ΠΟΙΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΟΥΣ HUMBLE PIE;

α-δ Steve Marriott, Greg Ridley, Clem Clemson
Λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του επιτυχημένου για τους Small Faces δίσκου  Ogdens' Nut Gone Flake (Νο.1 στο Ηνωμένο Βασίλειο), ο κιθαρίστας/τραγουδιστής Steve Marriott άρχισε να αισθάνεται ότι δημιουργικά το συγκρότημα είχε φθάσει στο τέλος του .
 Κοινή γραμμή με τα υπόλοιπα μέλη δεν υπήρχε και έτσι αποχώρησε για να σχηματίσει τους Humble Pie τον Ιανουάριο 1969 με συνοδοιπόρους τους Peter Frampton (πρώην Herd), κιθάρα/φωνή, Greg Ridley (πρώην Spooky Tooth, μπάσο και Jerry Shirley (17 ετών), τύμπανα. Υπέγραψαν στην εταιρία του Andrew Loog Oldham  (Immediate Records) και το πρώτο τους single ’’Natural Born Boogie’’ κυκλοφόρησε τον Αύγουστο 1969 (Νο. 4 στο Ηνωμένο Βασίλειο) για να ακολουθήσει η κυκλοφορία του πρώτου δίσκου As Safe as Yesterday Is, για τον οποίο, σε κριτική του περιοδικού Rolling Stone, χρησιμοποιήθηκε ο όρος ’Heavy Metal’ (παραπομπή 1). Ακολουθεί ένας ακόμη δίσκος, το Town and Country’(1969) και μετακομίζουν στην A&M Records με την απόφαση να εστιάσουν στην αμερικάνικη αγορά.
Οι Humble Pie, o Frampton πρώτος αριστερά.
Έτσι απορρίπτουν το ακουστικό σετ που ήταν μέρος των εμφανίσεων τους και εστιάζουν περισσότερο στον Steve Marriott και τη χαρακτηριστική soul φωνή του για κεντρικό πρόσωπο. Η πρώτη κυκλοφορία τους στην A & M έχει τίτλο Humble Pie (1970) κι ο ήχος εναλλάσσεται  ανάμεσα στο progressive και hard rock. Αν και το single που βγήκε από τον δίσκο δε σημείωσε επιτυχία, οι περιοδείες τους στην Αμερική αυξάνουν το ενδιαφέρον του κοινού για τις εμφανίσεις τους. To άλμπουμ Rock On (Μάρτιος 1971) είναι ο τελευταίος studio δίσκος με τη συμμετοχή του Peter Frampton που αποχώρησε μετά από διαφωνίες που είχε με τον Marriott. Η δυναμική των συναυλιών τους αποτυπώνεται  στο 2πλό βινύλιο με τίτλο Performance¨: Rockin' the Fillmore. Οι συναυλίες που ηχογραφήθηκαν έγιναν στις 28-29 Μαίου 1971 με το άλμπουμ να κυκλοφορεί  τον Νοέμβριο του 1971 (Νο.21, Αμερική) και σε αυτό βοήθησε η κυκλοφορία του single "I Don't Need No Doctor" ένα μήνα πριν. Έχει πολύ ενδιαφέρον πως οι Humble Pie έπαιξαν για πρώτη φορά το “I don’t need no Doctor» και κατάφεραν να το κάνουν «δικό τους». Λέει ο Peter Frampton: "Ανοίγαμε για τους Grand Funk στο Madison Square Garden της Νέας Υόρκης και ήταν μια από τις λίγες φορές που το support συγκρότημα έκανε sound check. Στη σκηνή είμαστε εγώ κι ο ντράμερ Jerry Shirley. Έπαιξα τη νότα μι, όσο πιο δυνατά μπορούσα να χτυπήσω τη χορδή κι ο ήχος έσκισε το άδειο χώρο (το Madison Square Garden χωρούσε τότε 22.000 θεατές).Μετά συνέχισα με μία μι δίεση, μια σολ και ένα  la κι άρχισα να τραγουδώ με τον Jerry να κρατάει το ρυθμό και τον Greg Ridley (μπάσο) να μπαίνει στο τζαμάρισμα. Ο Marriott εκείνη την ώρα βρισκόταν στην κονσόλα όπου ο Frampton τον είδε με την άκρη του ματιού του να τρέχει προς της σκηνή, να παίρνει στην κιθάρα του και να τζαμάρουν το “I don’t need no Doctor» που εξελίχθηκε σαν μια από τις καλύτερες στιγμές τους. Οι πωλήσεις του Live οδήγησαν και τον προηγούμενο δίσκο Rock On στην απονομή χρυσού δίσκου (5000.000 αντίτυπα).
Πριν την κυκλοφορία του, o Peter Framprton, στον οποίο δεν αρέσει η κατεύθυνση της μπάντας (μουσικά), αποχωρεί για προσωπική (και πολύ επιτυχημένη) καριέρα ενώ και οι σχέσεις του με τον Marriott δεν είναι και οι καλύτερες.Αντικαταστάτης του, είναι ο Clem Clemson (πρώην Bakerloo & Colosseum) ενώ ο δίσκος Smokin (1972) έγινε ο πιο επιτυχημένος εμπορικά για τους Pie (Νο.6, Η.Π.Α) αφού βοηθήθηκε τόσο από τα εξαιρετικά singles "Hot 'n' Nasty" & "30 Days in the Hole" όσο και από τις περιοδείες. Για να εκμεταλλευθεί το momentum, η εταιρεία τους κυκλοφόρησε τα δύο πρώτα τους άλμπουμ που ηχογράφησαν στην Immediate Records σε 2πλό βινύλιο. Ο ήχος τους έχει επιρροές blues & soul. Για να τον κάνει πιο αυθεντικό R&B ο Marriott προσλαμβάνει τρεις τραγουδίστριες για δεύτερα φωνητικά. Ο επόμενος δίσκος ‘’Eat It‘’ (1973) είναι επίσης 2πλός με την κάθε πλευρά να είναι διαφορετική στο περιεχόμενό της και γνωρίζει επιτυχία κάνει και στις 2 πλευρές του Ατλαντικού. Ακολούθησαν τα ‘’Thunderbox‘’ (1974), το οποίο βγήκε μόνον στην Αμερική και τέλος το ‘’Street Rats‘’(1975) μετά την κυκλοφορία του το συγκρότημα ολοκλήρωσε την αποχαιρετιστήρια περιοδεία του και διαλύθηκε λόγω μουσικών διαφορών. Η επανένωση έλαβε χώρα τέσσερα χρόνια μετά με Marriott & Shirley από τα αυθεντικά μέλη. Κυκλοφόρησαν δύο ακόμη δίσκους: ‘’On to Victory" (1980) και ‘’Go for the Throat’’ (1981) πριν διαλυθούν ξανά. Το 1988 ο ντράμερ Jerry Shirley απέκτησε τα δικαιώματα στο όνομα Humble Pie, αλλά με αυτόν μοναδικό αυθεντικό μέλος η ονομασία των σχημάτων ήταν New Humble Pie ή  Humble Pie featuring Jerry Shirley.Tο 1990, οι Humble Pie βρέθηκαν πολύ κοντά σε μια επανασύνδεση, με τους Frampton και Marriott να βρίσκονται στο σπίτι του πρώτου στο Λος Άντζελες. Πριν ξεκινήσουν ο Frampton έθεσε ένα και μοναδικό όρο, να είναι νηφάλιος (Ο Marriott ήταν εθισμένος στο ποτό).  Συμφώνησε κι άρχισαν τις πρόβες αλλά γρήγορα ο Frampton κατάλαβε ότι ο φίλος του δεν είχε κόψει τη συνήθειά του κι έτσι η επανασύνδεση έμενε στα λόγια. Πάντως, αν προχωρούσαν στην ηχογράφηση δίσκου δεν θα κυκλοφορoύσε κάτω από το όνομα Humble Pie αλλά σαν Marriott-Frampton.   


O Frampton σε διαφήμιση της Gibson
To 2002 με τον Shirley και τον αυθεντικό μπασίστα Greg Ridley μαζί του καθώς και τον Bobby Tench (μέλος 1980-1981) κυκλοφορεί ο τελευταίος δίσκος των Humble Pie Back on Track (2002) με τα μέλη να ευχαριστούν ιδιαίτερα τον David Gilmour (Pink Floyd) για την ηχογράφησή του.
Ακολούθησε περιοδεία για την προώθησή του με ενθαρρυντική αποδοχή από το κοινό αλλά -δυστυχώς- ο Greg Ridley αρρώστησε στο τέλος του 2002 και η μπάντα χώρισε. Ο Ridley απεβίωσε τον Νοέμβριο 2003 (56 ετών).
Πίσω στον Steve Marriott το 1990 ο Peter Frampton τού ζήτησε να σχηματίσουν εκ νέου τους Humble Pie για έναν δίσκο και περιοδεία. Ο Marriott συμφώνησε καθώς τα οικονομικά του δεν ήταν σε καθόλου καλή κατάσταση.
Ταξίδεψε στην Αμερική, ηχογράφησαν κάποια κομμάτια στο studio του Frampton αλλά στην πορεία ο Marriott άλλαξε γνώμη και αποχώρησε από το εγχείρημα. Στο ταξίδι της επιστροφής στην Αγγλία με το αεροπλάνο έπινε ακατάπαυστα και τσακωνόταν συνεχώς με τη σύζυγό του. Κατά τον επαναπατρισμό τους  συνέφαγαν σε αγαπημένο εστιατόριο του Marriott με φίλο τους, όπου ο Steve συνέχιζε να καταναλώνει αλκοόλ. Στη συνέχεια έμειναν για τη νύχτα στο σπίτι του φίλου τους αλλά μετά από έντονο καυγά του ζεύγους και αφού η σύζυγός του αποκοιμήθηκε ο Marriott έφυγε με προορισμό το δικό τους σπίτι.
Εκεί, κουρασμένος από το υπερατλαντικό ταξίδι και την κατανάλωση αλκοόλ, άναψε τσιγάρο και αμέσως αποκοιμήθηκε με συνέπεια την εκδήλωση πυρκαγιάς η οποία στοίχισε τη ζωή του (20 Απριλίου 1991). Ο Marriott αντιμετώπιζε χρόνια προβλήματα με τις καταχρήσεις (αλκοόλ/ναρκωτικά). Πολλά γεγονότα της ζωής του δε χωρούν στην ενότητα για τους Humble Pie· θα απαιτηθεί ξεχωριστό κεφάλαιο. 
Για το πόσος σπουδαίος  και επιδραστικός  τραγουδιστής/μουσικός υπήρξε το μαρτυρούν δηλώσεις των παρακάτω συναδέλφων του: Ozzy, Paul Stanley, Keith Richards, Steve Perry και Clem Burke (Blondie).

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ:
•    Rock On (1971)
•    Performance: Rockin' the Fillmore  (1971)
•    Smokin’ (1972)
TRIVIA για τον Steve Marriott:
•  Ηχογράφησε στη σύνθεση του Billy Wyman ‘’In Another Land’’  κιθάρα και δεύτερα φωνητικά. Η σύνθεση συμπεριλήφθηκε στον δίσκο των Stones ‘’Their Satanic Majesties Request ‘’.
•  Σύμφωνα με τα γραφόμενα στη βιογραφία του Ronnie Wood, ο Marriott ήταν η πρώτη επιλογή του Keith Richards για τη θέση του Mick Taylor στους Rolling Stones την οποία ‘’μπλόκαρε’’ ο έτερος Glimmer Twin (Mick Jagger) διότι κατά τη διάρκεια της ακρόασης ο Marriott -απλά- επισκίασε τον Mick...



ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ (1):

"Here Humble Pie were a noisy, unmelodic, heavy metal-leaden shit-rock band, with the loud and noisy parts beyond doubt."
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΑΚΟΣ
19/2/17
Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος

    Blogger Comment

Δημοσίευση σχολίου