Οφείλω να ομολογήσω ότι πέραν των πρώτων 3 άλμπουμ τους, οι Dream Theater με κουράζουν. Όμως αυτή η συναυλία είχε ένα σημαντικό χαρακτηριστικό, την επιστροφή του Mike Portnoy πίσω από τα ντραμς που θα ήθελα να τους δω και πάλι μαζί, μετά από τόσα χρόνια. Την καυτή Τετάρτη 23 Ιουλίου μπήκα στην Πλτ.Νερού την ώρα που ξεκίναγαν οι Mastodon που αν και τους έχω δει πάνω από 3 φορές, δεν μπόρεσα να βρω κάτι ξεχωριστό σε αυτούς. Μετά από ένα σημείο, κάθε κομμάτι τους μου ακουγόταν το ίδιο! Καλή η προσπάθεια του μπασίστα/τραγουδιστή Troy Sanders με κόντρα τον ήλιο, αλλά ο ντράμερ Brann Dailor, έχει καλύτερη φωνή, έστω και αν δεν τα κατάφερε στο Supernaut, με το οποίο έκλεισαν, αφιερώνοντας στη μνήμη του Ozzy, ενώ το συγκρότημα εμφανίστηκε με 5ο μέλος οργανίστα, τον οποίο δεν άκουσα ποτέ να παίζει! Εύχομαι να προσέξατε ότι η κάσα είχε τη φωτογραφία του Randy Rhoads.
Με τον κόσμο να έχει φθάσει στις 7.500 χιλιάδες, βγήκαν οι Dream Theater, προετοιμάζοντας το …έδαφος με ένα video από όλα τα άλμπουμ τους, μέχρι το πρόσφατο Parasomnia, με το Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory να καταχειροκροτείται! Ξεκίνησαν με το καινούργιο Night Terror με τον κόσμο να φαίνεται ότι το ήξερε, για να συνεχίσουν στα επόμενα (140 λεπτά!) με κομμάτια όπως Panic Attack, Midnight Messiah, Peruvian Skies όπου το έκλεισαν με ένα μικρό πέρασμα από το κομμάτι Black Sabbath, το πανέμορφο Hollow Years, που πιστεύω ότι κάνουν λάθος και το φορτώνουν με σόλο πλήκτρα και κιθάρα στο τέλος, το τραγούδι από μόνο του είναι πανέμορφο και οτιδήποτε πρόσθετο, το αλλοιώνει, As I Am και Take the Time που τα τραγούδησε ο κόσμος, ειδικά το πρώτο για να κλείσουν με τα Act II: Scene Eight: The Spirit Carries On, αφιερωμένο στο Ozzy και το Pull Me Under για το τέλος.
Καλή εμφάνιση, τίποτε το εξαιρετικό, θα την θυμόμαστε σαν την συναυλία με τον Mike Portnoy στα τύμπανα μετά τη επιστροφή του. Το ότι και οι 4 είναι εξαιρετικοί μουσικοί δεν χρειάζεται να το διαβάσετε από εμένα. Αυτιά και κρίση έχετε και ξέρετε. Θα ήθελα όμως να αναφέρω την αδιάκοπη κίνηση του LaBrie και την καλή κατάσταση της φωνής του (για τους ευνόητους λόγους είναι ο πιο αδύναμος κρίκος) και το εξαιρετικό παίξιμο του Myung. Δεν ξεκόλλησα τα μάτια και τα αυτιά μου από πάνω του.
Κείμενο: Αλέξανδρος Ριχάρδος
Κεντρική φωτό: Σάκης Τσολάκης Οι υπόλοιπες: Release
Τώρα αυτό είναι σοβαρή ανταπόκριση; Ας έστελναν κάποιον που να γουστάρει τις μπάντες, τίποτα ιδιαίτερο οι mastodon, κουρααστικοί οι Theater, πήγαινε στη Μαρίνα Σάτι ρε φίλε να γουστάρεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατ' αρχάς να σε ευχαριστήσω που με διαβάζεις. Θα ήταν καλύτερο να έγραφες με το όνομά σου κι όχι σαν ΑΝΩΝΥΜΟΣ γι αυτό και δεν σου απαντούσα τόσο καιρό που είχες κάνει την παρατήρηση. Θα πρέπει ναα ξέρεις 3 πράγματα: To πρώτο είναι ότι σαφώς και μια κριτκή είναι υποκειμενικη αφού γράφεται από κάποιον. Δεύτερον σε μια συναυλία δεν κρίνουμε το συγκρότημα στην ΟΛΟΤΗΤΑ του αλλά βάση της απόδοσης τους εκείνη την ημέρα και τρίτον, θα πρέπει να μάθουμε (μάθεις) να δέχεσαι την κριτική είτε σου αρέσει είτε όχι. Δεν απαντώ στον δεύτερο ΑΝΩΝΥΜΟ γιατί φαντάζομαι ότι είσαι εσύ
ΔιαγραφήΚΡΙΤΙΚΗ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΚΑΙ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΓΡΑΨΕ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΗ ΤΗΝ ΓΡΑΨΕΙ ΑΛΛΑ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΝΑ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΡΝΗΤΙΚΟΣ .ΤΕΛΟΣ DREAM THEATER KAI MASTODON ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ BANDS TOY PROGRESSIVE METAL ΠΟΥ ΟΛΑ ΤΑ ALMBUMS ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΑΝΕΤΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΙΣΚΑΡΕΣ ΣΕ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΑΛΛΕΣ BANDS ΤΟΥ PROGRESSIVE ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΛΕΥΟΝΤΑΙ.
ΑπάντησηΔιαγραφή