ΥΠΑΡΧΟΥΝ 60αρηδες ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΤΟΥΣ BARCLAY JAMES HARVEST;

To Oldham βρίσκεται στη Β.Αγγλία, στα περίχωρα του Manchester. Αδιάφορη πόλη της Αγγλίας χωρίς καν ένα χρώμα, αλλά τέσσερεις νεαροί έχουν ένα όνειρο: Να φτιάξουν το δικό τους συγκρότημα που να ακούγεται σαν τους Beatles. Βρισκόμαστε στο 1966  και οι  John Lees κιθάρα, τραγούδι,  Les Holroyd μπάσο, τραγούδι, Stuart "Woolly" Wolstenholme πλήκτρα, τραγούδι και ο Mel Pritchard ντραμς , ενώνουν τις δυνάμεις τους. Οι ρίζες τους προέρχονται από δύο διαφορετικά συγκροτήματα, τους Keepers όπου έπαιζαν οι Lees και Wolstenholme και τους Heart and Soul and Wickers όπου έπαιζαν οι Holroyd και Pritchard. To Σεπτέμβριο του 1966 τα δύο συγκροτήματα ενώθηκα κάτω από το όνομα The Blues Keepers , αρχικά με 6 μέλη για να καταλήξουν στους 4 παραπάνω κυρίους.
Ανήκω σε αυτούς που όταν τους ανακάλυψαν, έχασαν πολλές ώρες από τη ζωή τους ψάχνοντας να βρουν πως πήραν το όνομά τους και βέβαια τι σημαίνει. Με την ελάχιστη πληροφόρηση που υπήρχε στα μέσα της δεκαετίας του 70, η φαντασία μου οργίαζε, ώσπου πολλά χρόνια αργότερα σε μια συνέντευξη που έκανα στους John Lees και"Woolly" Wolstenholme στον Capital FM, έμαθα (με έκπληξη) ότι είχαν γράψει διάφορα ονόματα για να επιλέξουν που δεν σήμαιναν απαραίτητα κάτι. Στο τέλος κατέληξαν να επιλέξουν τα τρία που τελικά επικράτησαν, το Barclay βγήκε από το όνομα της τράπεζας(!), το James από μια κοπέλα  που την έλεγαν Rodney James και το Harvest (συγκομιδή σπαρτών) επειδή ζούσαν σε μια φάρμα!!! Barclay James Harvest. Τόσο δύσκολο αλλά και τόσο απλό!  Παράλληλα δίπλα από το όνομά τους και σχεδόν σε όλα τα εξώφυλλα τους, παρουσιάζουν μια πεταλούδα που γίνεται το σήμα τους!

Οι Les Holroyd και Mel Pritchard έχουν διαφορετική θεωρία πως προήλθε το όνομα. Για το  μεν Harvest συμφωνούν ότι προήλθε από το γεγονός ότι ζούσαν σε μια φάρμα, αλλά για τις άλλες δύο λέξεις…δεν θυμούνται!
Παρ’ όλη την επαρχιακή καταγωγή τους, κατάφεραν να έχουν manager ένα τύπο που είχε δική του Boutique (σ.σ. λέξη για κατάστημα μοντέρνων ρούχων που χρησιμοποιήθηκε πολύ έως και τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 70) και τους βοήθησε οικονομικά. Τα ρούχα τους ήταν πολύ μοντέρνα και τα μηχανήματά τους καινούργιας τεχνολογίας, για την εποχή.

Έτσι to 1968 σχετικά εύκολα υπογράφουν συμβόλαιο με την Emi και κυκλοφορούν το πρώτο single τους με τίτλο “Early Morning”  για να μεταφερθεί το συμβόλαιο τους από την EMI σε μια καινούργια εταιρεία και πάλι της EMI της οποίας οι διευθυντές έψαχναν όνομα. ‘Ηθελαν να δημιουργήσουν μια εταιρεία που θα στέγαζε τα πρωτοποριακά συγκροτήματα της εποχής, όπως είχε κάνει η Decca με τη δημιουργία της Deram.  Έτυχε(!) στη συζήτηση για το όνομα  να είναι παρόντες και οι Barclay James Harvest (για συντομία BJH)και γελώντας τους πρότειναν το όνομα Harvest , το οποίο αποδέχτηκαν! Με αυτόν τον απίθανο τρόπο, οι BJH ονόμασαν τη  θρυλική δισκογραφική εταιρεία με το κίτρινο σήμα, που φιλοξένησε συγκροτήματα σαν τους Deep Purple, Eloy, Pink Floyd, Syd Barrett, Babe Ruth, Edgar Broughton Band, οι δικοί μας Πυξ Λαξ κ.α.
Τον Ιούνιο του 1970 κυκλοφορούν το πρώτο άλμπουμ με τίτλο το όνομά τους που δεν μπαίνει στα βρετανικό chart αλλά έχει όλα τα στοιχεία της ταυτότητα τους:  μελωδίες, καλά φωνητικά, soft rock ήχο και ένα ήχο κοντά σε αυτόν των Beatles αλλά και των Moody Blues. Κατά τη συνήθεια της εποχής, το single "Early Morning" δεν συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ παρά μόνο στην remastered επανέκδοσή του(2002). Και δεν συμπεριλήφθηκε όχι επειδή το ξέχασαν, αλλά επειδή τα singles πωλούσαν πολλές χιλιάδες δίσκους και η δισκογραφική λογική της εποχής έλεγε ότι δεν πρέπει να τα συμπεριλαμβάνουν στα άλμπουμ. Ο πολύ ομιλητικός και ευχάριστος "Woolly" Wolstenholme μου είπε μια ιστορία από το studio με το μπάρμαν που σέρβιρε στο bar. Κυκλοφορούσε μέσα στο bar φορώντας ένα λευκό παλτό και ήταν πολύ αυστηρός. Στον ίδιο χώρο που είμαστε εμείς,  τύγχανε να είναι και μέλη των Beatles και να πίνουν τσάι. Δεν τολμούσε όμως κανένας να μιλάει δυνατά γιατί ο μπάρμαν απειλούσε να τον βγάλει έξω, ακόμα κι αν ήταν μέλος των Beatles! 

Την κυκλοφορία του πρώτου καλού άλμπουμ τους, ακολούθησε 7 μήνες αργότερα το Once Again(1971) που κι αυτό δεν κατάφερε να μπει στο βρετανικό chart αλλά έβγαλε τρία πολύ καλά κομμάτια που εξακολουθούν να ακούγονται από τους fans τους. Τα "Song For Dying", "She Said" και "Mocking Bird", ειδικά το τελευταίο είναι από τα πλέον κλασικά κομμάτια τους. «Έβγαινα με την κοπέλα μου την Olwen με την οποία παντρεύτηκα κι εξακολουθώ να είμαι μαζί της. Σε μια συνάντησή μας κρατούσε ένα βιβλίο που ο τίτλος του ήταν "To Kull a Mocking Bird" του Harper Lee. Όταν γύρισα σπίτι μου έγραψα τους στίχους και τη μουσική!’ λέει ο John Lees  και συνεχίζει “ Όταν βρισκόμαστε στο studio της Abbey Road είδα σε μια βάση την κρεμ-λευκή κιθάρα τουJohn Lennon, μια Epiphone Casino που προφανώς  είχε ξεχάσει στο studio. Μου ήταν αδύνατον να αντισταθώ στον πειρασμό και να μην τη χρησιμοποιήσω στο τραγούδι που ηχογραφήσαμε εκείνη την ημέρα, το "Galadriel". To Once Againήταν το άλμπουμ – ταυτότητα για το αγγλικό συγκρότημα αφού προκαθόρισε τη μετέπειτα μουσική γραμμή τους.
Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΑΠΟΨΗ….
...είναι ότι οι Barclay James Harvest ποτέ δεν ήταν progressive συγκρότημα. Aνήκουν στην ίδια σχολή με αυτή των Moody Blues που ναι μεν χρησιμοποίησαν κατά κόρον στοιχεία από τα progressive συγκροτήματα αλλά με κανένα τρόπο δεν μπορούν να σταθούν στην ίδια γραμμή με τους King Crimson, Yes κλπ. Θα τους χαρακτήριζα ένα σοφιστικέ soft rock συγκρότημα με πολύ καλούς στίχους και πολύ καλό τραγουδιστή (John Lees)αλλά έως εκεί. Πάντως είναι από τα συγκροτήματα που σημάδεψαν την μετεφηβική μου ηλικία.
Την κυκλοφορία του Once Again ακολούθησε περιοδεία στη Μ.Βρετανία με τη συμμετοχή ορχήστρας, πράγμα πρωτόγνωρο και δύσκολο οικονομικά αφού η συμμετοχή ορχήστρας σε ηχογραφήσεις δίσκων αλλά και πόσο μάλλον σε περιοδεία ήταν πολύ σπάνιο. Ακολούθησαν ακόμα δύο άλμπουμ για την Harvest, τα Barclay James Harvest And Other Short Stories (1971) και Barclay James Harvest (1972), όπου ναι μεν απέσπασαν καλές κριτικές αλλά η εμπορική επιτυχία που θα τους ξελάσπωνε και επιτέλους θα τους έκανε γνωστούς, δεν ερχόταν. Έτσι η Harvest δεν ανανέωσε το συμβόλαιο  τους και ο επόμενος δισκογραφικός σταθμός τους ήταν η Polydor με την οποία κυκλοφόρησαν το άλμπουμ Everyone Is Everybody Else (1974) που ήταν το πρώτο άλμπουμ των BJH που αγόρασα.

Η ΧΡΥΣΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΩΝ BARCLAY JAMES HARVEST
Είχα ακούσει το "Child of the Universe" από την εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη και έψαχνα να βρω το άλμπουμ απεγνωσμένα. Θυμάμαι ήταν Μ.Παρασκευή του 1975 όταν πήρα τα πολυπόθητα χρήματα από τη μητέρα μου και πήγα στον κατάστημα του Πολύδωρου, στη στοά Φιξ, στα Χαυτεία. Τα καταστήματα άνοιγαν μετά τις 13.00 το μεσημέρι και 13.05 ήμουν ήδη μέσα στο τρόλεϊ για το σπίτι. Θα μείνω σε αυτό το υπέροχο άλμπουμ γιατί έχει 4 (!) από τα αγαπημένα μου τραγούδια, τα "Child of the Universe", “Crazy City”, “Poor Boys Blues” και “For no One”. Όσο για τους στίχους του "Child of the Universe", εξακολουθούν να έχουν το ίδιο νόημα όπως και τότε απλά αλλάζουν οι χώρες, ο, πόνος παραμένει ο ίδιος.
I'm a child of South Africa/
I'm a child of Vietnam/
I'm a child of Northern Ireland/
I'm a small boy with blood on his hands/
Yes I'm a child of the universe/
Yes I'm a child of the universe/
You can see me on the TV every night/

Η επιτυχία του Everyone Is Everybody Else, βοηθάει το πρώτο live της καριέρας τους που κυκλοφόρησε το 1974 από την προηγούμενη δισκογραφική εταιρεία τους να μπει, επί τέλους, στο βρετανικό chart. Κι έτσι βλέπουμε το Live να σταματάει στη θέση Νο 40 , αλλά το Everyone Is Everybody Else να μην μπαίνει!!! Ειδικά αυτό το άλμπουμ είναι ξεχωριστό και η απαρχή μιας έντονης ωριμότητας για το συγκρότημα και κατά την προσωπική άποψή μου, ένα από τα καλύτερά τους. Οι στίχοι του “Negative Earth” αναφέρονται στη  αποστολή του Apollo 13 το 1970 και του “1974 Mining Disaster” στη μεγάλη απεργία των ανθρακωρύχων που έριξε την κυβέρνηση.
Τα μέσα της δεκαετίας του 70 είναι τα καλύτερα και δημιουργικότερα για τους BJH αφού κυκλοφορούν δύο από  τα ποιοτικότερα άλμπουμ τους, τα Time Honoured Ghosts (1975) και Octoberon(1976) με το οποίο αγαπήθηκαν πολύ στη χώρα μας. Να ξεκινήσω από το
Time Honoured Ghosts (Νο 32 Μ.Βρετανία)που  τον περίεργο τίτλο τον έδωσε η γυναίκα του manager τους Harvey Lisberg. Το υπέροχο εξώφυλλο, συνοδεύει το λυρικότερο δίσκο τους με το πανέμορφο “In my Life” να ανοίγει το δίσκο. Το "Jonathan" να είναι εμπνευσμένο από το βιβλίο του Richard Bach (1972), Jonathan Livingston Seagull και τα “Sweet Jesus’ και “Song for you” να συμπληρώνουν τα καλά κομμάτια ενός υπέροχου δίσκου. Τελικά αυτό το άρθρο μου έδωσε την ευκαιρία να ακούσω ξανά και ξανά αυτά τα υπέροχο άλμπουμ τους ή η
Για τελευταίο άφησα το “Titles”, σύνθεση του John Lees,  που η βάση των στίχων του προέρχονται από τίτλους τραγουδιών των Beatles!
The long and winding road that leads to your door
Here comes the sun it's alright people shout for more
But were you trying to deceive telling me
All you need is love to succeed
Lady Madonna let it be
Something in the way you moved me yesterday
All you need is love so they say
Across the universe one after nine 'o' nine
I got a feeling for you blue and I feel fine
I tried so hard to make believe that I'd see
All you need is love to succeed
Lady Madonna let it be
Something in the way you moved me yesterday
All you need is love so they say
Το 1976 η έμπνευση των BJH βρίσκεται στο απόγειο της και μετουσιώνεται στο υπέροχο Octoberon (Νο 19 Μ.Βρετανία, Νο 175 Αμερική) με το οποίο τους έμαθαν οι περισσότεροι Έλληνες. Με κορυφαίο το "Rock 'n' Roll Star" (σύνθεση του Holroyd) οι  γίνονται οι αγαπημένοι μας στα πάρτι.  Αμέσως μετά ανακαλύπτουμε τα "Polk Street Rag" που γράφτηκε εμπνευσμένο από την ταινία που εκείνη την εποχή ήταν θρύλος, το Βαθύ Λαρύγγι, το Ra με τους στίχους του να αναφέρονται στον Αιγύπτιο θεό αλλά και το May Day που αναφέρεται στον πολιτικό εξτρεμισμό.  Προσωπικά αγαπημένα από το Octoberon τα  "Rock 'n' Roll Star" και "Believe in Me" . Και δεν είναι τυχαίο που όπως συνέβη στην περίπτωση του  Time Honoured Ghosts, έτσι και τα υπέροχα τραγούδια και μελωδίες τους συνοδεύονται από ένα αντίστοιχα υπέροχο εξώφυλλο. Όσο για τον τίτλο, λέξη Octoberon δεν υπάρχει, αλλά είναι δικής τους δημιουργίας και προέρχεται από τον μυθικό βασιλιά των νεράιδων, τον Oberon και το μήνα October που ήταν ο μήνας που ο δίσκος κυκλοφόρησε!!!!
 Και η τετραλογία των εξαιρετικών άλμπουμ τους φθάνει στο τελευταίο που είναι το μαγευτικό Gone to Earth (1977, Νο 30 Μ.Βρετανία, Νο 10 Γερμανία). Με το Hymn μουσικά να κερδίζει τις εντυπώσεις αλλά στιχουργικά να μην έχει καμία σχέση με τη θρησκεία αλλά με τα ναρκωτικά και να είναι αφιερωμένο στους Jimi Hendrix, Paul Kossoff και Janis Joplin. Την ιδέα για το τραγούδι είχε ο συνθέτης του John Lees που έχασε μια φίλη του εξ αιτίας των ναρκωτικών κι έτσι έγραψε τους στίχους για τους προαναφερόμενους rock stars!
Εδώ υπάρχει και η μεγάλη επιτυχία τους και στη χώρα μας, το "Poor Man's Moody Blues", επίσης σύνθεση του John Lees, που εμπνεύστηκε  από την κακή κριτική που έγραψε ένα Άγγλος μουσικός δημοσιογράφος που τους θεώρησε σαν ένα συγκρότημα που αναγράφει τους Moody Blues. Η κριτική του πήρε μεγάλη διάσταση κι σημάδεψε την πορεία των BJH, άσχετα αν το τραγούδι έγινε μεγάλη επιτυχία. Πολλά χρόνια αργότερα, ο John Lees συνάντησε το συγκεκριμένο δημοσιογράφο ο οποίος του εκμυστηρεύτηκε ότι του είχαν δώσει το Octoberon για δισκοκριτκή, δεν είχε χρόνο να το ακούσει. Το άκουσε βιαστικά, βρήκε κάποιες ομοιότητες με τους Moody Blues κι έγραψε ότι έγραψε! Έτσι ο John Lees έγραψε το τραγούδι που βασίζεται στη μεγάλη επιτυχία των Moody Blues, Nights in White Satin". Η όλη ιστορία έφθασε στον συνθέτη του, "Nights in White Satin" που είναι ο Justin Hayward στον οποίο δεν άρεσε καθόλου η δημοσιότητα και η τροπή που πήρε το θέμα, με αποτέλεσμα ο μπασίστας Les Holroyd να του ζητήσει συγγνώμη. Διαβάστε εδώ την πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία του τραγουδιού όπως παρουσιάστηκε από τη στήλη "Έτσι Γράφτηκε".
Το εξώφυλλο του βινυλίου είναι κοπτικό (σ.σ. οι νεώτεροι δεν μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει αυτό) και σχεδιάστηκε από τον Maldwyn Tootill.
Το Gone to Earth σημείωσε τεράστια επιτυχία στη Γερμανία, μια επιτυχία που ακόμα και σήμερα το κατατάσσει ανάμεσα στα πιο εμπορικά άλμπουμ όλων των εποχών για την κεντροευρωπαϊκή χώρα.
Κι ενώ το Gone to Earth τους βρίσκει στην κορυφή, μετά την κυκλοφορία του ΧΧ (1978, Νο 31 Μ.Βρετανία) αποχωρεί ο οργανίστας Wooly Wolstenholme για να σχηματίσει τους Maestoso και λίγο αργότερα να αποχωρεί κι από το χώρο της μουσικής.
Οι άλλοι τρεις (John Lees, Les Holroy και Mel Pritchard) συνεχίζουν και τον Αύγουστο του 1980 εμφανίζονται σε ένα free concert που έγινε στο Reichstag του τότε Δ. Βερολίνου, μπροστά από 250.000 people. Μια συναυλία που έμελλε να είναι η σημαντικότερη στην καριέρα τους η οποία ονομάστηκε “A concert for the people”. Διαβάστε εδώ την κριτική-παρουσίαση του άλμπουμ Berlin όπως την έγραψε ο Θόδωρος Τερζόπουλος για τη στήλη Τα Καλύτερα Live Άλμπουμ όλων των εποχών.
Το ΧΧ έμελλε να είναι ένα κομβικό άλμπουμ στη δισκογραφία τους αφού ήταν το τελευταίο με την κλασική τετραμελή σύνθεση. Ακολουθεί το Eyes of the Universe (1979) όπου βρίσκει τους BJH με τρία μέλη (John Lees, Les Holroyd και Mel Pritchard). Το υπέροχο ταξίδι τους φθάνει στο τέλος γιατί από εδώ και πέρα το συγκρότημα  ηχογραφεί μια σειρά δίσκων που ναι μεν έχουν το ύφος και την αισθητική που τους καθιέρωσε αλλά η καινούργια δεκαετία έχει πολλά synthesizers που δεν ταιριάζουν στον ήχο τους. Παρ’ όλα αυτά, η μελωδία τους παραμένει ζωντανή.
Το 1998 οι σχέσεις του βασικού συνθέτη και ερμηνευτή John Lees με τους Les Holroyd και Mel Pritchard οδηγούνται στα δικαστήρια για τη χρήση του ονόματος, καθώς όταν ξεκινούσαν την καριέρα τους είχαν υπογράψει συμφωνητικό ότι το όνομα ανήκει και στους 4! Οι μουσικές διαφορές τους (σ.σ. τις ανακάλυψαν μετά από 20 χρόνια), οδηγεί τους BJH σε διάσπαση με τον John Lees να συνεχίζει σαν "Barclay James Harvest Through the Eyes of John Lees" και να κυκλοφορεί το άλμπουμ Nexus με την συμμετοχή του Woolly Wolstenholme που επέστρεψε και τους άλλους δύο να ηχογραφούν σαν "Barclay James Harvest featuring Les Holroyd".

ΟΙ BARCLAY JAMES HARVEST ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Στις 16 Μαρτίου 2001 οι Barclay James Harvest των John Lees και Woolly Wolstenholme εμφανίστηκαν σε ένα κατάμεστο Ρόδον για πρώτη φορά στην καριέρα τους. Νωρίτερα, την ίδια ημέρα είχαν έλθει από το studio του Capital FM, όπου κάναμε και οι τρεις εκπομπή με μεγάλη συνέντευξη, μέρη της οποίας έχουν παρατεθεί στον άρθρο που διαβάζεται! Θυμάμαι ένα χαριτωμένο στιγμιότυπο με τον Woolly Wolstenholme ο οποίος είχε πολύ χιούμορ, όταν τον ρώτησα, εκτός αέρα, «‘δεν κουράζεστε να απαντάτε σχεδόν στις ίδιες ερωτήσεις». Μου απάντησε πολύ σοβαρά “Μπα, κάθε φορά λέμε και διαφορετική απάντηση!».
Ο πολύ ομιλητικός και ευχάριστος "Woolly" Wolstenholme μου είπε μια ιστορία από το studio με το μπάρμαν που σέρβιρε στο bar. Κυκλοφορούσε μέσα στο bar φορώντας ένα λευκό παλτό και ήταν πολύ αυστηρός. Στον ίδιο χώρο που είμαστε εμείς,  τύγχανε να είναι και μέλη των Beatles και να πίνουν τσάι. Δεν τολμούσε όμως κανένας να μιλάει δυνατά γιατί ο μπάρμαν απειλούσε να τον βγάλει έξω, ακόμα κι αν ήταν μέλος των Beatles!
Μάλιστα είχαμε συζήτηση ότι δεν θα παίξουν κάποια κομμάτια, συνθέσεις των Pritchard, Holroyd γιατί αυτή ήταν η μεταξύ τους συμφωνία.
 Η πρώτη συναυλία τους στο Ρόδον ήταν το κερασάκι στην τούρτα των τότε 40+ που είχαν μεγαλώσει με τα τραγούδια και τις μελωδίες τους. 5 χρόνια αργότερα, ακολούθησε μια δεύτερη εμφάνισή τους με σαφώς λιγότερο κόσμο (περί τους 350 θεατές) στο Fuzz στις 25 Νοεμβρίου 2006, όπου support εμφανίστηκαν οι J. Leverton και G. Richardson, μέλη των ιστορικών Caravan, που έπαιξαν ιρλανδικές folk και country μελωδίες, βασισμένες σε μία ακουστική, ένα βιολί και φλάουτο. Η εμφάνιση των BJH ήταν …κάπως κουρασμένη, χωρίς ζωντάνια και πολύ διάθεση. Αλλά για εμάς τους «παλιούς» ήταν μια χαρά! Θυμάμαι ότι είχαν κλείσει με το αγαπημένο μου Hymn.

Το 2018 ο John Lees εμφανίστηκε στη Ηρώδειο με τη συνοδεία της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Πράγας και της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών ερμηνεύοντας τραγούδια των Barclay James Harvest απ΄όπου και το βιντεοσκοπημένο στιγμιότυπο.

ΤΑ LIVE ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΩΝ BARCLAY JAMES HARVERST

To συγκρότημα έχει 6 επίσημα live άλμπουμ σαν BJH με σημαντικότερα τα Barclay James Harvest Live (1974) που ήταν το πρώτο τους άλμπουμ που μπήκε στο βρετανικό chart στη θέση Νο 40 καθώς και το ιστορικό A Concert for the People (Berlin 1982 ,No 15).



TRIVIA
  • Οι Barclay James Harvest έχουν μόνο ένα άλμπουμ μέσα στο αμερικάνικο chart κι αυτό είναι το Octoberon (1976, No 174).
  • Στο άλμπουμ τους του 1990 με τίτλο Welcome To The Show (σ.σ. που δεν είναι live), έχουν συμπεριλάβει το τραγούδι  "John Lennon's Guitar".
  • Back in the autumn of seventy/
  • On the night shift at Abbey Road/
  • Four young men were recording a song named, 'Galadriel'/
  • For an album they'd call 'Once Again'/Ο Harvey Brian Lisberg είναι ένας από τους γνωστότερους managers στη Μ.Βρετανία στο χώρο της μουσικής και των σπορ. Ανακάλυψε τους  Herman's Hermits, υπέγραψε τον συνθέτη Graham Gouldman (σ.σ. αργότερα μέλος των 10cc) και μανατζάρισε καλλιτέχνες όπως Godley & Creme, Tony Christie, Barclay James Harvest, Gordon Giltrap, Sad Café, Wax κ.α.
  • Οι BJH δύο χρόνια πριν την πτώση του Τείχους και πριν το Glasnot, έπαιξαν στο ΄Treptower Park του τότε Αν. Βερολίνου μπροστά σε 170.000 θεατές. Το ημερολόγιο έδειχνε 14 Ιουλίου 1987!
  •  Ο Mel Pritchard πέθανε το 2004 μετά από καρδιακή προσβολή, ενώ ο Woolly Wolstenholme αυτοκτόνησε το 2010 μετά από χρόνια κατάθλιψη. 
  •  
Οι John Lees και "Woolly" Wolstenholme στο studio του Capital FM, 15.3.01


 ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
21/6/19




Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος

    Blogger Comment
  1. Εξαιρετικό άρθρο με πολλές άγνωστες πληροφορίες. Ανήκω σ' εκείνους που έμαθαν τους BJH με το άλμπουμ "Turn of the tide". Τα κομμάτια "Back to the wall" και "In memory of the martyrs" ακούγονταν πολύ τότε. Ο Lees έχει δηλώσει ότι το όνομά τους δεν τους βοήθησε να γνωρίσουν επιτυχία, καθώς ήταν πομπώδες και δύσκολο να το απομνημονεύσει το κοινό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή