Το 1969 βρίσκει τους Pink Floyd να έχουν κυκλοφορήσει 2 καλά ψυχεδελικά άλμπουμ, τα The Piper at the Gates of Dawn και A Saucerful of Secrets αλλά να έχουν χάσει τον κιθαρίστα και συνθέτη τους Syd Barrett, που αντιμετώπιζε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Το συγκρότημα βρισκόταν σε ένα σταυροδρόμι επιλογής νέας μουσικής κατεύθυνσης και τη διέξοδο δίνει ο Γάλλος σκηνοθέτης Barbet Schroeder, που τούς πείθει να γράψουν τη μουσική για την ταινία του More (No 158 Αμερική), προσφέροντας τους στον καθένα το ποσό των 600 λιρών. Είχε ταξιδέψει με την ταινία υπό μάλης για να τη δουν και να τους πείσει να γράψουν τη μουσική. Εννοείται βεβαίως ότι ο Schroeder ήταν fan των Pink Floyd, μόνο που είχε μια απαίτηση: Να μην γράψουν τη μουσική της ταινίας, αλλά ότι συνθέσουν, να ακούγεται σαν μουσική κι όχι απαραίτητα σαν score (μουσική γραμμένη για την ταινία). Γι αυτό όταν ηχογραφούσαν, παράλληλα με την ηχογράφηση παρακολουθούσαν την ταινία για να συμπίπτουν οι μεταξύ τους χρόνοι, με τους στίχους να γράφονται όλοι από τον Waters στα διαλείμματα των ηχογραφήσεων! Το More ήταν το πρώτο άλμπουμ τους χωρίς την παραμικρή συμμετοχή του Syd Barrett και έγινε τεράστια επιτυχία στη Γαλλία, πουλώντας 300.000 αντίτυπα, ενώ ηχογραφήθηκε μέσα σε 9 ημέρες! Το άλμπουμ σηματοδοτεί μια σημαντική στιγμή για το συγκρότημα καθώς το συγκρότημα κάνει το πρώτο βήμα του χωρίς τον Syd Barrett και χωρίς τον έως τότε παραγωγό Norman Smith (την παραγωγή έκαναν οι ίδιοι), το More ήταν το άλμπουμ που έδειξε ότι υπήρχε φως στο τέλος του τούνελ.
Ο δίσκος δεν είναι σε καμία περίπτωση ένα vintage κομμάτι της προηγούμενης δισκογραφικής τους δουλειάς, αλλά μια υπενθύμιση των δυσκολιών που αντιμετώπισε και ξεπέρασε το συγκρότημα για να παράγει μερικά από τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών, καταφέρνοντας το να ακούγεται σαν ένα κανονικό (όχι soundtrack) άλμπουμ των Pink Floyd. Ακούγοντας το προσεκτικά, καταλαβαίνεις δύο πράγματα: Το συγκρότημα βρήκε στο πρόσωπο του αντικαταστάτη του Barrett, τον David Gilmour, ένα καλό κιθαρίστα κι έναν τραγουδιστή με ξεχωριστή χροιά φωνής που ταίριαζε στο νέο τους ύφος και το δεύτερο, έχουν αφήσει πίσω τους τη ψυχεδέλεια και ψάχνουν να βρουν το δρόμο τους μέσα από το progressive που μόλις είχε γεννηθεί. Που να φανταζόντουσαν ότι θα γινόντουσαν ο ένας από τους 5 ακρογωνιαίους λίθους του!
Είναι φανερό ότι το More λειτούργησε σαν γέφυρα, από τη ψυχεδέλεια με το progressive αλλά το συγκρότημα δεν ήταν ακόμα έτοιμο να αποδεχτεί αυτή την μετάλλαξη. Ξεκινώντας με το ακουστικό Cirrus Minor, και τους ήχους της φύσης, κάτι που στο μέλλον θα επαναλάμβαναν πολλές φορές, δημιουργούν μια ονειρική αίσθηση, ενώ το The Nile Song ακούγεται πιο δυνατό, επιτρέψτε μου να γράψω hard rock(!), ενώ το Green is the Colour, είναι ένα όμορφο τραγούδι ντυμένο με πιάνο, ακουστικές κιθάρες και φλογέρα, επανέρχεται στον ήχο της ακουστικής φολκ μπαλάντας και θα μπορούσε να χωρέσει σε οποιοδήποτε άλμπουμ των Pink Floyd ενώ το Cymbaline είναι ένα ξεχασμένο διαμάντι, που το ανακαλύπτεις μετά την 3-4 ακρόαση του άλμπουμ. Τα ορχηστρικά Quicksilver και Main Theme», έχουν μια πειραματική, avant-garde που θέλουμε να ακούμε από το συγκρότημα προσέγγισή τους. Το εξώφυλλο σχεδιάστηκε από την Hipgnosis!
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
Με το More(Νο 9 Μ.Βρετανία, Νο 153 Αμερική), οι Pink Floyd έκαναν ένα μεγάλο άλμα από την ψυχεδέλεια στο progressive, άλμα που τελειοποίησαν όχι τόσο με το Ummagumma που ακολούθησε αλλά με το Atom Heart Mother. Λίγο πιο πάνω, διαβάσατε ότι ο σκηνοθέτης Barbet Schroeder τους ζήτησε όχι να γράψουν το score της ταινίας αλλά μουσική που να ταίριαζε με την εξέλιξη της. Γι αυτό και το More θεωρείται σαν κανονικό άλμπουμ στη δισκογραφία τους και όχι ένα soundtrack.
TRIVIA
Τα κομμάτια στο άλμπουμ είναι διαφορετικά από αυτά στην ταινία, ενώ στην ταινία ακούγονται 2 τραγούδια που δεν συμπεριλήφθηκαν στο άλμπουμ, τα Hollywood και Seabirds.
Το Cymbaline διασκευάσαν οι Hawkwind στον πρώτο ομότιτλο δίσκο τους(1970)
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
8/8/25
Ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΙΑΠΗΣ ΓΙΑ ΤΟ MORE
Στην πρώτη περίοδο τηs μουσικήs τουs αναζήτησηs και με τον Syd Barrett απόντα, οι Pink Floyd χτίζουν σταδιακά τη θρυλική τετράδα που θα γράψει Ιστορία με τα αριστουργήματα που ξέρουμε.. από αυτή τη χρονική στιγμή αρχίζει να ανατέλλει και το υπέρλαμπρο άστρο του David Gilmour, που θα αποτελέσει θεμέλιο λίθο τηs μυθικήs μπάνταs σε εκτελεστικό και συνθετικό επίπεδο. Το More αποτελεί το soundtrack τηs ομώνυμηs ταινίαs του Barbet Schroeder του 1969. ένα instrumental concept που κυριαρχείται από ακουστικέs μπαλάντεs, αλλά και με έντονο το ψυχεδελικό στοιχείο και τα πειραματικά ηχοχρώματα κατά την προσφιλή τουs συνήθεια εκείνα τα χρόνια. Μακράν απ το ύφοs και τη μουσική ταυτότητα των Floyd που θα λατρέψει όλοs ο κόσμοs τη δεκαετία του '70, δεν παύουν όμωs να είναι άμεσα αναγνωρίσιμοι για τιs πρωτοπόρεs σουρεαλιστικέs εμπνεύσειs τουs! Μαγευτικό το Green is the colour, και γενικά το άλμπουμ κινείται σε μίνιμαλ τόνουs και μελωδική ατμόσφαιρα. αμιγώs ροκ κομμάτια τα Nile song και Ibiza bar - τα οποία μοιάζουν θεματικά - σε αφυπνίζουν απ τη νωχελικότητα και τιs avant garde συνθέσειs που δεσπόζουν στο δίσκο. Συνολικά τα 45 λεπτά ακρόασηs αφήνουν μια γλυκειά νοσταλγική εικόνα απ τα παλιά! Λέγεται οτι το Nile song (καθώs και το Helter Skelter των Beatles) θεωρούνται οι πρόγονοι του μετέπειτα heavy metal ήχου!
Δημοσίευση σχολίου