Στην εβδομαδιαία αρθρογραφία-παρουσίαση, συνηθίζουμε να αναλύουμε την καριέρα συγκροτημάτων, και για να είμαστε ειλικρινείς, η θεώρηση είναι από τη θετική πλευρά της. Στα συγκροτήματα με μεγάλες καριέρες όπως αυτή των Saxon, φυσικό είναι να υπάρχουν και δύσκολες χρονιές που δεν ήταν καθόλου ευχάριστες και κλυδώνισαν την καριέρα τους. Στο παρελθόν είχα γράψει ένα σχετικό άρθρο για την τριετία 1981-1983 των Heart που από το ζενίθ βρέθηκαν στο ναδίρ και ευτυχώς για αυτές, κυκλοφόρησαν το ομότιτλο άλμπουμ του 1985, βάζοντας και πάλι την καριέρα τους σε τροχιά επιτυχίας. Γι αυτή τη δύσκολη καμπή στην πορεία των Saxon θα διαβάσετε στο άρθρο που ακολουθεί και εστιάζει στην τριετία 1985-1988 και εστιάζει στα άλμπουμ Innocence in no Excuse, Rock the Nations και Destiny που δεν βρήκαν θετική ανταπόκριση από τον die hard πυρήνα των οπαδών τους.
Οι Saxon δεν έχουν μόνο καλές και heavy στιγμές. Έχουν και τις δύσκολες χρονιές τους, χρονιές στα μέσα της δεκαετίας που έβλεπαν την καριέρα τους να μην μπορεί να ανταγωνιστεί τα άλλα συγκροτήματα της εποχής που στην ουσία ήταν οι Iron Maiden και οι Def Leppard που είχαν σχεδόν ταυτόχρονη εκκίνηση. Και αυτή η περίοδος τους ξεκινά μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ τους Crusader (1984), τότε που άλλαξαν εταιρεία κι από τη γαλλική Carrere υπέγραψαν στην EMI ελπίζοντας να κερδίσουν την αμερικάνικη αγορά που εκείνη την εποχή. Μόνο που οι δίσκοι τους κυκλοφόρησαν από ένα label της EMI την Parlophone γιατί όπως έχει δηλώσει σε πολλές συνεντεύξεις του ο Biff, προφανώς δεν ήθελαν στην ίδια εταιρεία να υπάρχουν 2 αγγλικά heavy συγκροτήματα (σ.σ. το άλλο ήταν οι Iron Maiden.
Η κυκλοφορία του Crusader συνδυάζεται στην Αμερική με κοινή περιοδεία με τους Motley Crue, που έχοντας κυκλοφορήσει τα πρώτα 2 άλμπουμ τους, παίζουν σε γεμάτα clubs και χώρους συναυλιών. Εκεί οι Saxon είδαν ότι υπάρχει κι ένα άλλο κοινό, εκτός του γνωστού τους heavy ακροατηρίου, που αγόραζε δίσκους και πήγαινε φανατικά στις συναυλίες. Κι αυτό το κοινό δεν τους ήξερε! Μπορεί στα παρασκήνια να γινόντουσαν τα Σόδομα και τα Γόμορρα(!), αλλά όταν οι Motley Crue έβγαιναν στη σκηνή, όλος ο κόσμος ήταν δικός τους. Με έκπληξη ο Biff διαπίστωσε ότι το αμερικάνικο συγκρότημα ήταν εμφανώς επηρεασμένο από τους Saxon ειδικά στο πρώτο άλμπουμ τους Too Fast for Love υπήρχαν πολλά riffs ίδια με τα δικά τους. Αφού λοιπόν οι Motley Crue συναντούν τέτοια επιτυχία, γιατί όχι και οι Saxon;
Υπογράφουν με τη EMI για τη διαχείριση των πνευματικών δικαιωμάτων τους αν και οι ίδιοι ήθελαν να υπογράψουν με τη Zomba εταιρεία που τους είχε συστήνει ο Mutt Lange τον οποίο ήθελαν να κάνει παραγωγή στο καινούργιο άλμπουμ τους Innocence in no Excuse αλλά λόγω έλλειψης χρόνου, τους πρότεινε το συνεργάτη του Simon Hanhart που δεν είχε εμπειρία hard/heavy ήχου, έχοντας συνεργαστεί στο παρελθόν με καλλιτέχνες τύπου Bryan Adams, Elton John, David Bowie και Marillion. Πολύ μακριά από τον ήχο των Saxon.
Παρ όλα αυτά, όπως σημειώνει ο Biff στο ένθετο του Innocence in no Excuse δεν έχουν παράπονο από τη δουλειά του, απλά αν ήταν κάποιος άλλος ίσως το τελικό αποτέλεσμα να ήταν πιο θελκτικό. Εκείνα τα χρόνια, στη μέση της δεκαετίας του 80 πολλά πράγματα άλλαζαν στη μουσική και οι Saxon έβλεπαν ότι συγκροτήματα μικρότερης δυναμικής από αυτούς, έκαναν επιτυχία στην Αμερική. Το Innocence in no Excuse έχει γυαλισμένο ήχο όπως απαιτούσε η εποχή και σαν βασικό στόχο είχε την αμερικανική αγορά και είναι εμφανής η διάθεση για αλλαγή αγοράς. Έως τότε, το αγγλικό συγκρότημα σημείωνε μεγαλύτερη επιτυχία στην Ευρώπη παρά στην χώρα του, αλλά και πάλι οι Saxon ήταν οι…Saxon. Όταν πέρασαν τα χρόνια πολλοί ήταν αυτοί που έβαλαν στην πυρά το Innocence is no Excuxe αλλά και τα Rock the Nations (1986) και κυρίως το Destiny (1988) που ακολούθησαν, με τη δικαιολογία ότι ήταν πολύ γυαλισμένα για να αντιπροσωπεύουν το μεγάλο heavy αγγλικό συγκρότημα. Πρέπει όμως να δούμε και την περιρρέουσα μουσική κατάσταση εκείνη την εποχή γιατί μπορεί οι Megadeth να είχαν κυκλοφορήσει το Killing is my business, οι Accept το Metal Heart κι ο Yngwie Malmsteen το Marching Out, αλλά από την άλλη πλευρά, αν ήθελες να κατακτήσεις την αμερικάνικη αγορά έπρεπε να ακολουθήσεις το ύφος που αυτή είχε επιβάλλει. Δεν μπορούμε να μην θυμηθούμε το ισχυρό hairy metal κίνημα που είχε σχεδόν επικρατήσει και την αύξηση και επιτυχία των μελωδικών συγκροτημάτων τύπου Heart. Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί οι Saxon είχαν αποφασίσει ότι ήθελαν να πετύχουν στην αμερικάνικη αγορά. Όμως στη Μ.Βρετανία το Innocence in no Excuse σταμάτησε στοΝο33 και στην Αμερική στο Νο 103 με το συγκρότημα να δέχεται μεγάλες αναταράξεις από την απόλυση του αρχικού μπασίστα και συνσυνθέτη πολλών τραγουδιών τους Steven Dawson. Αναταράξεις που δεν ξεπεράστηκαν εύκολα αφού ο Dawson προσέφερε και συνθετικά και ήταν εξισορροπητικός παράγοντας στο συγκρότημα.
Τα περισσότερα τραγούδια γράφτηκαν από τους Olive Dawson και Biff στο σαλόνι του τελευταίου εκτός του “Back on the streets” που γράφτηκε στο studio από τα μέλη του συγκροτήματος ενώ μετά τόσα χρόνια τα “Broken Heroes” και “Rock’n’Roll Gypsy” εξακολουθούν να είναι τα αγαπημένα μου. Ειδικά το “Broken Heroes” ανήκει στην προσωπική μου 10άδα των καλύτερων τραγουδιών τους με τους στίχους να μιλούν για τον πόλεμο μεταξύ Αργεντινής και Ην.Βασιλείου για την κατοχή της υπερπόντιας κτήσης των Μ.Βρετανίας των νησιών Falklands, που έως τον Απρίλιο του 1982 δεν τα ήξερε κανείς. Τότε προσπάθησε να τα προσαρτήσει αιφνιδιαστικά η Αργεντινή, η οποία γεωγραφικά και μόνο, είναι πολύ κοντά αλλά η τότε Πρωθυπουργός της Μ.Βρετανίας, Margaret Thatcher έστειλε το ναυτικό το οποίο κατατρόπωσε τους Αργεντίνους. Για να ξανά γυρίσω στους στίχους του τραγουδιού, περιέχει σαφείς αναφορές και για προηγούμενες συγκρούσεις, ιδίως στον πόλεμο του Βιετνάμ και τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο. Στο βιβλίο με τη βιογραφία του Biff, Never Surrender (2007) o τραγουδιστής των Saxon θεωρεί ότι το περιστατικό αμφισβήτησης της κυριαρχίας των νησιών Faklands από τους Αργεντίνους ήταν η καλύτερη αφορμή για την Thatcher να εξασφαλίσει την επανεκλογή της, αφού στο εσωτερικό της χώρας, αντιμετώπιζε σειρά απεργιακών κινητοποιήσεων με κυριότερη αυτή των ανθρακωρύχων. Ο πατέρας του Biff ήταν ανθρακωρύχος κι είχε χάσει ένα χέρι σε βιομηχανικό ατύχημα ενώ ο ίδιος ο Biff είχε δουλέψει για ένα μικρό χρονικό διάστημα σε ανθρακωρυχείο.
Η κυκλοφορία του επόμενου άλμπουμ τους Rock the Nations, τους βρίσκει με μπασίστα τον Paul Johnson, ενώ τα μέρη του μπάσου στο άλμπουμ έπαιξε ο Biff! Tα 9 τραγούδια του άλμπουμ ηχογραφήθηκαν στην Ολλανδία στο Wisseloord Studio όπου οι Def Leppard είχαν γράψει τα τραγούδια του Hysteria. Στο καρεκλάκι του ντράμερ κάθεται ένας παλιός γνώριμος της μπάντας, ο Nigel Glockler που είχε διατελέσει και στο παρελθόν μέλος του συγκροτήματος. Έκπληξη(;) η συμμετοχή σε 2 τραγούδια του Elton John που παίζει πιάνο. Μη τρομάζεται, δεν τραγουδάει! Σημαντική συναυλικακή στιγμή τους, η headlined εμφάνισή τους στο Reading Festival του 1986 και ξανά περιοδεία στην Αμερική. Ο Glockler δεν μένει περισσότερο από ένα χρόνο, αφού αποχωρεί για να πάρει μέρος στους νεοσύστατους GTR αλλά δεν έμεινε έως και την ηχογράφηση του μοναδικού τους άλμπουμ. Έτσι το 1988 επέστρεψε στους Saxon! Η εμπορική αποτυχία του Rock the Nation, όπου είναι ένα από τα 7 εξώφυλλα που εικονίζεται και η ελληνική σημαία, οδηγεί την EMI να τους πιέσει να γράψουν ένα “hit” για τον επόμενο δίσκο τους που είναι το Destiny.Να σημειώσω κάτι σημαντικό εδώ: Μπορεί το Rock the Nations να μην έκανε επιτυχία, μπορεί να μην είχε τα hit singles αλλά είχε τον ήχο των Saxon που ξέρουμε. Έτσι όταν ο παραγωγός του Stephen Galfas άκουσε το υλικό για το Destiny, τούς ζήτησε να γράψουν ένα κομμάτι για το ραδιόφωνο και οι Byford και Quinn σκέφτηκαν να διασκευάσουν τη μεγάλη επιτυχία του Christopher Cross, “Ride like the Wind”. Η διασκευή τους ακούστηκε, κυκλοφόρησε σε single αλλά ποτέ δεν άρεσε στους fans. Εδώ που τα λέμε γιατί να αρέσει; Όμως η επιλογή του συγκεκριμένου τραγουδιού για διασκευή, δείχνει και την διάθεσή τους να απαλύνουν τον ήχο τους και να προσεγγίσουν την αμερικάνικη αγορά, που είχε γίνει αυτοσκοπός τους. Το πείραμα δεν πέτυχε και ο Biff ρίχνει την ευθύνη στον τότε manager του και στις επιλογές του για περιοδείες στην Αμερική. Γεγονός είναι ότι το τέλος της δεκαετίας του 80 βρίσκει τους Saxon σε δεύτερο πλάνο, με τους Def Leppard και Iron Maiden να φωτογραφίζονται με χρυσούς και πλατινένιους δίσκους. Η αποτυχία της Αμερικής, έγινε αιτία η EMI να μην τους ανανεώσει το συμβόλαιο με το συγκρότημα να υπογράφει στην Virgin κυκλοφορόντας ένα σίγουρα καλύτερο άλμπουμ από τα τρία προηγούμενα, το Solid Ball of Rock (1991) με μπασίστα τον Nibbs Carter. Αποφασίζουν ότι το «πείραμα Αμερική» δεν πέτυχε και επιστρέφουν στον heavy ήχο τους, συνδυάζοντας τον με την περιοδεία '10 Years Of Denim And Leather' όπου έπαιξαν ολόκληρο το ιστορικό άλμπουμ τους.
Θεωρώ σωστή την προσπάθεια τους να πετύχουν στην Αμερική, όταν μάλιστα έβλεπαν άλλα αγγλικά συγκροτήματα να γνωρίζουν τέτοια επιτυχία. Δεν το πέτυχαν, το κατάπιαν και, ευτυχώς, ακολούθησαν τη σωστή οδό, αποφασίζοντας να επιστρέψουν σε αυτό που μπορούσαν να κάνουν καλύτερα. Να παίξουν hard/heavy, βλέποντας πως η χώρα τους αλλά και η Αμερική δεν ανταποκρίθηκαν στη μουσική τους, αλλά με την Ευρώπη να δηλώνει παρούσα. Παράπονο είχαν και για τα βρετανικά έντυπα που τους παράβλεπαν σε αντίθεση με τα ευρωπαϊκά που οι δραστηριότητές και συνεντεύξεις τους, τούς κρατούσαν ζωντανούς. Για το MTV ούτε λόγος αφού σταδιακά η δεκαετία του 90 «ξέχασε» όλα τα μεγάλα συγκροτήματα αυτής της μουσικής, προβάλλοντας video grunge συγκροτημάτων και των Metallica. O Biff παραδέχεται ότι έγιναν λάθη με την κυκλοφορία αυτών των τριών άλμπουμ, λάθη που τους στοίχισαν μια υπερατλαντική καριέρα, αλλά τουλάχιστον τους έφερε στην κορυφή στην Ευρώπη.
TRIVIA
- Ο Glockler έμεινε στους Saxon έως και το 1998 όπου κι αποχώρησε μετά από ενοχλήσεις που είχε στο σβέρκο του από το παίξιμο των ντραμς. Επανήλθε το 2005 και παραμένει έως σήμερα ντράμερ τους.
- Το ομότιτλο τραγούδι (και το καλύτερο) του άλμπουμ Solid Ball of Rock είναι συνσύνθεση του Bram Tchaikovsky, πρώην κιθαρίστα και τραγουδιστή του punk συγκροτήματος των Motors!
- To 2012 κυκλοφόρησε το 4πλό cd box EMI YEARS με τα άλμπουμ Innocent is No Excuse, BBC in Concert 1985, Rock the Nations και Destiny, με όλα τα άλμπουμ να έχουν πολλά bonus τραγούδια.
- Μην σας κάνει εντύπωση που η κεντρική φωτογραφία του άρθρου, η οποία ήταν μέρος του promotion της δισκογραφικής εταιρείας EMI, είναι ασπρόμαυρη! Σχεδόν έως και το τέλος της δεκαετίας του 80, χρησιμοποιούσαν ασπρόμαυρες φωτογραφίες και γιατί οι περισσότερες εφημερίδες τυπωνόντουσαν με ασπρόμαυρα χρώματα και γιατί ήταν φθηνές σε σχέση με τις έγχρωμες. Από τη δεκαετία του 90 και μετά καταργήθηκαν και ερχόντουσαν slides που ήταν έγχρωμα και ψηφιακά.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
16/10/20
saxonara. Αγαπάμε πολύ κι αυτά τα albums , ειδικά το 'Innocence' εδώ στη Μακεδονία...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΟΝΟ SAXON!
ΑπάντησηΔιαγραφή