πριν γίνει Αντιπρόεδρος, ο Spiro Agnew ήταν Κυβερνήτης της Πολιτείας Maryland. Ήταν η πρώτη φορά που ένας Ελληνοαμερικάνος ανελάμβανε τέτοια αξιώματα.
To 21st Century Schizoid Man δεν κυκλοφόρησε σε μικρό δίσκο, παρά μόνο σαν B! side (τραγούδι στη πίσω πλευρά) του μικρού δίσκου Epitaph, γι' αυτό και στην κεντρική φωτογραφία βλέπετε το εξώφυλλο του Epitah.
ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΣ
30/3/24
Δημοσίευση σχολίου