Ο γεννημένος στις 4 Απριλίου 1965 Άγγλος κιθαρίστας Vinny Burns, μόνο τυχαίος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Η σύστασή του με τον μουσικό κόσμο θα γίνει μέσα από δύο εκπληκτικές δισκάρες του σχήματος των Dare, ("Out of the silence" (1988) και "Blood from stone" (1991)) και κάπου στα μέσα του ενενήντα ο δρόμος του θα διασταυρωθεί με αυτόν του Gary Hughes και θα δημιουργηθούν οι Ten. Από εκεί και πέρα το βιογραφικό του αναφέρει επίσημες συμμετοχές σε Asia (!!), Ultravox, Bob Catley, Hugo, FM καθώς και σε άλλες δουλειές. Όσον αφορά τώρα το παίξιμό του, θα λέγαμε πως ο μεγάλος Ιρλανδός Gary Moore είναι σίγουρα μία επιδραστική μορφή για τον Vinnie Burns. Μαζί του σε αυτή την προσωπική προσπάθεια είναι ο Greg Morgan στα τύμπανα, μέλος και αυτός των Ten και ο Sam Blue στα φωνητικά από τους Ya Ya (πολύ καλό A.O.R. σχήμα) με μία χροιά πολύ κοντά σε αυτή του Gary Hughes.
Ο δίσκος ξεκινάει με το «Irish Eyes» που ουσιαστικά είναι μια εισαγωγή για να αρχίσει το νευρώδες «Superstar». Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι ότι ακούω τον δίσκο "The name of the rose" (άλλο διαμάντι) των Ten και την φωνή του Gary Hughes στα ηχεία. Για τέτοια ομοιότητα ( μήπως αντιγραφή;....χμ..) μιλάμε! Το «Fire burning» που ακολουθεί έχει αυτό το χαρακτηριστικό παιχνιδιάρικο hard rock blues ύφος που ο David και η παρέα του από "φίδια" έντυσαν με την βρετανική σημαία. Το Freedom για την συνέχεια έχει έναν highland αέρα αλλά και ένα ρεφρέν......Παναγία μου! Καλώς τον! Ο Gary Hughes σε μία δική του σύνθεση στο «This world παίρνει» το μικρόφωνο και μέσα από αυτή την μπαλάντα και την φωνάρα του ζεσταίνει τις καρδιές μας έτσι όπως μόνο εκείνος ξέρει. Το ατμοσφαιρικό «Where you gonna run» είναι λίγο πιο κοντά στους Dare ενώ στο «I believe» έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμη μελωδικό κέρασμα για τα αυτιά μας!
Μπαλάντα το «Live the Dream» για την συνέχεια με έντονο το αγνό ρομαντικό στοιχείο και ένα κλικ παρακάτω το «Lonely man», το οποίο δεν θα σε τρελάνει κιόλας.
Κάτι το οποίο ξεκινάει χαλαρά, ανεβάζει ταχύτητα σταδιακά, φέρει την συνθετική και ερμηνευτική υπογραφή του Gary Hughes και είναι κομματάρα! Πρόκειται για το «Already gone», τραγούδι έπος!!! Συνvστισμός από τεράστια τραγούδια προς το τέλος του δίσκου! “Falling”!!!! Κλαμπίστικο, ανεβαστικό, δυναμικό, αοραδικο ρε παιδί μου! Τι κρίμα να μην παίζονται τέτοια κομμάτια στα rock clubs σήμερα... Για το τέλος, “The journey”. Ο λόγος που ονομάστηκε έτσι ο δίσκος και ο λόγος για τον οποίο ξεκίνησε αυτό το ταξίδι για τον Vinny Burns. Το πνεύμα του Gary Moore απελευθερώνεται σε αυτή την instrumental σύνθεση με τον Vinny Burns να σφραγίζει με τον καλύτερο τρόπο την έμπνευση και την ώθηση που τον οδήγησαν σε αυτή την μουσική περιπλάνηση λίγο πριν το millenium.
Το "The journey" είναι ένα αλμπουμ που κρύφτηκε για τα καλά από την σκόνη του χρόνου, ακόμα και λίγο μετά την κυκλοφορία του. Για όσους φίλους και φίλες δεν το έχουν ανακαλύψει, θεωρώ πως θα σας εκπλήξει ευχάριστα η ανάσυρσή του από το παρελθόν. Ίσως αυτή την φόρα ο χρόνος να γίνει σύμμαχος με ένα δίσκο που πραγματικά αξίζει!
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
13/11/19
Θεωρω τους Ten στα 90'ς μια απο τις ελαχιστες μπαντες που κρατησαν ζωντανο το AOR και το μελωδικο hard rock , ειδικα με τα πρωτα αλμπουμ τους που ηταν πιο 'maistream ' γιατι στην συνεχεια ο Hughes το πηγε στο ολιγον επικο . Αρκετα καλα ειναι τα αλμπoυμ που συμμετειχε ο Vinny Burns (προσωπικα , Burns blue ,3 lions και δεν θυμαμαι τι αλλο ) .
ΑπάντησηΔιαγραφήΚιθαριστας 'to the point' δινει σημασια στην μελωδια και οχι στις φιοριτουρες και με δικο του συμπαγη/μασιφ ηχο .Θα τον χαρακτηριζα εναν απο τους πιο 'εξυπνους ' κιθαριστες με την εννοια οτι το παιξιμο του εχει καμποσα μελωδικα 'ευρηματα '. Θεωρω ομως οτι ολα τα αλμπουμ που συμμετειχε ο Vinnie Burns εκτος των Ten,οπως και τα προσωπικα του Gary Hughes (εκπληκτικος συνθετης ) οτι εχουν καλες στιγμες ,αλλα απεχουν απο το να χαρακτηρισουν 'διαμαντια ' .
Οπως θα μπορουσαν να χαρακτηριστουν διαμαντια καποια απο τα πρωτα των TEN , η το loud n clear των Signal , η το power των Atlantic , το battlelines του John Wetton ,το watching the world του Jeff Cannata και παει λεγοντας ... εφοσον μιλαμε για τα διαμαντια των οχι 'προφανων' ονοματων η προσωπικα μελων απο γνωστες μπαντες .
Απο το συγκεκριμενο αλμπουμ θυμαμαι την εντυπωσιακη εισαγωγη του superstar που η μελωδια του σε πιανει απο το λαιμο αλλα στην συνεχεια το ρεφραιν λιγο σε απογοητευει , το περιμενεις λιγο πιο εντυπωσιακο .Απο τα υπολοιπα 2-3 κομματια
θα κρατουσα οχι αλλα .Επισης σε καποια σημεια μου φαινεται και λιγο demo-παραγωγη .
Οπως ειπα το προσωπικο γουστο δεν κρινεται , ο καθενας βλεπει αλλιως τα πραγματα ,τους δινει αλλη βαρυτητα , για να το κανω λιγο 'ελαφρυ 'και γραφικο ,υπαρχουν στιγμες στην στηλη αυτη που νιωθω οτι κανουμε ανασκοπηση της ιστοριας του Ελληνικου ποδοσφαιρου και αναφερομενοι στοyw κορυφαιους παικτες απο την μια γινεται αναφορα στον Δομαζο και τον Παπαιωανου και απο την αλλη στον Βαιο Καραγιαννη και τον Κολοβετσιο .
Οπως και να εχει ο Vinnie Burns ειναι κορυφαιος και ειχαμε την τυχη να τον δουμε με τους Dare σχετικα προσφατα . Το κομματι των Ten ,after the love has gone , εχει θεωρω ενα απο τα κορυφαια hard rock riff ολων των εποχων αλλα επειδη η εποχη εκεινη ηταν 'αναποδα ' ,δεν μνημονευεται οσο αξιζε.Το πιο πιθανων ειναι οτι εμπνευστης του συγκεκριμενου ριφ ηταν ο Vinnie Burns ...
Μπραβο οπως και να εχει στο οτι εστω και με καθυστερηση πολλων ετων αναφερομαστε στα ονοματα αυτα .