.jpg)
Θα ξεκινήσω με την κλασική αναδρομή στην εποχή που κυκλοφόρησε ο δίσκος. Ήταν χειμώνας 1979 όταν το 7ο άλμπουμ των Γερμανών Eloy, Silent Cries and Mighty Echoes κυκλοφόρησε στην ελληνική αγορά και λίγες εβδομάδες αργότερα, οι έμπειροι Έλληνες δισκοκριτικοί (σ.σ. να βάλει ο Θεός το χέρι του!), βρήκαν την ευκαιρία να ακονίσουν τις μύτες των στυλών τους και να διαπομπεύσουν όχι μόνο το δίσκο και το συγκρότημα αλλά ακόμα και αυτούς που τους αγόραζαν!!!!!!! (Το τι bullying έχω φάει για τους Eloy και τους Uriah Heep, δεν γράφεται!). Οι Eloy, ανήκαν στην αγαπημένοι κατηγορία των Ελλήνων δισκοκριτικών, που κυριολεκτικά έγραφαν-επιτρέψτε μου –με ΟΛΗ την κακία τους, ΟΧΙ κριτική αλλά ένα συνονθύλευμα κακίας, στολισμένο με αρνητικά κοσμητικά επίθετα. Ο γράφων ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που γνώρισαν και αγάπησαν τον ήχο των Eloy από την εποχή του Inside και ποτέ δεν μετάνιωσαν. Η βασική αιχμή κατά των Eloy ήταν τα βαριά αγγλικά του Bornemann (μα γι αυτό μας αρέσουν!) και οι έντονες επιρροές τους από Pink Floyd (ουδείς αλάνθαστος). Πριν ξεκινήσω να γράφω για το άλμπουμ, να ευχαριστήσω τον ντράμερ Jürgen Rosenthal που ήταν μέλος των Eloy και τον συνάντησα μετά τη συναυλία του Uli Jon Roth (αν δεν κάνω λάθος στο Club 22 της Λ.Βουλιαγμένης) όπου ήταν μέλος και ευγενέστατα μού μίλησε για το δίσκο. Το Silent Cries and Mighty Echoes κυκλοφόρησε μετά το Ocean(1977) που και στη Γερμανία αντιμετωπίστηκε επικριτικά (σ.σ. για άλλους λόγους σε σχέση με τις ελληνικές κριτικές), γεγονός που δημιούργησε εντάσεις μέσα στο συγκρότημα. Χρειάστηκαν να περάσουν κάτι λιγότερο από 2 χρόνια ώσπου να ηχογραφήσουν τα 5 κομμάτια, που βασίζονται σε ένα κεντρικό στιχουργικό θέμα, ιδέα του ντράμερ Jürgen Rosenthal, άρχισε να γράφει στίχους που πραγματεύονταν την υπέρβαση της ανθρώπινης ύπαρξης μέσω της πνευματικότητας. Σε κάθε κομμάτι-τραγούδι, αναπτύσσονται θέματα αυτογνωσίας, ψυχικής ενδυνάμωσης, ενδοσκόπησης και ταπεινότητας, με τον Frank Bornemann να βρίσκει το γενικό θέμα αλλά και την επί μέρους ανάπτυξη αρκετά βαριά γι αυτό και συνέθεσε έγραψε τους στίχους στο Pilot to Paradise, που έχει θετική διάθεση (πάντα στιχουργικά) και είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου.
Σύμφωνα με τα credits, η μουσική όλων των κομματιών είναι γραμμένη από όλα τα μέλη, αλλά το μεγαλύτερο βάρος έφερε ο Bornemann, με τη σύνθεση του συγκροτήματος πέραν των Rosenthal ντραμς και Bornemann κιθάρα/τραγούδι, είναι Klaus-Peter Matziol μπάσο, φωνητικά και Detlev Schmidtchen πλήκτρα, ξυλόφωνο, Hammond, Minimoog, tubular bells κ.α.
Στα 5 κομμάτια του υπάρχει μια αίσθηση Pink Floyd, εποχής Wish you were Here αλλά με περισσότερο χώρο στην κιθάρα. Είπαμε, ουδείς αλάνθαστος! Το συγκρότημα προσφέρει περισσότερη μελωδία και στην ολότητά του το Mighty Echoes έχει μια δομή με έμφαση στα πλήκτρα.
Παραθέτω την καλογραμμένη κριτική του Πητ Κωνσταντέα, από το περιοδικό Ποπ-Ροκ , τεύχο1 9 Σεπ.1979, σελ78.
-Οι Eloy, είναι οι Pink Floyd των φτωχών, ένα γερμανικό συγκρότημα που προσπαθεί να μιμηθεί τους δημιουργούς του Wish you were Here, χωρίς να το πετυχαίνει. Στο παρελθόν έχουν παρουσιάσει πολύ καλύτερη δουλειά από το εντυπωσιακό τιτλοφορημένο «Σιωπηλές Κραυγές και Δυνατή Ηχώ», που παρά τον τίτλο του δεν προσφέρει τίποτε το δυναμικό. Τα πράγματα που καταδικάζουν τους Eloy είναι α) η κακή προφορά των αγγλικών β) έλλειψη πραγματικής έμπνευσης γ) ξεπερασμένη τεχνοτροπία και δ) ένας κακός ντράμερ που έχει την ατυχία να πέσει σε πολύ κακή παραγωγή. Το The Apocalypse σχετικά ακουστό, θα θυμίσει έντονα Genesis, τα υπόλοιπα φαίνεται να προέρχονται από μερικά αποτυχημένα "τζαμ» των Pink Floyd. Γ+. Αν πατήσετε επάνω στη σελίδα του Pop-Rok ανοίγει και μπορείται να τη διαβάσετε.
Προσέξτε ότι η παραπάνω κριτική, είναι εμπεριστατωμένη και απηχεί τις απόψεις αυτού που την έγραψε, για αυτό και είναι δεκτή. Που να διαβάσετε άλλες που…καταφέρονταν ακόμα και κατά των fans τους!!!
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Οι Detlev Schmidtchen και Jürgen Rosenthal σταδιακά αποστασιοποιήθηκαν σιγά σιγά από το συγκρότημα και το φθινόπωρο του 1979 έφυγαν από τους Eloy και να επικεντρωθούν στο δικό τους project, με το όνομα Ego On The Rocks.
TRIVIA
Σύμφωνα με τον ντράμερ Jürgen Rosenthal, το 1979 ήταν το Διεθνές Έτος του Παιδιού και οι Eloy κυκλοφόρησαν ένα single με δύο τραγούδια, τα Child Migration και Let the Sun Rise In My Brain αλλά δεν τους άρεσαν. Τελικά και τα 2 εμφανίστηκαν σαν bonus tracks για την remastered επανέκδοση CD των Silent Cries και Mighty Echoes του 2005.
Το άλμπουμ σταμάτησε μάλλον χαμηλά στο γερμανικό chart στο Νο 17, αλλά έμειεν συνολικά 14 εβδομάδες, που σημαίνει ότι πούλαγε διαρκώς. Την ίδια εποχή μπήκε στο επίσημο Νορβηγικό chart, στο Νο18, κερδίζοντας τον τίτλο του πρώτου άλμπουμ τους που μπήκε σε chart άλλης χώρας.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
25/7/25
 |
| Με τον Jurgen Rosenthal στο Revenge of Rock |
Ο ΕΠΑΜΕΙΝΩΔΑΣ ΚΟΛΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟ SILENT CRIES MIGHTY ECHOES
Πολύ μικρός, σε ηλικία 13 ετών γνώρισα τη μουσική των Pink Floyd και αμέσως μετά τη μουσική των Eloy. To Silent Cries and Mighty Echoes ήταν ο πρώτος δίσκος που αγόρασα σε κασέτα εταιρείας. Τον άκουσα τόσες φορές που τον έμαθα απ΄έξω κι ανακατωτά! Οι κριτικές των μουσικών περιοδικών της εποχής, τον θεώρησαν σαν ένα κακέκτυπο των Pink Floyd, και η αλήθεια ήταν ότι η μουσική τους ήταν επηρεασμένη από τους Floyd, αλλά και διαφορετική. Τα κομμάτια τους, ειδικά μετά το Silent Cries και μετά, έχουν αρκετό hard rock ήχο με progressive στοιχεία, με την ογκώδη μπασογραμμή, τα τύμπανα, η ατμόσφαιρα μυστηρίου, σε συνδυασμό με την αγγλόφωνη γερμανική προσφορά του Frank Borneman, κάνουν τα κομμάτια του άλμπουμ μοναδικά όωπς είναι και η μουσική τους. Οι Eloy ακολούθησαν το δικό τους δρόμο , αφήνοντας κληρονομία μια σειρά σημαντικών δίσκων όπως το Silent Cries που αποτελεί την καλύτερη περίπτωση να γνωρίσετε τη μουσική τους. Σημείωση: Το 2022, το ελληνικό Metal Hammer, επέλεξε το Silent Cries…σαν έναν από τους πιο επιδραστικούς στην εξέλιξη του Heavy Metal. Και όχι άδικα, προσθέτω!
Δεν μπορώ να αντισταθώ στο πειρασμό να μην σχολιάσω κάποια πράγματα. οι κομπλεξικοί και εμπαθείs "κριτικοί" θυμίζουν τον Robert Christgau που είχε γράψει για το Thick as brick, bullshit! Στα ίδια χνάρια ο Πητ Κωνσταντέαs που είχε θάψει το The Wall σε κριτική στο Ποπ & Ροκ όταν παρακολούθησε την πρώτη παρουσίαση του έργου στο Earls Court του Λονδίνου το 1980. Ο Ian Anderson λέει, "δεν υπάρχει παρθενογέννεση στη μουσική..όλοι έχουμε επηρεαστεί από άλλουs!" και όταν ειδικά πρόκειται για το Μουσικό Πανεπιστήμιο των Pink Floyd, είναι πικρόχολο και μικρόψυχο να κατηγορούμε τουs άλλουs καλλιτέχνεs για τιs αναπόφευκτεs επιρροέs.. δηλαδή κατά την ίδια λογική να καταδικάσουμε και τουs Porcupine Tree γιατί όντωs η μουσική τουs εμπεριέχει Floyd-ικά στοιχεία..μα ο ίδιοs ο Steven Wilson το έχει δηλώσει προs τιμή του! Προs άπαντεs τουs δισκοκριτικούs κακόπιστουs και ξερόλεs: οι Εloy και οι συναφείs μπάντεs δεν κλέβουν, δεν αντιγράφουν.. απλά επηρεάζονται απ τουs γίγαντεs!! Στη μοναδική συναυλία των Eloy στην Ελλάδα το 1983 στο Σπόρτινγκ που τουs παρακολούθησα και ενθουσιάστηκα, δεν με παρέπεμψαν ούτε στιγμή στουs Pink Floyd! Οσο για τη γερμανική προφορά του Frank Bornemann πρέπει να εξηγήσω τα τεχνικά στοιχεία: το ρο των Γερμανών ακούγεται ωs γάμα.. επίσηs οι άνθρωποι δεν μπορούν να προφέρουν το δέλτα και το θήτα..τί να κάνουμε τώρα..να τουs εκτελέσουμε? αs μείνουμε στη παγκόσμια καταδίκη αυτού του Εθνουs για τα εγκλήματα του Β.Π.Π. και δεν χρειάζονται να ασχολούμαστε με μικρέs και ασήμαντεs λεπτομέρειεs περί σωστήs προφοράs.. και όπωs σωστά αναφέρει ο Αλέξανδροs, μα γι αυτό μαs αρέσουν! οι υπόλοιποι ακούστε τον Klaus Meine που αγγλοτραγουδάει καλύτερα!
Δημοσίευση σχολίου