Σχηματίστηκαν το 1962 στο Μάντσεστερ από δυο φίλους και συμμαθητές, τον Alan Clarke και τον Graham Nash (μετέπειτα μέλος του σούπερ γκρουπ Crosby, Stills and Nash) και αποτελούν, δίπλα στους Rolling Stones, το μακροβιότερο γκρουπ των 60s, αφού ποτέ τους δεν διαλύθηκαν και εξακολουθούν, ακόμα και σήμερα, να είναι ενεργοί και να δίνουν συναυλίες! Το χαρακτηριστικό του ήχου τους, αυτό που τους κάνει ακόμα και σήμερα άμεσα αναγνωρίσιμους, είναι οι άψογες τριφωνίες τους. Στη μακρόχρονη παρουσία τους στη διεθνή μουσική σκηνή έχουν να παρουσιάσουν 31 hit singles, μεταξύ των οποίων το “Bus Stop”, το “Stop, Stop, Stop”, το “Carrie Anne”, το “Long Cool Woman in a Black Dress”, το “He Ain’t Heavy, He’s My Brother” και το “The Air That I Breathe”!
Η αρχική ονομασία του γκρουπ ήταν “The Deltas”. Ενόψει όμως μιας συναυλίας που θα έδιναν τα Χριστούγεννα του ’62 στο Oasis Club του Μάντσεστερ, αποφάσισαν να εμφανιστούν ως “The Hollies”, λόγω των άγιων ημερών (the holly days of Christmas), αλλά και λόγω του θαυμασμού τους στον Buddy Holly.
Με το νέο τους πια όνομα, οι Hollies πρωτογίνονται ευρύτερα γνωστοί το 1963, όταν εμφανίζονται δίπλα στους Beatles, στο Cavern Club, κάτι που τους φέρνει το πρώτο τους συμβόλαιο με την Parlophone (που είχε τότε και τους Beatles) και την πρώτη τους είσοδο στα βρετανικά chart. Ο τύπος της εποχής βιάστηκε να τους χαρακτηρίσει ως τους “Manchester Beatles”, κάτι που βεβαίως δεν επαληθεύτηκε, αλλά ούτε και οι ίδιοι το παραδέχτηκαν. Πιο πολύ θα λέγαμε ότι έμοιαζαν με τους Everly Brothers, χάρη στην υπέροχη αρμονία των φωνητικών τους.
Οι πρώτες τους επιτυχίες είναι –κατά το συνήθειο της εποχής- διασκευές αμερικάνικων επιτυχιών των 50s. Σύντομα όμως, από το 1964 και μετά, κυκλοφορούν δικά τους τραγούδια, γραμμένα είτε από τους ίδιους, είτε από αξιόλογους συνεργάτες, όπως ο Graham Gouldman, μετέπειτα μέλος των 10 cc, ή ο Mort Schuman, που τον μάθαμε αργότερα από το Sorrow και το Papa Tango Charlie.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, οι επιτυχίες έρχονται η μία μετά την άλλη (μέσα, μάλιστα, στην απόλυτη κυριαρχία των Beatles): Here I Go Again, We're Through, I'm Alive (No 1 στο Ηνωμένο Βασίλειο το 1965), περνάνε όμως απαρατήρητες στις ΗΠΑ, μέχρι το 1966, όπου το Bus Stop φτάνει στο Νο 7 του Αμερικάνικου τσαρτ και από τότε οι επιτυχίες είναι αλλεπάλληλες: On a Carousel, Carrie Anne, Stop Stop Stop. Και ήταν φυσικό: Η μεταστροφή των Beatles, αλλά και των Kinks, σε πιο ψυχεδελικά και νεωτεριστικά είδη μουσικής, άφησε μια σημαντική μερίδα του κοινού στους Hollies, οι οποίοι εξακολουθούσαν να υπηρετούν την καλή ποπ, χωρίς να γίνονται και τελείως εφηβικοί, όπως οι Herman’s Hermits.
Η επιτυχημένη τους πορεία δοκιμάστηκε το 1968, όταν ο Graham Nash αποφάσισε να φύγει για την Καλιφόρνια, κουβαλώντας μάλιστα στις αποσκευές του ένα τραγούδι, που οι υπόλοιποι Hollies είχαν απορρίψει: το Marrakesh Express! Το τελευταίο τραγούδι που ηχογράφησε ο Nash με τους Hollies, τον Αύγουστο του ’68, με τίτλο “Listen to Me”, έχει στο πιάνο τον Nicky Hopkins!
Γρήγορα πάντως, οι Hollies συνήλθαν από αυτήν την τόσο σημαντική απώλεια: Έχοντας αντικαταστήσει τον Nash με τον Terry Sylvester (πρώην Swinging Blue Jeans), κυκλοφορούν το 1969 μια από τις μεγαλύτερες και διαχρονικότερες επιτυχίες τους, το μάλλον ψυχεδελικό “He Ain’t Heavy, He’s My Brother”, έχοντας αυτή τη φορά στο πιάνο τον νεαρό Elton John! To 1972 κυκλοφορούν μια ακόμα διαχρονική επιτυχία τους, το “Long Cool Woman in a Black Dress”, τραγούδι σαφώς επηρεασμένο από τους Creedence Clearwater Revival, που έφτασε Νο 2 στις ΗΠΑ. Το σερί των επιτυχιών «τριτώνει» το 1973 με το σούπερ χιτ “The Air That I Breathe”, που χτύπησε Νο 6 στις ΗΠΑ!
Αργότερα, ο Graham Nash επανήλθε δύο φορές στο γκρουπ, το 1983 και το 1995, δίνοντάς τους μεγάλη ώθηση για τη συνέχεια της ιστορίας τους. Εξίσου μεγάλη όμως ήταν και η ώθηση που πήραν από την ΕΜΙ, η οποία, αναγνωρίζοντας τη μακρόχρονη και επιτυχημένη πορεία του γκρουπ, έβγαλε το 2003 ένα εξαπλό (!) CD, με κάθε κυκλοφορημένη ή ακυκλοφόρητη δημιουργία τους και με τίτλο The Long Road Home.
Μέσα στη σχεδόν εξηντάχρονη ιστορία τους, δοκίμασαν διάφορες συνθέσεις, με 4 έως και 6 μέλη, όμως το κλασικό lineup είναι αυτό της περιόδου 1962-1968:
Allan Clarke (τραγούδι), Graham Nash (κιθάρα, φωνητικά), Tony Hicks (κιθάρα, φωνητικά), Eric Haydock (μπάσο) και Bobby Elliott (ντραμς).
Και κάτι μάλλον άγνωστο: Το 1967 οι Hollies συμμετείχαν στο φεστιβάλ του Σαν Ρέμο, με ένα τραγούδι του Lucio Battisti ( ο οποίος έγινε πασίγνωστος στην Ελλάδα με το τραγούδι “Anna”), αποκλείστηκαν όμως από την τελική φάση! Για την ιστορία, νικητές του φεστιβάλ ήταν οι Iva Zanicchi και Claudio Villa με το "Non pensare a me", θριαμβευτής όμως του φεστιβάλ ήταν ο Little Tony με το “Cuore Matto”, που πήρε τη 10η θέση! Το φεστιβάλ του ’67 πάντως έμεινε στην ιστορία κυρίως από την αυτοκτονία του Luigi Tengo, ο οποίος δεν άντεξε τον αποκλεισμό του από το φεστιβάλ! Το μοιραίο (όπως αποδείχτηκε) τραγούδι του, που το τραγούδησε μαζί με την Dalida ήταν το “Ciao Amore Ciao”.Το 2010, σε αναγνώριση της μεγάλης συνεισφοράς τους στην παγκόσμια μουσική σκηνή, οι Hollies εντάχθηκαν στο Rock and Roll Hall of Fame. Την εισήγηση της ένταξής τους έκανε (με μια περιεκτική ομιλία) ο "Little" Steven van Zandt από την E Street Band του Bruce Springsteen.
ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ
Δεν θα είχα να προτείνω κάποιο συγκεκριμένο άλμπουμ τους. Οι Hollies δεν παρουσίασαν ποτέ κάποιο στ’ αλήθεια σημαντικό άλμπουμ, παρόλο που ηχογράφησαν 21! Γι’ αυτό και τα πιο δημοφιλή τους άλμπουμ είναι είτε συλλογές, είτε κάποια live, με πιο εμπορικά τα “Hollies Greatest” (1968) και “20 Golden Greats” (1978).
ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΣ
5/7/21
Δημοσίευση σχολίου