Υπάρχει ζωή μετά θάνατο; Χμ, δεν το γνωρίζω... Για τον αγαπημένο Γερμανό "βάρβαρο" Udo Dirkschneider η ζωή συνεχίστηκε και μετά την πρώτη του παύση από τους Accept σαν να μην ήρθε ποτέ το καλλιτεχνικό του τέλος. Έχοντας ενεργοποιήσει το προσωπικό του σχήμα με τον ευφάνταστο τίτλο U. D. O. από το 1987 και μέσα από δύο πολύ καλές κυκλοφορίες, Animal House (87) και Mean Machine (89), οι συγκρίσεις με τον ήχο της προηγούμενης μπάντας του ήταν αναπόφευκτες μην υπάρχοντας η αλήθεια είναι και μεγάλες διαφορές μεταξύ τους. Το Faceless World που κυκλοφόρησε το 1990 προσπάθησε να βάλει τον Udo και το συγκρότημά του στην Αμερικανική λεωφόρο της επιτυχίας που επιχείρησαν να διασχίσουν οι πρώην συνάδελφοί του στους Accept ένα χρόνο πριν. Τα κατάφερε άραγε;
Η αλήθεια πολλές φορές είναι σκληρή! Οι Accept αντιμετώπισαν το σκληρό αυτό πρόσωπό της όταν είδαν πως τα πράγματα δεν λειτούργησαν καθόλου όπως τα είχαν στο μυαλό τους, με την απόφασή τους να αποδεσμεύσουν την φωνή - σημαία τους Udo Dirkschneider, εγκαταλείποντας το τευτονικό μέταλλο τους για κάτι πιο "hair", προσλαμβάνοντας για τον σκοπό αυτό τον David Reece και κυκλοφορώντας το Face the heat(1989) που όσο και αν μας αρέσει, απέτυχε παταγωδώς! Η δικαίωση για τον Udo ήρθε κατά κάποιον τρόπο που ακόμα και αν δεν κολυμπούσε στα πλούτη και στην δόξα στην αρχή της δεκαετίας του ενενήντα, έβλεπε τους πρώην συναδέλφους του να προσπαθούν να διαχειριστούν μία κατάσταση που δεν διορθωνόταν με κύρια αιτία την απουσία της δικής του συμμετοχής. Η σκέψη και η απόφαση για το τρίτο άλμπουμ ήταν απλή και σταθερή. Θα "μαλάκωνε" τον ήχο του αναμιγνύοντας "headbangers" με "radio-friendly" μεταλλικά πάντα τραγούδια, πράγμα όχι πρωτότυπο για metal συγκροτήματα του ογδόντα που δεν ήθελαν να χαρακτηριστούν "glam". Ο δίσκος Faceless World θα κυκλοφορήσει στις 25 Φεβρουαρίου 1990 από την RCA Records με την ηχογράφηση να γίνεται στα Dierks Studios στην Κολωνία. Η πιο "χαλαρή" διάθεση του άλμπουμ, με την έξυπνη χρήση πλήκτρων και την εστίαση σε μελωδικές φόρμες, θα κάνει τελικά αίσθηση και θα φέρει επιτυχία στο τολμηρό αυτό βήμα. Συνεπώς, U. D. O. - Accept σημειώσατε ένα! Το συγκρότημα των U. D. O. ως ραχοκοκαλιά διατήρησε την σύνθεση που είχε στο Mean Machine δηλαδή Udo Dirkschneider (φωνητικά), Mathias Dieth (κιθάρες, δεύτερα φωνητικά), Thomas Smuszynski (μπάσο), Stefan Schwarzmann (τύμπανα) με παραγωγή και μίξη από τον Stefan Kaufmann, παλιό συνοδοιπόρο στους Accept. Ο Andy Susemihl, ο δεύτερος κιθαρίστας του συγκροτήματος, αποχώρησε αλλά το όνομά του υπάρχει στις συνθέσεις System Of Life, Living On A Frontline και Future Land του δίσκου. Η προσθήκη του Wolla Böhm (κιθάρες) ουσιαστικά ισχύει μονάχα ως φωτογραφία για τον δίσκο και συμμετοχή στο βίντεο κλιπ του Heart Of Gold αφού όλη η κιθαριστική δουλειά πέφτει στις πλάτες του Mathias Dieth, αποκαλύπτοντάς μας ένα γνήσιο μουσικό ταλέντο.
Η διακριτική χρήση των πλήκτρων σε συνδυασμό με τον δυναμισμό των riffs δουλεύει άψογα και συνήθως επιτυγχάνει να προσθέσει λίγη ατμόσφαιρα στην μουσική. Η παραγωγή είναι κρύσταλλο δίνοντας μεγάλη βάση στα τύμπανα που ακούγονται "τόσο, όσο" ενώ οι κιθάρες αν και "εξευγενισμένες" είναι κοφτερές λεπίδες. Τα κιθαριστικά solos εκτός από φοβερά είναι τόσο δεμένα με το κάθε αντίστοιχο τραγούδι που σου μένουν στο μυαλό με χαρακτηριστική ευκολία. Για τον αξιαγάπητο Udo τί να πούμε; Απίστευτη απόδοση με αυτή την ιδιαίτερη χροιά του δίνοντας τίμια όπως πάντα το 110% του εαυτού του ξεκαθαρίζοντας πως Accept δίχως Udo είναι όπως χωριάτικη δίχως φέτα! Μια καρδιά από ατόφιο χρυσάφι, μάλλον μια γερμανική μεταλλική καρδιά από ατόφιο χρυσάφι μας τραγουδά ο Udo στο ξεκίνημα του δίσκου. Το "Heart Of Gold" εκτός από κομματάρα δηλώνει ξεκάθαρα την νέα κατεύθυνση της μπάντας με το άκρως πιασάρικο ρεφρέν της και τις φωνητικές εναλλαγές από ήπια σε τραχιά φωνητικά και αντίστροφα. Ο Mathias Dieth χρωματίζει μοναδικά την σύνθεση με το σόλο του και αν δείτε το βίντεο κλιπ θα ανακαλύψετε πολλές ομοιότητες με το κλιπ των AC/DC για το Fly On The Wall!
Οι κομματάρες συνεχίζουν! Σίγουρα οι Scorpions θα γούσταραν πολύ να είχαν στο ρεπερτόριό τους το "Blitz Of Lightning" αλλά η έμπνευση "έκατσε" στον φίλτατο Udo. Μουσικός δυναμίτης με έντονο επίσης το φλερτ με την προηγούμενη μπάντα του.
Αν με το προηγούμενο τραγούδι υπήρξε μόνο φλερτ με τους Accept, με το "System Of Life" τελείται ο γάμος. Κάπως έτσι θα ακούγονταν οι Accept το 1989 αν συνέχιζαν με τον κύριο Dirkschneider.
Το ομότιτλο τραγούδι, έχει ισχυρό μελωδικό μαγνητισμό ενώ μετά το ωραίο σόλο του Mathias Dieth ξεκινάει ένα από τα καλύτερα τραγούδια του άλμπουμ, το Stranger. Οι συγκρίσεις με Accept είναι λογικές καθόλη την ροή του δίσκου αφού οι U. D. O. δεν προσπάθησαν ποτέ να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλό τους και να προσποιηθούν ότι παίζουν κάτι άλλο από αυτό που έπαιζαν οι Accept του τότε.
Τσίτα γκάζι με λίγο από Judas Priest της "Turbo" εποχής το Restricted Area ενώ το φωνακλάδικο "Living On A Frontline" αποκλείεται να μην σε βρει με την γροθιά υψωμένη να τραγουδάς το ρεφρέν.
Το καλύτερο τραγούδι του δίσκου ονομάζεται "Trip To Nowhere"! Μελωδία, δύναμη, μουσικότητα συνυπάρχουν αρμονικά σε μία σύνθεση που λειτουργεί ως ένεση αδρεναλίνης. Εκπληκτικό τραγούδι!
Το βαρυμεταλλικό αερόμπικ για headbanging συνεχίζεται με τα "Born To Run" και "Can't Get Enough" μέχρι να μπει το "Unspoken Words", η μπαλάντα του άλμπουμ.
Η αλήθεια είναι πως τα slow τραγούδια ταιριάζουν πάρα πολύ στην βραχνή φωνή του Udo δίνοντάς σου την αίσθηση πως πίσω από το μικρόφωνο βρίσκεται ένας άνδρας με εμπειρίες και όχι κάποιος "wannabe" πιτσιρίκος. Ο δίσκος κλείνει με το "Future Land", ένα τραγούδι μεσαίων ταχυτήτων που δεν ξεφεύγει από τον Accept "κανόνα".
Η πρωτοτυπία μπορεί να μην είναι πολύ έντονη στο Faceless World παρότι το συγκρότημα προσπάθησε να γίνει πιο ραδιοφωνικό. Οι παραδοσιακές τευτονικές ρίζες υπερισχύουν χωρίς όμως αυτό να είναι κακό αφού όλοι ξέρουμε τι θέλουμε να ακούσουμε από τους U. D. O. Ακόμα περισσότερο δε σε μία στιγμή του χρόνου (1990) που τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν, με την πτώση του σκληρού ήχου να είναι προ των θυρών.
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
26/10/22
Δημοσίευση σχολίου