Οι νεότεροι, θα διαβάζουν για το θάνατο ενός που λεγόταν Sly Stewart και θα αναρωτιόνται, γιατί τόσος ντόρος! Ας μην γελιόμαστε. Τα ονόματα των Sly and the Family Stone και του Sylvester Stewart είναι παντελώς άγνωστα στο καινούργιο ακροατήριο. Το σύγχρονο κοινό που εκστασιάζεται και τραγουδάει τις rap-trap επιτυχίες δεν γνωρίζει ελάχιστους από τους τεράστιους Soul μουσικούς/δημιουργούς. Και για να απαντήσω στον εαυτό μου "γιατί να ξέρει;”. Υπάρχει λόγος να ξέρει την Aretha Franklin, τον Smokey Robinson, τους Temptations και τόσους άλλους; Απολύτως κανένας! Όπως γιατί κάποιο σύγχρονο παιδί που μυείται στο rock, στην ουσία στο heavy metal, πρέπει να ξέρει τους Cream, τους Iron Butterfly, τους Genesis. Κατ όνομα, κι αν! Ο Sylvester Stewart (1943-2025) ήταν ένας χαρισματικός πρωτοπόρος μουσικός που συνδύασε το funk με την soul, R&B, rock και την ψυχεδέλεια. Αυτή η ικανότητά του να βάζει στοιχεία από διάφορες μουσικές και να παραδίδει ένα σπουδαίο τραγούδι, ήταν μοναδικό χάρισμα. Λες και έπαιρνε ένα μίξερ, έβαζε τις κατάλληλες ποσότητες και έβγαζε το γευστικότερο φαγητό. Και δίπλα στα μουσικά είδη που διαβάσατε πιο πάνω, κιθάρες με Wah-wah, παραμορφωμένο μπάσο, μαγικά φωνητικά και επαναστατικές ενορχηστρώσεις. Κι αυτό που διαβάσατε για την ψυχεδέλεια λίγο πιο πάνω, μην νομίσετε ότι μπήκε τυχαία. Πολλά μαύρα συγκροτήματα την ανέμειξαν στη μουσική τους όπως οι Funkadelic, Temptations, Undisputed Truth κ.α.
Οι στίχοι των τραγουδιών τους μιλούσαν για εκκλησιαστικό κοινό, για ειρήνη, αγάπη και ανθρώπινες σχέσεις. Δείτε το video του Stand (πατήστε εδώ), πόσο έντονη είναι η σκηνική εμφάνιση του συγκροτήματος. Αδιάκοπος χορός, με τα γυναικεία μέλη (Cynthia Robinson και Rosie Stone) εκτός από φωνητικά, να παίζουν κι όργανα (σ.σ. όχι στο συγκεκριμένο video), ενώ η κουλτούρα των μαύρων είναι διάχυτη. Ακούω και ξανά ακούω το τραγούδι Stand από τον ομότιτλο δίσκο και κάθε φορά ανακαλύπτω καινούργια στοιχεία. Όλη εκείνη η γενιά των soul ερμηνευτών/δημιουργών, άφησε πίσω της μια τεράστια κληρονομία που αισθάνομαι οι σύγχρονοι την έχουν ξεχάσει εντελώς. Αν και ποτέ δεν ήμουν fan της soul μουσικής, αισθάνομαι ότι σε ανθρώπους σαν τον Sylvester Stone πρέπει να χρωστάμε ευγνωμοσύνη για την προσφορά τους. Όσο για αυτούς που αναρωτιόνται γιατί χρησιμοποίησα τη λέξη "σπουδαίος" στον τίτλο, απλά να σας πω ότι ο καλλιτέχνης δεν φθάνει να έχει ταλέντο και χάρη, πρέπει να είναι και σπουδαίος, και αυτό το "φωνάζει" το έργο του. Σαν του Sly!
Δημοσίευση σχολίου