Σήμερα, 45 χρόνια από την πρώτη φορά που άκουσα(ακούσαμε) το “Show me the Way”, όλα φαίνονται απλά και εύκολα. Τότε, ακούγοντας από την εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη στο Α Πρόγραμμα της ΕΡΤ το τραγούδι, μου φαινόταν ότι μόλις είχε ανοίξει μια πόρτα σε ένα ολοσκότεινο δωμάτιο και πλημμύρισε φως. Δεν είχα(είχαμε) ξανά ακούσει τον ήχο του talk box και φυσικά δεν ξέραμε τι ήταν! Όμως το τραγούδι ήταν πολύ καλό. Και το όνομα του Peter Frampton το ξέραμε από τη συμμετοχή του στους Humble Pie. Κάτι ήταν κι αυτό!
ΠΕΣ ΤΟ ΜΕ ΕΝΑ ΓΙΟΥΚΑΛΙΛΙ!
Η ιστορία του μικρού Peter, ξεκινά στο Kent όπου γεννήθηκε το 1950 και ένα ξεσκαρτάρισμ στη σοφίτα του σπιτιού του, τού…γνώρισε τη θήκη ενός γιουκαλίλι που έπαιζε η γιαγιά του. Ζήτησε την άδεια του πατέρα του να δοκιμάσει να παίζει και σε ηλικία 8 ετών άφησε το γιουκαλίλι και πήρε δώρο μια κιθάρα. Το όνειρό του μόλις είχε ξεκινήσει! Η ακουστική γρήγορα έδωσε τη θέση της σε μια ηλεκτρική και σε ηλικία 10 ετών έδωσε την πρώτη συναυλία του σαν πρόσκοπος, ενώ ο πατέρας του ενεθάρρυνε το ενδιαφέρον του, αγοράζοντας του δίσκους των Shadows και του Django Reinhardt. Στο γυμνάσιο έπαιζε στους Preachers, που στα ντραμς είχαν τον πρώτο ντράμερ των Rolling Stones, τον Tony Chapman (σ.σ. πριν πάει ο Charlie Watts!). Ο Frampton ήταν 14 ετών κι ακόμα δεν είχε δοκιμάσει τη φωνή του. Απλά ήταν ερωτευμένος με την κιθάρα του. Τα Σάββατα δούλευε σε ένα κατάστημα μουσικών οργάνων αλλάζοντας τις σπασμένες χορδές και γυαλίζοντάς κιθάρες. Ο πρώτος δίσκος που αγόρασε ήταν το "I'll kiss you" των Everly Brothers τον οποίον τον άκουγε μόνο όταν οι γονείς του έλειπαν από το σπίτι.Ο Tony Chapman του δάνεισε τους δίσκους του κι εκεί ο μικρός Frampton ανακάλυψε τον ήχο των Muddy Waters, Roland Kirk, Otis Redding, Mose Allison κ.α. Εκείνος όμως που τον είχε κερδίσει με το πρώτο παίξιμό του ήταν ο Eric Clapton. Σύντομα ανακάλυψε ότι ανάμεσα στους φίλους και γνωστούς, υπήρχαν δεκάδες Eric Clapton wannabes κι ένας ήταν αυτός!
Στο σχολείο του, το Bromley Technical College, o Frampton συνάντησε έναν άλλο μαθητή του ίδιου σχολείου, τον David Jones που ο κόσμος τον έμαθε αρκετά χρόνια αργότερα σαν David Bowie. “Ήταν μεγαλύτερος από εμένα, αλλά γνωριζόμαστε επειδή ο πατέρας του ήταν καθηγητής καλλιτεχνικών και είχα μιλήσει πολλές φορές μαζί του» λέει ο Frampton.Στην ουσία ο Κος Owen Frampton έκανε μάθημα στο Bowie όπως και στον George Underwood με τον οποιόν ο Peter Frampton θα έπαιζε στους Herd! “Φέρναμε μαζί στο σχολείο τις κιθάρες μας, κι είχαμε βρει ένα μέρος στις σκάλες που έκανε ηχώ, όπου παίζαμε Buddy Holly και Eddie Cochran”. «Ο David Bowie ήταν ένα άψογος
επαγγελματίας . Είχε μια ολοκληρωμένη εικόνα του εαυτού του απέναντι στον κόσμο
και ήξερε πως να εξωτερικεύσει το ταλέντο του. Ήταν special guest στην περιοδεία των Humble Pie το 1969 όταν το τραγούδι
του “Space Oddity”
Νo1 και το δικό μας “Natural Born Bugie” No4.
Είμαστε φίλοι αλλά ο David
ήταν πιο κοντά στους γονείς μου. Μας είχε προσκαλέσει οικογενειακά να τον δούμε στην παράσταση στο Broadway, Elephant Man όπου πρωταγωνιστούσε . To 1986 ήμουν σε περιοδεία με
τη Stevie Nicks
όταν με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι είχε ακούσει το δίσκο μου Premonition και ήθελε να
παίξω στο δικό του δίσκο.Έτσι πήγα στην Ελβετία και ηχογράφησα τις κιθάρες για το άλμπουμ του Never let me down. Όταν τελειώσαμε μου πρότεινε να βγω περιοδεία μαζί του και πράγματι βγήκαμε. Σκέψου ότι διάλεξε εμένα όταν μπορούσε να έχει όποιον κιθαρίστα ήθελε».
 |
| Οι Herb, o Frampton είναι δεξιά. |
ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ ΤΟΥ STEVE MARRIOTT
Και τότε τού τηλεφώνησε ο Steve Marriott από τους Small Faces. «Έχουμε ακούσει ότι αντιμετωπίζεις κάποια προβλήματα στους Herb. Αν είσαι εσωστρεφής, συνέχισε, αν θες να τα ξεπεράσεις, άκουσε την πρότασή μας» του είπαν! Έτσι, το 1969 στα 18 του γίνεται μέλος του καινούργιου συγκροτήματος που είχε σχηματίσει ο Steve Marriott, τους Humble Pie. "Είχα δει τον Steve Marriott όταν ακόμα ήταν μέλος των Small Faces στην τηλεοπτική εκπομπή Ready Steady Go κι είπα "θέλω να παίξω μαζί του". Και συνεχίζει "Πιστεύαμε τόσο πολύ στους εαυτούς μας και στη μουσική μας, που είχαμε πει ότι δεν θα πλυθούμε και δεν θα ξυριστούμε. Να αρέσουμε στον κόσμο μόνο για τη μουσική μας κι όχι για το παρουσιαστικό μας"!Μέλος πλέον των Hunble Pie από το πρώτο άλμπουμ τους, ηχογράφησε 5 άλμπουμ, τα As Safe as Yesterday Is και Town and Country και ειδικά στο δεύτερο, ο νεαρός Frampton δίνει …ρέστα με το παίξιμό του στην ισπανική κιθάρα. Το άλμπουμ αν και δεν σημείωσε εμπορική επιτυχία, είναι ένα από τα καλύτερα του συγκροτήματος, αφού κατάφερε να μεταφέρει την ατμόσφαιρα των συναυλιών τους στο studio με καλύτερα τραγούδια τα "Take Me Back", "Only You Can See" "The Sad Bag Of Shakey Jake" και"Down Home Again». Το τρίτο άλμπουμ με τίτλο το όνομά τους, Humble Pie (1970), σήμανε μια πιο rock στροφή στον ήχο τους με το επόμενο Rock On (1971, Νο 118 Αμερική) να είναι το τελευταίο studio άλμπουμ που συμμετέχει ο Frampton.
 |
| Οι Humble Pie, o Frampton είναι ο πρώτος από αριστερά. |
Έπαιξε ακόμα στην αμερικάνικη περιοδεία του 1971 όπου ηχογράφησαν το Performance Rockin' the Fillmore (1971, Νο 32 Μ.Βρετανία, Νο 21 Αμερική). Όμως αφού είχε ολοκληρώσει την περιοδεία, ο Frampton αποχώρησε λόγω διαφωνιών με τον Marriott για να αντικατασταθεί από τον Clem Clemson. Ο ίδιος πιστεύει ότι το καλύτερο παίξιμό του στους Humble Pie ήταν στο “Stone Cold Fever”, μια σύνθεση που χρεώνονται και τα 4 μέλη του, αλλά όπως λέει ο Frampton, το βασικό riff προήλθε από τον Marriott. Προσέξτε πώς περιγράφει την αποχώρησή του από τους Humble Pie.” Ο manager μας ήλθε και μου έδειξε τη μακέτα του εξώφυλλου. Τότε τού είπα ότι πήρα απόφαση να φύγω.»Τρελλάθηκες, ο Steve (Marriott) θα γίνει έξαλλος».»Η αλήθεια είναι ότι όλοι ενοχλήθηκαν με αυτή την απόφασή μου, καθώς και για εμένα ήταν μια δύσκολη απόφαση». Μετά από 2 γεμάτες χρονιές μαζί τους, ο Peter Frampton,αποχώρησε, υπογράφοντας στην A&M Records. Πριν υπογράψει το συμβόλαιο, έπαιξε στο άλμπουμ του George Harrison, All things must pass, για να του ανταποδώσει την φιλοξενία, στο δικό του άλμπουμ Now (2003) πολλά χρόνια αργότερα, όπου ο Harrison παίζει το σόλο στη δική του σύνθεση(!) «While my guitar gently weeps”, ένα σόλο που είχε ηχογραφηθεί κάποια χρόνια νωρίτερα, αφού ο Harrison έφυγε από τη ζωή το 2001. . Μια από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας του ήταν όταν έπαιξε στο άλμπουμ του George Harrison, All things must Pass(1970). Μια μεγάλη στιγμή της καριέρας του που την οφείλει στον Terry Doran που ήταν συνεργάτης του John Lennon και μετά του Harrison. «Γνωριστήκαμε στην pub The Ship, κοντά στο Marquee και με ρώτησε αν ήθελα να γνωρίσω το Geoffrey. «Ποιος είναι ο Geoffrey;” τον ρώτησα, «ο George Harrison μου είπε, Geoffrey είναι ψευδώνυμό του. Όλοι οι Αμερικάνοι Προέδροι και οι Beatles έχουν ψευδώνυμα". Έτσι πήγαμε στο Trident Studio που ήταν λίγο πιο κάτω και ήμουν πολύ νευρικός. Ο George Harrison ήταν ο πρώτος Beatle που θα γνώριζα. Μπήκαμε στο studio και τον είδα να κάθεται πίσω από την κονσόλα. Με την προφορά του μου είπε "Hullo Pete" κι αμέσως σκέφτηκα ¨"κπου εδώ θα είναι κι Pete Townshend!!!!! Μου ήταν αδύνατον να πιστέψω ότι ένας Beatle ήξερε το όνομά μου. Κάθισε να παίξουμε. Τα έχασα και τoν ρώτησα «εννοείς τώρα;». Μου έδωσε την Lucy, την κιθάρα με την οποία έπαιζε στους δίσκους και την είχε χρησιμοποιήσει κι ο Eric Clapton για να ηχογραφήσει τo “While my guitar gently weeps”. Την έβαλα στον ενισχυτή αλλά μου ήταν αδύνατον να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Καθόταν δεξιά μου και ξαφνικά αντελήφθηκα ότι αριστερά μου καθόταν…Stephen Stills (σ.σ. εξαιρετικός κιθαρίστας, μέλος του φωνητικού συγκροτήματος Crosby Stills Nash&Young). Αρχίσαμε να παίζουμε όταν ο George σταμάτησε την ηχογράφηση, ζητώντας μου να παίξω lead κιθάρα! Τότε μου είπε ότι ηχογραφεί το προσωπικό του άλμπουμ κι αν ήθελα να παίξω σε αυτό (το All things must Pass). Πήγαινα στο studio κάθε ημέρα για μια εβδομάδα κι έπαιξα στα "My Sweet Lord",”If Not for You" , "Behind That Locked Door" και σε κάποια άλλα. Δύο εβδομάδες αργότερα, μου ξανά τηλεφώνησε για να ηχογραφήσω κάποιες ρυθμικές κιθάρες. Ήμουν στο studio και πίσω από το τζάμι έβλεπα τον George και τον Phil Spector να με κυττούν που ηχογραφούσα. Μοναδικές στιγμές. Συνολικά δεν ξέρω σε πόσα τραγούδια έπαιξα αλλά όπου ακούσεις ακουστική κιθάρα, δική μου είναι»!
Ο Frampton έπαιξε και στο άλμπουμ του Harry Nilsson, “Nillson’s Schmilsson”, το άλμπουμ που περιέχει το περίφημο “Without you”. O Harrison ήταν αυτός που τον πρότεινε Nilsson για τον οποίον ο Frampton μιλάει με τα καλύτερα λόγια.
Εκτός από το παρά πάνω άλμπουμ του Nilsson, έπαιξε σε άλμπουμ του Jerry Lee Lewis και στο προσωπικό άλμπουμ Whistle Rymes, του μπασίστα των Who John Entwistle. O Αμερικάνος παραγωγός και pedal steel κιθαρίστας Pete Drake ήταν αυτός που τού «γνώρισε» το "talk box" που λίγα χρόνια αργότερα, σημάδεψε την καριέρα του!
Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΚΑΡΙΕΡΑ
Έτσι μετά από 4 studio κι ένα live άλμπουμ με τους Humble Pie, ο Frampton κυκλοφορεί το Μάιο του 1972 το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ με τίτλο Wind of Change (Νο 177 Αμερική) και συμμετοχές γερά ονόματα όπως της Mick Jones (Spooky Tooth), Andy Bown(Herb), Rick Wills (Small Faces), Klaus Voormann, Billy Preston, Ringo Starr κ.α.Το Wind of Change ήταν ένα καλό κιθαριστικό άλμπουμ με πολλά περάσματα ακουστικής κιθάρας, αλλά έως εκεί. Στο ίδιο ύφος ήταν και το επόμενο άλμπουμ του Frampton's Camel(1973, Νο 118 Αμερική), όπου εμφανίζεται πλέον σαν συγκρότημα με το όνομα Frampton’s Camel. Κι αυτό περνάει και δεν αγγίζει για να ακολουθήσει το Somethin's Happening (1974, Νο 15 Αμερική) για το οποίο περιοδεύει στην Αμερική μαζί με τους Andy Bown πλήκτρα, Rick Wills μπάσο και John Siomos ντραμς. Το επόμενο άλμπουμ του που ήταν το τέταρτο προσωπικό του ήταν το καλύτερο μέχρι εκείνη την ώρα. Το Frampton (1975, No 32 Αμερική) είχε ένα πιο hard ήχο και σίγουρα πολύ καλύτερα τραγούδια όπως τα "Show Me the Way" και "Baby, I Love Your Way" που όμως αναδείχτηκαν όχι στις studio εκτελέσεις τους αλλά από τις live. To άλμπουμ πούλησε μόνο στην Αμερική 350.000 αντίτυπα και ξεπέρασε τις 500.000 μετά την επιτυχία του Frampton Comes Alive.
«Είχα πάει διακοπές στο Nassau, στις Μπαχάμες δίνοντας υπόσχεση στον εαυτό μου, μετά την εμπορική αποτυχία του Somethin's Happening, να γράψω μια σειρά από καλά καινούργια τραγούδια για το επόμενο άλμπουμ που ήταν το Frampton.Έμενα σε ένα εξοχικό σπίτι που μού είχε προσφέρει ο Steve Marriott, έχοντας μία μου μια ηλεκτρική και μια ακουστική κιθάρα. Για κακή μου τύχη, συνέπεσε για 2 εβδομάδες να βρίσκεται στην ίδια περιοχή κι ο Alvin Lee των Ten Years After και τις περισσότερες φορές πίναμε μαζί παρά έγραφα. Μόλις έφυγε, αποφάσισα να πάρω την κιθάρα μου και σε 20 λεπτά έγραψα την εισαγωγή του Show Me The Way, το ρεφρέν και τους στίχους. Μού άρεσε και το κράτησα να το τελειώσω αργότερα. Το απόγευμα, είχα ξαπλώσει πάνω σε ένα φοίνικα που σχεδόν έμπαινε στο νερό και έγραψα το "Baby, I Love Your Way" και λίγες ώρες αργότερα τελείωσα και το "Show Me The Way". Στην επιστροφή μου στην Αγγλία, θυμήθηκα το talk box με το οποίο είχα πειραματιστεί και άρχισα να το δουλεύω για να καταλήξει τελικά στον ήχο που ακούγεται στα τραγούδια. Ήταν απίστευτη η ανταπόκριση του κόσμου κάθε φορά που το χρησιμοποιούσα στις συναυλίες. Επεδίωξα να κάνω τις ηχογραφήσεις στο Clearwell Castle, χρησιμοποιώντας το Mobile studio τού Ronnie Lane, για το λόγο ότι το είχαν χρησιμοποιήσει και οι Led Zeppelin. Όταν κυκλοφόρησε το «Show Me The Way¨σαν single στη studio εκτέλεσή του, δεν έκανε επιτυχία, μεγαλύτερη επιτυχία έκανε το «Baby, I Love Your Way» αλλά εγώ πίστευα και τα 2 τραγούδια μου. Γι αυτό και τα ξανά κυκλοφόρησα σε singles στη live ηχογράφηση από το Frampton Comes Alive! "Ξαφνικά ο δίσκος μου μπήκε σε όλα τα καταστήματα και η επιτυχία ήθελε τρόπο για να την διαχειριστείς. Καμιά φορά πρέπει να ξέρεις τι εύχεσαι γιατί μπορεί να σου τύχει και να μην ξέρεις που να τη διαχειριστείς. Σε μια περιοδεία μου στην Ιρλανδία, συνάντησα τον Bono των U2 και τον ρώτησα να αληθεύει η φήμη που είχα ακούσει ότι όταν ξεκινούσαν την καριέρα τους, έπαιζαν το «Show Me The Way» και μου απάντησε «Ναι, πάντα πίστευα ότι οι στίχοι του ήταν μια προσευχή».
FRAMPTON COMES ALIVE
Βλέποντας την καριέρα του να μην κάνει το μεγάλο άλμα, αποφασίζει να συναντήσει τον εκ των ιδιοκτητών της δισκογραφικής εταιρείας A&M Records, Jerry Moss, το M από (το Α ήταν ο Herbert Alpert, πετυχημένος τρομπετίστας με πολλές επιτυχίες τη δεκαετία του '60 αλλά και '70) και να του προτείνει την κυκλοφορία ενός live άλμπουμ. Να πούμε ότι εκείνη την εποχή η A&M Records είχε μεγάλες επιτυχίες σχεδόν σε όλα τα είδη μουσικής με καλλιτέχνες όπως (Cat Stevens, Burt Bacharach, Liza Minelli, Paul Williams, Herb Albert, Carole King κ.α.) και η δισκογραφική επιτυχία του Frampton, όπως διαβάσατε και πιο πάνω ήταν μετριότατη, με εξαίρεση το τελευταίου του άλμπουμ. O Moss τον ρώτησε πόσα πίστευε ότι θα πουλούσε ένα Live άλμπουμ κι ο Frampton του απάντησε "250-300.000 αντίτυπα". Ο Moss βρήκε το νούμερο εφικτό και του είπε να προχωρήσει. Το μεγαλύτερο μέρος των ζωντανών ηχογραφήσεων που συμπεριέλαβε στο άλμπουμ έγιναν στο Winterland club του San Francisco (1975) αλλά και στο Long Island Arena και Sunny Plattsburgs της Ν. Υόρκης.
Οι ηχογραφήσεις στο Winterland club έγιναν σε 24κάναλο (πολύ προχωρημένο για εκείνη την εποχή) master recorder, ενώ οι άλλες ηχογραφήσεις σε 16κάναλο κι οι ταινίες ήταν 15ιντσών με ήχο Dolby "A". Η πρώτη εκτίμηση ήταν να κυκλοφορήσει σαν μονό άλμπουμ, αλλά με συμβουλή της A&M Records και του Jerry Moss που άκουσε το υλικό, το μονό έγινε διπλό αφού το υλικό ήταν καλό. «Ακούγοντας τις ταινίες, νιώθαμε την ενέργεια του live να βγαίνει από μέσα. Θεωρώ ότι είναι πολύ δύσκολο για ένα συγκρότημα αν το πετύχει αυτό»». Βέβαια παρουσιάστηκαν διάφορα τεχνικά προβλήματα όπως συμβαίνει σε όλα τα Live, όπως το μικρόφωνο που έπαιρνε τον ήχο από τα ντραμς δεν είχε τη σωστή γωνία και ο ήχος δεν πέρασε όπως θα έπρεπε και άλλα τεχνικά προβλήματα που το αυτί του απλού ακροατή δεν πιάνει. Το μόνο τραγούδι που υπέστη μεγάλη στουντιακή παρέμβαση ήταν το "I wanna Go to the Sun", ενώ τα υπόλοιπα γράφτηκαν όπως ηχογραφήθηκαν. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του "Show Me the Way" (η rhythm κιθάρα γράφτηκε στο studio) όπου ο τεχνικός στο live είχε ξεχάσει να βάλει μικρόφωνο στο talk-box με αποτέλεσμα να μην γραφτεί (!) και να χρειαστεί παρέμβαση στο studio. Η χρησιμοποίηση του talk-box άλλαξε το όλο κομμάτι που σημειωτέoν όταν είχε παρουσιαστεί στο άλμπουμ Frampton.
Το Frampton Comes Alive κυκλοφόρησε στις 6 Ιανουαρίου 1976, δηλαδή δεν πρόλαβε τις γιορτές των Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς που οι αγορές είναι μεγαλύτερες και μπήκε πολύ χαμηλά στο Billbaord chart (No 191). Και τότε ξαφνικά στην Αμερική όλοι ανακαλύπτουν τον Peter Frampton και τα τραγούδια του "Baby I love your way", "Do you feel like I do" και "Show me the Way". Στις 10 Απριλίου, δηλαδή 4 μήνες μετά την κυκλοφορία του, το στέλνουν στο Νο1 του Αμερικάνικου chart, όπου μένει καρφωμένο για 10 εβδομάδες! Έως το τέλος του 1976 μόνο στην Αμερική έχει πουλήσει 6.000.000 ενώ οι σημερινές τελικές πωλήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο ξεπερνούν τα 11.000.000 αντίτυπα. Πολύ μακριά από τα "250-300.000 αντίτυπα" που υπολόγιζαν! Μην νομίζετε ότι ο Jerry Moss αλλά κι οι άλλοι managers δεν ήξεραν τι δουλειά τους κι έπεσαν τόσο έξω στους υπολογισμούς τους. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέγεθος μιας επιτυχίας κι ακόμα περισσότερο αν κάποιο τραγούδι/άλμπουμ γίνει επιτυχία! Tο άλμπουμ βγάζει 3 πετυχημένα singles (όσα περισσότερα είναι τα singles από ένα δίσκο τόσο περισσότερο πετυχημένος είναι) όπως το "Do You Feel Like We Do" (No6 USA) που μείωσαν το χρόνο του από 14:15 που είναι στο άλμπουμ σε 7:19 για να χωρέσει σε single, το “Baby I love your way” (Νο12 / USA) και φυσικά το "Show me the Way" (Νο 6 / USA). "Ζούσα μια τρέλα, δεν θα ξεχάσω ποτέ την εβδομάδα που πούλησε 1.000.000 αντίτυπα! Μια αξέχαστη εμπειρία που λίγοι καλλιτέχνες έχουν ζήσει και δεν περιγράφεται με λόγια. H νύχτα που έπαιξα στο Winterland του Σαν Φρανσίσκο ήταν μοναδική. Ήταν 17 Ιουνίου 1975, έχω ακόμα το κουτί της ταινίας που ηχογραφήσαμε τη συναυλία, όπου με περίμεναν 7.5000 κόσμος .Μόλις τούς είδα είπα από μέσα μου «Μακάρι να ηχογραφούσαμε αυτή τη βραδιά. «Είχα ξεχάσει ότι πράγματι την ηχογραφούσαμε»! Από τα 14 τραγούδια του ιστορικού πλέον live άλμπουμ, το "Shine On" που είναι δική του σύνθεση, το είχε πρωτοπαρουσιάσει με τους Humble Pie και το "Jumpin' Jack Flash" είναι το γνωστό τραγούδι των Rolling Stones.Οι πωλήσεις του άλμπουμ του απέφεραν την πρώτη επιταγή με το ποσό 1.000.000$ κι ο Frampton τι πρώτο που έκανε ήταν να πάει στην τράπεζα που ήταν δίπλα από τα γραφεία της A&M (απ όπου πήρε την επιταγή) και να την καταθέσει. Μετά, περπάτησε στο δρόμο κι με ψυχική ευφορία έλεγε )δώστε μου 2 από αυτά, 3 από εκείνα». Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή του που μπορούσε να αγοράσει πράγματα σε ποσότητες! (σ.σ θυμίζει Βουγιουκλάκη στην ταινία Μια Μοντέρνα Σταχτοπούτα)
Μαζί του έπαιξαν οι Bob Mayo πλήκτρα, κιθάρα και Stanley Sheldon μπάσο, με τους Bown και Willis να έχουν αποχωρήσει λίγο πριν την περιοδεία. Ξαφνικά ο ξανθός χαμογελαστός κατσαρομάλλης Peter Frampton έγινε ίνδαλμα στο νεαρόκοσμο και ειδικά στα κορίτσια, με την αφίσα του να κοσμεί πολλά νεανικά δωμάτια. Η τεράστια επιτυχία του άλμπουμ, τον φέρνει εξώφυλλο στο περιοδικό Rolling Stone, όπου με προτροπή του φωτογράφου Francesco Scavullo, φωτογραφίζεται χωρίς πουκάμισο, όπου εξαντλεί το περιοδικό!!! Μια φωτογράφιση που ο ίδιος δεν ήθελε γιατί δεν ήθελε η καριέρα του να πάρει τροπή νεανικού ειδώλου. Θα τον είδαν οι Humble Pie και θα έτριβαν τα μάτια τους!
Όμως ό επιτυχία έχει και το αντίτιμό της. Ήδη ο Frampton ήταν γερό ποτήρι ενώ η πίεση της επιτυχίας, τού δημιούργησαν κράμπες στο στομάχι.
Η ΚΑΡΙΕΡΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑ ΤΟ FRAMPTON COMES ALIVE
Δέκα πέντε μήνες μετά την κυκλοφορία του Frampton Comes Alive, κυκλοφορεί το καινούργιο studio άλμπουμ του που το είχε δουλέψει πολύ, καθώς ήταν το «δύσκολο» άλμπουμ που ακολούθησε μετά μια τόσο μεγάλη επιτυχία. Το I'm in You (1977, Νο 2 Αμερική) είχε τους απαραίτητους καλεσμένους ( Stevie Wonder, Richie Hayward, Mike Finnigan, Ringo Starr και Mick Jagger) κι έβγαλε μια μεγάλη επιτυχία, το ομώνυμο τραγούδι (Νο2 Αμερική), κρατώντας το όνομα και το άστρο του ψηλά. Και ξαφνικά η καριέρα του αρχίζει να παίρνει την κατιούσα, χωρίς να μπορεί να «σταυρώσει» μια επιτυχία.
Η κακοτυχία του συνεχίστηκε με το αυτοκινητιστικό δυστύχημα που είχε στις Μπαχάμες το 1978, ενώ το 1980 καταστράφηκαν όλες οι κιθάρες του, όταν το cargo αεροπλάνο που τις μετέφερε έπεσε και μαζί σκοτώθηκαν 4 άνθρωποι. Μεταξύ των κιθαρών που καταστράφηκαν, ήταν και η χειροποίητη μαύρη Les Paul, που την είχε ονομάσει "Phenix" κι εικονίζεται στο εξώφυλλο του Frampton Comes Alive.
Η δισκογραφική καριέρα του συνεχίστηκε με τα άλμπουμ Where I Should Be(1979, Νο 19 Αμερική), Rise Up (1980) το οποίο κυκλοφόρησε για να προωθήσει την περιοδεία του στη Βραζιλία και επανακυκλοφόρησε το 1981 με τίτλο Breaking All the Rules, στο οποίο συμμετέχουν 2 Toto, οι Steve Lukather και Jeff Porcaro. Παρ’ όλο που οι δίσκοι του δεν σημείωναν καμία επιτυχία, συνέχισε να ηχογραφεί, ώσπου το 1995 κυκλοφορεί το Frampton Comes Alive! II όπου προς τιμήν του, στο track list ΔΕΝ έχει συμπεριλάβει τις μεγάλες επιτυχίες του της δεκαετίας του 70 αλλά τραγούδια που ηχογράφησε αργότερα. Την ίδια χρονιά, κυκλοφόρησε και τοVHS από τη συναυλία του στο The Fillmore του San Francisco(1995).
Συνέχισε να δισκογραφεί, με σημαντικότερα άλμπουμ το instrumental Fingerprints (2006) με συμμετοχές των Mike McCready(Pearl Jam), Hank Marvin(Shadows), Warren Haynes - electric guitar, Bill Wyman (Rolling Stones), Courtney Pine, Matt Cameron (Pearl Jam) και Charlie Watts(Rolling Stones). Ακόμα ενδιαφέρον έχει το All Blues (2019) ενώ τελευταίο άλμπουμ του είναι το instrumental Frampton Forgets the Words (2021)!
O PETER FRAMPTON ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ
Το 1978, παίρνει μέρος στην ταινία Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band όπου τραγουδάει σε 3 τραγούδια μαζί με τους Bee Gees και Paul Nicholas. Η ταινία και ο δίσκος, απέτυχαν παταγωδώς! Επέμενε στον κινηματογράφο, που τότε τα soundtracks είχαν αρχίσει να παρουσιάζουν εμπορικό ενδιαφέρον κι έπαιξε κιθάρα στο ομώνυμο τραγούδι της ταινίας Grease.To 2000 ήταν τεχνικός σύμβουλος του σκηνοθέτη Cameron Crowe στην ταινία Almost Famous όπου συνέθεσε ειδικά για την ταινία κάποια τραγούδια για το (φανταστικό) συγκρότημα των Stillwater" κι έπαιξε και κιθάρα. Στην ταινία εμφανίζεται για λίγο στο ρόλο του "Reg" ως road manager των Humble Pie!!! Το 2013 περιόδευσε μαζί με τους B.B. King, Robert Cray, Don Felder, Rick Derringer, Kenny Wayne Shepherd, Steve Lukather, Sonny Landreth, David Hidalgo, Mike McCready, Roger McGuinn και Vinnie Moore (δεν εμφανιζόντουσαν όλοι την ίδια νύχτα, αλλά σε κάθε συναυλία του ήταν και διαφορετικός καλεσμένος). Η περιοδεία είχε τίτλο "Frampton's Guitar Circus".
Το 2019 ανακοίνωσε την απόσυρσή του από τις περιοδείες, με τελευταία την 'Peter Frampton Finale—The Farewell Tour' με καλεσμένο τον Jason Bonham και το γιό του Julian Frampton. Αιτία της απόσυρσής του ήταν ότι διαγνώστηκε με μια προοδευτική μυϊκή διαταραχή που εμφανίζει μυϊκή φλεγμονή, με αποτέλεσμα την αδυναμία και ατροφία των μυών.
Έχει παντρευτεί 3 φορές κι έχει χωρίσει και τις τρεις φορές , ενώ έχει 3 παιδιά.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
 |
| O Peter Frampton σε πρόσφατη φωτογράφιση |
Ο Peter Frampton άφησε πίσω ένα καταπληκτικό live άλμπουμ που χωρίς να το καταλάβει πέτυχε αυτό που όλοι οι καλλιτέχνες προσπαθούν να πετύχουν και οι περισσότεροι δεν μπορούν: Να περάσει το live πνεύμα της συναυλίας στο βινύλιο. Η επιτυχία του δεν σταμάτησε εκεί, αφού τα τραγούδια του “Baby I love your way” και "Show me the Way" είναι classic anthems. Όμως εκείνο που ποτέ δεν του αναγνωρίστηκε ήταν η πρόοδος του στο παίξιμο της κιθάρας, που μόνο στα τελευταία άλμπουμ του, κατάφερε να καταξιωθεί, όχι από την πλατιά μάζα των fans όσο από τους επαΐοντες!
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ TALK BOX
Το talk box είναι ένα σύγχρονο μουσικό όργανο που στην πραγματικότητα είναι μια μονάδα εφέ που επιτρέπει στους μουσικούς να τροποποιήσουν τον ήχο ενός μουσικού οργάνου διαμορφώνοντας το περιεχόμενο συχνότητας του ήχου και να εφαρμόσουν ήχους ομιλίας (με τον ίδιο τρόπο όπως το τραγούδι).Συνήθως, το Talk box κατευθύνει ήχο από το όργανο στο στόμα του μουσικού μέσω ενός πλαστικού σωλήνα δίπλα στο μικρόφωνο κι ο μουσικός ελέγχει την τροποποίηση του ήχου του οργάνου αλλάζοντας το σχήμα του στόματος.
To όργανο έγινε γνωστό χάρις στον Frampton και στη μεγάλη επιτυχία του "Show Me the Way" κι όπως λέει ο ίδιος, πρωτοάκουσε τον ήχο του κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του άλμπουμ του George Harrison, All Things Must Pass από τον Pete Drake που έπαιζε pedal steel κιθάρα. Ο Frampton το χρησιμοποίησε ακόμα και στην άλλη επιτυχία του "Do You Feel Like We Do", ενώ το 1976 το χρησιμοποίησε ο κιθαρίστας των Steely Dan, Walter Becker στο κομμάτι "Haitian Divorce" αλλά κι ο Eric Clapton στο τραγούδι του "Mainline Florida". Το όνομα τού Frampton όμως έγινε συνώνυμο με το talk box και ασχολήθηκε κι επιχειρηματικά μαζί του, δημιουργώντας το "Framptone" που περιλαμβάνει ένα talk box. Μεταξύ των πελατών του, είναι ο Richie Sambora κι ο Dave Grohl.
TRIVIA
- Προς το τέλος του 1976, εμφανίστηκε στο Λευκό Οίκο, προσκεκλημένος του Steven Ford, γιού του Προέδρου John Ford.
- Μαζί με τους Mick Jagger, Rick Wakeman και Paul Simon, έβαλε χρήματα στην αμερικάνικη ποδοσφαιρική ομάδα Philadelphia Fury, η οποία σήμερα παίζει στην 3η κατηγορία του Αμερικάνικου Ποδοσφαίρου.
- Ίσως να έχετε παρατηρήσει στις φωτογραφίες του ότι τα ρούχα του είναι άψογα σιδερωμένα. Είναι μια συνήθεια που πήρε από τον Eric Clapton και πάντα πριν εμφανιστεί στη σκηνή, υπάρχει άνθρωπός που του σιδερώνει τα ρούχα
- Το άλμπουμ Fingerprints κέρδισε το βραβείο Grammy στην κατηγορία Best Pop Instrumental Album το 2007.
- Το 2011, το άλμπουμ Frampton Comes Alive συμπλήρωσε 35 χρόνια και το γιόρτασε μια περιοδεία όπου έπαιξε ακριβώς τα ίδια τραγούδια με το play list της περιοδείας του 1976.
- Το "Baby, I Love Your Way» διασκευάστηκε το 1988 σε medley με τον /Freebird των Lynyrd Skynyrd από το αμερικάνικο συγκρότημα των Will to Power και σημείωσε μεγάλη επιτυχία (Νο1 Αμερική, Νο 9 Μ.Βρετανία). Το 1994 διασκευάστηκε από το reggae συγκρότημα των Big Mountain (Νο6 Αμερική, Νο 2 Μ.Βρετανία). Και οι δύο διασκευές ήταν επιτυχίες και στη χώρα μας.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
Δημοσίευση σχολίου