Το 1975 με βρίσκει μαθητή στην Ε Γυμνασίου στο Η ! Γυμνάσιο Αρρένων, στην πλτ. Κολιάτσου. Ήδη έχω ξεκινήσει να φτιάχνω τη δισκοθήκη μου κι έχοντας το δικό μου δωμάτιο, μπορούσα άνετα να περνάω πολλές ώρες ακούγοντας μουσική δυνατά ή με ακουστικά (τότε είχαν να αποκτούν και οικιακή χρήση πέραν της επαγγελματικής). Μόλις είχα πάρει ένα καινούργιο πικ απ, δεν θυμάμαι τη μάρκα του, αλλά ήταν πολύ καλύτερο από το προηγούμενο μονοφωνικό Panasonic. Τότε αγόρασα το πρώτο άλμπουμ του Ted Nugent που είχε κυκλοφορήσει στην Αμερική από το Σεπτέμβριο του 1975 αλλά τότε κατά την πάγια τακτική των τότε δισκογραφικών εταιρειών, οι κυκλοφορίες στη χώρα μας γινόντουσαν με καθυστέρηση μερικών μηνών. Σαν όνομα, πρώτη φορά τον άκουγα, δεν είχα ιδέα περί Amboy Dukes και ψυχεδελικών καταβολών του, αλλά η μια και μοναδική φορά που είχα ακούσει στο ραδιόφωνο το"Stranglehold", έφθανε να με στείλει στο γειτονικό δισκάδικο, του οποίου ήμουν πολύ καλός πελάτης. Τι κομματάρα ήταν αυτή! 8 φοβερά λεπτά, με διαρκείς αλλαγές, με τα τρία όργανα (μπάσο, κιθάρα, ντραμς) να εναλλάσσονται, σαν ένας κορυφαίος παλιοροκάδικος ύμνος της δεκαετίας του 70. Η καλοπροβαρισμένη τετράδα των Derek St. Holmes τραγούδι, κιθάρα, Ted Nugent κιθάρα, τραγούδι, Rob Grange μπάσο και Cliff Davies ντραμς, σε κάθε κομμάτι του άλμπουμ δείχνει μια ακατάβλητη διάθεση κι όρεξη. Το φορτωμένο με τεστοστερόνη "Stranglehold" είναι ένα άριστο δείγμα (σ.σ. δεν έγραψα πολύ καλό) του τι θα ακούσω-με στο πρώτο άλμπουμ του Nugent με το διαρκές ρολάρισμα του Cliff Davies να ανανεώνει το ενδιαφέρον του ακροατή. Εξ΄άλλου ΔΕΝ υπάρχει άνθρωπος που να ακούει για πρώτη φορά το κομμάτι και να μην ρωτάει "'τι είναι αυτό;"
Το “Strangehold” είναι μόνο η αρχή αλλά καταφέρνει να ρίξει σκιά σε όλα τα υπόλοιπα κομμάτια. Ακούστε το μια άλλη κομματάρα, το “Snakeskin Cowboys» με αυτό το υπέροχο riff που απορώ που δεν «έπιασε» στη χώρα μας, αλλά και τα "Motor City Madhouse"(αναφέρεται στην πόλη του Detroit, φημισμένη τις δεκαετίες 70 και 80 για τις αυτοκινητοβιομηχανίες της) και "Just What the Doctor Ordered" που βοήθησαν το νεοσύστατο τότε συγκρότημα να εμφανιστεί σε μεγάλους χώρους και να δει το άλμπουμ του να σταματά στο Νο28 στην Αμερική και Νο56 Μ.Βρετανία. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι μετά από 46 χρόνια ο ίδιος Nugent χαρακτηρίζει αυτό το άλμπουμ, σαν το καλύτερό του. Με την ίδια σύνθεση, ηχογραφεί και τα τρία επόμενα άλμπουμ, τα Free-for-All (1976) και Cat Scratch Fever (1977) καθώς και το Double Live Gonzo!(1978) που περιέχει και το κλασικό του “Great White Buffalo” το οποίο πρωτοπαρουσιάστηκε στο άλμπουμ των Amboy Dukes, Tooth Fang and Claw (1974). Βέβαια, εκείνος ο Ted Nugnet του 1975 δεν είχε καμία σχέση με τον Ted Nugent των δεκαετιών 90 και 00 με τις ασταμάτητες δηλώσεις επί παντός επιστητού .
TRIVIA
Ο κιθαρίστας Derek St. Holmes κάνει σχεδόν όλα τα φωνητικά στο δίσκο, εκτός από το “Motor City Madhouse” που τραγουδάει ο Ted Nugent. Ο St. Holmes συνεργάστηκε πολλές φορές με τον Nugnet (γνωρίζονται από το 1974) και η πιο σημαντική προσωπική δουλειά του ήταν η συνεργασία με τον Bad Whitford των Aerosmith στο άλμπουμ Whitford/St. Holmes.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
24/6/22
Ο ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑΣ ΚΟΛΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟ RED NUGENT
Όταν ένα ντεμπούτο άλμπουμ ξεκινάει με το ασύλληπτο «Stranglehold" και σε αρπάζει από το λαιμό, καταλαβαίνεις ότι ο δίσκος έχει «πολύ ψωμί» και φοβερή κιθάρα. Όλα τα κομμάτια που ακολουθούν, τρέχουν σαν γάργαρο νερό κι όταν ο 39 λεπτών διάρκεια ς δίσκος τελειώνει , θες να τον ξανά ακούσεις, γιατί ήταν ο πρώτος και καλύτερο ς δίσκος του Ted Nugent. Τίποτε άλλο!
Δημοσίευση σχολίου