Highlands, κέλτικες ρίζες, Γλασκόβη, Εδιμβούργο, γκάιντες, Williams Wallas, κιλτ, whisky, χάγκις. Όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά στοιχεία της Σκωτίας, μίας υπέροχης χώρας που αποτελεί τμήμα του Ηνωμένου Βασιλείου. Οι κάτοικοι της, άνθρωποι σκληροτράχηλοι, υπερήφανοι που γουστάρουν να συνοδεύουν την μπύρα τους με ευθύ, ατόφιο hard rock. Μύθος ή πραγματικότητα δεν το γνωρίζω, ξέρω όμως πως σε αυτή την χώρα κάπου στην δεκαετία του ογδόντα δημιουργήθηκε ένα συγκρότημα με την ονομασία Strangeways οι οποίοι άφησαν πίσω τους ένα δισκογραφικό έργο για το μελωδικό ροκ, που στις μέρες μας θεωρείται κλασσικό. Ο δεύτερος δίσκος των Strangeways κυκλοφόρησε το 1987 και ονομάζεται Native Sons. Χάρις αυτού η "matcho" σκοτσέζικη καταγωγή των τριών από τα τέσσερα μέλη του συγκροτήματος έγινε απλώς μια μικρή υποσημείωση, συγκρινόμενη με τις "αμερικανιζέ" ευαισθησίες τους.
Το Σκοτσέζικο A. O. R. συγκρότημα των Strangeways δημιουργήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 80 από τους αδελφούς Ian (κιθάρες) και David Stewart (μπάσο) μαζί με τους Jim Drummond (τύμπανα), Alan Thompson (πλήκτρα) και Tony Liddell (φωνητικά). Αυτή ήταν και η σύνθεση με την οποία κυκλοφόρησε το 1985 το πρώτο, ομότιτλο, πολύ καλό άλμπουμ της μπάντας. Παρότι οι συνθέσεις ήταν εμπνευσμένες, ο αντίκτυπος στο αγοραστικό μουσικό κοινό της εποχής ήταν πολύ μικρός. Μην ξεχνάμε βέβαια ότι μιλάμε για την εποχή των "Δεινοσαύρων", όπου τα μεγαθήρια της σκληρής μουσικής γενικότερα σκεπάζουν με την παρουσία τους καθετί υποσχόμενο. Η πρόταση όμως του μυθικού παραγωγού Kevin Elson στους Σκοτσέζους θα πιάσει τόπο. Το όνομα αυτού;;... Terry Brock!! Αρκετά μπαρουτοκαπνισμένος από session φωνητικά στηρίγματα σε πλήθος καλλιτεχνών, βλέπε Kansas, Foreigner κτλ, η ώρα για να λάμψει το αστέρι του είχε φτάσει και το μέσον για να γίνει αυτό λεγόταν Strangeways. Ο κατάλληλος άνθρωπος, την κατάλληλη στιγμή! Άλλοι το λένε και ευθυγράμμιση πλανητών,άλλοι σωστή επιλογή, όπως και να έχει όμως η αντικατάσταση του αρχικού τραγουδιστή Tony Liddell από το αστέρι Terry Brock έσπρωξε άπαντες στο να γίνουν καλύτεροι στην τέχνη τους. Το ταίριασμα του Αμερικανού Brock με τους Σκοτσέζους ήταν τόσο τέλειο που κατέληξε στην συν - συγγραφή του επερχόμενου νέου δίσκου. Αλλαγή της τελευταίας στιγμής έγινε και στον τομέα των πλήκτρων με τον Alan Thompson να παραχωρεί την θέση του στον David Moore. Το νέο άλμπουμ με τον Terry Brock στο μικρόφωνο θα κυκλοφορήσει το 1987 με την τίτλο Native Sons. Η ηχογράφησή του θα γίνει στα Powerplay Studios της Ελβετίας από τον John Punter και οι φτερούγες της RCA Records θα σκεπάσουν την νέα δουλειά του συγκροτήματος.
Το Native Sons είναι ένας από εκείνους τους δίσκους για τους οποίους μπορείς να επικαλεστείς οτιδήποτε μεταφυσικό φαινόμενο για να αιτιολογήσεις το ποσό καλός είναι! Τα συναισθήματα ευχαρίστησης και νοσταλγίας θεωρούνται δεδομένα με την ακρόασή του. Τα στοιχεία κλισέ της εποχής αλλά και του χώρου όπως μελωδικές κιθάρες, χρωματιστοί καμβάδες από τις νότες των πλήκτρων και ακαταμάχητα μουσικά άγκιστρα "τικάρουν" το κουτί που γράφει "Κλασσικό". Το κουτί με την ονομασία "Μελωδικό Διαμάντι" σημειώνεται από την φωνάρα του Terry Brock, τις φοβερές συνθέσεις του δίσκου και την μουσική ισορροπία ανάμεσα στην σκληρή και τρυφερή πλευρά του συγκροτήματος. Το ακαταμάχητο γκρουβάρισμα από τα τύμπανα σε συνδυασμό με το κιθαριστικό ριφ του Dance With Somebody, της hi-tech αρχής του άλμπουμ, δίνουν την εντολή για υπερχείλιση αίματος στις φλέβες κάθε "μελωδικοροκά" και θέτει την βάση για υπέροχα πράγματα που πρόκειται να συμβούν στον υπόλοιπο δίσκο.
Το Only A Fool που συνεχίζει δανείζεται συνθετικά πάρα πολλά στοιχεία από το πεδίο των Journey. Πρόκειται για μία A. O. R. μπαλάντα "παλαιάς κοπής" η οποία ενισχύεται σε "ένταση" από την φοβερή ερμηνεία του Terry Brock.
Οι τόνοι θα παραμείνουν χαμηλοί και στο επόμενο τραγούδι. Η Αμερικανική σχολή της μελωδίας που έχει ως βάση της το "σκαθάρι" σταμπάρει και το So Far Away. Κομματάρα με φλογερό ερμηνευτικό πάθος από τον Brock.
Ο Ian Stewart με την ηλεκτρική "φωνή" του παίρνει τα ηνία στο έντονο και ξέφρενο Where Do We Go From Here. Μία πολύ όμορφα δομημένη σύνθεση με άριστη μουσικότητα από όλους. Προσωπικά, θεωρώ πως το σόλο στο τραγούδι είναι η στιγμή που εκτινάσσεται όλη η σύνθεση.
Τρεις λέξεις.... Goodnight L. A.!! Ας πούμε πως αν ο Steve Perry έχει ακούσει το συγκεκριμένο τραγούδι θα πρέπει να το έχει ζηλέψει και ίσως να έχει αναρωτηθεί αν τελικά το ερμηνεύει ο ίδιος και απλώς δεν το θυμάται! Σύνθεση διαμάντι,την οποία έχει γράψει ο Terry Brock προδίδοντας ταυτόχρονα ποιός είναι εκείνος που τον ενέπνευσε ερμηνευτικά.
Το Empty Streets είναι τραγούδι που κλείνει το μάτι στους Survivor και ο Terry Brock στον αδικοχαμένο Jimi Jamison. Δυνατές κιθάρες που υπερθερμαίνονται από τα φωνητικά του Brock χαρίζουν ένα ακόμα δυναμικό ύμνο που αποκλείεται να περάσει απαρατήρητος.
Το έχει τελικά ο τίτλος του! Το Stand Up And Shout είναι ξεσηκωτικό όπως και το ομότιτλο των Dio, καμία σχέση φυσικά. Επαναστατικό τραγούδι με ξέφρενο σόλο που συνεχίζει μέχρι το κλείσιμο του τραγουδιού.
Με "δυτικό" αέρα έρχεται και το Shake The Seven δημιουργώντας μνήμες Night Ranger ενώ το "υπνωτικό" Never Going To Lose It προσφέρει επιπλέον μουσική σαγήνη στο άλμπουμ.
Μέσα σε ένα ιδανικό κλίμα ατμόσφαιρας και μελωδίας θα αφήσει τις νότες η κομματάρα Face To Face στοιχειώνοντας τον ακροατή ως τελευταίο τραγούδι του δίσκου.
 |
| Το οπισθόφυλλο της επανεκδοσης σε cd |
Το Native Sons είναι ένα καταπληκτικό άλμπουμ που δικαίως θεωρείται ως μία ακόμη εξέχουσα στιγμή για το μελωδικό ροκ. Βρετανικό ως προς την καταγωγή, με μεγάλη όμως αμερικανική σφραγίδα!
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
30/3/22
Δημοσίευση σχολίου