Από την κυκλοφορία του Spaghetti Incident?(1993) και μετά, η κατάσταση στους Guns N' Roses εξελισσόταν προς το χειρότερο. Ένας Θεός ξέρει πως ηχογράφησαν το Sympathy for the Devil για την ταινία/soundtrack, Interview with the Vampire το 1994 με τους εγωισμούς και τις ηγετικές τάσεις κυρίως από την πλευρά του Axl να είναι καθημερινό φαινόμενο, που σαν αποτέλεσμα είχε τη σταδιακή απομάκρυνση των μελών. Η δήλωση του Slash «Ο Axl ήθελε μόνο να παίζει ανοησίες που ακούγονταν industrial και Pearl Jam», σηματοδότησε την αρχή του τέλους για το Μεγάλο Συγκρότημα αλλά και την κατάσταση που επικρατούσε. Έτσι ήλθε η κυκλοφορία του άλμπουμ It's Five O'Clock Somewhere με το καινούργιο συγκρότημα του, τους Slash's Snakepit (Eric Dover τραγούδι,κιθάρα (από τους Jellyfish) Gilby Clarke κιθάρα, Mike Inez μπάσο (από τους Alice in Chains) και Matt Sorum ντραμς και με τη βοήθεια των Dizzy Reed πλήκτρα, Teddy Andreadis φυσαρμόνικα και Paulinho da Costa περκάσιονς. Το άλμπουμ ήταν στα καταστήματα δίσκων (σ.σ τότε ακόμα υπήρχαν!) στις 14Φεβρουαρίου 1995, σε παραγωγή των Mike Clink και Slash.
ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΑΠΌ ΤΟ ΑΛΜΠΟΥΜ
Χωρίς πολλά λόγια, έναν ήχο κοντά σε αυτό των Guns and Roses. ΟΚ, έλειπε ο μάστορας της μελωδίας, οκ τα φωνητικά δεν θα μπορούσαν να ακούγονται σαν Axl αλλά διάολε μιλάμε για το άλμπουμ του Slash και οι απαιτήσεις είναι πολλές.
ΤΙ ΠΗΡΑ
Μια σειρά από riffs και μελωδίες που δεν είχαν καμία σχέση με το προηγούμενό του συγκρότημα, με ένα καλό τραγουδιστή(Eric Dover) που μάλλον χανόταν στους Jellyfish και μια μπάντα με τρανταχτά ονόματα που γλυκοκύτταξαν το…grunge. Χρόνια αργότερα, διάβασα μια συνέντευξή του ότι τα demos αυτών των τραγουδιών τα προόριζε για τους …G’n’R αλλά δεν τα ήθελε ο Axl (σ.σ κι έκανε πολύ καλά). Το Neither Can I που ανοίγει το άλμπουμ έχει μια countryζουσα διάθεση, με αρκετή δόση Guns αλλά και grunge που αφήνει ελπίδες για τη συνέχεια που δεν….. Ακούγοντας τα 14(!) κομμάτια του It's Five O'Clock Somewhere, με το πρώτο άκουσμα καταλαβαίνεις ότι δεν έχει σχέση με τον ήχο που ξέρουμε.
Πιο κοντά στο grunge και πιο μακριά από τους γνωστούς ύμνους, το It's Five O'Clock Somewhere στέκεται μετέωρο στο πουθενά. Καλή προσπάθεια στο Beggars and hangers on που με τη φωνή του Axl θα απογειωνόταν αλλά το Good to be Alive που ήταν το δεύτερο single, δεν θα είχε καμία δουλειά σε άλμπουμ των Gunners.Δείτε εδώ το video. Από τη μέση και μετά, βαρέθηκα να το ακούω. Διαβάζω και ξανά διαβάζω τη δήλωση του σχετικά με την πορεία που ήθελε ο Axl “ ήθελε μόνο να παίζει ανοησίες που ακούγονταν industrial και Pearl Jam». Μα grunge παίζει εδώ ο Slash!!! Το άλμπουμ μπήκε σε χαμηλές θέσεις σε πολλά ευρωπαικά Charts με τη θέση Νο 15 να σταματάει στο βρετανικό και στο Νο70 στο αμερικάνικο, σαφές δείγμα της απογοήτευσης. Τα νούμερα μιλούν μόνα τους. Δυστυχώς, οι συγκρίσεις με τους G’n’R είναι αναπόφευκτες, κάτι που ο ίδιος ο Slash πρόβαλε, μάλλον λανθασμένα, λέγοντας ότι τα προόριζε για το επόμενο άλμπουμ των Gunners. Το εξώφυλλο είναι τουλάχιστον καταπληκτικό.
ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΜΕΤΑ
Το 2000 κυκλοφόρησε το Ain't Life Grand, που ήταν καλύτερο.
6/8/25
Δημοσίευση σχολίου