Είχαν περάσει τρεισήμισι χρόνια από τότε που οι Pink Floyd χώρισαν τους δρόμους τους με τον Syd Barrett και μετά το soundtrack More (1969) και το άκρως πειραματικό Ummagumma(1970), αρχίζουν να οριοθετούν τη μουσική τους σε μια συγκεκριμένη συνθετική κατεύθυνση, αφήνοντας στην άκρη τα τζαμαρίσματα, που δεν κατέληγαν πουθενά. Η κυκλοφορία του Atom Heart Mother(1970), έβαλε τη μουσική τους σε ένα συγκεκριμένο εννοιολογικό μουσικά χώρο, αυτό του progressive, αφήνοντας πίσω τους την ψυχεδέλεια αλλά και τα ηλεκτρονικά πειράματα του Ummagumma, στρεφόμενοι σε πιο σταθερές εξερευνήσεις, μπαίνοντας σε μια διαφορική μουσική προσέγγιση της μουσικής τους,
Έτσι μετά το τέλος της περιοδεία του Atom Heart Mother, έκλεισαν το studio της EMI (σ.σ. μετανομάστηκε σε Abbey Road Studios) και με τη βοήθεια των καινούργιων μηχανημάτων που ήδη είχαν εμφανιστεί, ξεκίνησαν να πειραματίζονται στις νέες συνθέσεις τους.
Το Meddle (1971, No3 U.K. No70 USA) που ακολούθησε έδειξε ότι το συγκρότημα πλησίαζε στην ταυτότητα που ήθελε. Το απόκοσμο αλλά και συνάμα μαγευτικό One of These Days, που ανοίγει το δίσκο, εκτός του ότι είναι το αγαπημένο μου τραγούδι από τους Pink Floyd, αναδεικνύει την πειραματική φύση τους με τον λαρυγγισμό να ανήκει στον ντράμερ Nick Mason. Για όσους δεν καταλαβαίνουν τι λέει, «One of these days, I'm going to cut you into little pieces». Καταλαβαίνετε τη χαρά μου όταν το άκουσα στη συναυλία των Nick Mason’s Saucerful of Secrets, το καλοκαίρι του 2022 στην Τεχνόπολη! Για την ιστορία, η σύνθεση μεταφέρει στην ακροατή, τη Δημιουργία, γι αυτό και τα εφέ στην εισαγωγή. Η πρώτη πλευρά έχει μια διάθεση μάλλον ακουστική(σ.σ. μην φανταστείτε για τίποτε ακουστικά κομμάτια, για τους Pink Floyd μιλάμε!), ίσως θα ήταν καλύτερα να έγραφα ότι έχουν ένα ομοιόμορφο τόνο, μια μετρημένη γλυκύτητα, ειδικά τα A Pillow of Winds και Fearless, όπου στο τέλος ακούγονται οι φίλαθλοι της Liverpool, να τραγουδούν το You'll Never Walk Alone, μιξαρισμένο πάνω από τη μουσική! Το Saint Tropez, ελαφρά αταίριαστο με τα προηγούμενα, είναι το τελευταίο τραγούδι, σύνθεση του Waters που το έφερε στο studio, τελειωμένο. Και φθάνουμε στη Β! πλευρά όπου το 23λεπτο Echoes, κοινή σύνθεση και των 4, αποτελεί τη γέφυρα των πειραματικών-πρωίμων Pink Floyd, στην μετέπειτα εποχή τους. Σαν σύνθεση, ξεκίνησε από μια σειρά πειραματισμών του Richard Wright, για να προστεθούν και οι άλλοι τρεις, με τους στίχους να ανήκουν στο Waters όπου όπως έχει δηλώσει μιλούν για τους ανθρώπους που αισθάνονται μόνοι μέσα στην πόλη και αναζητούν τη δυνατότητα της επικοινωνίας και σύνδεσης με άλλους και στα ηχεία μας έφθασε σαν μια εξερεύνηση σε ένα ταξίδι σε μυστηριώδη κόσμο. Η ηχογράφησή του έγινε στα Abbey Road Studios, Morgan Studios και AIR Studios του Λονδίνου, με τα δύο τελευταία να επιλέγονται γιατί είχαν συσκευή εγγραφής 16 καναλιών.
TRIVIA
- To You'll Never Walk Alone, σύνθεση του 1945 των Rodgers και Hammerstein έγινε ο ύμνος της Liverpool F.C. με την ατάκα να είναι γραμμένη, στην είσοδο του γηπέδου. Οι πρώτοι που το έκαναν επιτυχία ήταν οι Gerry & the Pacemakers(1963, Νο1 Μ.Βρετανία).
- Ο Waters σκεφτόταν να μηνύσει τον Lloyd Webber για λογοκλοπή, καθώς το οργανικό riff του Echoes είναι πανομοιότυπο με το κύριο θέμα στο μιούζικαλ του Phantom of the Opera που γράφτηκε το 1986! Μια κίνηση που τελικά δεν έκανε.
ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ
Κατ’ αρχάς, Meddle δεν σημαίνει τίποτε αλλά είναι μια σύνθεση των λέξεων medal και interfere. Το εξώφυλλο, σχεδιάστηκε από την Hipgnosis και η αρχική ιδέα του Storm Thorgerson ήταν μια κοντινή λήψη του πρωκτού(!) ενός μπαμπουίνου. Ευτυχώς το συγκρότημα, που ήταν σε περιοδεία στην Ιαπωνία, απέρριψε την ιδέα για τη φωτογραφία του εξωφύλλου του άλμπουμ. Του πρότειναν "ένα αυτί κάτω από το νερό", όπου το αυτί συλλέγει τα κύματα ήχου, που αντιπροσωπεύονται από τους κυματισμούς του νερού. Γενικά το νερό είναι ένα στοιχείο που στο συγκρότημα έπαιζε σημαντικό ρόλο, οι Gilmour και Thorgerson είναι Ιχθύες και το επίθετο του Roger είναι…Waters. Όπως στο Atom Heart Mother, έτσι και στο Meddle, δεν αναγραφόταν ο τίτλος και το συγκρότημα. Η φωτογραφία ανήκει στον Bob Dowling, με τον Thorgerson να εκφράζει τη δυσαρέσκειά του για το εξώφυλλο, λέγοντας ότι ήταν το λιγότερο αγαπημένο εξώφυλλο σε δίσκο των Pink Floyd.
Ένα χρόνο αργότερα, το 1972 κυκλοφόρησαν το Obscured by Clouds που ήταν αποτέλεσε το soundtrack της γαλλικής ταινίας, La Vallée του Barbet Schroeder.
Όταν επέστρεψαν από την περιοδεία στην Ιαπωνία, χώρισαν και οι 4!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
1/3/24
Ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΙΑΠΗΣ ΓΙΑ ΤΟ MEDDLE
Αν μιλάμε για prog-rock το πρώτο πράγμα που σου έρχεται αυθόρμητα στο νου είναι Pink Floyd! To μυθικό συγκρότημα - που αποτελεί μια κατηγορία από μόνο του - ηχογράφησε το έκτο studio album το 1971 με τον τίτλο Meddle. στον απόηχο του πρωτοποριακού όσο και δυσνόητου Atom heart mother, οι Pink Floyd συνεχίζουν ακάθεκτοι στο ψυχεδελικό space rock ύφοs που οι ίδιοι δημιούργησαν και καθιέρωσαν στα προηγούμενα άλμπουμ τουs. ακόμα και χωρίs τη παρουσία του βασικού συνθέτη και εμπνευστή του διαστημικού σουρεαλισμού Syd Barret, οι διαρκείs απρόβλεπτεs μουσικέs αναζητήσειs τηs μπάνταs μαs ξαφνιάζουν και μαs αποκαλύπτουν τη μαγική μουσική των δημιουργών σε δύο φοβερά κομμάτια, Echoes και One of these days, τα οποία μαs αφήνουν εκστατικά άναυδουs και μαs υποχρεώνουν να υποκλιθούμε στην συνθετική μεγαλοφυία τουs! με τιs πρώτεs νότεs τηs ερεβώδουs μπασογραμμήs του Waters (One of these days), προετοιμάζεσαι για την κατά μέτωπο επίθεση που θα ακολουθήσει στη συνέχεια. επίσηs το 23λεπτο Echoes, με το πρώτο πλήκτρο του Rick Wright σου δημιουργεί την αίσθηση οτι κάτι το μεγαλειώδεs πρόκειται να ξεδιπλωθεί. πολύ όμορφη και η folk μπαλάντα Pillow of winds με το flower power ύφοs και τιs slide κιθάρεs του Gilmour να σε ταξιδεύουν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού κι ακόμα παραπέρα, στη west coast μουσική κατηγορία. Σε κάποιο σχόλιο αναφέρεται το album ωs "soundtrack σε ανύπαρκτη ταινία"! (το soundtrack υλοποιήθηκε στον επόμενο δίσκο τουs Obscured by clouds για τη ταινία La Vallee). Θα έλεγα οτι μ αυτό το δίσκο το κορυφαίο αγγλικό συγκρότημα βρίσκεται στο μεταίχμιο μεταξύ τηs πρώτηs ψυχεδελικήs περιόδου και των μελλοντικών αριστουργημάτων που ακολούθησαν και που τουs κατέταξαν πανηγυρικά στο πάνθεον των μουσικών γιγάντων!
ΥΓ. Για να είμαι εντάξει με τη συνείδησή μου επισυνάπτω κι αυτό το μοναδικό οπτικοακουστικό υλικό που κινηματογραφήθηκε πριν 52 χρόνια στο αρχαίο θέατρο τηs Πομπηίαs, για τη περίπτωση που κάποιos αναγνώστηs δεν το έχει δει ποτέ!
Δημοσίευση σχολίου