Το 1973 οι Grand Funk ήταν ήδη ένα πετυχημένο συγκρότημα με 6 καλά άλμπουμ. Παίζοντας ένα πρώϊμο hard rock ,που σήμερα θα το αποκαλούσαμε «παλιοροκάδικο», είχαν καταφέρει να γίνουν γνωστοί κι εκτός Αμερικής ενώ στη χώρα μας ήταν ήδη γνωστοί από το 1971 με την κυκλοφορία του Survivor. Όμως τους έλειπε η μεγάλη επιτυχία, το τραγούδι που θα τους έκανε να ξεχωρίσουν. Και το καλοκαίρι του 1973 το κατάφεραν! To χειμώνα εκείνης της χρονιάς είχαν μπει στο Criteria studio του Miami και με παραγωγό τον Todd Harry Rundgren ηχογραφούν τα 8 τραγούδια του καινούργιου τους άλμπουμ που πήρε τον τίτλο We're an American Band. Η πρώτη και πολύ σημαντική αλλαγή είναι η μονιμοποίηση του οργανίστα Craig Frost (από το συγκρότημα του Bob Seger, Silver Bullet Band) που έχει πλουτίσει τον ήχο τους και τους έδωσε βάθος. Η δεύτερη κι εξ ίσου αλλαγή που επηρέασε θετικά τον ήχο τους ήταν η παρουσία του παραγωγού Todd Rudgren που λες και τους άγγιξε μαγικό ραβδί, μεταμόρφωσε και τα 8 καινούργια τραγούδια τους, ξέρω θα ενοχλήσει η λέξη, σε πιο εμπορικά και…radio friendly, καταφέρνοντας να τους ξεκολλήσει από τον ήχο που είχαν βαλτώσει τα προηγούμενα χρόνια. Μια άλλη σημαντικότατη αλλαγή ήταν η απόφαση να μοιραστούν τα φωνητικά ο ντράμερ Don Brewer και ο κιθαρίστας Mark Farmer, απόφαση απόλυτα σωστή. Προσέξτε ότι σε όσα τραγούδια αναφέρεται ο Farmer σαν συνθέτης, έχει γράψει τους στίχους οι οποίοι είναι πολιτικοποιημένοι! Ήταν πολύ εύκολο να καταλήξουν ποιο θα είναι το πρώτο single, αφού το ομώνυμο τραγούδι ξεχωρίζει αμέσως.
Σύνθεση του ντράμερ και τραγουδιστή Don Brewer, οι στίχοι του "We're an American band" κρύβουν πίσω τους μια πολύ όμορφη αυτοβιογραφική ιστορία, με τους Grand Funk να είναι σε περιοδεία στην Αμερική με τους Βρετανούς Small Faces. Βρισκόντουσαν στο Arkansas, όταν μετά την εμφάνισή τους, τα μέλη των δύο συγκροτημάτων πηγαίνουν σε ένα Bar και πίνουν τα πάντα! Κι εκεί ξεκινά μια συζήτηση για το ποιος (Αγγλία ή Αμερική) έχει τη μεγαλύτερη συνεισφορά στο rock. O Brewer σηκώθηκε κι άρχισε να λέει τα ονόματα των Αμερικάνων rock’n’rollers, όπως Fats Domino, Elvis Presley, Jerry Lee Lewis φωνάζοντας ότι οι Αμερικάνοι έχουν μεγαλύτερη συνεισφορά. Και μέσα σε έκλαμψη του μεθυσιού του φωνάζει , "We're an American band"! Το πρωί όταν συνήλθε και θυμήθηκε τι είχε πει, κράτησε τη φράση κι έγραψε τους στίχους και τη μουσική της μεγαλύτερης επιτυχία του συγκροτήματος. Το τραγούδι πήγε στο Νο1 του αμερικάνικου chart μικρών δίσκων τον Σεπτέμβριο του 1973 και βοήθησε το άλμπουμ να σημειώσει τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία τους (Νο2 Αμερική). Η "Sweet Sweet Connie" που αναφέρεται στους στίχους είναι η groupie της εποχής, Connie Hamzy! Το We’re American band δεν είναι το άλμπουμ με τη μια μεγάλη επιτυχία και τα υπόλοιπα τραγούδια να είναι μέτρια. Το “Stop looking back” στέκεται άνετα, ντυμένο με τα πλήκτρα του Frost όπως και τα mid tempo “Creepin” ενώ το “Black Licorice”είναι από τα αγαπημένα μου κομμάτια τους. To "Walk Like a Man" (No19 Αμερική) ήταν το δεύτερο single του άλμπουμ και χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο, έχει το ύφος και το πνεύμα των Grand Funk της εποχής. Με το We're an American Band, το συγκρότημα επαναπροσδιορίστηκε όχι μόνο χάρις στα «We're an American band", “Black Licorice”και "Walk Like a Man" αλλά και για το γενικό ύφος τους..
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Την επόμενη χρονιά και πάλι με παραγωγό τον Todd Rudgren κυκλοφόρησαν το άλμπουμ Shinin' On.
TRIVIA
• Η πρώτη κυκλοφορία του άλμπουμ έγινε σε χρυσό βινύλιο!
• To "We're an American Band" ήταν το πρώτο Νο1 για το συγκρότημα στους μικρούς δίσκους στην Αμερική.
Η κυκλοφορία του άλμπουμ είχε γίνει σε βινύλιο, κασέτα και Quadraphonic 8-Track cartridge που τότε ήταν …της μόδας, αλλά σύντομα εγκαταλείφθηκε
• To video του “We’re an American bad” ήταν το σήμα της εκπομπής τη δεκαετία του’70 στην εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη στην ΕΤ1.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
 |
| Το εσωτερικό του διπλού εξώφυλλου |
14/1/22
Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΙΖΑΤΖΕΚΙΑΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ GRAND FUNK RAILROAD
Δυστυχώς δεν ήμουν εκεί όταν το φαινόμενο Grand Funk Railroad ήταν σε εξέλιξη. Γεννήθηκα το 1966 στην Αθήνα, δηλαδή δύο μόλις χρόνια πριν την γέννηση του power trio στο Flint της πολιτείας του Michigan. Άρα όταν αυτοί μεγαλουργούσαν (1969-1973) εγώ δεν είχα τελειώσει ούτε καν το Δημοτικό ακόμη! Όμως να ‘ναι καλά ο αείμνηστος Βύρωνας Κισατζεκιάν, ο κατά ένδεκα χρόνια μεγαλύτερος αδελφός μου που υπήρξε μέντοράς μου και με πότιζε καθημερινά με διαμάντια της εποχής, ήτοι και με το ακατέργαστο “Survival”. Όπως άλλωστε και η τεχνολογία, αφού αργότερα ρούφηξα με βουλιμία όποιο μέσον ή φορέα-ντοκουμέντο τους αφορούσε: βινύλια, βιντεοκασέτες, cd, laser discs & DVD, όλα κέρδισαν μια περίοπτη θέση στη συλλογή μου.
Διότι μονάχα όταν έρθει κάποιος σε «επαφή» με την αχαλίνωτη ενέργεια που ακτινοβολούν επί σκηνής τούτοι εδώ μπορεί να τους εκτιμήσει σωστά! Και όπως φαίνεται, η Ευρώπη -και πόσο μάλλον η κατακαημένη χώρα μας (ειδικά στις δεκαετίες που περιγράφουμε)- δεν φρόντισαν να τους γευτούν όσο οι συμπατριώτες τους και ήταν βαθιά νυχτωμένες. Ομφαλοσκοπούσες τολμώ να πω. Αν και είχαμε και Χούντα, μην το ξεχνάμε αυτό ποτέ!!!
Όμως ποτέ δεν είναι αργά. Ειδικά για όσους θέλουν να λεν πως “την ψάχνουν” διεξοδικά, ξεκινώντας από τις ρίζες και ανεβαίνοντας φτάνουν μέχρι και τα πιο ψηλά κλαδιά του Δένδρου που σκιάζει όμορφα τις ζωές μας και ονομάσαμε Hard & Heavy Rock.
Grand Funk.
Μιλάμε για μια μπάντα που, όταν οι Black Sabbath έσκαγαν από το αυγό για να κατακτήσουν τον Κόσμο, είχαν ήδη τρία ΥΠΕΡΒΑΡΑ studio albums στο βιογραφικό τους, ένα μνημειώδες live και την παγκόσμια πρωτιά ως το πιο εκκωφαντικό (σε decibel) γκρουπ του Πλανήτη επί σκηνής! Την ίδια χρονιά που οι Black Sabbath κυκλοφορούσαν το ομώνυμο ντεμπούτο τους, οι Deep Purple το In Rock, οι Uriah Heep το Very ‘Eavy, Very “Umble και οι Led Zeppelin το III στην Ευρώπη, το Closer To Home των ήδη θεοποιημένων Grand Funk σάρωνε την Αμερικανική Ήπειρο!
Το πιάνεις αυτό που περιγράφω;;; Και το πιο αστείο από όλα; Όπως απέδειξε περίτρανα ο Χρόνος, το μέλλον τους έμελλε να τους χαρίσει πολύ μεγαλύτερες δόξες.
Έτσι, από τα πλατινένια Survival (1971), E Pluribus Funk (1971) και Phoenix (1972), οι τύποι φτάσανε στο μεγαλειώδες We’re An American Band (1973) που σκαρφάλωσε έως και τη δεύτερη θέση του Billboard ως πολυπλατινένιο…
Να μην μιλήσουμε δε για το image! Ίσως σήμερα να μοιάζει παρωχημένο το όλο ντυσιματάκι τους, όμως για την εποχή τους οι τρεις μάστορες όρισαν και καθόρισαν το τι σημαίνει «παίζω και τα σπάω», βγαίνω με τσαμπουκά και το ζω λες και είναι η τελευταία μου φορά.
Το Τρένο Της Μεγάλης Φυγής, σε συνέχειες!
Δυο ήταν οι φορές που μπόρεσα να συνομιλήσω με μέλη τους. Η πρώτη το 2005 με τον Don “The Animal of Muppet Show” Brewer και η δεύτερη με τον Mark Farner το 2015.
Βέβαια έχει ο καιρός γυρίσματα και οι GFR δεν αποτέλεσαν την χρυσή εξαίρεση του κανόνα. Επιμένοντας ποιοτικά, με επώνυμους παραγωγούς όπως οι Todd Rundgren (Utopia) & Frank Zappa, πέρασαν από χίλια κύματα για να διασπασθούν πρώτα το 1976 και πολύ αργότερα (1997) σε δύο κομμάτια που, όπως πάντα, μοιάζουν με φτωχούς συγγενείς του συνόλου από κάθε άποψη.
Όμως το γεγονός παραμένει. Οι Grand “fuckin’” Funk έγραψαν τη δική τους ιστορία στις χρυσοκέντητες σελίδες της Rock’n’Roll εποποιίας με… οδοστρωτήρα!
Δημοσίευση σχολίου