Μόλις διάβασα την είδηση κατευθύνθηκα στη δισκοθήκη μου (όχι στην Wikipedia) για να θυμηθώ σε ποια άλμπουμ του τεράστιου συγκροτήματος είχε παίξει. Δισκάρες: Motorhead, Bomber, Overkill, Ace of Spades, Iron Fist και στο καταιγιστικό Live Νο sleep till Hammersmith. Όλα μπομπάτα, όλα θρυλικά, όλα έκτισαν ήχο που πάνω τους βασίστηκαν εκατοντάδες συγκροτήματα αλλά κι ολόκληρο το ιδίωμα του heavy metal. Δεκάδες τραγούδια ύμνοι που τα έζησα στη νεανική μου ηλικία, τότε που οι περισσότεροι συμφοιτητές μου με κοιτούσαν περίεργα όταν μάθαιναν ότι άκουγα heavy metal (αν και τότε ο όρος δεν υπήρχε). Όμως εγώ σταθερός στις θέσεις μου, ξεσήκωνα την πολυκατοικία της οδού Πολυμήτου (ένα τετράγωνο πιο κάτω από το σπίτι του Χρήστου Κιζατζεκιάν, που τότε δεν γνωριζόμαστε), η μητέρα μου υπέφερε να ακούει το Ace of Spades και πιο πολύ υπέφερε όταν της έβαζα να ακούσει ολόκληρο για να αποφανθεί (!) κι αυτή για την αξία του!!! Δίσκοι αξεπέραστοι που οι Motorhead δεν ξαναέκαναν. Εξ άλλου τα μεγαλεία γίνονται μόνο μια φορά. Με αυτά τα μεγαλεία, με αυτόν τον βαρύ ήχο μεγάλωσα και μεγάλωσα μια χαρά.
Μετά την απομάκρυνση του Clarke από το σχήμα, ακολούθησαν πολλοί καλοί δίσκοι, δύο εξ αυτών είναι κι από τους πλέον αγαπημένους μου, τα Rock’n’Roll και Orgasmatron κι από εκεί και πέρα μια μόνιμη επανάληψη. Εξ ‘άλλου κάτι παρόμοιο συμβαίνει σε πολλά συγκροτήματα που έχουν τόσο μεγάλη καριέρα και δισκογραφία. Κι οι Motorhead συνέχισαν την πορεία τους με διάφορους μουσικούς να πλαισιώνουν τον Lemmy, με τους Mikkey Dee και Phil Campbell να είναι το μακροβιότερο σχήμα για 15 ολόκληρα χρόνια. Ο απόλυτος σεβασμός. Αλλά ήχο σαν αυτόν των Clarke, Lemmy και "Philthy Animal" δεν έβγαλαν ποτέ.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
12/1/18/
Δημοσίευση σχολίου