JETHRO TULL-TOO OLD TO ROCK'N'ROLL TOO YOUNG TO DIE!(1976)


Η δεκαετία του ’70 ξεκίνησε και συνέχισε πολύ καλά για τους Jethro Tull. Κάθε χρονιά, τους έβρισκε και με ένα επιτυχημένο άλμπουμ: Benefit (1970), Aqualung (1971), Thick as a Brick (1972), Passion Play (1973), War Child (1974), Minstrel in the Gallery (1975), όλα με τη σφραγίδα της ιδιοφυίας του Ian Anderson, που χάριζε ποιότητα, μοναδικότητα και εμπορικότητα σε κάθε ένα απ’ αυτά. Έτσι, ήταν απόλυτα φυσικό για κάθε fan των Jethro Tull να περιμένει πώς και πώς το άλμπουμ του 1976.
Πράγματι οι Jethro Tull, συνεπείς στο ετήσιο ραντεβού τους μαζί μας, κυκλοφόρησαν το 1976 το 9ο studio album τους, το Too Old to Rock 'n' Roll: Too Young to Die! και φάνηκε, προς στιγμή, ότι δεν θα διεύψευδε τις προσδοκίες μας. Ο τίτλος εντυπωσιακός, αλλά και πολύ επίκαιρος, καθώς ήταν ακριβώς η εποχή που οι παλιοί rockers υποχωρούσαν μπροστά στην επέλαση της disco και του punk. Προφανώς, προς αυτές τις δύο νέες τάσεις απευθύνεται και η χαρακτηριστική χειρονομία του ροκά στο εξώφυλλο. Τι ωραία αίσθηση, αλήθεια! Μαζί μ’ αυτόν, χειρονομούσα κι εγώ! Και στο εσώφυλλο, τι ωραία ιδέα να δώσουν μορφή και ζωή στο περιεχόμενο των τραγουδιών, μέσω μιας ιστορίας comics! Τέλος, στην πίσω πλευρά του εξωφύλλου απλωνόταν το στιχουργικό ταλέντο και η υπέροχη χρήση των Αγγλικών από τον Ian Anderson, ως απάντηση στα κενά περιεχομένου στιχάκια της εποχής. Α, όλα κι όλα, η πρώτη οπτική επαφή με το άλμπουμ προμήνυε σπουδαία πράγματα! Ήταν όμως έτσι;
Δεν ξέρω αν μιλάω και εκ μέρους άλλων, πάντως εμένα όταν άκουσα το δίσκο, κάτι με ενοχλούσε! Δεν ήταν οι στίχοι, που -ως συνήθως- ήταν κομψοτέχνημα. Ούτε οι συνθέσεις, που δεν διέφεραν πολύ από το “War Child”, για παράδειγμα. Υπήρχαν κάποια μέτρια τραγούδια, όπως το “Taxi Grab” ή το “Big Dipper”, υπήρχαν όμως και εξαιρετικά, όπως το επικό “Too Old to Rock ‘n’ Roll, Too Young to Die”, ή οι υπέροχες μπαλάντες “From a Dead Beat to an Old Greaser” και “The Chequered Flag”, αλλά και η μεταξωτή “Salamander”, όπου ο Ian Anderson μάς δείχνει, ακόμη μία φορά, πόσο βιρτουόζος είναι στην ακουστική κιθάρα! Τότε; Τι έφταιγε; Αυτό που, κατά τη γνώμη μου, δεν πήγε καλά ήταν η αναντιστοιχία του εξώφυλλου με το περιεχόμενο! Αυτό που βλέπεις έξω είναι ένας παρωχημένος ροκάς, που βγάζει τη γλώσσα του στο κατεστημένο, ενώ αυτό που ακούς μέσα είναι η φιλοσοφία και οι ευαισθησίες του Ian Anderson για τη σύγχρονη ζωή, που πολύ μικρή σχέση έχουν με τον κυνισμό του ήρωα του εξωφύλλου. Όποια και να είναι η εξήγηση, το γεγονός είναι ότι το άλμπουμ αυτό έμεινε πολύ πίσω από τις προσδοκίες των fans, αλλά και των κριτικών που το σφυροκόπησαν, με αποτέλεσμα να πατώσει και εμπορικά. Ευτυχώς, το αμέσως επόμενο άλμπουμ των Jethro Tull, το υπέροχο Songs From the Wood, αποκατέστησε γρήγορα την εικόνα τους!


Ο ΤΙΤΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ

Για να δούμε όμως, πώς έφτασαν οι Jethro Tull, ή μάλλον ο Ian Anderson, σ’ αυτό το δίσκο: Ο τίτλος, κατ’ αρχάς, οφείλεται σε μια οδυνηρή εμπειρία του Ian Anderson, κατά τη διάρκεια μιας πτήσης στην Αμερική, όπου πανικόβλητος σκεφτόταν ότι ήταν ίσως πολύ μεγάλος για rock ‘n’ roll, αλλά πολύ νέος για να πεθάνει! «Μέσα στην τρομάρα μου», διηγείται ο Anderson, «σκεπτόμουν ‘ωραίος τίτλος, μην τον ξεχάσεις’ και δεν τον ξέχασα!». Ως προς το περιεχόμενο, η ιδέα του Ian ήταν να συνθέσει μια ροκ όπερα (σαν το Tommy) με ήρωα έναν ροκά, παιδί της εργατικής τάξης, που αρνείτο να ακολουθήσει τις εξελίξεις της καθημερινότητας. Είχε κάτσει μάλιστα μαζί με τον αγαπημένο του ενορχηστρωτή, τον David Palmer, και είχαν προετοιμάσει μεγάλο μέρος του έργου, όμως αποφάσισε να μην το προχωρήσει. «Είναι μεγάλη δέσμευση κάτι τέτοιο», διηγείται ο Ian, «τουλάχιστον δυο χρόνια χαμένα, κι εγώ δεν είχα την υπομονή να τρέχω να βρω χρηματοδότες, να κάνω ακροάσεις σε ηθοποιούς και τραγουδιστές και όλα αυτά! Είχα όμως μερικά τραγούδια έτοιμα, τα οποία θα χωρούσαν ωραιότατα σε ένα concept album. Αποφασίσαμε λοιπόν να προχωρήσουμε έτσι. Για να γίνει, μάλιστα, απόλυτα κατανοητό το concept, βρήκαμε έναν σκιτσογράφο, τον David Gibbons, ο οποίος δούλευε σε αγορίστικα περιοδικά, όπως το Wizard ή το Hotspur, του δώσαμε τους τίτλους των τραγουδιών κι ένα γενικό περίγραμμα της ιστορίας και τον αφήσαμε ελεύθερο να μας ετοιμάσει μια ιστορία comics. Δεν χρειαζόταν να είναι μια ολοκληρωμένη, στέρεη αφήγηση. Απλώς να βγαίνει το συμπέρασμα, ότι οι μόδες έρχονται και παρέρχονται και δεν χρειάζεται να τις ακολουθείς διαρκώς. Κάτσε και περίμενε υπομονετικά και η μόδα θα ξαναέρθει εκεί που είσαι εσύ». Πραγματικά, αυτό σκιτσάρισε ο David Gibbons: Έναν ώριμο ροκά, τον Ray Lomas, που -θέλοντας και μη- είχε αποσυρθεί από τη ροκ σκηνή, ο οποίος απρόσμενα κερδίζει κάποια λεφτά σ’ ένα τηλεοπτικό παιχνίδι γνώσεων, αλλά σύντομα διαπιστώνει ότι δεν έχει τρόπο να τα ξοδέψει όπως αυτός είχε συνηθίσει, μια και η ζωή είχε αλλάξει τόσο πολύ, οπότε αποφασίζει να αυτοκτονήσει, οδηγώντας τη μοτοσυκλέτα του στα «κόκκινα»! Δεν τα καταφέρνει όμως και καταλήγει στο νοσοκομείο με κατάγματα και κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Όταν πια συνέρχεται και βγαίνει από το νοσοκομείο, διαπιστώνει ότι ο κόσμος έχει αλλάξει: Όλοι πια ντύνονται σαν αυτόν, ακούνε ροκ και τον θεωρούν ίνδαλμά τους! Άσε που με τις πλαστικές εγχειρήσεις που του κάνανε, δείχνει και νεώτερος και έχει μεγάλη επιτυχία στις μαθητριούλες!



Δεν είναι όμως αυτό το νόημα των τραγουδιών του άλμπουμ, των περισσότερων απ’ αυτών τουλάχιστον! Και ίσως αυτή η αντίφαση να δημιούργησε αυτή την επιφυλακτικότητα, που οδήγησε στην αποτυχία του άλμπουμ. Ίσως πάλι να είναι η σύγχυση, ότι ο άξεστος (και παιδεραστής!) Ray Lomas είναι το alter ego του Ian Anderson, κάτι που ο ίδιος διαψεύδει κατηγορηματικά! Στο κάτω-κάτω, ο Ray Lomas είναι καμιά δεκαριά χρόνια μεγαλύτερος από τον Ian Anderson, χώρια που ο Anderson δεν είχε ποτέ το προφίλ του Ray!
Σ’ αυτό το άλμπουμ πάντως υπάρχουν και δύο «πρωτιές»: Είναι η πρώτη συμμετοχή του John Glascock ως μπασίστα των Jethro Tull, στη θέση του Jeffrey Hammond-Hammond, του παλιού φίλου του Ian Anderson και ιδρυτικού μέλους των Jethro Tull. Ο ερχομός του Glascock δίνει άλλη ποιότητα στον ήχο του γκρουπ, τόσο στη μπασογραμμή, όσο και στα φωνητικά. Δυστυχώς πέθανε νωρίς, το 1979, από καρδιακό επεισόδιο που προξενήθηκε από ένα χαλασμένο δόντι!
Η άλλη «πρωτιά» είναι η de facto ενσωμάτωση του -έως τότε- ενορχηστρωτή David Palmer στο γκρουπ. Κάτι synthesizers στο “Too Old to Rock ‘n’ Roll”, κάτι σόλο σαξόφωνο στο “From a Dead Beat”, κάτι δεύτερες φωνές στο “Chequered Flag”, ήταν αδύνατον να ολοκληρώσουν μια συναυλία χωρίς αυτόν στη σκηνή. Να τον λοιπόν, σύμφωνα με δική του περιγραφή, με εφαρμοστά μαύρα τζηνς και μπότες να ταξιδεύει στο Βέλγιο, για την πρώτη του συμμετοχή σε συναυλία! Και από κοντά, να τον ακολουθεί σαν σκιά η γκρίνια της θείας Μαίρης: «Διάβασα ότι στη συναυλία των Jethro Tull στο Los Angeles Colisium ήταν πάνω από 100.000 θεατές και συλλάβανε πάνω από 100 πρεζάκηδες! Δεν φαντάζομαι να πας να μπλέξεις σε τίποτα τέτοιο»!
 Το εσώφυλλο.


 

ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΣ

29/10/21
Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ ΓΙΑ ΤΟ TO OLD TO ROCK’N’ROLL TOO YOUNG TO DIE
Από την πρώτη στιγμή που το πήρα στα χέρια μου, μού άρεσε. Το διπλό εξώφυλλο με την ιστορία των τραγουδιών σε κόμικ, τα τραγούδια του, το βασικό θέμα στο οποίο κινούνται οι στίχοι, ο πολύτιμος λυρισμός του Anderson αλλά και η απουσία πολύπλοκών συνθέσεων τύπου Minstrel In the  Gallery, που με είχαν μπερδέψει. Προσέξτε πόσο καλή ακούγεται η κιθάρα του Martin Barre που βοηθάει τα κομμάτια να αναπνεύσουν. Από τα σπουδαία άλμπουμ της δεκαετίας του 70, που μπορεί να μην είχε τη μαγεία του Aqualung και το λυρισμό του Thick as A Brick, αλλά είχε τη rock διάσταση του Benefit, που μου άρεσε (κι εξακολουθεί να μου αρέσει).

 

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος

    Blogger Comment
  1. John Glascock Θεϊκός Μπασίστας. Εδώ (https://ritchieblackmoresrainbow.wordpress.com/guitar-player-september-1978/) ο τιτανομεγιστοτεράστιος Blackmore δηλώνει ότι τον θεωρεί τον καλύτερο μπασίστα. Iδρυτικό μέλος των Carmen (μπαντάρα!) https://www.youtube.com/watch?v=mPVrjPJBWOw.
    To παίξιμό του εδώ https://www.youtube.com/watch?v=VBu0kql0Uxs είναι από άλλο πλανήτη.
    Παίζει μπάσο και στο Lp https://en.wikipedia.org/wiki/Imagination_Lady των Chicken Suck. Απίστευτος δίσκος.
    Από τους αγαπημένους μου μπασίστες μαζί τον επίσης πρόωρα χαμένο Gαry Thain.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γνωρίζει κανείς γιατί τα σχόλια εμφανίζονται ως προερχόμενα από 'Unknown' ?

    ΑπάντησηΔιαγραφή