HELLOWEEN - MASTER OF THE RINGS(1994): ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΣΩΣΤΟ ΔΡΟΜΟ

 

Το προέβλεψαν οι ίδιοι, μέσα φυσικά από το μνημειώδες Keepers II, όταν βρίσκονταν στο απόγειο της καριέρας τους. Ίσως δεν φανταζόντουσαν ότι θα ήταν σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Ευτυχώς όμως η λύση που θα έβαζε πάλι σε ανοδική πορεία θέτοντας τέλος στην πτώση για τους Helloween, τους "νέους Maiden" κατά πολλούς την δεκαετία του ογδόντα, ήταν μπροστά στα μάτια τους αρκεί να χρησιμοποιούσαν το μυαλό τους! Ο δίσκος Master Of The Rings(1994)  τοποθέτησε και πάλι τα πράγματα στο σωστό δρόμο με πολλά να έχουν αλλάξει προς το καλύτερο και την θετικότητα να επισκιάζει όλη την μαυρίλα που μεσολάβησε από τα Keepers μέχρι το Master.... Πίσω στο παρελθόν λοιπόν να δούμε πως εξελίχθηκαν τα γεγονότα για να φτάσουμε στην κατάσταση να θεωρούμε το Master Of The Rings έναν πάρα πολύ καλό δίσκο στην δισκογραφία των Γερμανών βιρτουόζων.
ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ  

Τα μαύρα σύννεφα είχαν αρχίσει να πυκνώνουν στο στρατόπεδο των Helloween και η βασική αιτία ήταν η καλλιτεχνική αποτυχία των δίσκων Pink Bubbles Go Ape(1991) και του απαράδεκτου Chameleon(1993). Το συγκρότημα είχε χάσει την ταυτότητά του και οι μεταξύ σχέσεις των μελών ήταν πολύ κακές. Λίγο μετά το τέλος της περιοδείας του Chameleon, το 1993, η απομάκρυνση του Michael Kiske, του εμβληματικού frontman με την τεράστια φωνή που έλαμψε μέσα από τα δύο Keepers, ήταν γεγονός που σόκαρε την μεταλλική κοινότητα. Η τραγικότητα όμως θα έκανε και αυτή την εμφάνισή της μέσα από έναν θάνατο. Ο ντράμερ και ιδρυτικό μέλος των Helloween, Ingo Schwichtenberg, ο οποίος υπέφερε από σχιζοφρένεια και ύστερα από παράληψη της ιατρικής του αγωγής θα τερμάτιζε την ίδια του την ζωή πηδώντας στις ράγες του τρένου τον Μάρτιο του 1995. Το φορτίο της απόρριψης για τον Γερμανό ντράμερ από το συγκρότημα που ίδιος δημιούργησε ήταν πολύ βαρύ για να το αντέξει. Να αναφέρουμε πως αφορμή για την απομάκρυνσή του υπήρξε ένα περιστατικό στην Ιαπωνία που σχετιζόταν με χρήση αλκοόλ και ναρκωτικών από τον ίδιο. Αν και στην αρχή οι υπόλοιποι θέλησαν να τον περιορίσουν χρησιμοποιώντας τον session ντράμερ Richie Abdel-Nabi στην πορεία ο ερχομός του Uli Kusch από τους Gamma Ray θα ήταν μόνιμος πίσω από το drum kit για τις Κολοκύθες. Ο Uli Kusch μπήκε στους Helloween την στιγμή που το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου είχε γραφτεί δίχως όμως αυτό να στερεί τον αέρα ανανέωσης που έφερε μαζί του. Από την άλλη πλευρά, ο τραγουδιστής που θα τολμούσε το δύσκολο έργο της αντικατάστασης του Michael Kiske ονομαζόταν Andi Deris και προερχόταν από το glam metal συγκρότημα των Pink Cream 69.

Η σκέψη για τον Deris είχε γεννηθεί από την εποχή της παραγωγής του "Chameleon" και η πρόταση είχε γίνει στον ίδιο αλλά η καλή πορεία με το τότε συγκρότημά του τον έκαναν να αρνηθεί. Τελικά, το κάστρο έπεσε και ο Deris είπε το μεγάλο ναι αργότερα. Η κατάσταση το 1993 στους Helloween ήταν χαοτική και θα γινόταν ακόμα χειρότερη με ένα τέτοιο γεγονός. Η σύγκριση φυσικά ήταν αδιανόητη και όπως όλα έδειχναν η κίνηση αυτή θα ήταν το τελευταίο καρφί στο φέρετρο για τις Κολοκύθες. Όμως κάτι απίθανο συνέβη! Η χημεία άρχισε να λειτουργεί και η χαμένη μαγεία να αναδύεται και πάλι. Ο χρόνος πίεζε και όλα έπρεπε να γίνουν γρήγορα. Ο Michael Weikath (κιθάρες) είχε μερικά τραγούδια έτοιμα όπως και ο Roland Grapow (κιθάρες) οι οποίοι τα συνδύασαν με τις ιδέες που έφερε ο Andi Deris και το πράγμα άρχισε να λειτουργεί ξανά. Το αποτέλεσμα που έφεραν οι δύο "νέοι" (Deris, Kusch) στους εναπομείναντες Helloween (Weikath, Grapow, Grosskopf) ήταν η επανεκκίνηση ακόμη και στις πωλήσεις, με τον δίσκο να κυκλοφορεί το 1994 και να πουλάει πάνω από 120.000 αντίτυπα στη Γερμανία. Ύστερα από δύο αμφιλεγόμενα άλμπουμς, οι Helloween θα αποχωρούσαν από την EMI Records και θα γινόντουσαν μέλος της Raw Power για την κυκλοφορία του έκτου στούντιο δίσκου τους, Master Of The Rings.  Το άλμπουμ  περιέχει ενεργητικές και ποικίλης μορφής Power Metal συνθέσεις που μπορούν να καλύψουν όλες τις απαιτήσεις των οπαδών του χώρου.


ΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ

Ο Grapow με τον Weikath στις κιθάρες είναι φωτιά, με βιρτουόζικα solos και με άμεσο riffing κάνουν μία εκπληκτική εμφάνιση σε όλο τον δίσκο. Ο Markus Grosskopf όπως πάντα αξιόπιστος συμβάλει στην διατήρηση του ρυθμού από την μεριά του μπάσου αλλά όλα αυτά είναι αναμενώμενα και από τους τρεις έμπειρους μουσικούς αφού έχουν αποδείξει την αξία τους. Μοιραία τα βλέμματα στρέφονται στους "νέους". Ο Uli Kusch στα δέρματα, με τον αέρα της προϋπηρεσίας του στους Gamma Ray του Kai Hansen, βάζει στο παιχνίδι την πληθωρικότητα και αποδεικνύεται άξιος να γεμίσει το κενό του φοβερού Ingo Schwichtenberg. Η περίπτωση Deris τώρα είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που όλοι είχαμε συνηθίσει φωνητικά τόσο στα δύο Keepers όσο και στα Pink bubbles και Chameleon. Ενδόμυχα στην χροιά του Andi Deris υπάρχει μία επιθετικότητα η οποία δεν είχε ακουστεί μέχρι τότε στους Helloween. Δίχως να στερείται σε φωνητική εμβέλεια έχει αρκετούς άσσους στο μανίκι του που τους καταλαβαίνεις είτε επιλέγει να κινηθεί σε "μεταξένιους" δρόμους ερμηνεύοντας μπαλάντες είτε να γίνει πιο "μεταλλικός" μέσα από ατμοσφαιρικές, εγκρατείς τσιρίδες. Η θητεία του στο hard rock είναι προφανής στο στυλ του και τον βοηθά στο να ελέγχει σε κάθε τραγούδι την φωνή του χωρίς να προσπαθεί να γίνει κάποιος που δεν είναι και χωρίς να υπερβάλει θυσιάζοντας τις μελωδίες. Εκτός των παραπάνω αρετών, ο Andi Deris είναι και φοβερός συνθέτης.

ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

Έτσι φαίνεται ως συνυπεύθυνος στην σύνθεση των καλύτερων τραγουδιών του δίσκου ενώ μόνος του υπογράφει την τραγουδάρα "Why?". Η παραγωγή του άλμπουμ είναι πιο μοντέρνα και αυτό συγκαταλέγετε στο γενικότερο κλίμα αλλαγών. Οι Helloween του 1994 είναι ένα συγκρότημα που κουβαλάει μια βαριά κληρονομιά αλλά όμως που θέλει πολύ να εξελιχθεί και να προχωρήσει παρακάτω έχοντας την ίδια "πείνα" με αυτή που είχε όταν ξεκίναγε. Ο ερεθισμός των ακουστικών πόρων ξεκινάει με διασκεδαστικό - συμφωνικό τρόπο μέσω του εισαγωγικού θέματος "Irritation". Υπεύθυνος για αυτό είναι ο Michael Weikath ο οποίος έχει ένα "κακό" κουσούρι (με την καλή έννοια) να αρχίζει τα αλμπουμς με μουσικά κομμάτια εντελώς "αλλού" που δένουν άψογα με το "fun" στοιχείο του συγκροτήματος. Στο "Soul Survivor" που μπαίνει με μανία στην συνέχεια, τα ψέματα τελειώνουν! Καλώς ήρθατε πίσω Helloween!! Υπερηφάνη και δυναμική η πρώτη εντύπωση για την νέα σύνθεση. Αυτό που ξεχωρίζει είναι το ποσό δυνατός είναι ο ήχος των τυμπάνων με έμφαση στις μπότες και στο snare που προκαλούν σεισμό. Τα παπούτσια μεγάλα αλλά ο Uli Kusch δεν έχει κανένα πρόβλημα στο να αφήσει το δικό του αποτύπωμα όπως αντιλαμβανόμαστε από το drum solo στο τέλος του τραγουδιού φανερώνοντας ένα ρυθμικό τέρας, αντάξιο της βαριάς κληρονομιάς του Ingo Swichtenberg. Το "Soul Survivor" έμελλε από την γέννησή του να γίνει κλασσικό Helloween τραγούδι!   Τυμπανοκεντρικό και κλασσικό είναι και το "Where The Rain Grows". Όπως και το προηγούμενο, έτσι και αυτό έγινε single και ενδεικτικό για τα ανανεωμένα κίνητρα της μπάντας. Το στρατιωτικό τύμπανο στην αρχή διακόπτεται από το χειμαρώδες riff, με το μπάσο να σηκώνει κεφάλι και τον Andi Deris να σε παρασύρει σε "whoa-oh's" τονίζοντας έτσι πως Helloween σημαίνει διασκέδαση και αισιοδοξία.

  Η συνθετική αρετή του Andi Deris λάμπει στο τραγούδι "Why?" που υπογράφει προσωπικά. Ένα αξιοπρεπές μεσαίας ταχύτητας άσμα με τόνους μελωδίας και με στίχο που αναφέρεται στον Θεό ζητώντας του καθοδήγηση και συμπαράσταση σε μια εποχή που τόσα άσχημα γεγονότα συμβαίνουν. Πιο επίκαιρο εν έτη 2022 δεν θα μπορούσε να είναι!   Ήρθε η ώρα των αφιερώσεων! Τι εννοούμε; Το τραγούδι "Mr. Ego (Take me down) είναι γραμμένο από τον Roland Grapow και αφιερωμένο στον πρώην τραγουδιστή του συγκροτήματος, Michael Kiske. Ο λόγος προφανής. Hard Rock ρυθμός με μία αλλαγή τέμπο την στιγμή που μπαίνει το ρεφρέν που πάντα θα με συναρπάζει. Η Ευρωπαϊκή αγορά είχε την τιμή να το υποδεχτεί και ως single καθώς επίσης και το χιουμοριστικό "Perfect Gentleman" που συνεχίζει. Είναι σχεδόν αδύνατο να μην χαμογελάσεις και να μην νιώσεις χαρούμενα την στιγμή που ακούς αυτό το σφύριγμα από κάποιου είδους φλάουτα (;). Andi Deris στους στίχους ως "perfect gentleman" και ακόμα μία κλασσική στιγμή για τους Helloween. Και αν μέχρι τώρα σχεδόν κάθε τραγούδι αποτελούσε single, το δεύτερο μέρος του άλμπουμ δεν αποτελείται από singles χωρίς αυτό να σημαίνει πως τα τραγούδια δεν είναι πολύ καλά.



  Το "The Game Is On" είναι μία ωδή στα βιντεοπαιχ νίδια των 90's βλέπε Super Mario, Tetris κτλ και στο κάψιμο των ωρών απασχόλησης από αυτά. Αν θέλετε να κάνουμε την αντιπαραβολή με το σήμερα, αντί για video games βάλτε κινητά και λοιπά μέσα κοινωνικής δικτύωσης (μπιαχ!). Το τραγούδι είναι φοβερά ενεργητικό, με ωραίες διπλές κιθάρες και φυσικά με χιουμοριστικούς στίχους.
  Η συνέχεια ανήκει στο "Secret Alibi", ένα τραγούδι που έχει την αύρα του ενενήντα και που πάντα θα με γυρίζει πίσω στα εφηβικά χρόνια. Το ρεφρέν είναι κόλλημα!
  Σύμφωνα με τα λόγια του Roland Grapow, το τραγούδι "Take Me Home" γράφθηκε μαζί με την γυναίκα του Silvia. Φέρνει στο νου λίγο από "Running Free" (Iron Maiden) και λίγο από "Hot For Teacher" (Van Halen) αλλά ως εκεί. Θα έλεγα πως εδώ είναι το ναδίρ του δίσκου.
  Το "In The Middle Of A Heartbeat" είναι η μπαλάντα.... χμ... Συγνώμη, διόρθωση... Είναι η Μπαλαντάρα του δίσκου! Ο μέγιστος Andi Deris φέρνει μαζί του τις hard rock καταβολές του από τους Pink Cream 69 και μας πυροδοτεί σε μελωδία, συναίσθημα και ερμηνεία. Από τις καλύτερες Power Ballads που δεν εγκλωβίζονται μονάχα στο χρονικό πλαίσιο μιας δεκαετίας.
  Η κατακλείδα του δίσκου, το τραγούδι "Still We Go" βρίσκει τους Helloween στο Power Metal ύφος τους που δικαιωματικά τους ανήκει, περνώντας και το μήνυμα πως "επιστρέψαμε για τα καλά"! Επιτέλους!
  Το πικάντικο της Ιστορίας είναι πως μόλις ο δίσκος κυκλοφόρησε, οι Helloween δέχθηκαν τηλεφώνημα από τον Θεό Ritchie (Blackmore! Ποιός άλλος ντε;) ο οποίος εκδήλωσε το ενδιαφέρον του να πάρει ως τραγουδιστή στους αναγεννημένους τότε Rainbow τον Andi Deris. Την εξέλιξη αυτού του θέματος την γνωρίζουμε, όπως επίσης γνωρίζουμε και την πορεία των Helloween από το 1994 μέχρι σήμερα. Αυτός είναι και ο λόγος που χρωστάμε όλοι ένα μεγάλο Ευχαριστώ στον τεράστιο Andi Deris αφού έδωσε ζωή και πάλι στους Helloween και άντεξε όλα αυτά τα χρόνια σηκώνοντας μόνος του (!!!) το τεράστιο φορτίο της σύγκρισης με τον Michael Kiske.
   Πέρα από την μουσική, ίσως σε αυτή την ψυχική δύναμη και αυτοπεποίθηση να βρίσκεται η πραγματική αξία του Master Of The Rings. Ένα προσωπικό στοίχημα που κερδήθηκε σε βάθος χρόνου. This one's for you Andi! Cheers!

ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

23/11/22

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος

    Blogger Comment

Δημοσίευση σχολίου