Αυτή ήταν η δεύτερη συναυλία στη ζωή μου, όπου οι γυναίκες ήταν περισσότερες από τους άνδρες! Για την ιστορία, η πρώτη ήταν στους Cranberries στο Θέατρο Βράχων, το καλοκαίρι του 2010.
Ας ξεκινήσω από το εντυπωσιακά ανακαινισμένο Κλειστό Γήπεδο Μπάσκετ όπου ΔΕΝ έχει καμία σχέση με το χώρο που είχα δει πριν 2 περίπου χρόνια τον Bryan Adams, σε σημείο που νόμιζα ότι ήταν ….άλλο γήπεδο. Τη βραδιά άνοιξε η Angelika Dusk, με pop-rock τραγούδια κοντά στο ύφος της δεκαετίας του 80. Αρκετές διασκευές (Dancing in the Dark -Bruce Springsteen, ManiacMichael Sembello) και γενικά ένα χαρούμενο κλίμα, πριν την εμφάνιση του Rod Stewart που ξεκίνησε ακριβώς στις 20.30!
Πραγματικά παράδοξο κι εντυπωσικό ότι ξεκίνησε με μια διασκευή, το κλασικό πλέον Addicted to Love (Robert Palmer), συνοδευόμενος από 5 κορίτσια που υποδυόταν ότι έπαιζαν τα όργανα όπως και στο αντίστοιχο video clip. Η φωνή του ήταν ελφρά παράφωνη, αλλά βελτιώθηκε γρήγορα.. Στη συνέχεια ο χρόνος γύρισε στο 1972 με τη μεγάλη επιτυχία του You Wear It Well για να ακολουθήσουν τα Ooh La La από την εποχή που ήταν στους Faces, Forever Young για να περάσει σε δύο ακόμα διασκευές, τα It's a Heartache της Bonnie Tyler όπου συμμετείχε και ο κόσμος και το Rollin' & Tumblin' (Muddy Waters). Mε τον κόσμο να ζεσταίνεται και να περιμένει τα δικά του hits, ακολουθούν οι μπαλάντες The First Cut Is the Deepest, Sailing, Tonight's the Night (Gonna Be Alright) το πάντα επίκαιρο και αγαπητό Maggie May για να φθάσει στο I'd Rather Go Blind που το προλόγισε αναφέροντας την Christine McVie(Fleetwood Mac), αφού το τραγούδι ήταν επιτυχία του πρώτου συγκροτήματός της, των Chicken Shack (1969).
Με τα κορίτσια να αλλάζουν φορέματα κι από τα χρυσά να φοράνε μαύρα και μετά κόκκινα, τραγουδούν το I'm Every Woman (Chaka Khan) για να επανεμφανιστεί στη σκηνή ο Stewart με ασημένιο λαμέ κοστούμι, κόκκινο πουκάμισο και κόκκινα παπούτσια, καταχειροκροτούμενος. Πολύ καλή η ερμηνεία του στο Have I Told You Lately (Van Morrison) για να φθάσουμε επιτέλους στα Baby Jane, It Takes Two, Some Guys Have All the Luck (Robert Palmer) και να κλείσει με το Da Ya Think I'm Sexy? με όλο τον κόσμο να χορεύει. Τον κόσμο όμως που δεν γέμισε το ανακαινισμένο κλειστό γήπεδο του ΟΑΚΑ, αφήνοντας άδεια τα ορεινά.Τελευταίο κράτησε το Love Train (O’Jays), συμπληρώνοντας στη σκηνή 2 ώρες παρά 10 λεπτά.
Για 81 ετών και με μια διαρκή κίνηση-όχι υπερβολική- αλλά σίγουρα έντονη ήταν πολύ καλός. Σε βάζει σε σκέψεις γιατί τόσα χρόνια δεν είχε έλθει έστω μια φορά στη χώρα μας. Άσε δε τι show θα έκανε στα 60 του! Ζωντανός και φρέσκος, δεν μού έδωσε σε καμία στιγμή την εντύπωση ότι είναι διεκπεραιωτικός, με πολύ καλή 7μελή μπάντα και 5 κορίτσια που έκαναν φωνητικά, έπαιζαν βιολί, άρπα(!) και φυσικά χορεύαν και τραγουδούσαν, δίνοντας στον θεατή μια ζεστή εικόνα. Προσέξτε ότι όταν τα κορίτσια αναλάμβανα το μικρόφωνο, ο Stewart δεν αποχωρούσε για να ξεκουραστεί, αλλά για να αλλάξει κοστούμια! Ρε μπαγάσα, δύο πργματα θέλω να σου πω: Πρώτο γιατί δεν είπες το Hot Legs και δεύτερον τρελαίνομαι στη σκέψη ότι έχεις πηδήξει και τα 5 κορίτσια ή τουλάχιστον ...προσπάθησες. Άξιος!
ΦΩΤΟΓΡΦΙΕΣ: Νίκος Κμπάνης (σ εχυαριστώ)
ΚΕΙΜΕΝΟ: Αλέξανδρος Ριχάρδος
15/12/25
Δημοσίευση σχολίου