METALLICA-MASTER OF PUPPETS: ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΕΝΑ ΑΛΜΠΟΥΜ ΚΛΑΣΣΙΚΟ;

Έχουν γραφτεί τόσα πολλά για το Master of Puppets, τρίτο άλμπουμ των Metallica και, σήμερα 36 ολόκληρα χρόνια από την κυκλοφορία του, όλοι το εκθειάζουν, λες και δεν περίμεναν ένα τέτοιο άλμπουμ από τους Metallica. Εκ των υστέρων μπορώ να γράψω ότι όσοι το έψαχναν λίγο παραπάνω, είχαν καταλάβει ότι το συγκρότημα ωρίμαζε δίσκο προς δίσκο αφού τα Kill ‘em All και Ride the Lighting δεν ήταν απλά καλά άλμπουμ  (παρά ήταν καλά!) και το Master of Puppets, έρχεται σαν απόλυτα φυσική συνέχεια τους. O γράφων το απέκτησε στην εποχή του όπως όλα τα thrash άλμπουμ που κυκλοφόρησαν τότε. Και χωρίς δισταγμό μπορώ να γράψω ότι είναι το κορυφαίο thrash άλμπουμ όλων των εποχών, πραγματικό κληροδότημα στις επόμενες γενιές. Συνδύασε με εξαιρετικό τρόπο τη  δύναμη, την ενέργεια και τη μελωδία, στοιχεία που κανένα άλλο συγκρότημα δεν είχε κάνει με τέτοιο τέλειο τρόπο. Η αλήθεια είναι ότι για τη μεγάλη μάζα των Fαns τους, η ιστορία των Metallica χωρίζεται, πριν το Master of Puppets… και μετά! Να ξεκινήσω την αναδρομή από το όνομα του παραγωγού, που το συγκρότημα μπάντα ήθελε, τον Geddy Lee των Rush, κάνοντας μάλιστα τις προκαταρκτικές συζητήσεις. Τελικά την παραγωγή ανέλαβε ο Δανός παραγωγός του Ride the lightning, Flemming Rasmussen με την βασική σημείωση στους νεότερους αναγνώστες ότι εκείνη την εποχή δουλειά του παραγωγού/ηχολήπτη, ανέβηκε επίπεδο, κάνοντας τον ήχο των συγκροτημάτων πολύ πλούσιο (Hysteria-Def Leppard, Back in Black-AC/DC κ.α.). Έχοντας ακούσει ξανά και ξανά τα πρώτα 2 άλμπουμ τους και βάζοντας στο cd player το Master of Puppets, καταλαβαίνεις ότι κούρδισαν σε χαμηλότερες συχνότητες, για να έχουν συμπαγή ήχο αλλά και επέβαλαν έναν πιο επιθετικό ήχο, κάτι που φαίνεται αμέσως στα 5 λεπτά που διαρκεί το “Battery”.

Οι Metallica δείχνουν με τον καλύτερο τρόπο ότι δεν είναι ένα απλά καλό thrash συγκρότημα, αλλά ξέρουν να χειρίζονται τη μελωδία, ενώ στο ομώνυμο κομμάτι γίνεται αναφορά στην εξάρτηση από ναρκωτικές ουσίες και την κοκαΐνη αλλά και στα συναισθήματα αποξένωσης και έλλειψης βοήθειας. Οι στίχοι του έγιναν κατανοητοί σε όλους μας χρόνια αργότερα, αφού ήταν τέτοιο το ρεφρέν, που δεν σε άφηνε να προσέξεις τους στίχους. Στο βαρύ και σκοτεινό “The thing that should not be”(το μόνο κομμάτι του άλμπουμ που πάντα με άφηνε αδιάφορο!), οι Metallica ταξιδεύουν στη μυθολογία και στον Άρχοντα Cthulhu του H.P. Lovecraft από την ιστορία The shadow over Innsmouth. Όμως και το επόμενο κομμάτι, το “Welcome home (Sanitarium)” είναι εμπνευσμένο νουβέλα, αυτή του Κen Kesey, “One flew over the cuckoo’s nest” (η γνωστή ταινία με πρωταγωνιστή τον Jack Nicholson) κι αναφέρεται στις σκέψεις ενός τρόφιμου ασύλου ο οποίος έχει κλειστεί άδικα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το μουσικό ξέσπασμα, που μπορούμε να το συνδέσουμε με το ξέσπασμα του τρόφιμου!
Με το “Disposable heroes” οι Metallica για μια ακόμα φορά τοποθετούνται απέναντι στον πόλεμο με τους στίχους να μιλούν για ένα νεαρό στρατιώτη, του οποίου η τύχη είναι προαποφασισμένη και καθορίζεται από τους ανωτέρους του., ενώ στο “Leper Messiah”αναφέρονται στους τηλε-ευαγγελιστές που εκείνη την εποχή γνώρισαν άνθηση.

  To εξώφυλλο ζωγράφισε ο Don Brautigam, βασισμένο σε μια ιδέα του James Hetfield και του manager Peter Mensch κι έχει σαν κεντρική ιδέα το ομότιτλο κομμάτι και βασική έννοια ότι οι άνθρωποι υποσυνείδητα χειραγωγούνται, ενώ οι σταυροί δείχνουν την απογοήτευση και το αίσθημα απώλειας. Μάλιστα ο Hetfield το είχε ζωγραφίσει, αλλά η δουλειά του Barutigam το απογείωσε.  
 Το αυθεντικό έργο πουλήθηκε αντί του ποσού των 28.000$ σε δημοπρασία και το όνομα του αγοραστή αλλά και η τοποθεσία που βρίσκεται το έργο δεν έγιναν ποτέ γνωστά. Ο Brautigam πριν ζωγραφίσει το εξώφυλλο, δεν είχε ακούσει νότα από το δίσκο!
Την κυκλοφορία του άλμπουμ(Νο29 Αμερική, Νο41 Μ.Βρετανία) ακολούθησε περιοδεία που περιελάβανε 142 συναυλίες! Άρχισε στις 27 Μαρτίου του 1986 από τη Wichita του Kansas και ολοκληρώθηκε στις 13 Φεβρουαρίου του 1987 στο Goteborg της Σουηδίας, με τραγικό διάλειμμα αυτό του θανάτου του Cliff Burton(27 Σεπτεμβρίου 1986). Τελικά αυτό που κάνει ένα άλμπουμ κλασικό είναι ο χρόνος!

 ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ

2/6/22
Ο ΜΑΡΚΟΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟ MASTER OF PUPPETS

Το οπισθόφυλλο

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι που να μην έχει γραφτεί ή ειπωθεί για το “Master of
Puppets”. Ότι είναι το τελευταίο album που ηχογράφησαν οι Metallica με την
κλασική τους σύνθεση και έκλεινε με μεγαλειώδη τρόπο την πρώτη, χρυσή τους
περίοδο; Το ότι θεωρείται μέχρι και τώρα (όσο και αν αυτό υπόκειται σε συζήτηση)
το σημαντικότερο heavy metal album των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών; Ή ότι
είναι το album που άλλαξε το status των Metallica μία για πάντα και διαχώρισε την
θέση τους σε σχέση με τους μέχρι εκείνη την στιγμή συνοδοιπόρους τους πολύ πριν
το “…And Justice For All” και το “Black Album”; Μπορούμε να πούμε πολλά, να
γράψουμε πολλά, να μιλάμε για ώρες γι’ αυτό το album, να συμφωνούμε και να
διαφωνούμε. Η ουσία είναι πως πρόκειται για ένα κολοσσιαίο album που όμοιό του
δεν έχει δημιουργηθεί από τότε, ούτε από τους ίδιους τους Metallica. Και μόνο ότι
εδώ και επτά χρόνια έχει ανακηρυχθεί “πολιτιστικά, ιστορικά και αισθητικά
σημαντικό” από την Βιβλιοθήκη του Αμερικάνικου λέει πάρα πολλά.
 

Ο Μάρκος Σακελλαρίου είναι συντάκτης του Metal Hammer

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος