Έχοντας 37 χρόνια καριέρας, τον Οκτώβριο του 2005 οι Deep Purple κυκλοφορούν το 18ο άλμπουμ τους με τίτλο Rapture of the Deep(Νο81 Μ.Βρετανία)με ένα πολύ έξυπνο εξώφυλλο του Ioannis Σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον, γεμάτο καινούργια συγκροτήματα αλλά και τα παλαιά να εξακολουθούν να κυκλοφορούν καλούς δίσκους, οι Τιτανοτεράστιοι πρέπει να αποδείξουν στους fans τους ότι εξακολουθούν να είναι ηγέτες στο χώρο τους. Κάτι που είχαν ανάγκη οι ίδιοι αλλά και οι fans τους! Και για να θυμηθούμε τι λέγαμε 20 χρόνια πριν, όταν ο τότε 60χρονος Gllan ήταν ήδη στα μάτια μας (και στα αυτιά μας) …παρωχημένος και προ της σύνταξης, με την ατάκα «έλα μωρέ, τι να μας πουν αυτοί», σε πρώτη ζήτηση. Να όμως που το Money Talks που ανοίγει το άλμπουμ, είναι ένα καλό διαπιστευτήριο για το τι θα ακούσουμε όπως όπως τα Wrong Man, Junkyard blues και φυσικά το ομώνυμο που ανήκει στην κατηγορία των καλών κομματιών τους. Με ένα ανατολίτικο riff από τον Steve Morse, το ευκολομνημόνευτο riff είναι αυτό που χαρακτήρισε το δίσκο και κράτησε το τραγούδι στη μνήμη μας. Για την ιστορία, η φράση Rapture of the Deep επινοήθηκε από τον Ζακ Κουστώ για να περιγράψει την ευφορία και σύγχυση που βιώνουν οι δύτες σε μεγάλα βάθη λόγω της νάρκωσης με άζωτο, γνωστή και σαν μέθη από βάθος.
Τα 4 κομμάτια που διαβάσατε πιο πάνω ξεχωρίζουν από το άλμπουμ, ενώ όλα τα υπόλοιπα, λυπάμαι που θα το γράψω, τα χαρακτηρίζω σαν fillers. Σε γενικές γραμμές, το Rapture of the Deep είναι καλό αλλά όχι απαραίτητο.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Μετά από κενό 8 ετών(!) κυκλοφόρησαν το Now What?!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
15/8/25
ΑΡΤΕΜΙΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟ RAPTURE OF THE DEEP
 |
| Το οπισθόφυλλο |
Πριν φτάσω στο 2005 θα γυρίσω λιγο πιο πίσω γιατι θεωρώ χρησιμη την παρενθεση…
Το Purpendicular του 1996 δημιουρησε, κυρίως με την φρεσκαδα του, ευχαριστες προσδοκίες σε μερίδα οπαδων των Deep purple που πιστεψαν ότι η διαδοχή του Ritchie με την παραλληλη προσληψη του Αμερικανου κιθαριστα Steve Morse, όχι μόνο θα ηταν αναίμακτη αλλα θα οδηγουσε και σε ενδιαφέροντα μουσικά μονοπάτια, ανανέωση ή και αναγεννηση!!! Το απογοητευτικό από συνθετικής αποψης (γιατι η παραγωγη του Glover, σκίζει) Abandon προσγείωσε ανώμαλα και απέδειξε περίτρανα ότι τις ιδέες και τα ριφ του Μαυροφορεμένου δεν μπορούσε ο συμπαθής Steve να τα προσεγγίσει ούτε με κιάλια.
Οι Μωβ άφησαν να περάσουν 5 χρόνια χωρίς άλμπουμ, ο Lord αποχώρησε οριστικά με πόνους στα γόνατα, ο Don Airey πήρε την θέση του και μπήκαν στο στούντιο με παραγωγό έναν χιουμορίστα χοντρούλη τύπο ονόματι Michael Bradford ο οποίος ήταν λίγο από όλα (κιθαρίστας, πληκτράς , σύνθετης, παραγωγός, έξω καρδιά τύπος κλπ) αλλά ουσιαστικά σε τίποτα τόσο σπουδαίος, τουλάχιστον για το επίπεδο των Purple.
Μεσα από αυτές τις συνθήκες και με δυο συνεχόμενα προβληματικά αλμπουμ, το να μπαινεις το 2005 με τον ιδιο παραγωγο στο στούντιο δεν σε προιδεάζει για το καλύτερο…κι όμως παίζοντας με τη πλάτη στο τοίχο…κόντρα σε όλα τα προγνωστικά οι deep purple μπορεσαν και εφτιαξαν ένα αλμπουμ απρόσμενα σφιχτό, δυναμικό και εμπνευσμένο που η φράση «υποτιμημένο διαμάντι» είναι το λιγότερο που θα μπορουσαμε να του προσδώσουμε…η παραγωγη Michael Bradford είναι μεν βελτιωμενη και πιο καθαρή αλλά και παλι φτωχή και χωρις συνοχή (το δις εξαμαρτείν!!!)…σε στιγμες θύμιζε demo…Όμως εχουμε ένα ομωνυνο κομματι ΕΠΟΣ με RIFF που σκοτώνει, δίνει βαρύτητα σε όλο το αλμπουμ, λειτούργησε απίστευτα και ως λαιβ και θα μπορουσε ανετα να ειχε γραφτει με χρυσα γραμματα πλαι στα αθανατα διαμαντια των 70s…εχουμε κομματάρες που στεκονται περηφανα (Money talks, Kiss Tomorrow Goodbye,Junkyard Blues, Before time began, Clearly quite absurd) …ενώ υπάρχουν και 2-3 fillers που αν ειχαν λίγο μυαλο θα ειχαν βαλει στην θεση τους τα Things I never said, Well dressed guitar και δεν θα τα κρατουσαν για την deluxe limited edition …
Θεωρώ ότι το Rapture of the deep με μια προσεγμενη παραγωγη θα βρισκοταν ακόμη πιο ψηλά αφού το υφος και το επίπεδο τραγουδιων συναγωνιζεται επαξια τα Now What και Purpendicular…
Συνολικά αυτό που κέρδισαν οι Deep Purple με το Rapture of the deep ήταν κατι που δεν μπορουσε να αξιολογηθεί το 2005 αλλα φανηκε πολλα χρόνια μετά…με αυτό το αλμπουμ ξαναβρηκαν τα πατηματα τους (που τα ειχαν χασει με Abandon, Bananas), εδραίωσαν ξανά την φήμη τους, μπηκαν στον ίσιο δρόμο και δεν τον ξαναέχασαν ΠΟΤΕ!!! Οσα ακολουθησαν ….το αποδεικνύουν..… Now What, Infinite, Whoosh, =1 είναι δημιουργίες πολύ υψηλού επιπέδου που θα λαχταρούσαν πολλοί καλλιτεχνες …και νεότεροι….να τα εχουν στην φαρετρα τους…
Τελος δεν μπορώ να ξεχάσω ότι στην περιοδεια αυτού του αλμπουμ ζησαμε στο θέατρο βραχων το 2006 την καλυτερη εμφάνιση τους εν Ελλάδι με Ian Gillan (το 1991 στην Λεωφόρο ηταν μια άλλη ιστορία… πολύ πιο φορτισμενη συναισθηματικά, που δεν την βαζω στη εξίσωση….)…ουτε θα ξεχασω τα αυτογραφα Don Airey, Roger Glover στην limited edition rapture of the deep…και τα ντολμαδακια με αμπελόφυλλο που μας κερασε ο Glover από πιατελα που προφανώς την εφερε από το καμαρινι του
Υ.Γ Η επερχόμενη κυκλοφορία του remix Rapture of the deep 2025 πιστευω θα μας εκπληξει ευχαριστα ….σε σημείο που να νιωσουμε ότι ακουμε κατι εντελώς καινούργιο…τα 3 κομματια που ηδη εχουν κυκλοφορήσει αποδεικνύουν πόσο μπορεί να αναβαθμίσει μια καλη παραγωγη το ηχητικό αποτελεσμα….και το αντιθετο φυσικά…αν σκεφτούμε ότι την εποπτεια του νεου remix έχει ο τεραστιος Roger Glover εχουμε κάθε λόγο να χαμογελαμε….
O Αρτεμης Βατικιωτης είναι μέλος του Deep Purpe greek fun club και διαχειριστής της σχετικής σελίδας στο facebook.
Συμφωνώ απόλυτα με τον κ.Βατικιώτη ακούγοντας την επανέκδοση του 2025 ....
ΑπάντησηΔιαγραφή