Γεννημένος στο Ozark του Arkansas το 1939, ο Leroy Buchanan σύντομα ανέπτυξε το κιθαριστικό ταλέντο με τις πρώτες μουσικές αναμνήσεις του να προέρχονται από τα gospel που τραγουδούσε ο ιεροκήρυκας πατέρας του αλλά κι από τις μεικτές φυλετικές παρέες που έκανε.
Ξεκίνησε πρώτα να παίζει steel guitar και μετά ακουστική και ηλεκτρική και στα 15 του ήταν ήδη επαγγελματίας, παίζοντας δίπλα στον Johnny Otis.
Το 1958 ήταν η χρονιά που έκανε την πρώτη ηχογράφησή του, συνοδεύοντας τον Dale Hawkins (παίζει σόλο στο "My Babe") για να τον βρει το 1960 να παίζει με τον Ronnie Hawkins (ξάδελφο του Dale) και λίγο αργότερα μπάσο στο single του Ronnie Hawkins, "Who Do You Love?". Ακολούθησε μια πορεία παίζοντας σαν session με διάφορα ονόματα όπως Freddy Cannon και Merle Kilgore. Προς τα τέλη της δεκαετίας του 60 οικογενειακοί λόγοι τον αναγκάζουν να σταματήσει τη μουσική καριέρα του και να ασχοληθεί σαν …κουρέας για να τον ξανά βρούμε το 1970 να ασχολείται με τη μουσική, παίζοντας με τους Danny Denver Band. Το 1961 κάνει το πρώτο προσωπικό του βήμα που είναι η κυκλοφορία του προσωπικού του single "Mule Train Stomp", αναπτύσσοντας το προσωπικό του κιθαριστικό ύφος, αποκτώντας καλό όνομα στα clubs. Η τεχνική του ήταν τόσο πρωτοποριακή που είχαν γράψει ότι ο Jimi Hendrix δεν θα αναλάμβανε την πρόκληση μιας σύγκρισης μαζί του! Βέβαια ο Buchanan με κανένα τρόπο δεν θα μπορούσε να συναγωνιστεί σκηνικά τον μεγάλο Hendrix, αλλά είχε στενοχωρηθεί που χρησιμοποίησε με τον ίδιο τρόπο το wah-wah. Πάντως ο Buchanan είχε εντυπωσιαστεί πολύ από το παίξιμο του Hendrix στο άλμπουμ Are You Experienced? Γι αυτό και φρόντισε να τον παρακολουθήσει σε μια συναυλία του όπου συναντήθηκαν στα παρασκήνια και τον προσκάλεσε να πάει σε μια δική του συναυλία, αλλά ο Hendrix προτίμησε μια γυναικεία συντροφιά εκείνο το βράδυ! Σε ένδειξη σεβασμού και εκτίμησης, ο Buchanan διασκεύασε τα "If 6 Was 9" στο άλμπουμ του A Street Called Straight αλλά και το "Hey Joe" που το έκανε επιτυχία ο Hendrix.
Έως τότε, ήταν γνωστός στους «επαΐοντες» και σε μικρό κύκλο fans του.
To 1971 η καριέρα του άλλαξε όταν εμφανίστηκε σε μια τηλεοπτική εκπομπή παναμερικανικής εμβέλειας, όπου εντυπωσίασε με το παίξιμό και την τεχνική του. Ο τίτλος ήταν Introducing Roy Buchanan και τον βοήθησε να υπογράψει συμβόλαιο με την Polydor Records. Αυτόματα, δέχτηκε προτάσεις συνεργασίας από τους John Lennon και Merle Haggard, ενώ απέρριψε πρόταση συνεργασία του με τους Rolling Stones, κερδίζοντας το προσωνύμιο "the man who turned the Stones down". Οι λόγοι που απέρριψε την πρόταση να παίξει στους Stones ήταν ότι φοβόταν ότι θα έμπλεκε με ναρκωτικά κι αλκοόλ και θα πέθανε σαν τον Brian Jones κι ο δεύτερος λόγος ήταν ότι είχε καταλάβει ότι μπορούσε να κάνει δική του πετυχημένη καριέρα. Το 1971 κυκλοφόρησε το πρώτο άλμπουμ του με τίτλο Buch and the Snakestretchers για να ακολουθήσει το Roy Buchanan (1972) και μια σειρά άλμπουμ με τελευταίο το Hot Wires (1987). Στις 7 Αυγούστου 1988 έδωσε την τελευταία συναυλία του στο Guilford Fairgrounds. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του αντιμετώπισε πρόβλημα με το αλκοόλ και έκανε πολλές προσπάθειες να το ξεπεράσει. Στις 14 Αυγούστου 1988 βρέθηκε κρεμασμένος από το πουκάμισό του στο κελί φυλακής του Fairfax County της Virginia, όπου είχε συλληφθεί μεθυσμένος. Μετά το θάνατό του κυκλοφόρησαν αρκετά άλμπουμ με ανέκδοτες ηχογραφήσεις με σημαντικότερο το The Prophet.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
Το παίξιμο του στην Telecaster και η τεχνική του ήταν μοναδικά. Πολύ διαφορετικά από όλα όσα είχαμε ακούσει γι αυτό και η φήμη του εξαπλώθηκε τόσο εύκολα. Μια φήμη που δεν συνδυάστηκε με πωλήσεις δίσκων αλλά δεν έχει σημασία αφού επηρέασε δεκάδες μεγάλα ονόματα όπως τους Ray Vaughan, Gary Moore, Robbie Robertson, Danny Gatton, Arlen Roth, Jeff Beck, David Gilmour,[] Jerry Garcia, Mick Ronson, Nils Lofgren. Ο ίδιος πειραματίστηκε σε καινούργιες τεχνικές όπως στην "chicken picking", χρησιμοποιώντας το μεγάλο δάκτυλο και τον αντίχειρα, τονίζοντας τις αρμονικές, επεκτείνοντας τα όρια της ηλεκτρικής κιθάρας αλλά και φτιάχνοντας τη λεπτότητα του τόνου, τόσο στο blues όσο και στα R&B και rock 'n' roll. Ο Jeff Beck του αφιέρωσε το "Cause We've Ended As Lovers" από το άλμπουμ του Blow by Blow. Πέραν των 2 παρακάτω δίσκων, ολόκληρη η δισκογραφία του έχει επανεκδοθεί σε cd και βινύλιο αλλά είναι δύσκολο να βρεθεί. Αν πέσει στα χέρια σας η 2πλή συλλογή Sweet Dreams The Anthology, αποκτήστε την.
ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ
Second Album (1973)
Loading Zone (1977)
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
1/11/21
Δημοσίευση σχολίου