Ritchie Blackmore! Κορυφαίος, όχι μόνο για το παίξιμό του, αλλά για την μοναδική ικανότητα να συνδυάζει παίξιμο και σύνθεση, κάτι που λείπει από τους σύγχρονους κιθαρίστες. Και το songwriting σαν τεχνική, είναι ΠΟΛΥ δύσκολο. Δεν χρησιμοποιώ λέξεις όπως «Μάγος», «Ταχυδακτυλουργός» κι άλλες συναφείς, δεν νομίζω ότι χρειάζονται, ο Ritchie Blackmore, μέσα από τα χρόνια έδειξε με το βάρος των τραγουδιών που έγραψε, πόσο ικανός είναι. Μια καριέρα που ξεκίνησε αρχές της δεκαετίας του 60, ο Ritchie Blackmore γεννήθηκε το 1945, παίζοντας με τους Joe Meek, Outlaws, Glenda Collins, Heinz, Screaming Lord Sutch, Neil Christian για να σχηματίσει τον Απρίλιο του 1968 τους Roundabout, που μετονομάστηκαν Deep Purple. Χωρίς δεύτερη κουβέντα, ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες που έχουν περπατήσει σε αυτόν τον πλανήτη. Λίγοι είναι οι κιθαρίστες που μπορούν να παίξουν στο τόσο μεγάλο εύρος του Blackmore. Όταν ακούτε τα άλμπουμ τους, σε κάθε πέρασμα, ξέρετε ότι θα φέρει το καλύτερο αποτέλεσμα. Λογικό είναι ένας τόσο σπουδαίος μουσικός να έχει τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας αφού σαν χαρακτήρας είναι δύσκολος. Δύσκολα επαινεί μουσικούς και συγκροτήματα που τού αρέσουν, δύσκολος και σαν συνεργάτης. Δεν του άρεσαν οι Police και δεν δίστασε να το παραδεχτεί. Εδώ έφθασε σε σημείο να επικρίνει το δικό του συγκρότημα επειδή η μουσική του σε μια συγκεκριμένη περίοδο που δεν είχε σαφή κατεύθυνση, στους Police θα κόλλαγε; Έχοντας ζήσει την έκρηξη του rock στη δεκαετία του 60, έχει δηλώσει ότι εκτιμά το παίξιμο του Jimi Hendrix, παίρνοντας κάποιες ιδέες από τα riffs και το παίξιμό του. «Εντυπωσιάστηκα από τον Hendrix, όχι μόνο από το παίξιμό του, όσο από τη στάση του, ακόμα και ο τρόπος που περπατούσε ήταν καταπληκτικός. Το παίξιμό του στην κιθάρα, όμως, ήταν πάντα λίγο περίεργο. Με ενέπνευσε, αλλά ακόμα περισσότερο μου άρεσε ο Wes Montgomery όπως και οι Allman Brothers των πρώτων άλμπουμ τους». Σε μια άλλη συνέντευξή του, λέει κάτι πολύ σημαντικό, ότι οι σημερινοί κιθαρίστες απολαμβάνουν υπερβολική αναγνώριση. «Είναι καλοί, αλλά έως εκεί» και ξανά γυρνάει στη δεκαετία του 60 λέγοντας «Μου αρέσει ο Jeff Beck» είπε. «Είναι ο αγαπημένος μου κιθαρίστας. Υπάρχουν πολλοί κιθαρίστες που παραβλέπονται. Ο Mike Bloomfield είναι πραγματικά καλός. Ο Steve Howe ήταν πάντα ένας πολύ καλός κιθαρίστας. Δεν με εντυπωσιάζει ιδιαίτερα ο Jimmy Page και ο Eric Clapton, δεν έχω καταλάβει τι του βρίσκουν (σ.σ. σε παλαιότερη συνέντευξή του έχει μιλήσει με κολακευτικά σχόλια για τον Clapton). Είναι όμως καλός τραγουδιστής». Και ξανά γυρνάει στον Hendrix, που τον συνάντησε μόνο μία φορά, στο Whiskey A Go Go στο Χόλιγουντ. Ένα βράδυ, πήγε στην τουαλέτα και τον είδε να χτενίζει τα μαλλιά του και οι δρόμοι τους δεν διασταυρώθηκαν ποτέ. «Κάναμε νόημα ο ένας στον άλλον και αυτό ήταν όλο», είπε, «Οπότε δεν τον γνώρισα ποτέ πραγματικά. Κι όμως, σίγουρα έβαλε φωτιά στον κόσμο». Ο Blackmore δεν φοβάται να παραδεχτεί ότι έχει επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από τον Hendrix, τον τρόπο που ερμηνεύει και την ικανότητά του ως τραγουδοποιού συνολικά. Τέσσερα riffs ξεχωρίζουν πάνω απ' όλα, για τα οποία έχει μιλήσει εκτενώς: Τα δύο πρώτα είναι κλασικά Manic Depression και Purple Haze που όταν τα κυκλοφόρησε ήταν 20 χρόνια μπροστά από την εποχή του. Αυτό που τον κάνει ιδιοφυΐα είναι η πρωτοτυπία του, η σύνθεση των τραγουδιών του, τα καινοτόμα riffs, όπως στα 2 παρά πάνω κομμάτια. Μερικά από τα πιο αισιόδοξα τραγούδια του Hendrix έπαιξαν μεγάλο ρόλο στη δημιουργία του κλασικού άλμπουμ των Deep Purple, In Rock, εκ μέρους του Blackmore. Ο τρόπος με τον οποίο ο Hendrix μπορούσε να παίξει επιθετικά και αισιόδοξα, αλλά να διατηρήσει μια συμπαγή μελωδία που ήταν εύκολο να κολλήσει, ήταν μια μεγάλη έμπνευση για αυτόν. Το Stone Free είναι ένα από τα καλύτερα παραδείγματα αυτής της λογικής. «Το σόλο του Stone Free είναι εξαιρετικό», λέει. «Πάντα κούρδιζε την κιθάρα του μισό βήμα προς τα κάτω, κάτι που τον βοηθούσε να έχει ένα πολύ δυνατό βιμπράτο, καθώς οι χορδές γίνονταν πιο χαλαρές». Τέλος, στον Blackmore άρεσαν τα πιο αργά κομμάτια, για παράδειγμα όπως το σκοτεινό και γαλήνιο Hey Joe. «Όταν χρειάζομαι κάτι να με ξεσηκώσει, ακούω το Hey Joe.Νομίζω ότι ο Jimi αγαπούσε τη ζωή, αγαπούσε να ζει και αυτό φαινόταν στο παίξιμό του».
Κι επειδή στη ζωή ποτέ μην λες μεγάλη κουβέντα, στο παρελθόν, ο αγαπημένος μου κιθαρίστας έχει αναφερθεί με αρνητικά λόγια για τους Fleetwood Mac, της περιόδου από το 1975 και μετά, δηλαδή μετά την επιτυχία του άλμπουμ Fleetwood Mac(1975). Δικαίωμά του. Που να ήξερε όμως ότι η δεύτερη σύζυγός του Candice Night και μητέρα των 2 παιδιών του Rory και Autumn θα ήταν τρελή fan των Fleetwood Mac αλλά και της Stevie Nicks η οποία την επηρέασε στον τρόπο ερμηνείας αλλά και ενδυματολογικής εμφάνισης! Μεγάλη μπουκιά φάε, μικρή κουβέντα πες!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
6/6/25
Δημοσίευση σχολίου