Για μια ακόμα φορά, θα γυρίσουμε το χρόνο δεκαετίες πίσω, όταν κάποιοι από εσάς κάθε Παρασκευή και Σάββατο βράδι, ετοιμαζόσαστε για να χορέψτε στα πολλά new wave clubs της Αθήνας αλλά και Θεσσαλονίκης. Σημείο συνάντησης και καλής μουσικής, τα Mo Better και Octana στα Εξάρχεια, το Mudd που μουσική έπαιζε ο Κώστας Κωνσταντίνου από τους Purple Overdose, τα Psycho και Maze στους Αμπελόκηπους, όπου στο Maze έπαιζε ο Κώστας Elton Κοντογιάννης, το Ritz στα Σίδερα Χαλανδρίου όπου λένε ότι το είχε ανοίξει ο Γιάννης Πετρίδης και είχε εμφανιστεί ο Marc Almond αλλά και τα ιστορικά Decadence Point, Αγκάθι, Musswell’s (κι εδώ έπαιζε ο Κώστας Elton Κοντογιάννης) και Rebound στην οδό Μηθύμνης, στην Πλτ. Αμερικής που ήταν το πρώτο club πού πήγα μόλις είχα τελειώσει την ΣΤ! Γυμνασίου και τότε έπαιζε rock και soul. Να σταματήσω εδώ γιατί ΔΕΝ κάνουμε καταγραφή των clubs εκείνης της εποχής, αλλά έψαξα τη δισκοθήκη μου να βρω τα ….. Καλύτερα New Wave Άλμπουμ. Αυτά που χαρακτήρισαν την εποχή τους, έβγαλαν πολλές επιτυχίες και ακούγονται ακόμα με τη σημείωση ότι ΔΕΝ περιλαμβάνονται τα synth pop συγκροτήματα που από τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του 70 έως και σχεδόν ολόκληρη τη επόμενη δεκαετία, ακούστηκαν παντού. Κι αναφέρομαι στους Human League, A Flock of Seagulls, New Order και τόσα άλλα με καταγωγή την Αγγλία. Κι επειδή πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις, δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό να συμπεριλάβω άλμπουμ των Depeche Mode, Eurythmics και OMD.Χρονικά και μουσικά, έχουμε αφήσει πίσω μας το punk και έχουμε περάσει στο new wave, που σύντομα έγινε προορισμός για πολλούς από τους καλλιτέχνες που ξεκίνησαν από το ανανεωτικό κίνημα του punk. Για πρώτη φορά σε ένα τέτοιο άρθρο δεν κάνω αναφορά στα ελληνικά New Wave άλμπουμ κι αυτό γιατί η σκηνή ήταν πολύ δυνατή με πολλές κυκλοφορίες που μπορούν να παρουσιαστούν σε ξεχωριστό άρθρο.
Για να γυρίσω στα Καλύτερα New Wave Album, πριν ξεκινήσετε να τα διαβάζετε, πάτε στοίχημα ότι σε 40 χρόνια από σήμερα, θα τα ακούμε και πάλι;
Πρώτο και Καλύτερο, το London Calling(1979) των Clash που διαξιολόγησαν τον τίτλο του Καλύτερου Punk Συγκροτήματος αν και οι ίδιοι ποτέ δεν κόλλησαν στις ετικέτες. Εδώ έχουν κρατήσει ΟΛΑ εκείνα τα στοιχεία των πρώτων 2 δίσκων τους, την ορμή και ενέργεια, διατηρούν τις δόσεις reggae και rockabilly και με πεντακάθαρο ήχο, παραδίδουν ένα από τα καλύτερα rock άλμπουμ όλων των εποχών! Μνημείο εποχής!
Από το Stop Your Sobbing στο Kid κι από το Brass in Pocket στο Precious, το πρώτο άλμπουμ των Pretenders(1980), σε πάει και σε φέρνει, κάνοντας σε να δυναμώνεις συνέχεια την ένταση. Τόσα χρόνια μετά, το ακούω με το ίδιο ενδιαφέρον. Παράλληλα, ανέτειλε το άστρο της Αμερικάνιδας Chrissie Hynde, που πριν πιάσει την κιθάρα, έγραφε για τη New Musical Express!
Αν και είμαι fan της πρώτης electro pop περιόδου τους (εποχής Vince Clarke), οφείλω να παραδεχτώ ότι οι Depeche Mode είναι ένα Τεράστιο συγκρότημα, με δικό του αναγνωρίσιμο ήχο και πολλές επιτυχίες. Διάλεξα το Songs of Faith and Devotion που είναι το 8ο άλμπουμ τους, που είναι πιο επιθετικό και σκοτεινό σε σχέση με τα προηγούμενά τους. Για τους fans τους, το Songs of Faith and Devotion είναι ένα αριστούργημα, δεν μπορεί να κάνουν λάθος!
Μην το ψάχνετε, από Talking Heads επέλεξα εύκολα τα πρώτα2 άλμπουμ τους, το 77(1977), με το Psycho Killer να υπογράφει φαρδιά πλατιά, μια ολόκληρη εποχή και το More Songs About Buildings and Food. Τα φώτα της δημοσιότητας απέσπασε, δικαιολογημένα ο David Byrne, αλλά και οι άλλοι τρεις δικαιούνται τον προβολέα επάνω τους.
Elvis Costello: Ποτέ δεν τον συμπάθησα, ποτέ δεν μου άρεσε η μουσική του. Ίσως εκείνο το Elvis στο όνομά του να ήταν που με έκανε να τον αντιπαθήσω περισσότερο καθώς στο μυαλό μου, προσπαθούσε να διακωμωδήσει τον Βασιλιά και αυτό με ενοχλούσε. Πάντως δικαιούται ένα άλμπουμ σε αυτό το αφιέρωμα καθώς τα Pump It Up και (I Don't Want to Go to) Chelsea είναι κομματάρες. Ποιο είναι αυτό το άλμπουμ; Μα το This Year's Model (1978)
Κλειστοφοβικό και πολύ dark,το Disintegration (1989), σίγουρα δεν είναι το καλύτερο άλμπουμ των Cure αλλά παραδέχομαι ότι είναι πολύ καλό. Κι ας μην είναι το στυλ μου. Και αυτά τα Lullaby και Lovecats τα είχα δει τόσες φορές στο MTV που τα είχα μάθει απ΄έξω!
Αν και ποτέ δεν ήμουν fan των Echo and the Bunnumen, οφείλω να παραδεχτώ την ποιότητα τους. Δύσκολο να επιλέξω ένα άλμπουμ, μεταξύ των Crocodiles (1980), Heaven Up Here (1981) και Porcupine (1983), ίσως με μικρή διαφορά, το πρώτο!
Δεν ξέρω αν οι fans των Siouxsie and the Banshees, συμφωνούν με την επιλογή μου να συμπεριλάβω στο αφιέρωμα το Tinderbox (1986) μια που είναι αρκετά μεταγενέστερο από την πρώτη φουρνιά των άλμπουμ τους. Ίσως και να μην ανήκουν στην κατηγορία των New Wave συγκροτημάτων καθώς είχα πολλά gothic στοιχεία, αλλά δεν μπορώ να αγνοήσω ότι η Siouxsie Sioux (πραγματικό όνομα Susan Ballion) ήταν πραγματική ιέρεια.
Με πολλά ερωτηματικά κατά πόσον οι B-52 ανήκουν στην κατηγορία των New Wave συγκροτημάτων, τουλάχιστον όπως τη θεωρώ, σαν μετεξέλιξη του punk. Στα μάτια μου το συγκρότημα από την Αθήνα της Georgia, είναι ένα pop-rock συγκρότημα, με ξεχωριστή αίσθηση ποιότητας, αλλά ως εκεί. Πάντως το πρώτο ομότιτλο άλμπουμ τους(1982) είναι καλό. Κάπου εκεί κινούνται και οι Blondie, που σταδιακά παρουσίασαν ένα μουσικό κράμα, disco, pop, reggae ακόμα και μουσικής της δεκαετίας του 60, κάνοντας πολύ μεγάλες επιτυχίες. Το Parallel Lines (1978) είναι ενδεικτικό της ποιότητας αλλά και του ύφους τους.
Από την Αμερική και οι Cars με καλογυαλισμένο ήχο (σ.σ. ποτέ δεν μου άρεσε αυτή η προσέγγιση της μουσικής), ανήκουν στην κατηγορία που κυκλοφόρησαν μια σειρά καλών άλμπουμ που διαμόρφωσαν το μεταμοντέρνο αμερικάνικο new wave.To άλμπουμ Candy O με τα Its All I Can Do και Let's Go, είναι ενδεικτικό! Οι Άγγλοι Psychedelic Furs δεν αισθάνομαι ότι πέραν του Pretty in Pink κι αυτό επειδή ακούστηκε στην ομώνυμη ταινία, κατάφεραν να δημιουργήσουν αίσθηση στη χώρα μας. Κι όμως το άλμπουμ τους Midnight to Midnight (1987) είναι ένα από τα καλύτερα του ιδιώματος (άσε που έχει και το Pretty in Pink).Εύχομαι όσοι έχετε το δίσκο να έχετε ακούσει το πανέμορφο Heartbreak Beat, αλλιώς ακούστε το εδώ.
Δυστυχώς εδώ και χρόνια έχουμε περάσει σε μια λογική που οι Deep Purple είναι (μόνο), το Smoke ion the Water, οι U2 (μόνο) το With you or without you, o Alice Cooper (μόνο) το Poison, άντε χαριστικά και το Bed of Nails και οι Simple Minds μόνο το Don't You (Forget About Me). Αυτό λέγεται αποτυχία του σύγχρονου ραδιοφώνου και των ανθρώπων του. Την εισαγωγή αυτή την έκαναν για να προετοιμάσω το έδαφος για τους Simple Minds, που ΔΕΝ είναι μόνο ένα τραγούδι, αλλά αν και έξω από τα μουσικά μου γούστα, οφείλω να παραδεχτώ ότι το New Gold Dream(1982) είναι ένα ώριμο αν και σκοτεινό άλμπουμ, όπου κάθε τραγούδι του είναι δεμένο το ένα με το άλλο. Promised You a Miracle, Glittering Prize και Someone Somewhere in Summertime οι πιο γνωστές του στιγμές.
Σαν Tourists πέρασαν απαρατήρητοι. Σαν Eurythmics, οι Annie Lennox και ο David Stewart (καμία σχέση με τον συνονόματό του στους Hatfield and the North, National Health κ.α)άφησαν πίσω τους μια μεγάλη κληρονομιά καλών τραγουδιών αλλά και άλμπουμ. Αν και η μουσική τους δεν είναι αυτό που λέμε NewWave, δεν μπορώ να αγνοήσω άλμπουμ σαν τα Touch (1983) και Be Yourself Tonight (1985).
H αλήθεια είναι ότι οι πρώτοι new wave δίσκοι του Joe Jackson πέρασαν απαρατήρητοι στη χώρα μας. Ειδικά το πρώτο άλμπουμ του Look Sharp (1979) ήταν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ εκείνης της περιόδου. Στη συνέχεια άλλαξε ύφος, παίζοντας blues/jazz και ηχογραφώντας εξαιρετικά άλμπουμ σαν τα Night and Day και Body Soul.
Αναμφίβολα, η γεμάτη 6ετία 1984-1990 ήταν η καλύτερη για τους Αυστραλούς INXS με το άλμπουμ Listen Like Thieves (1985, Νο1 Αυστραλία, Νο 11 Αμερική, Νο46 Μ.Βρετανία) να τους καθιερώνει, Οι επιτυχίες What You Need, This Time και Kiss the Dirt (Falling Down the Mountain), ακούστηκαν κατά κόρον από το ραδιόφωνο και INXS δεν ήταν μέρος της μουσικής της δεκαετίας του ‘80 αλλά οι ηγέτες της. Όσο για τον Michael Hutchence, πργματικός super star.
Οι Νεουορκέζοι Television του TomVerlaine (1949-2023), έχουν να υπερηφανεύονται για το πραγματικό πολύ καλό πρώτο άλμπουμ τους Marquee Moon (1977) που κυκλοφόρησε μια χρονιά που τα καλά new waves άλμπουμ ήταν πολλά. Ακούγοντας το άλμπουμ, θα καταλάβετε πόσο μακριά είναι από το punk κίνημα που ήταν ιδιαίτερα ανεπτυγμένο στη Ν. Υόρκη. Ένα πραγματικό γνήσιο έργο τέχνης που παραμένει φωτεινό έως σήμερα! Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο άλλαξαν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων αυτοί οι 4 χλωμοί τύποι στο εξώφυλλο του δίσκου!
Οι Orchestral Manoeuvres in the Dark (OMD) ή καλύτερα οι Andy McCluskeyκαι Paul Humphreys, είναι περισσότερο γνωστοί τις πολλές electro pop dance επιτυχίες τους, παρά για κάποια άλμπουμ τους. Αν θα έπρεπε να ακούσετε κάποιο από τα 14 άλμπουμ τους, 7 από τα οποία κυκλοφόρησαν τη δεκαετία του 80, είναι το Architecture & Morality (1981) που λειτούργησε σαν επιρροή για τον ήχο πολλών αγγλικών συγκροτημάτων στην αρχή της δεκαετίας. Σαν άλμπουμ, έχει εμπνευσμένες μελωδίες παντρεμένες με έξυπνες ενορχηστρώσεις που έδειξαν τον δρόμο για τη μουσική της δεκαετίας του '80, μια εποχή γεμάτη συνθεσάιζερ.
Με το που άκουσα για πρώτη φορά το We Got the Beat, των Go Go’s, είπα τόχουν! 5 κορίτσια από το Los Angeles που ξεκίνησαν παίζοντας στα punk clubs της πόλης, εξελίχθηκαν σε ένα γυαλισμένο pop-rock/new wave συγκρότημα με καλύτερο δίσκο τους το Beauty and the Beat(1981) που ήταν το πρώτο τους κι έχει επηρεάσει γενιές θαυμαστών και καλλιτεχνών. Μια ολόκληρη γενιά που μεγάλωσε στη Δυτική ακτή, μέσα σε ένα άλμπουμ.
Δύσκολη περίπτωση οι Magazine του Howard Devoto, που ποτέ δεν ανταμείφθηκαν με τη λεγόμενη εμπορική επιτυχία, αλλά το πρώτο άλμπουμ τους The Real Life(1978), τους οδήγησε σε μια αναζήτηση ενός πρωτότυπου ήχου σε συνδυασμό με τη δημιουργική επιρροή της τέχνης και του νέου μουσικού ρεύματος που αναπτυσσόταν στη Μ.Βρετανία.
Εύκολα επέλεξα το Synchronicity(1983) των Police καθώς μόνο από πλευρά ποιότητας και εμπορικότητας, ξεχωρίζει. Και δεν είναι μόνο το mega hit Every Breath You Take, αλλά ΟΛΑ τα τραγούδια του, με τις συνολικές πωλήσεις σε αυτόν τον πλανήτη, να ξεπερνούν τα 10.000.000 αντίτυπα. Έλα που εμένα μου αρέσει και το Reggatta de Blanc!
Βγαλμένοι μέσα από μια συναυλία των Who, οι Jam διέθεταν όλα εκείνα τα βασικά στοιχεία(ακατέργαστη ενέργεια, σεβασμό και ευλάβεια στην αγγλική rock μουσική, στίχοι που μίλαγαν στη νεολαία) με το πρώτο άλμπουμ τους In the City(1977) να φιγουράρει στις λίστες των Καλύτερων Punk άλμπουμ της εποχής αλλά όλοι ξέραμε ότι είχαμε αγοράσει ένα καλό rock άλμπουμ.
Ούτε εκατομμύρια πούλησε, ούτε πήγε Νο1. Ζήτημα αν οι συνολικές πωλήσεις του ξεπέρασαν τις 300.000, στην Μ.Βρετανία σταμάτησε στο Νο7 και στην Αμερική στο ευκαταφρόνητο 103! Κι όμως το The Fine Art of Surfacing(1979) των Boomtown Rats, είναι ένα από τα ποιοτικότερα new wave άλμπουμ, που έχει τη δική του γοητεία, φρεσκάδα και βέβαια περιλαμβάνει και το I Don't Like Mondays. Ανακαλύψτε το!
Υπομονή, δύο άλμπουμ ακόμα και τελειώσαμε! Αφιέρωμα στα Καλύτερα New Wave Άλμπουμ, χωρίς U2 γίνεται; Κι επειδή δεν γίνεται, το War (1983) με τα Sunday Bloody Sunday και New Year's Day, φιγουράρει σαν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του ιδιώματος. Ένα πολιτικό post punk μανιφέστο όπου όλα είναι άψογα. Η φωνή του Bono, το παίξιμό τους, τα τραγούδια που γίνονται εικόνες και κυρίως η εμπρηστική οσμή που βγάζει. Και κλείνουμε με το κορυφαίο new wave/rock άλμπουμ, το πρώτο των Stranglers, το Rattus Norvegicus, γνωστό και σαν The Stranglers IV(1977). Από την πρώτη φορά που το άκουσα από την εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη, το Rattus Norvegicus όχι μόνο δεν ήταν πανκ (σ.σ. τότε ότι άλμπουμ έβγαινε εκείνη την περίοδο, το χαρακτήριζαν πανκ, ακόμα και το πρώτο των Dire Straits!!!) αλλά 4 προικισμένοι μουσικοί και σπουδαίοι τραγουδοποιοί, πιάνουν υψηλή ενέργεια και ΚΥΡΙΩΣ έχουν δικό τους ήχο. Τα Peaches και Hangin’ Around, τα σιγοτραγουδούσαμε όλοι όταν δε ανακαλύψαμε και το 7λεπτο Down in the Sewer που έκλεινε το δίσκο και είχε εμφανή proggy στοιχεία, οι Starnglers ανέβηκαν κι άλλο στην υπόληψη μας. Ρε, μπας και το επόμενο No More Heroes (1977) είναι καλύτερο;
Την άλλη Κυριακή: Οι Black Sabbath στο California Jam '74.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
8/6/25
Δημοσίευση σχολίου