Δεν υπάρχει 60αρης στην Ελλάδα που να μην είναι συνεδεμένος με το Inside, το δεύτερο άλμπουμ των Eloy. Αλλά κι από την άλλη πλευρά, νέοι ακροιατές του κλασικού rock, μαγεύονται ακούγοντας τη μουσική τους. Έξη κομμάτια, 38 λεπτά μουσικής αλλά και ένα κίτρινο σήμα δισκογραφικής εταιρείας, της Harvest που στο νεανικό μυαλό μας πέρασε σαν συνώνυμο της ποιότητας. Δημιούργημα του κιθαρίστα Frank Bornemann, το συγκρότημα είχε ήδη κυκλοφορήσει το ομώνυμο άλμπουμ του το 1971, ένα άλμπουμ που τότε πέρασε απαρατήρητο (σ.σ. δώστε του μια ευκαιρία αν πέσει στα χέρια σας) και δεν είχε κυκλοφορήσει καν στη χώρα μας. Δεν συνέβη το ίδιο και με το ώριμο και πολυτεχνικό Inside που αμέσως κέρδισε το ελληνικό κοινό. Progressive ήχος, που εκείνη την εποχή καθημερινά κέρδιζε όλο και περισσότερους φίλους, το συγκρότημα εύκολα με αυτόν το δίσκο έγινε από τα αγαπημένα της ελληνικής νεολαίας και μάλιστα διαχρονικά ! Μια μυσταγωγική εισαγωγή με μπάσο και εκκλησιαστικό όργανο, δημιουργούν το κατάλληλο έδαφος για να ξεκινήσει το εναρκτήριο κομμάτι "Land of No Body", διάρκειας 17 λεπτών που ΔΕΝ τα βαριέσαι καθόλου. Μπορεί τα αγγλικά του Bornemann να ακουγόντουσαν βαριά κι…άκομψα, αλλά τελικά ήταν μέρος της μαγεία τους!!! Το περιπετειώδες "Land of No Body" (όπως όλα τα κομμάτια τους) χαρακτηρίζεται από τις πλούσιες και συνεχείς εναλλαγές, με το βαρύ Hammond (σε ορισμένες περιπτώσεις θυμίζει Deep Purple)να δίνει μια άλλη ξεχωριστή διάσταση στις συνθέσεις. Ακολουθούν 2 κλασικά μεγάλα κομμάτια τους, το ομώνυμο και το “Future City”, το ένα καλύτερο από το άλλο! Με μπόλικη μουσική φαντασία, τα δύο σπουδαία αυτά κομμάτια είναι γεμάτα ευρηματικότητα και ισόποσες δόσεις hard rock και progressive (κάποιοι ανεπιτυχώς, τους είχαν χαρακτηρίσει space rock), τα “Onside” και “Future City” εύκολα αναδείχθηκαν μεταξύ των κορυφαίων κομματιών της δεκαετίας του 70, όπως ολόκληρο το Inside. Στα μόνο μείον που θα μπορούσα να αναφέρω είναι η χαμηλή παραγωγή και η τεχνική τους αλλά τελικά και με αυτά τα μειονεκτήματα, τα 6 κομμάτια του έχουν λόγο ύπαρξης και κρίμα που ορισμένοι δισκοκριτικοί της εποχής, τους αντιμετώπισαν υποτιμητικά.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ Το 1974 κυκλοφόρησαν το Floating, που συνέχισε το αστρικό ταξίδι τους.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
7/1/22
Ο ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑΣ ΚΟΛΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟ INSIDE Με την κυκλοφορία του Inside, οι Eloy επιλέγουν μια νέα μουσική κατεύθυνση , διαφορετική από αυτήν του kraut rock, συνδυάζοντας στοιχεία progressive και ψυχεδέλειας, εποχής Medley κι Echoes των Pink Floyd, με το hard rock των Deep Purple και Uriah Heep, λόγω του Hammond! Δημιουργούν ένα κράμα μουσικής που με την εντέχνως γερμανοαγγλική προφορά του Frank Bornemann, αποκτά μια μοναδικότητα και τους κάνει να ξεχωρίζουν στον παγκόσμιο rock χάρτη, για ένα συγκρότημα που σίγουρα ΔΕΝ είναι απομίμηση των Pink Floyd.
Δημοσίευση σχολίου