Ορισμένες φορές στην τέχνη και πιο ειδικά στη μουσική, οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν το αίσθημα πληρότητας που γεννιέται από την ακρόαση ενός κομματιού ή ενόςδίσκου. Αυτό συμβαίνει και με το Mirage(1974), το δεύτερο άλμπουμ των Camel που εντυπωσιάζει με την ωριμότητά του και μουσικά δένει με το επίσης υπέροχο πρώτο ομώνυμο άλμπουμ τους.
Τα 35 γεμάτα λεπτά του Mirage, προσφέρουν απλόχερα ρυθμό, αρμονίες και ακραία μουσικότητα, στοιχεία που τους ξεχώρισαν από τα υπόλοιπα μεγάλα progressive συγκροτήματα της εποχής. Κι όπως διαβάσατε, δένει με το πρώτο άλμπουμ τους αλλά παράλληλα κάνουν ένα μεγάλο βήμα προς τα μπροστά, χρησιμοποιώντας στοιχεία jazz και folk (σε τέτοιο βαθμό που δεν ενοχλούν ή παραποιούν τη μουσική τους!).
Σίγουρα όταν λέμε Mirage (Νο 149 Αμερική), εννοούμε Earthrise και Lady fantasy, δύο ιδιαίτερα κομμάτια, με πλούσια και δυνατά σόλο κιθάρας, πολλά στοιχεία κλασικής μουσικής αλλά και χαλαρωτικής διάθεσης. Τα The White Rider, Lady Fantasy και Nimrodel/The Procession/The White Rider είναι επηρεασμένα από το βιβλίο The Lord of the Rings του Tolkien τα οποία είχε διαβάσει ο Latimer (σ.σ. το οποίο τότε εμείς δεν γνωρίζαμε καν την ύπαρξή του). To The White Rider αναφέρεται στον Gandalf, το Nimrodel στη λίμνη που βρίσκεται στο δάσος Lorien, ενώ ο Doug Ferguson είχε προτείνει ολόκληρο το άλμπουμ να βασιστεί στα βιβλία του Tolkien καθώς όλα τα μέλη του συγκροτήματος ήταν φανατικοί αναγνώστες του. Προσέξτε πως το μελωδικό Supertwister, ξεχωρίζει με το γαλήνιο φλάουτο του Andrew Latimer, ενώ το Nimrodel είναι μια σουίτα με πολλαπλές μουσικές διαθέσεις που σε κάνει να νιώθεις την έντονη ατμόσφαιρα Canterbury (σ.σ. σε συνέντευξή μου με τον Lartimer, είχε αποποιοηθεί πλήρως τη σχέση της μουσικής τους με το κύμα του Canterbury). Παρ όλες τις καλές κριτικές που πήρε ο δίσκος, δεν πήγε καθόλου καλά εμπορικά (δεν μπήκε καν στο Top75 των άλμπουμ στη Μ.Βρετανία) με όλα τα φώτα να πέφτουν στους Yes, Emerson Lake and Palmer, Pink Floyd και King Crimson, με αποτέλεσμα το πολύ καλό Mirage να περάσει απαρατήρητο, παρ΄ όλο που οι μελωδίες τους είναι κατά πολύ ανώτερες. Να σας πω ότι τότε στη μακρινή Ελλάδα, είχαν αποκτήσει ένα μικρό αλλά αναπτυσσόμενο κοινό, που με τα χρόνια πολλαπλασιάστηκε. Η παραγωγή του έγινε από τον Dave Hitchcock ο οποίος είχε ήδη δουλέψει με τους Genesis και Caravan και οι περισσότερες συνθέσεις που ανήκουν στους Latimer και Bardens, γραφτήκαν κατά τη διάρκεια της πρώτης μεγάλης περιοδείας τους και είχαν δοκιμαστεί live μπροστά στο κοινό.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
Η μουσική των Camel ποτέ δεν είχε το ξεπέταγμα, την έκρηξη αλλά για αυτό αγοράζαμε δίσκους άλλων συγκροτημάτων. Το Mirage είναι ένα άλμπουμ με φανταστικά θέματα, άλλες φορές ρομαντικό και άλλες
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Σχεδόν ένα χρόνο αργότερα, κυκλοφόρησαν ακόμα ένα αριστούργημα, το Snow Goose.
ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ
Τότε που οι διαστάσεις των εξώφυλλων ήταν 33χ33, το μάτι του αγοραστή έπεφτε αμέσως στο εξώφυλλο, κι αν αυτό ήταν τόσο ιδιαίτεροι όπως του Mirage, τόσο καλύτερα. Σύμφωνα με τον Andy Latimer, την ιδέα του εξώφυλλου είχε ο τότε οργανίστας Peter Bardens, που ήταν βαρύς καπνιστής. Οι σχεδιαστές του εξώφυλλου, χρησιμοποίησαν φακούς σε πλάγια θέση για να έχουν το αποτέλεσμα της διάθλασης που βλέπετε, με τον manager τους να τρίβει τα χέρια του, σκεπτόμενος πιθανή συνεργασία με την καπνοβιομηχανία. Το περίεργο ήταν ότι η βρετανική αντιπρόσωπος των τσιγάρων Camel ενώ ήταν ικανοποιημένη με το εξώφυλλο, η αμερικάνικη εταιρεία εξέφρασε πολλές αντιρρήσεις για την κυκλοφορία του δίσκου με αυτό το εξώφυλλο στην Αμερική, επιμένοντας να το αλλάξουν!!!! Μια συνεργασία που βρήκε απρόθυμο το συγκρότημα αλλά μετά από συμφωνία του manager τους, η καπνοβιομηχανία τύπωσε ειδικά μικρά πακέτα των 5 τσιγάρων όπου στην πίσω πλευρά τους γραφόντουσαν τα τραγούδια και τα διένεμε στις ευρωπαικές συναυλίες τους, χρησιμοποιώντας κορίτσια να τα μοιράζουν στην είσοδο των clubs όπου έπαιζαν! Σύμφωνα με τον Latimer, η ιδέα δεν άρεσε καθόλου στο συγκρότημα αφού είχε συνδεθεί το τσιγάρο με τον καρκίνο του πνεύμονα. Το μόνο ευχάριστο ήταν ότι διένειμαν δωρεάν εκατοντάδες πακέτα στη συναυλία τους στη φυλακή Wandsworth κατά τη διάρκεια συναυλίας τους. Κι επειδή το ένα φέρνει το άλλο, στελέχη της βρετανικής Camel, επισκέφτηκαν το συγκρότημα στο studio για να ακούσουν πως πάνε οι ηχογραφήσεις!!! Εκεί τους πρότειναν τίτλους για τα κομμάτια τους, με τον Bardens εκνευρισμένο να λέει ότι θα το ονομάσουν Twenty sticks off Cancer! Ακόμα είχαν την φαεινή ιδέα να καλύψουν τους ενισχυτές με δέρματα για να …φαίνονται σαν καμήλες.
 |
| Το αμερικάνικο εξώφυλλο |
Φυσικά όλα αυτά δεν άρεσαν στο συγκρότημα που σύντομα σταμάτησε τη συνεργασία με την καπνοβιομηχανία. Κι όλα αυτά σε μια εποχή που οι χορηγίες ήταν …όνειρο. Όσο για το αμερικάνικο εξώφυλλο, δεν γεννάται αμφιβολία είναι εκτός τόπου και χρόνου.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΤΟΥ CANTERBURY
Όσοι ασχολείστε με το Progressive, πιθανόν να έχετε ακούσει τη Σχολή του Canterbury, που στην ουσία είναι μια μουσική σχολή που αναπτύχθηκε στην περιοχή του Canterbury, μια ειδυλλιακή πόλη που βρίσκεται στη Ν. Αγγλία, απέναντι από τη Γαλλία. Για να μείνω στα μουσικά, το όνομα της πόλης δέθηκε με το progressive rock που διέθετε στοιχεία jazz, psychedelia, fusion, περίπλοκες μελωδίες και αυτοσχεδιασμό. Κυριότεροι εκφραστές της ήταν οι Hugh Hopper, Steve Hillage, Dave Stewart, Robert Wyatt, Kevin Ayers, Richard Sinclair, Daevid Allen και Mike Ratledge, Caravan, Soft Machine. Πάντως παρ΄όλο που οι δημοσιογράφοι εύκολα ταυτίζουν συγκροτήματα και μουσικούς με τη σκηνή του Canterbury, οι Dave Stewart των Egg, Egg, Khan και Hatfield and the North, απλή συνωνυμία με τον David Stewart των Eurythmics, έχει παραπονεθεί για αυτήν την ταύτισαν με τη σκηνή όπως κι ο πρώην μπασίστας των Soft Machine, Hugh Hopper, ο οποίος έζησε στο Canterbury. Πιο εκδηλωτικός ήταν ο Robert Wyatt, που μισούσε(!) αυτήν την ταύτιση καθώς γεννήθηκε στο Bristol αλλά έτυχε να πάει σχολείο στο Canterbury.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
11/4/25
Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΙΣΑTZΕΚΙΑΝ ΓΙΑ ΤΟ MIRAGE
Αφού στάθηκες σε τούτο το γραπτό, αξιωματικά ενδιαφέρεσαι για τους Camel και το πιο δημοφιλές τους κύημα, μα ίσως και να τους λατρεύεις παθολογικά όπως εγώ…
Μπορείς λοιπόν να φανταστείς (σε ζωντανό εφιάλτη!) να είχαν υπαναχωρήσει οι τέσσερεις εξαίρετοι μουσικοσυνθέτες στην εξωφρενική ιδέα του Ελβετού marketing manager της ομώνυμης καπνοβιομηχανίας Camel και να είχαμε εδώ τραγούδια με τίτλους όπως A Smooth Packet of Twenty, Filter Tipped Fantasy και άλλα τέτοια ανατριχιαστικά;;;
Θα μου πεις με το δίκιο σου ήταν Φύσει Αδύνατον, εκ προοιμίου!
Την ταπεινή μου άποψη για το ανυπέρβλητο ντεμπούτο του σχήματος το έχεις ήδη αναγνώσει σε τούτη την μουσική ιστοσελίδα του φίλτατου Ριχάρδου. Όμως το Camel (1973) πούλησε μονάχα πέντε χιλιάδες κόπιες τους πρώτους έξη μήνες της κυκλοφορίας του και ως εκ τούτου η MCA Records τους ξαπόστειλε… Καλά να πάθουν οι ξεκούτηδες, αφού το Mirage που κυκλοφόρησε την 1η Μαρτίου του 1974 μέσω της Deram Records που ανήκε στην Decca Records, παρότι απέτυχε να μπει άμεσα στο UK chart, πρωτοστάτησε στα USA Billboard charts αναδεικνύοντας του κουαρτέτο παγκοσμίως!
Με την πρώτη και για με ανυπέρβλητη σύνθεση των Andrew Latimer, Peter Bardens, Doug Ferguson και Andy Ward, το κουαρτέτο μεγαλούργησε στα Decca Studios στα 1973 με παραγωγό τον David Hitchcock στο οποίο εμείς οι αμετανόητοι προγκρεσιβάδες χρωστάμε μεταξύ άλλων και ένα άλλο Διαμάντι του ιδιώματος: το In The Land of Grey and Pink των συμπατριωτών Caravan!
Αποτέλεσμα; Η Προοδευτική Ροκ συνάντησε την πιο σκληροτράχηλη εκδοχή της όσο ποτέ πριν, δίχως όμως να φιμώνεται στον παραμικρό βαθμό ο άκρατος Λυρισμός που εξαρχής υπήρξε σήμα-κατατεθέν των Camel. Ιδού η Ρόδος! Και ΜΗΝ σταθείς μονάχα στην αιώνια χιτάρα τους, το Lady Fantasy. Βάλε και άκου το εννιάλεπτο επικολυρικό Nimrodel / The Procession / The White Rider και έλα να μου πεις!
Ξέρεις πού. Στα χαρακώματα (a.k.a. photo pits)
Δημοσίευση σχολίου