Το 1971 ήταν μια από τις καλύτερες χρονιές στην ιστορία του rock, με το progressive να εμπλουτίζεται κάθε ημέρα(!) με σημαντικές κυκλοφορίες που άλλαξαν τη μουσική αλλά και τον πολιτισμό μας! Και το Tarkus, που ήταν το δεύτερο άλμπουμ των Emerson, Lake & Palmer,ήταν μια από αυτές! Ηχογραφημένο στο Advision Studios του Λονδίνου, με παραγωγό τον Greg Lake και ηχολήπτη τον Eddy Offord, το Tarkus ήταν από τα άλμπουμ που έδρασαν επιδραστικά όχι μόνο στους επερχόμενους μουσικούς, όπως θα ήταν το φυσικό, αλλά και στους σύγχρονούς τους, που ίσως στο εγγύς μέλλον, να λογίζεται μέρος της κλασικής μουσικής.
Αισθάνομαι ότι τα περισσότερα εύσημα πηγαίνουν στο ομώνυμο 20λπετο(!) κομμάτι που αναπαύεται ράθυμα στην Α! πλευρά του δίσκου και αναλύεται σε 7 μικρότερα, με τον Keith Emerson να κτίζει με το Hammond ένα τοίχος ήχου που επάνω, οι Gregg Lake και Karl Palmer, προσθέτουν τα δικά τους στοιχεία. Το Tarkus (το κομμάτι) είναι μια αυτόνομη σουίτα μουσικής, με τους στίχους να αναφέρονται στη ματαιότητα των πολεμικών συγκρούσεων(σ.σ. μην φανταστείται ότι σχεδόν έφηβος όταν αγόρασα το δίσκο, ασχολήθηκα με τους στίχους. Διάβασα πολλά χρόνια αργότερα μια συνέντευξη του Greg Lake σχετική με τους στίχους!).
Η Β! πλευρά περιέχει 6 ανεξάρτητα μεταξύ τους κομμάτια, με το Jeremy Bender να αποτελεί μια διασκευή του τραγουδιού του Stephen Foster, Oh! Susanna το οποίο δεν αισθάνομαι με τίποτε να δένει με τα υπόλοιπα κομμάτια/τραγούδια. Το The Only Way (Hymn), εξισορροπεί την ατμόσφαιρα, με τον Keith Emerson να παίζει στο εκκλησιαστικό όργανο του Αγίου Μάρκου στο Finchley (Β.Λονδίνο) και να περιέχει θέματα από την Toccata και τη Fugue του Bach. Και φθάνουμε στο A Time and a Place όπου ο Emerson έχει δηλώσει ότι η έμπνευσή του ήταν οι οι….Led Zeppelin. Μην φανταστείτε ότι θα ακούσετε κάτι κοντά στο Whole Lotta Love, είπαμε …η έμπνευση! To ξέφρενο Are you ready Eddy που κλείνει το άλμπουμ, γράφτηκε στο studio για τον ηχολήπτη Eddy Kramer όπου σπάνια ήταν έτοιμος να πατήσει το κουμπί της ηχογράφησης, με αποτέλεσμα οι μουσικοί να παίζουν κι αυτός να μην γράφει!
To Tarkus(Νο1 Μ.Βρετανία, Νο 9 Αμερική)εδραίωσε το όνομα των Emerson Lake and Palmer στην αγορά, τοποθετώντας τους ανάμεσα στα 5 μεγάλα ονόματα του progressive. Το σημαντικότερο ήταν ότι κατάφεραν να παρουσιάσουν ένα εντελώς δικό τους ήχο μ(σαν συνέχεια των Nice), συνδυάζοντας τα βαριά πλήκτρα του Emerson, με τις μελωδίες και τον λυρισμό του Greg Lake.
ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ
Το εικαστικό του εξώφυλλου, ζωγράφισε ο Σκωτσέζος William Neal, ο οποίος εργαζόταν σε μια εταιρεία που συνήθως φιλοτεχνούσε εξώφυλλα κι αφίσες reggae καλλιτεχνών κι όταν προσφέρθηκε η δουλειά για το εξώφυλλο των Emerson Lake and Palmer όλοι γέλασαν. Ο σχεδιασμός του εξωφύλλου είχε προσφερθεί σε διάφορους μακετίστες, όμως κανείς δεν μπόρεσε να πλησιάσει αυτό που ήθελε το συγκρότημα.
«To …οπλισμένο αρμαντίλλο προέκυψε τυχαία, όταν ζωγράφιζα διάφορα θέματα για το εξώφυλλο των Rare Bird, As Your Mind Flies By. Μεταξύ αυτών είχα ζωγραφίσει μια σειρά πλήκτρων σαν ζώνη (σ.σ. λουρί που κρέμεται το όπλο), αλλά η ιδέα του αρμαντίλλο που έγινε τανκ μου φάνηκε καλύτερη. Παρουσίασα στον Keith Emerson μια προσέγγισή μου για εξώφυλλο, έχοντας στο κάτω μέρος της εικόνας ζωγραφίσει ένα αρμαντίλλο με ρόδες! Μόλις το είδε του άρεσε και μου είπε να το αναπτύξω, δίνοντας του ένα δείγμα των κομματιών για να εμπνευστεί» λέει ο Neal που ζωγράφισε και τα άλλα ζώα που βρίσκονται στο διπλό εξώφυλλο του δίσκου (και στο ένθετο του cd αλλά όπως και να το κάνουμε, άλλη η οπτική των 33 εκατοστών του βινυλιακού εξώφυλλου κι άλλο τα 12 εκτ. του cd!)! O Keith Emerson λέει ότι του είχε κολλήσει η ιδέα ενός αρμαντίλλο που σαν ζώο είναι σπάνιο και ήθελε ο τίτλος του άλμπουμ να ξεκινά με λέξη που το πρώτο γράμμα θα ήταν Τ!
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Δεν πέρασαν 5 μήνες και το Νοέμβριο του 1971 κυκλοφόρησαν το Pictures at an Exhibition, live ηχογραφημένο στο Δημαρχείο του Newcastle.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
9/5/25
Ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΙΑΠΗΣ ΓΙΑ ΤΟ TARKUS
Το Tarkus ανήκει στην υπερ-δημιουργική χρονιά του 1971 (όπωs έγραψε ο Δικαιόπολιs) και μπορεί να σταθεί ισότιμα απέναντι στα prog-rock μεγαθήρια τηs εποχήs, Yes Genesis Pink Floyd κλπ.. τη μερίδα του λέοντοs καταλαμβάνει το 20λεπτο ομώνυμο έποs Tarkus με τιs επτά θεματικέs ενότητεs. κυριαρχείται απ τα μεγαλειώδη πλήκτρα του Keith Emerson, όπωs σε κάθε δίσκο των ELP. Οι κριτικοί κατά καιρούs έχουν αναφερθεί με επιφυλακτικέs έωs και αρνητικέs απόψειs για τον επικό και πομπώδη ήχο αυτών των συγκροτημάτων, ωs δείγμα ανούσιου εντυπωσιασμού και επιδειξιομανίαs τηs τεχνικήs κατάρτισηs των μουσικών τουs που στην υπερβολή του γίνεται κουραστικό. ίσωs να υπάρχει μια δόση αλήθειαs σ αυτό, προσωπικά όμωs αυτή τη προσέγγιση τη θεωρώ αναπόσπαστο και καθοριστικό στοιχείο αυτού του πολύπλοκου μουσικού είδουs. άλλωστε αυτό είναι το πιο ουσιαστικό και ενδιαφέρον που έχει κερδίσει τουs λάτρειs του prog-rock. Πολύ όμορφο και μελωδικό το The only way, (ακούστε το εδώ) με το μεγαλοπρεπέs εκκλησιαστικό όργανο να επισκιάζει τα πάντα, εκτόs απ την λυρική εκφραστικότητα τηs φωνήs του Greg Lake που αναβαθμίζει αλλά και προσγειώνει τιs συνθέσειs σε πιό βατό και γήινο επίπεδο. Ο δίσκοs γενικά έχει εκρηκτικέs και δραματικέs στιγμέs, με γεγονόs το οτι ο κλασσικομαθήs Emerson επηρεασμένοs από έργα των Bach, Bartok, Prokofiev και άλλουs, ενσωμάτωσε με το βαρύ πληκτροφόρο οπλοστάσιό του τιs κλασσικέs μουσικέs φόρμεs μέσα στη prog θεματολογία με αξιοθαύμαστα αποτελέσματα!
Δημοσίευση σχολίου