Μετά το επιτυχημένο reunion των UFO και το πολύ καλό Walk on water (1995), ο Michael Schenker αποφάσισε να γυρίσει τη δική του σελίδα, για ακόμα μια φορά. Δεν μπορούσε να βολευτεί ξανά μέσα στα όρια μιας μπάντας, τον δυσκολεύει και τον περιορίζει, όσο και εάν μετά από λίγα χρόνια θα ξαναγύριζε σε αυτούς, μέχρι να ξαναφύγει βέβαια. Το project Michael Schenker Story σχεδιάστηκε ως μια περιοδεία-ανασκόπηση, όπου θα ξετυλιγόταν ολόκληρη η καλλιτεχνική του διαδρομή πάνω στη σκηνή, μέχρι το 1997. Ουσιαστικά, ήθελε να δείξει στο κοινό πώς ενώνονται όλα τα κεφάλαια της ζωής του σε 141 λεπτά της ώρας, οι Scorpions, οι UFO, τα διάφορα σχήματα των MSG — κάτω από μια κοινή κιθαριστική γλώσσα που πάντα κουβαλούσε τη δική του σφραγίδα. Και δεν είχε άδικο.
Η συγκεκριμένη ηχογράφηση αποθανατίζει την τελευταία από τις πέντε συναυλίες που έδωσε στο Τόκιο, στις 19 Μαρτίου του 1997, και κυκλοφόρησε σε CD αρχικά (DVD μερικά χρόνια αργότερα ως Live in Tokyo 1997), υπό τον χαρακτηριστικό τίτλο The Michael Schenker Story Live. Για τους συλλέκτες να πούμε ότι ποτέ δεν εκδόθηκε σε βινύλιο μέχρι σήμερα.
ΠΟΙΟΙ ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΑΖΙ ΤΟΥ
Το line-up που τον πλαισίωνε ήταν εντυπωσιακά ευρύ, με μουσικούς που μπορούσαν να χειριστούν πολλαπλά όργανα και να καλύψουν όλο το φάσμα της δισκογραφίας του. Ο Barry Sparks έπαιζε όχι μόνο μπάσο αλλά και ακουστική κιθάρα, ενώ ο Shane Gaalaas είναι στα τύμπανα, ένας από τους λίγους drummer που παίζει και κιθάρες. Στα φωνητικά, εκτός από τον βασικό τραγουδιστή Leif Sundin, συμμετείχε και ο David Van Landing, που αναλάμβανε αρκετά κομμάτια και τα δεύτερα φωνητικά, δίνοντας επιπλέον δυναμική. Ο Seth Bernstein συμπλήρωνε το σύνολο στις ρυθμικές και ακουστικές κιθάρες αλλά και στα keyboards, προσθέτοντας όγκο και υφή στον ήχο. Και φυσικά, ο ίδιος ο Michael Schenker ήταν παντού: στις lead και rhythm κιθάρες, στα ακουστικά μέρη, ακόμα και σε backing vocals. Το αποτέλεσμα ήταν ένα πολυεπίπεδο, “ορχηστρικό” live σχήμα, απόλυτα ικανό να αποδώσει το βάθος και τη λεπτομέρεια της μουσικής του. Είναι μια έντιμη επιλογή τραγουδιών από όλη την μέχρι τότε καριέρα του, αφού συμπεριλαμβάνει ακόμα και το All the way to Memphis των ξεχασμένων Contraband.
Η setlist (σύνολο τριάντα κομμάτια παρακαλώ) είναι στην ουσία μια μικρογραφία της μέχρι τότε καριέρας του. Ενδεικτικά να αναφέρω, από τα πρώτα χρόνια των Scorpions ακούμε το In Search of the Peace of Mind (τραγούδι που είχε γράψει όταν ήταν μόλις 15 χρονών!) και το επικό Doctor Doctor, Love to love, μια δεκάλεπτη εκτέλεση του Rock bottom (μεταξύ άλλων) από την εποχή των UFO, κομμάτια που έγιναν σχεδόν συνώνυμα με την προσφορά του Schenker στη παγκόσμια μουσική σκηνή. Ακολουθούν highlights από το χρυσό κεφάλαιο των MSG: Into the arena, Assault attack, Armed and ready, Attack of the mad axeman, On and on, Written in the sand, Save yourself… μια ασταμάτητη ροή από διαμάντια που επιβεβαιώνουν γιατί ο Schenker θεωρείται ένας από τους πιο μελωδικούς και εκφραστικούς κιθαρίστες του σκληρού ήχου.
Η μπάντα αποδίδει με ακρίβεια και δύναμη. Ο Leif Sundin, αν και δεν έχει την αναγνωρισιμότητα των θρυλικών προκατόχων του (Gary Barden, Graham Bonnet, Robin McAuley), τραγουδάει με δύναμη και σεβασμό, προσαρμόζοντας τη φωνή του στα διαφορετικά στυλ κάθε εποχής. Ο David Van Landing προσθέτει επιπλέον θεατρικότητα και δύναμη, ειδικά στα πιο “αμερικάνικα” κομμάτια των ʼ80s. Ο Barry Sparks και ο Shane Gaalaas κρατούν μια στιβαρή, δυναμική ρυθμική βάση, ενώ ο Seth Bernstein γεμίζει τον ήχο με διακριτικές και ουσιαστικές λεπτομέρειες. Το αποτέλεσμα είναι ένα live που ρέει φυσικά, χωρίς να κουράζει, αποδεικνύοντας ότι η μουσική του μπορεί να σταθεί διαχρονικά χωρίς τεχνητές προσαρμογές.
Όμως το κεντρικό πρόσωπο είναι, φυσικά, ο Michael Schenker. Στα 42 του τότε, δείχνει απελευθερωμένος και συγκεντρωμένος, με έναν ήχο καθαρό, φωτεινό και συναισθηματικό, που ισορροπεί τέλεια ανάμεσα στην τεχνική και την έκφραση. Το παίξιμό του έχει ωριμάσει, οι φράσεις του είναι πιο “τραγουδιστές”, και τα σόλο του λειτουργούν σχεδόν σαν αφηγήσεις. Δεν υπάρχει επίδειξη, αλλά υπάρχει κατάθεση ψυχής. Η εκτέλεση των Bijou pleasurette, Lost horizons (δεν υπάρχουν σε όλες τις εκδόσεις του cd),Into the arena και του Captain Nemo, είναι συγκινητική• εκεί καταλαβαίνεις πως για τον Schenker, η κιθάρα δεν είναι απλώς εργαλείο, αλλά ο μοναδικός λόγος της ύπαρξης του.
Η παραγωγή του live είναι καθαρή και ισορροπημένη. Δεν έχει τον υπερβολικά γυαλισμένο ήχο που κατέστρεψε πολλά live των 80s και ʼ90s, ούτε όμως φυσικά και την ακατέργαστη τραχύτητα των bootlegs. Ο Schenker ήθελε να ακουστεί αυθεντικός, όπως πραγματικά παίζει στη σκηνή, και αυτό επιτυγχάνεται πλήρως μιας και η ενέργεια του κοινού, οι μικρές αυτοσχεδιαστικές στιγμές, τα περάσματα από τη μία εποχή στην άλλη, όλα αποτυπώνονται με φυσικότητα, ζεστασιά, αυθορμητισμό και ακρίβεια.
Η σημασία του The Michael Schenker Story Live είναι διπλή. Από τη μια, αποτελεί το απόλυτο best of, όχι μέσα από στούντιο ηχογραφήσεις αλλά μέσα από τη ζωντανή του δύναμη. Από την άλλη, είναι μια αυτοβιογραφική πράξη και Schenker δείχνει ότι έχει αποδεχθεί το παρελθόν του, τα λάθη και τις περιπέτειές του, και θέλει να το παρουσιάσει σαν ενιαίο σύνολο. Εδώ δεν υπάρχει ο θυμωμένος και απόμακρος νεαρός των UFO, ούτε ο εσωστρεφής κιθαρίστας των MSG των ʼ80s — υπάρχει ένας ώριμος μουσικός που τιμά ό,τι έχτισε, χωρίς νοσταλγία αλλά με περηφάνια.
Η υποδοχή ήταν πολύ θετική, ιδίως στην Ιαπωνία όπου ο Schenker είχε πάντα πιστό κοινό. Αν και το άλμπουμ δεν είχε μεγάλη εμπορική απήχηση στη Δύση, το 1997, τίποτα hard rock δεν είχε επιτυχία άλλωστε, όμως όσοι το έχουμε ακούσει το θεωρούμε ως το πιο “ανθρώπινο” live του (και έχει πολλά ο άτιμος..). Ίσως και το πιο ουσιαστικό μετά το θρυλικό One night at Budokan. Για πολλούς, μάλιστα, είναι το σημείο όπου “κλείνει” η κλασική περίοδος του Michael Schenker, πριν οι επόμενες δεκαετίες τον βρουν να κινείται ανάμεσα σε πειραματισμούς, συνεργασίες, περιστασιακά reunion μέχρι να επέλθει η σταθερότητα.
Σήμερα, σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά, το The Michael Schenker Story Live στέκει σαν μια γνήσια γιορτή της κιθάρας, αν όχι για την ταχύτητα ή την τεχνική επίδειξη, αλλά για τη μελωδία και την ψυχή. Είναι το σημείο όπου ένας μεγάλος μουσικός κοιτάζει πίσω και βλέπει ότι, παρά τις δυσκολίες, οι χορδές του εξακολουθούν να λένε την ίδια ιστορία: την ιστορία ενός ανθρώπου που γεννήθηκε για να παίζει κιθάρα.
Δημήτρης Σειρηνάκης
13/11/25
Δημοσίευση σχολίου