‘Όταν άκουσα για πρώτη φορά το The Stroke(No 17 Αμερική), το όνομα του Billy Squier μού ήταν εντελώς άγνωστό. Το The Stroke ήταν καλό τραγούδι, ένα από τα καλύτερα της δεκαετίας του 80 και ικανό να με κάνει να αγοράσω το άλμπουμ Don’t Say No (1981), που ήταν το δεύτερο στη δισκογραφία του Αμερικάνου rocker (είχε προηγηθεί το 1980, το The Tale of the Tape). Και δεν απογοητεύτηκα, αφού ειδικά η πρώτη πλευρά, είναι γεμάτη από δυνατά κομμάτια, αυτά που στο αμερικάνικο ραδιόφωνο ονομάζονται “Drive songs”. Τα ακούς και χαίρεσαι να οδηγείς! Πράγματι, τα My kinda lover, You know what I like και Too Daze Gone, σε καρφώνουν στην καρέκλα όπως και το Lonely is the Night (δείτε εδώ το video) που έχει την καλύτερη μελωδία απ΄΄όλα τα τραγούδια του Don't Say No(Νο5 Αμερική) που είναι ένας από εκείνους τους δίσκους που μπορούν να παιχτούν από την αρχή μέχρι το τέλος και δεν υπάρχει κανένα αδύναμο τραγούδι. Γι αυτό και μόνο στην Αμερική πούλησε 3.000.000 αντίτυπα. Στην Ελλάδα πέρασε μάλλον απαρατήρητο, και το Stroke (ο ρυθμός του δεν σας θυμίζει το I Love It Loud των Kiss;)" έγινε γνωστό από τη διασκευή των Bonfire!
ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΜΕΤΑ
Τον επόμενο χρόνο κυκλοφόρησε το Emotions in Motion (1982) που κι αυτό σταμάτησε στο Νο5 του αμερικάνικου chart, αλλά κανένα μετέπειτα άλμπουμ του δεν ήταν σαν το Don’t Say No.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
Η επιτυχία του Don’t Say No, ήλθε την κατάλληλη στιγμή που οι Led Zeppelin είχαν διαλυθεί (σ.σ. όχι ότι τους συγκρίνω) και υπήρχε χώρος για πολλούς ακόμα καλλιτέχνες/συγκροτήματα, δίπλα στους Kiss, Cheap Trick και Aerosmith. Τον χαρακτηρίζω σαν ένα δίσκο μεταβατικό από τη δεκαετία του 70 σε αυτήν του 80, εξ άλλου, το έχω ξανά γράψει και θα το ξανά γράψω: To Don’t Say No, 45 χρόνια μετά εξακολουθεί να ακούγεται φρέσκο όπως τότε κι αυτό είναι το καλύτερο προσόν του.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
23/4/25
Δημοσίευση σχολίου