To Survivor είναι το 4ο άλμπουμ της δισκογραφίας των Grand Funk και έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που είχαν και τα 3 προηγούμενα τους; Πρωτόλειο, ωμό και hard rock ήχο, που τότε ακουγόταν πολύ διαφορετικός. Το συγκρότημά ήταν ήδη πολύ γνωστό στην αμερικάνικη νεολαία αφού και τα 3 προηγούμενα άλμπουμ τους είχαν σημειώσει εμπορική επιτυχία, με αποκορύφωμα το Closer to Home (No6 Αμερική). Χρειάστηκαν να περάσουν 6 εβδομάδες στο Cleveland Recording με παραγωγό τον Terry Knight, για να ηχογραφήσουν τα 7 κομμάτια του και να πετύχουν το καλύτερο ηχητικό αποτέλεσμα που είχαν σημειώσει έως τότε. ΄Έναν ήχο πρωτόλειο, αυτό που οι σημερινοί 60ρηδες ονομάζαμε, παλιοροκάδικο. Καταλαβαίνω ότι οι νεότεροι σίγουρα δυσκολεύονται να καταλάβουν την έννοια αυτής της λέξης, αλλά πιστέψτε με, τη λέξη τη νιώθω στο πετσί μου. Είναι πραγματικά άδικο να προσπαθούμε να δείξουμε(;) στους σημερινούς 25άρηδες, τι σήμαινε για εμάς αυτός ο ήχος. Σε μια γκρίζα, κλειστή κοινωνία, οι έφηβοι ήθελαν να ξεφύγουν από τα πνιγηρά στεγανά της και δίσκοι σαν το Survival ήταν δίαυλοι διαφυγής. Αλλά πώς να το εξηγήσεις σήμερα που ΟΛΑ είναι διαφορετικά; Ας ξανά γυρίσω στο μουσικό κομμάτι του κειμένου, τότε που ακόμα το συγκρότημα ήταν τρίο (έγιναν 4μελές το 1974 όταν στη σύνθεσή τους επίσημα προστέθηκε ο οργανίστας των Silver Bullet Band, Craig Frost) με τους Mark Farner κιθάρα,τραγούδι, πλήκτρα, Mel Schacher μπάσο και Don Brewer τραγούδι,ντραμς να παρουσιάζουν ένα σφιχτό, ωμό ήχο, που σε συνδυασμό με τη φωτογραφία του εξώφυλλου, έκανε το μυαλό μου να φτιάχνει δικές του εικόνες. Ηχητικά, το Survival, δεν τόλμησε σοβαρές ή αν προτιμάτε δομικές αλλαγές στον ήχο τους αλλά και στην παραγωγή, αλλά έχει αυτό που αποπνέει η φωτογραφία του εξώφυλλου: ωμότητα. Προσέξτε την καθαρή παραγωγή του Terry Knight, ειδικά στα φωνητικά που ακούγονται άψογα και τον ήχο του Hammond. Αν ήθελα να γράψω για 2 κομμάτια, αυτά θα ήταν τα “Country Road” που ανοίγει το άλμπουμ και το 7λεπτο “I can feel him in the Morning”. Τέλος, οι 2 διασκευές (σ.σ. πολλές σε αναλογία 7 συνολικά τραγουδιών) των "Feelin' Alright"(Traffic) και "Gimme Shelter"(Rolling Stones) δείχνουν γούστο. Άσε που και οι 2 είναι με προσωπικότητα και (πολύ) καλές.
TRIVIA Η πρώτη αμερικάνικη έκδοση βινύλιου, περιείχε από μια φωτογραφία κάθε μέλους, με την αντίστοιχη… ενδυμασία του εξώφυλλου! ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ Λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του Survival, κυκλοφόρησαν ακόμα ένα καλό άλμπουμ, το E Pluribus Funk(Νοεμ. 1971).
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
9/6/23
Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΙΣΑΝΤΖΕΚΙΑΝ ΓΙΑ ΤΟ SURVIVAL
Το οπισθόφυλλο του cd
Πέντε χρονών ήμουν όταν κυκλοφόρησε τούτο το ακατέργαστο διαμάντι του κλασικού rock. Μα ο αείμνηστος Βύρωνας, ο μεγάλος μου αδελφός και μέντορας, όντας 16, το είχε καθημερινά πάνω στο πλατό του συναρμολογούμενου, αυτοενισχυόμενου πικ-απ μαζί με όσα άλλα φύτεψε εκούσια βαθιά μες την καρδιά μου. “Άκου μπάσο, άκου όγκο, αυτό οδηγεί τα πάντα” μου έλεγε κάθε μα κάθε φορά που έβαζε το δίσκο να γυρίσει. Και είχε δίκιο. Μιλάμε για μπασίστα-πρωταγωνιστή! Να λοιπόν γιατί ο Mel Schacher παρέα με τον Geezer Butler, τον John Paul Jones, τον Phil Lynott και τον Jack Bruce με οδήγησαν να γίνω αμετανόητος μπασίστας… Και άσματα όπως το "Feelin' Alright" του Dave Mason με θέλουν έκτοτε επίσης ερωτευμένο με τα jam sessions. Το τέταρτο στουντιακό πόνημα του power-trio ναι μεν δεν άγγιξε ποτέ την κορυφή των charts ή τις πωλήσεις του πολυπλατινένιου “We’re An American Band”, μα οι βαμμένοι τους οπαδοί το ξεχωρίζουμε σαν ένα από τα πιο Αυθεντικά και Βιωματικά κληροδοτήματα των Mark Farner, Don Brewer & Mel Schacher. Κι αν ο Don μου δήλωσε στη συνέντευξη μας πως παραμένει δυσαρεστημένος με τον ήχο των τυμπάνων του αφού ο παραγωγός Terry Knight τον ανάγκασε να τα σκεπάσει με πετσετάκια, ο υπέρλαμπρος και ηγετικός Mark συμφώνησε στην αντίστοιχη συνομιλία μας πως το άλμπουμ αυτό είναι απόλυτα ευθυτενές και πηγαίο. Τι να λέμε ρε συ. Άκου με τι διασκευάρα κλείνει η αυλαία!…
Δημοσίευση σχολίου