Ε-π-λ-η-κ-τ- ι-κ-ο-ς. Αυτό που είδα το βράδυ της 10ης Ιουλίου στη Μαλακάσα, με τον King Diamond στη σκηνή, την πρώτη ημέρα του Rockwave 2025 ήταν τουλάχιστον εξαιρετικό! Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή κι έχοντας το αυτοκίνητο στο συνεργείο με τρυπημένη αντλία νερού, πήγα στη Μαλακάσα με τους καλούς μου φίλους Κώστα και Όμηρο, αμφότεροι από την Πτολεμαϊδα. Πρώτη εντύπωση: Ο εξωτερικός χώρος του συναυλιακού χώρου έχει διαμορφωθεί προς το καλύτερο, οι δρόμοι έχουν διαπλατυνθεί και η γενικά η υπόθεση πρόσβαση/parking έχει γίνει ευκολότερη. Πάντα με τη σημείωση ότι είναι χώρος στην εξοχή! Στον εσωτερικό χώρο, η ύπαρξη 50 περίπου πάγκων με τραπέζι που στην ουσία εξυπηρετούν τα εστιατόρια αλλά και όσους θέλουν να καθίσουν είναι απόλυτα εξυπηρετική. Στα συναυλιακά τώρα! Μπήκα την ώρα που ξεκίνησαν οι Corrupted Symmetry, ένα 5 μελές ένα τεχνικό metal σχήμα, που έπαιξαν πολύ καλά και είχαν ένα καλό τραγουδιστή. Στη συνέχεια ανέβηκαν οι Typhus, ένα heavy metal σχήμα στα όρια του thrash/speed, που κι αυτοί έκαναν καλή σκηνική παρουσία. Εκείνο που θέλω να μεταφέρω στα 2 συγκροτήματα, εκτός του ότι σέβομαι απόλυτα τον κόπο και την προσπάθεια τους, είναι ότι μετά το τέλος των εμφανίσεων τους δεν μου έμεινε απολύτως τίποτα! Ο κόσμος δεν ήταν αυτός που θα έπρεπε, αλλά αυτοί έχασαν. Στην αρχή όπως θα δείτε κι από τις φωτογραφίες, δεν πρέπει να ήταν ούτε 800-1000 άνθρωποι διάσπαρτοί στο χώρο, με τους Corrupted να έχουν μπροστά τους όσους βλέπετε στη φωτογραφία. Σταδιακά ο κόσμος άρχισε να έρχεται αλλά δεν πρέπει να μαζευτήκαμε περισσότεροι από 4.500. Οι Nul’ O Zero ακύρωσαν την τελευταία στιγμή, εξ αιτίας προβλήματος υγείας μέλους τους ντου ντράμερ κι έτσι με μείον ένα ελληνικό όνομα, φθάσαμε στις 20.45 όπου βγήκαν οι Paradise Lost που είχα να δω live παραπάνω από 2(!) δεκαετίες όταν ακόμα έπαιζαν heavy metal.
Με την πάροδο των χρόνων, αλλάξαν το στυλ τους και κατάφεραν να γίνουν δίσκο με δίσκο ένα από τα σημαντικότερα gothic σχήματα, με τη φήμη τους να ανεβαίνει κατακόρυφα. Τι είδα εγώ; Έναν τραγουδιστή που βαριόταν και 4 μουσικούς που έπαιζαν καλά αλλά διεκπεραιωτικά. Απ΄όσα μου είπαν όλοι στην παρέα μου «έτσι παίζουν πάντα, αυτό είναι το στυλ τους». Εμένα αυτή η εμφάνιση δεν με άγγιξε αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι η διασκευή του Smalltown Boy των Bronski Beat (σ.σ. μεγάλη επιτυχία το 1984)ήταν σαν ιδέα τουλάχιστον πολύ καλή. Βέβαια εκ των προτέρων ο Nick Holmes ήξερε ότι δεν μπορούσε να φθάσει την ερμηνεία του Jimmy Sommerville, αλλά σαν γενική εικόνα, βοήθησε την εμφάνισή τους. Πάντως είπαν όλα τα κομμάτια που ήθελαν να ακούσουν οι fans τους (One Second, Just say Words, As I Die, Pity the Sadness, Ghost Forshaken κ.α. Σίγουρα περίμενα κάτι άλλο! Και φθάνει η ώρα για τον King Diamond που ένα πρόβλημα υγείας με στρεπτόκοκκο, τον (τους) υποχρέωσε να ακυρώσει 4 συναυλίες, ευτυχώς όχι τη δική μας.
Και κάτι τελευταίο: Επί τέλους και μια συναυλία με κανονικό σκηνικό, που είχε έλθει με μια τουλάχιστον 15μετρη(!) νταλίκα που είχε σταθμεύσει στο parking. Έχω βαρεθεί να βλέπω συναυλίες με video και animation. Τέλος από τις πιο ωραίες στιγμές της βραδιάς, η make up artsit που σε έβαφε ...King Diamond!
Κείμενο: Αλέξανδρος Ριχάρδος
Φωτογραφίες: Κώστας Τσιρανίδης
Δημοσίευση σχολίου