Ξεκινώντας από το τέλος κι από το πρόβλημα με την ακοή του (κι έτσι κλείνει το βιβλίο!) και περνώντας από τα δύσκολα αλλά ανέμελα παιδικά του χρόνια στο Tyne (Βορειοανατολική Αγγλία), τον πατέρα και τη μητέρα του που θαύμαζε κι εκτιμούσε, τον Κο Φάτσι με τα σαλάμια του, το πρώτο πάθος του για τα αυτοκίνητα, μια…σαλάτα μαρούλι (δίνει και τη συνταγή!), βιογραφία φθάνει στο πρώτο του συγκρότημα, τους Toasty Folk Trio οι οποίοι ερμήνευσαν ένα και μοναδικό τραγούδι και τους κατέβασαν άρον άρον, πληρώνοντας τους για να …φύγουν αλλά και στην διασκευή τους στο κλασικό “House of the Rising Sun” που το κοινό τους χειροκροτούσε όρθιο. Εδώ ο Johnson διευκρινίζει ότι δεν είναι σίγουρος ότι χειροκροτούσαν αυτούς ή είχαν σηκωθεί να αγοράσουν λαχνούς για τη λαχειοφόρο αγορά!!! Το εντυπωσιακό είναι ότι οι αφηγήσεις από τα παιδικά του χρόνια, καταλαμβάνουν τουλάχιστον το 1/3 των σελίδων, και για ακόμα μια φορά απορώ με τις τόσο έντονες αναμνήσεις του. Την ίδια απορία είχα και με το αντίστοιχο βιβλίο του Slash (Φαίνεται Απίστευτο Μα Δεν Σημαίνει Ότι Δεν Συνέβη)! Φυσικά και αναφέρεται στην καριέρα του στους Geordie, πως έγινε μέλος των AC/DC, στις ηχογραφήσεις του Back in Black και διαλύει κάθε φήμη για στίχους γραμμένους από τον Bon Scott που τους χρησιμοποίησαν. Η αφήγηση τελειώνει στην ιστορία του Back is Black, συγκεκριμένα γράφει «…θα κρατήσω όλες αυτές τις ιστορίες για μια άλλη φορά, για ένα άλλο βιβλίο». Τι μου έμεινε από τις 318 σελίδες του; Η σεμνότητά του, η γλαφυρή αφήγησή του και το απίθανο περιστατικό όταν βρισκόταν στο studio ακούγοντας τις τελικές μίξεις των τραγουδιών του Back in Black, όπου όταν ακουσε "You shook me all night long", είπε το αμίμητο "Το καλύτερο rock τραγούδι που έχω ακούσει, μετά το "Get Back" των Beatles". Κόκκαλο οι αδελφοί Young!!!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
30/3/23/
Δημοσίευση σχολίου