Με σύμμαχο την ανεκτή θερμοκρασία για την εποχή, έφθασα μπήκα στο Terra Vibe την ώρα που ξεκίναγαν οι Anoroimoi, που έπαιξαν ένα καλό set για όσους τους ξέρουν. Τα γνωστά τραγούδια τους, πολύ καλός ο ήχος και ακόμα καλύτερο το παίξιμό τους και οι κλασικοί βωμολόχοι στίχοι (ένα κλικ πάνω από τον Τζιμάκο). Δεν ανήκω στο κοινό τους αλλά αισθάνθηκα ότι οι fans τους πρέπει να τους χάρηκαν με το παραπάνω. Έπαιξαν όλα τα κλασικά κομμάτια τους (O mitsos o lannister, Kama sutra, To peos tis parigorias, Slatinos Erastis, To megethos metraei, Kariola (θεϊκο) και έκλεισαν με το Sto proto rantevou όπου έγινε το εξής απίστευτο: Ο τραγουδιστής Κώστα Κουναδίνης κατέβηκε από την υπέρ υψωμένη σκηνή για να τραγουδήσει με τον κόσμο και στη σκηνή ανέβηκε ο φωτογράφος Χρήστος Κισατζεκιάν….για να τον φωτογραφήσει!
Οι Skyclad εξακολουθούν να υπηρετούν το pagan heavy folk όπως τότε, τις πρώτες ημέρες τους, έστω κι αν η σύνθεσή τους έχει αλλάξει πολλές φορές. Η παρουσία του ιστορικού κιθαρίστα Steve Ramsey αλλά και της βιολονίστριας Georgina Biddle, δίνουν στο κραταιό συγκρότημα ύφος και ταυτότητα. Τα περισσότερα τραγούδια τους παίζονται από το κλασικό μπάσο/κιθάρα/ντραμς συν το βιολί της Georgina κι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να ακούγεται ο ήχος τους φλατ. Έχουμε συνηθίσει τα προηχογραφημένα, που κάνουν τον ήχο πλούσιο με βάθος και όγκο και το απλό μας ακούγεται …άδειο. Υπήρξαν 2-3 τραγούδια που ο τραγουδιστής έπαιξε κιθάρα και η κατάσταση βελτιώθηκε, αλλά και πάλι… Τα Spinning Jenny, η διασκευή του Emerald (Thin Lizzy), Another Fine Mess, Cardboard City και Inequality Street ήταν οι καλύτερες στιγμές τους. Ίσως σε κλειστό χώρο να απέδιδαν καλύτερα.
Και λίγο μετά τις 22.30 ήλθε η ώρα του Blackie και των W.A.S.P, 13 χρόνια μετά την επεισοδιακή συναυλία στο Gagarin κατά την 30 Years of Thunder. I Wanna Be Somebody και L.O.V.E. Machine ήταν τα πρώτα 2 τραγούδια που ζωντάνεψαν αναμνήσεις από τη δεκαετία του 80 όταν πήγαινα στο Happening από το πρωί για να προλάβω να αγοράσω τα αμερικάνικα σινγκλάκια, τα maxi singles με τις αφίσες και τα εισαγωγής άλμπουμ τους. Ήταν επάνω στη σκηνή όπως τον θυμόμουν, με τη μαύρη εφαρμοστή φόρμα, τις άσπρες μπότες με τα κρόσσια, το μικρόφωνο με τη νεκροκεφαλή και τη ραχοκοκαλιά…αγαπημένη δεκαετία του 80. The Flame, School Daze, On Your Knees, The Torture, Inside the Electric Circus / I Don't Need No Doctor, The Real Me, Forever Free, Wild Child και για το τέλος χωρίς encore, το Blind in Texas. Ο ίδιος πολύ καλός στα 69 του χρόνια, ζωντανός επάνω στη σκηνή, με τη φωνή του σε καλή κατάσταση αλλά και 3 πολύ καλούς μουσικούς να τον συνοδεύουν(καλύπτουν όπου χρειάστηκε), τους Mike Duda στο μπάσο, είναι μαζί του από το 1995, τον Doug Blair κιθάρα και Aquiles Priester ντραμς.
Θα μπορούσε να έχει ένα καλύτερο σκηνικό, αφού ήταν headliner αλλά δεν πειράζει, δεν πήγα να δω τα σκηνικά, να ακούσω τα αγαπημένα μου τραγούδια πήγα. Και τα άκουσα. Ο κόσμος δεν πρέπει να ξεπέρασε τις 4.000, κρίμα!
Δεν νομίζω ότι τίθεται θέμα σύγκρισης ανάμεσα στους anorinoi και Τζίμη Πανούση... Οι πρώτοι είναι για τα μπάζα αλλά ο δεύτερος ήταν καλλιτέχνης, κάτι που δεν είναι οι πρώτοι....
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έκανα σύγκριση, ενδεικτικά ανέφερα το /ονομα του Πανούση για να καταλάβουν όσοι δεν έχουν ακούσει τους Αnorimoi που κινείται ο στίχος τους
ΔιαγραφήΚαλά δεν θα πάθουν και τίποτα εάν δεν ακούσουν τους Anorinoi, ενώ, σίγουρα πρέπει να ακούσουν τον Πανούση...
Διαγραφή