ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΟΡΔΟΛΗΣ: Η ΔΙΣΚΟΘΗΚΗ ΜΟΥ-ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΤΥΧΕΙ ΠΕΛΑΤΕΣ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΙΣ 6 ΤΟ ΠΡΩΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΤΟΥΣ ΠΑΡΟΥΝ ΤΟ ΔΙΣΚΟ

Αν αγοράζετε μεταχειρισμένους δίσκους από το Μοναστηράκι και μάλιστα από το κατάστημα του Ζαχαρία (Ηφαίστου 20, μέσα στη στοά), αποκλείεται να μην ξέρετε  τον Βαγγέλη Ορδόλη. Πίσω από ταμείο, με πολλές γνώσεις γύρω από την ελληνική και ξένη μουσική, κυρίως ψυχεδέλεια, και αν είστε τυχεροί μπορεί και να σας κάνει μια καλύτερη τιμή. Με τον Βαγγέλη γνωρίζομαι πολλά χρόνια σαν πελάτης του καταστήματος και δεν ήταν δύσκολο να καταλάβω ότι είναι συλλέκτης δίσκων ψυχεδέλειας. Έτσι σήμερα είναι το τιμώμενο πρόσωπο…

Ποιος ήταν ο πρώτος δίσκος που αγόρασες κι από πού;
Β.Ο.: Ο πρώτος δίσκος που αγόρασα ήταν κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’80 και ήταν το best of των Blondie.τον είχα πάρει από κάπου στο κέντρο της Αθήνας, δεν θυμάμαι από πού. Πρέπει να τον είχα αγοράσει περίπου 400 δραχμές. Το αστείο σε αυτή τη πρώτη αγορά ήταν ότι εκείνη την εποχή είχα μόνο ένα παλιό jvc πικάπ και τίποτα άλλο! Για να τον ακούσω είχα συνδέσει το πικάπ σε ένα παλιό ραδιοκασετόφωνο που είχα και τον άκουγα μέσω του μεγαφώνου του, αξέχαστες εποχές.
Ποια ήταν τα πρώτα μουσικά σου ακούσματα;
Β.Ο.:  Τα πρώτα ακούσματα ζώντας στην επαρχία (βλέπε Σπάρτη)τη δεκαετία του’70 και μην έχοντας πολλά ερεθίσματα μοιραία περιορίστηκαν σε ότι ακουγόταν από το ραδιόφωνο τότε. Μιλάμε για τα τραγούδια της μετά χούντας εποχής. Επίσης άκουγα πολύ όντας στην εφηβεία τα ελληνικά ποπ (Olympians,Charms,Idols κλπ). Ένας φίλος μου και συμμαθητής μου ο Γιώργος που διέθετε μία πολύ αξιόλογη για την εποχή δισκοθήκη κυρίως με τα κορυφαία ροκ γκρουπ  της ξένης μουσικής ήταν η πρώτη σοβαρή μου επαφή με τη μουσική και το κόσμο του βινυλίου. Θυμάμαι ότι καθόμαστε ώρες ολόκληρες και ακούγαμε όλα τα μεγάλα γκρουπ που είχε σε δίσκους (Deep Purple,Led Zeppelin,Pink Floyd,Uriah Heep,Rainbow,Queen κλπ) προσπαθώντας να διαλέξω κομμάτια για να φτιάξω κασέτες. Όταν πια ανέβηκα στην Αθήνα, όντας φοιτητής τα πράγματα έγιναν πιο εύκολα. Αρχές του’80 έμενα σε ένα διαμέρισμα στη πλ.Αττικής όπου εκεί κοντά υπήρχε ένα μικρό δισκάδικο όπου πέρναγα πολλές ώρες ακούγοντας τους δίσκους της εποχής. Ήταν τότε η χρυσή εποχή της italo-disco για όσους ξέρουν και αναρίθμητων άλλων επιτυχιών που ακούγονται και σήμερα. Παράλληλα ακούγοντας καθημερινά και την εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη άρχισαν να ανοίγονται και άλλοι μουσικοί δρόμοι που αγνοούσα μέχρι τότε. Βοήθησε σε αυτό το ότι είχα αρχίσει να αγοράζω τα περιοδικά ‘Ήχος’ και `Ποπ-Ροκ και να τα διαβάζω μανιωδώς. Όταν πια λίγα χρόνια αργότερα έπιασα δουλειά στο κατάστημα δίσκων Jazz-Rock που τότε ήταν το μεγαλύτερο δισκάδικο στην Αθήνα τα πράγματα απλουστεύτηκαν.

Πόσους δίσκους έχεις σήμερα; (cd, βινύλια, dvd, μικροί δίσκοι)
Β.Ο.:  Σήμερα η δισκοθήκη μου περιλαμβάνει περίπου 4.500 δίσκους βινυλίου(έχω σταματήσει πια να τους μετράω), περίπου 1500 cds και 150 πάνω κάτω dvd με μουσικό περιεχόμενο. Για τα dvd ήθελα να σημειώσω ότι έχω και περίπου 2.500 dvd ταινιών καθότι λάτρης του παλιού Hollywood δεκαετιών 30,40,50,60,περιλαμβάνοντας  κλασσικές ταινίες, westerns,film noir κλπ όπως και της χρυσής εποχής του ελληνικού κιν/φου, αλλά αυτά είναι μια άλλη ιστορία.
Πως είναι ταξινομημένοι; (ελληνικοί, ξένοι, singles, dvd, αλφαβητικά, ανά είδος κλπ).
Β.Ο.:  Οι δίσκοι και τα cd είναι ταξινομημένα ασφαλώς αλφαβητικά και κατά είδος.
Το μεγαλύτερο μέρος της δισκοθήκης περιλαμβάνουν οι ψυχεδελικοί δίσκοι. Επίσης υπάρχουν πολλοί δίσκοι από new wave και new psych-folk όπως επίσης classic rock, hits,αρκετοί από ελληνικό rock και κάμποσοι διαλεχτοί από έντεχνο. Επίσης πολλά maxi singles προερχόμενα τα περισσότερα από τη χρυσή εποχή των 80’ς (italo,hits) θυμίζοντάς μου τα ωραία χρόνια της νεότητας. Τα cd είναι και αυτά ταξινομημένα κατά είδος και ένα μεγάλο μέρος περιλαμβάνει η electronica ένα άλλο είδος που αγαπώ πολύ.
Αγόρασες δίσκο μόνο και μόνο για το εξώφυλλό του;

Β.Ο.:  Από όσο θυμάμαι δεν έχω αγοράσει δίσκο μόνο για το εξώφυλλό του. Ήθελα πάντα να συνδυάζω και τα δύο, αν και τώρα που το σκέφτομαι έφτασα κοντά κανά δυο φορές(The Rolling Stones ‎– Their Satanic Majesties Request ,Velvet Underground) αλλά τελικά δεν το έκανα. Έχω όμως αγοράσει πολλές φορές τον ίδιο δίσκο γιατί περιείχε παραπάνω κομμάτια, όπως έκανα για τον πιο πρόσφατο δίσκο που αγόρασα των υπέροχων Αμερικανών από το μακρινό 1970 Omnibus που αν και είχα την original κόπια ,αγόρασα την εξαιρετική επανέκδοση της wah-wah που περιείχε ανέκδοτο υλικό και demo εκτελέσεις.
Από το εξωτερικό με ταχυδρομείο αγοράζεις δίσκους;
Β.Ο.:  Ένα μεγάλο μέρος που αφορά κυρίως τα ψυχεδελικά βινύλια προέρχεται από το εξωτερικό. Συγκεκριμένα άρχισα να αγοράζω συστηματικά από το 2000 και μετά δίσκους από το ebay. Έχοντας τη βοήθεια του φίλου μου Δημήτρη Ψυχογιού (για εμένα από τους μεγαλύτερους συλλέκτες και γνώστες του συγκεκριμένου είδους και όχι μόνο)αρχίσαμε να αγοράζουμε κυρίως original κόπιες και σπάνιες επανεκδόσεις από τη συγκεκριμένη σκηνή κυρίως από την Αμερική. Έτσι μέσα σε μία δεκαετία απόκτησα δίσκους που για να τους βρω εδώ στην Ελλάδα δεν θα μου έφταναν δύο ζωές (και από πλευράς καταστάσεων και σπανιότητας αλλά και κόστους δεδομένου ότι σε αυτή τη διαδικασία βρήκα πολλές φορές απίστευτες ευκαιρίες)στη συλλογή μου υπάρχουν αρκετοί δίσκοι που σήμερα είναι δυσεύρετοι. Ενδεικτικά θα αναφέρω (original κόπιες) .... The Freeborne ‎– Peak Impressions , The Aggregation - Mind Odyssey, The Common People ‎– Of The People / By The People / For The People From The Common People , The David - Another Day, Another Lifetime , Rebecca & The Sunnybrook Farmers – Birth, Five Day Week Straw People - s/t, The Growing Concern- s/t , KAK- s/t κλπ.
Πόσα χρόνια δουλεύεις στον Ζαχαρία;
Β.Ο.: Φεύγοντας από το Jazz-Rock μετά από 11 χρόνια, κατέβηκα στο Μοναστηράκι στο μεγαλύτερο κατάστημα μεταχειρισμένων δίσκων και όχι μόνο, που είναι γνωστό ως ΖΑΧΑΡΙΑΣ όπου και βρίσκομαι τα τελευταία 20 χρόνια. Όταν πήγα εκεί ήταν σαν να πήγα σε έναν άλλο πλανήτη. Από τους ήρεμους ρυθμούς και την ‘κυριλέ΄ κατάσταση στο Jazz –Rock στην Ακαδημίας στους γρήγορους ρυθμούς και στη χαοτική κατάσταση στο Μοναστηράκι. Ευτυχώς ο Ζαχαρίας, μεγάλος λάτρης και γνώστης της μουσικής με βοήθησε να προσαρμοστώ και να νιώσω τη κατάσταση πιο οικεία. Πρώτα από όλα ήταν και είναι ένας φίλος και έπειτα εργοδότης. Εκεί αισθάνθηκα για πρώτη φορά τη μαγεία του βινυλίου από όλες τις πλευρές του. Ήρθα σε επαφή και γνωρίστηκα με πολλούς ανθρώπους λάτρεις του βινυλίου και με πολλούς σοβαρούς συλλέκτες, αποκτώντας πολλές επιπλέον γνώσεις άρχισα να δημιουργώ τη δισκοθήκη  μου.
Πόσο δύσκολο είναι να περνούν από τα χέρια σου δίσκοι που ψάχνεις να αποκτήσεις και τους βάζεις στο ράφι για να αγοραστούν από πελάτες;  
Β.Ο.: Όλα αυτά τα χρόνια και κυρίως τη πρώτη εποχή όταν δεν είχα ακόμα μεγάλη συλλογή και ο Ζαχαρίας έφερνε μεγάλες παρτίδες από την Αμερική, περνούσαν από μπροστά μου πολλοί δίσκοι που τότε δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να τους πάρω και  το συναίσθημα ήταν απερίγραπτο. Θυμάμαι μία περίπτωση που μου έχει μείνει απωθημένο, μιας και από τότε δεν μπόρεσα να τον ξαναβρώ, ενός δίσκου που είχε έρθει από την Αμερική, μια εκπληκτική original κόπια των αξεπέραστων Flat Earth Society που τελικά κατέληξε σε ένα πελάτη μας για 500 ευρώ! Χαλάλι του γιατί είναι και καλό παιδί.

Πες μου μερικές ιστορίες με στιγμιότυπα από αυτά που σου ζητούν οι πελάτες σου.
Β.Ο.: Έχοντας καθημερινά περάσει εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου τα εύθυμα περιστατικά είναι αναρίθμητα. Κάποιοι μη ξέροντας το τίτλο του τραγουδιού να προσπαθούν να το τραγουδήσουν, κάποιοι άλλοι μπερδεύοντας τα τραγούδια να ψάχνουν λάθος τραγουδιστή, κάποιος άλλος να περιμένει έξω από το μαγαζί από τις έξι το πρωί μόνο και μόνο για να μη του πάρουν το δίσκο που ήθελε διακαώς να αποκτήσει. Και όλα αυτά συμβαίνουν από τον εθισμό που προκαλεί η ενασχόληση με το βινύλιο.
Σου έχει τύχει Έλληνες καλλιτέχνες (τραγουδιστές/ μουσικοί) να έρχονται και να ψάχνουν να αγοράσουν τους δίσκους τους;
Κατά καιρούς φυσικά έχουν περάσει πολλοί Έλληνες καλλιτέχνες και αρκετοί από αυτούς έψαχναν τους δίσκους τους. Άλλοι τους  έβρισκαν εύκολα άλλοι όμως όχι και μάλιστα έμεναν έκπληκτοι όταν μάθαιναν τις  υψηλές τιμές που είχαν φτάσει.

Πως κινείται η αγορά μεταχειρισμένου δίσκου στην Ελλάδα;

Β.Ο.: Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μία αλματώδης αύξηση του βινυλίου στο κόσμο και κατά συνέπεια και στην Ελλάδα. Παλιές παραδοσιακές εταιρείες αλλά και καινούργιες παρουσιάζουν ολοένα και περισσότερα πικάπ στις  διάφορες εκθέσεις δείγμα της μεγάλης ανόδου του προϊόντος. Το βιώνουμε και εδώ στο μαγαζί καθημερινά, βλέποντας εκτός από τους παλιούς πελάτες όλο και πιο μικρής ηλικίας άτομα να στρέφονται στο βινύλιο.
Ποιο είναι το προφίλ του πωλητή δίσκων;
Β.Ο.: Εκτός από τη πώληση δίσκων μία άλλη εξίσου σημαντική λειτουργία στο μαγαζί είναι και η αγορά δίσκων από διάφορους ανθρώπους που για τον δικό του λόγο ο καθένας τους πουλάει. Κάποιοι από αυτούς έχουν σταματήσει να ακούν μουσική, κάποιοι άλλοι ακούν μόνο τα cd,κάποιοι άλλοι τους έχουν βαρεθεί και θέλουν να τους ανταλλάξουν με άλλους δίσκους. Από το 2010 και την αρχή της μεγάλης οικονομικής κρίσης δημιουργήθηκε η μεγαλύτερη κατηγορία ανθρώπων που πουλούν τους δίσκους του για τα προς το ζην. Και εμείς ερχόμαστε σε πολύ δύσκολη θέση βλέποντας τους να ξεπουλούν τους δίσκους τους για τα χρήματα, δηλώνοντας μας και οι ίδιοι τη συναισθηματική αξία που έχουν γι αυτούς.

Ποια είναι η σχέση της γυναίκας σου με τη δισκοθήκη σου; Έχεις σκεφτεί τι θα γίνει η δισκοθήκη σου δεδομένου ότι το παιδί μου μπορεί να μην ενδιαφερθεί;

Η σχέση της γυναίκας μου με τη δισκοθήκη μου είναι μακριά και αγαπημένοι.
Β.Ο.:  Το έχω παρατηρήσει και συζητήσει με πολλούς πελάτες από το μαγαζί που έχουν το ίδιο ‘πρόβλημα’ και έχω καταλήξει  στο συμπέρασμα, ότι υπάρχει μία ανταγωνιστική σχέση ανάμεσα στη δισκοθήκη(και στα μηχανήματα ήχου)και των συζύγων μη μπορώντας να χωνέψουν ότι ένα μέρος στη καρδιά μας εκτός από αυτές έχουν και οι δίσκοι. Όσον αφορά τα παιδιά όπως όλα τα σημερινά παιδιά που έχουν μεγαλώσει με pc και YouTube είναι κάπως απόμακρα θα έλεγα αλλά καταβάλω φιλότιμες προσπάθειες και αχνοφαίνεται κάποιο φως στο βάθος!
Ποιοι κατά τη γνώμη σου είναι οι σημαντικότεροι δίσκοι που πέρασαν από το μαγαζί; (ελληνικοί και ξένοι)
Β.Ο.:  Από το μαγαζί έχουν περάσει στα τόσα χρόνια που είμαι εδώ πολλοί και σημαντικοί και ακριβοί δίσκοι. Ενδεικτικά θα αναφέρω από τους ελληνικούς:
Mimis Plessas – Greece Goes Modern , Τα 4 Επίπεδα της Ύπαρξης, Πάνος Σαββόπουλος – Το Δωμάτιο, Ρωμανός- Δύο Μικρά Γαλάζια Άλογα , Εν Πλω-s/t, O.S.T.-Το Συμπόσιο, Stress-s/t, Μάικ Ροζάκης κλπ.
Από ξένη δισκογραφία έχουν έρθει κατά καιρούς πολλές πρώτες αγγλικές κόπιες των Beatles,Rolling Stones, Pink Floyd,13th floor elevators, Bubble Puppy, το A Gathering of Promises, T2  - It'll All Work Out In Boomland, The Red Crayola -  With The Familiar Ugly - The Parable Of Arable Land, The Chocolate Watchband - The Inner Mystique, Smashing Pumpkins – Mellon Collie And The Infinite Sadness, East Of Eden "Mercator projected" UK 1st press , Velvet Underground & Nico "Same" US πρώτη έκδοση κλπ.
Οι καλύτεροι ψυχεδελικοί δίσκοι που θα συνιστούσα σε ένα νέο ακροατή να αγοράσει για να μυηθεί θα μπορούσαν να είναι:
Love - Forever Changes
The Beatles-Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band
Bee Gees-1st
The Hollies-Butterfly
Cream-Disraeli Gears
Pink Floyd – Piper At the Gates of Dawn
Jefferson Airplane – Surrealistic Pillow
The Doors-s/t
The Velvet Underground & Nico- ‘The Velvet Underground & Nico’
Country Joe And The Fish- ‘Electric Music For Mind And Body’
 
Ένα top 10 των πιο αγαπημένων μου δίσκων θα μπορούσε να είναι:

 
Gandalf-s/t
Hunger-Strictly from Hunger
Music Emporium-s/t
Beatles-Revolver
Kaleidoscope (UK) – Tangerine Dream
Ultimate Spinach-s/t
The Seeds – Future
 The Electric Prunes-Underground
Love – Forever Changes
 Zombies- Οracle and Οdyssey

Και  ένα τοπ  10 από τα ελληνικά άλμπουμ θα ήταν:
Νοστράδαμος-s/t
Poll-s/t(ταγάρι)
Πελόμα Μπόκιου-s/t
Διονύσης Σαββόπουλος- Βρώμικο Ψωμί
Aphrodite’s Child -666
Βασίλης Παπακωνσταντίνου – Φοβάμαι
Raining Pleasure – Reflections 2004
Μωρά στη Φωτιά-s/t
Μάνος Χατζιδάκις: Το Χαμόγελο της Τζοκόντας
Καλδάρας/Νταλάρας-Νάτανε το`21

Το ηχητικό μου σύστημα που με βοηθά να ακούσω τους δίσκους μου αποτελείται:
 
Ενισχυτής:YAMAHA CA 2010
Πικαπ: Sony ps-x65
Κεφαλή: Sony vl-37
Ηχεία:Bryston Mini T
Phono: Musicak Fidelity X-LP MM/MC
Cd player: Marantz cd72
Buffer : Musical Fidelity X-10D
Καλωδιώσεις:Cardas

Κλείνοντας, θα ήθελα να πω ότι η τύχη παίζει κάποιο ρόλο στη ζωή και δη στη επαγγελματική ζωή του κάθε ανθρώπου.Έτσι και για μένα ,όταν τυχαία  βλέποντας μια αγγελία στο μακρινό 1987 και πηγαίνοντας να πιάσω δουλειά `προσωρινά’ στο Jazz Rock δεν φανταζόμουνα  ότι θα άρχιζε μια επαγγελματική διαδρομή που θα με έφερνε σε άμεση επαφή με το μαγικό κόσμο της μουσικής και θα άρχιζε ένα ταξίδι για το οποίο δε μετάνιωσα ποτέ.

Ερωτήσεις: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ 
5/4/19/

 
Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος

    Blogger Comment
  1. μαλιστα , ενδιαφερουσα ιστορια , τα 4500 χιλιαδες κομματια θεωρω δεν ειναι καποιο αστρονομικο νουμερο απλα να επισημανω κατι που εχω ξανασχολιασει ,θεωρωντας οτι καποια πραγματα πρεπει να παρουσιαζονται και με τροπο που να μην δινουν λανθασμενο μηνυμα ,η τουλαχιστον καλο ειναι να δινουν στους νεοτερους και λαβη για την αντιστροφη σκεψη . Θα αναφερω ενα παραδειγμα ,μιας ερωτησης που εχω κανει κατ επαναληψη σε 'συλλεκτες ' την εποχη που επισκεπτομουνα δισκαδικα μεταχειρισμενων . Εβλεπα καποιον να παιρνει κατι το σπανιο ,ειτε jazz ειτε southern rock ειτε classic rock και τον ρωτουσα . Ειναι καλο αυτο ? Απαντηση σχεδον απο ολους η ιδια - Δεν ξερω αλλα επειδη εχω τα υπολοιπα αλμπουμ τους και μου λειπει αυτο το πηρα ' αλλα δεν εχω προλαβει να ακουσω κανενα απο αυτα που εχω . Αισθανοταν δηλαδη την αναγκη οτι εφοσον εχει παρει τα υπολοιπα αλμπουμ απο ενα καλλιτεχνη ηταν ιερο χρεος του να συμπληρωσει δισκογρταφια την οποια τις περισσοτερες φορες ουτε που θα ακουγε ! Το συμπερασμα μου λοιπον ηταν οτι η συλλογη δισκων ,cd και παρομοιων πραγματων καποια στιγμη μπορει να ξεπερναει τα ορια του απλου χομπυ και φτανει τα ορια της εξαρτησης σαν αυτα του τζογου η του ποτου η αλλων εξαρτησεων . Θεωρω οτι σπανιως οι συλλεκτες εμβαθυνουν στην μουσικη η αν εμβαθυνουν ειναι στο ιδιο επιπεδο ενος κοινου μη συλλεκτη ακροατη .Επειδη ακριβως οι ωρες ειναι περιορισμενες . Εκεινο που ισως θα αξιζε να σκεφτει καποιος ειναι πως θα μπορουσε να αξιοποιησει δημιουργικα τις ωρες που 'ψαχνει ' για χαμενα τεφαρικια η να συμπληρωσει δισκογραφιες . Αν το αποτελεσμα αυτου του υπολογισμου τον ικανοποιει ,παω πασο . Και προς αποφυγην παρεξηγησεων δεν αναφερομαι στον ανθρωπο της συνεντευξης , που ουτως η αλλως ασχολειται επαγγελματικα . Αν λοιπον τυχει και διαβασει κανεις νεοτερος το σχολιο η γνωμη μου ειναι καλο το μοναστηρακι για κεμπαπ στο Θαναση ( η τους υπολοιπους ) ,καλα τα καφε γυρω γυρω , οι μονομερειες και οι 'μανιες 'συνηθως κρυβουν 'αλλα ' κουσουρια και γενικα στρεφουν το ενδιαφερον σε πραγματα της ζωης με λιγοτερη ουσια ενω τα σημαντικοτερα μας διαφευγουν .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν θα διαφωνήσω σε αυτά που γράφεις. Και εγώ, που δεν έχω τέτοιο αριθμό βινυλίων και CD, έχει τύχει αρκετές φορές να πάρω δίσκο ή CD για να συμπληρώσω δισκογραφία, όπως και έχω και έχει τύχει αρκετές φορές να πάρω κάτι και να μην το έχω ακούσει ακόμα, και ας έχουν περάσει 1-2 χρόνια από την αγορά. Φυσικά αν έχεις τέτοιον αριθμό από άλμπουμ δεν υπάρχει περίπτωση να έχεις εμβαθύνει σε όλα και μάλιστα καθώς μεγαλώνεις και αυξάνουν οι διάφορες υποχρεώσεις, μειώνεται και ο διαθέσιμος χρόνος για ακρόαση. Ή ακόμα, μπορεί να προστίθενται και νέα ενδιαφέροντα που απαιτούν και αυτά τον χρόνο τους. Κάνοντας απλούς υπολογισμούς, για να ακούσεις απο μια φορά όλους τους 4500 δίκους από έναν κάθε μέρα θες 12 χρόνια και κάτι. Αν υποθέσουμε ότι ακούς 3+ ΚΑΘΕ μέρα θές περίπου 5 χρόνια. Και αυτό αν δεν αγοράσεις τίποτα καινούργιο. Και φυσικά όταν γράφω "ακρόαση" εννοώ στο σπίτι με την ησυχία σου και όχι σε μαγαζί με πελάτες να σε ρωτάνε διάφορα, με βαβούρα και τρέξιμο ταυτόχρονα.
      Τέλος, πολύ σωστό το τελευταίο που γράφεις.

      Διαγραφή
    2. Πολύ ωραία συνέντευξη! Ευχαριστούμε πολύ! @AOR & VIOLENTVERTIGO - Ναι, είναι όλα πολύ σωστά αυτά, σαν σκέψεις που γεννιούνται από το θέμα της μουσικής συλλογής. Η λέξη εξάρτηση δεν είναι ακριβής, γιατί σε αντίθεση με αληθινούς εξαρτημένους που κάνεις τα πάντα για να ικανοποιήσεις την εξάρτηση, αυτή εδώ δεν είναι απόλυτη και εξοντωτική, αφού άνθρωποι σε ανάγκη τελικά πουλάνε τις δισκοθήκες τους και δεν καταστρέφονται για να τις διατηρήσουν. Βεβαίως, κατανοώ ότι η συνήθεια του να είμαστε καταναλωτές, είναι εξαρτησιογόνα και ψυχοφθόρα πολλές φορές, και είναι κάτι που δυστυχώς τροφοδοτεί μεταξύ άλλων βιομηχανιών και η μουσική βιομηχανία. Αλλά μπορεί να γίνει και δημιουργική ανάλογα την περίπτωση. Όμως δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε ή να το συγχέουμε με το γεγονός ότι μερικοί άνθρωποι συνδέονται περισσότερο με την μουσική, συνεπώς "καταναλώνουν" και περισσότερη. Όμως πρέπει να δούμε την όλη διαδικασία απόκτησης ως ένα κομμάτι της ζωής και όχι ως ψεύτικη, δευτερεύουσα, πλαστή και αποκομμένη από την υπόλοιπη ζωή διαδικασία και εμπειρία. Άλλοι δημιουργούν αναμνήσεις και εμπειρίες τρώγοντας σουβλάκια στην πλατεία και χορεύοντας τσιφτετέλια στις λαικές πίστες, άλλοι ταξιδεύοντας στον κόσμο, άλλοι διαβάζοντας φθηνή ή σοβαρή λογοτεχνία, άλλοι ψάχνοντας πεταλούδες και έντομα και άλλοι δυσεύρετους δίσκους και ακούγοντάς τους. Πάντως σχετικά με τις έννοιες που δίνουμε στην λέξη συλλέκτης, όντως υπάρχει μία εσωτερική παρόρμηση σε κάποιους ανθρώπους να κάνουν συλλογές. Δεν είναι κάτι κακό ή επικίνδυνο, ακόμη και εάν θεωρήσουμε ότι είναι μία εξευγενισμένη παραλλαγή της "Hoarding disorder". Μάλιστα σε άλλες κοινωνίες οι πληροφορίες που μπορεί να αποδελτιώσει, να συνδυάσει και να προσφέρει έτοιμες στο ευρύ κοινό ο συλλέκτης εκτιμώνται ιδιαιτέρως, μιας και κερδίζει τον χρόνο κάθε άλλος που ασχολείται , που άλλως θα απαιτούσε να κάνει το ίδιο από την αρχή, συν του ότι αποτελούν τις κιβωτούς για πράγματα που αλλιώς θα είχαν εξαφανιστεί.

      Διαγραφή
    3. Επίσης να πω, ότι ως μουσικόφιλος, έχω αγοράσει αρκετούς δίσκους για ένα και μόνο κομμάτι, (και για το εξώφυλλο) ακόμη και εάν ο υπόλοιπος δίσκος δεν μου άρεσε. Το ακούω στο αυτοκίνητο, στο Μετρό, στο δρόμο κοκ, όπως κάναμε παλιότερα και με τις συλλογές σε κασέτες. Οπότε ο υπολογισμός ένας δίσκος την ημέρα, κτλ, δεν ευσταθεί ιδιαιτέρως. Υπάρχουν τα αριστουργήματα που μπορείς να ακούσεις από την αρχή ως το τέλος και σαφώς είναι προτιμότερο να γίνεται σε ιδανικές συνθήκες, στην ησυχία του σπιτιού σου, με ένα καλό ηχοσύστημα, αλλά ας μην γελιόμαστε, ποιός έχει τέτοιο χρόνο και πολυτέλειες πια; Η μουσική λειτουργεί και μέσα από τα παλιά ραδιοφωνάκια, και από τα ηχειάκια του υπολογιστή και από όποια άλλη πηγή, αρκεί να σε συγκινεί. Ακούγεται καλύτερα από ακριβά μηχανήματα, αλλά γνωρίζω ανθρώπους με 20-30 δίσκους μόνο και πανάκριβα μηχανήματα και αναρωτιέμαι εάν τελικά ακούν την μουσική ή απλώς την τελειότητα του συστήματός τους. Σχετικά τέλος με την "δισκογραφία" ενός καλλιτέχνη. Εάν το κάνεις χωρίς να έχεις ακούσει ούτε έναν, όντως είναι περίεργο. Όμως φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι έχουν ακούσει τους καλύτερους του καλλιτέχνη, που τους έχουν "μιλήσει" και έχουν δημιουργήσει ένα είδος "δεσμού". Οι "δεσμοί" με αυτούς τους δίσκους, έχουν δημιουργήσει την προδιάθεση να αγοράσεις και τους υπόλοιπους του καλλιτέχνη, ακόμη και εάν δεν τους έχεις ακούσει ή έχουν πάρει κακές κριτικές. Π.Χ. ο Dylan, o Neil Young, και ένα σωρό άλλοι καλλιτέχνες στην δεκαετία του 80 έβγαλαν κυρίως σκουπίδια, παρόλα αυτά υπάρχουν αρκετοί μουσικόφιλοι που τους αγοράζουν . Αυτό γίνεται επειδή ακόμη και σε αυτούς τους δίσκους θα βρεις το καλό κομμάτι, το χαμένο αριστούργημα θαμμένο κάτω από τα σκουπίδια. Και ακόμη αποτελεί τον συνδετικό κρίκο για την επιστροφή τους σε νέα δημιουργικά ύψη αργότερα, οπότε είναι ένα κομμάτι της ιστορίας ενός καλλιτέχνη που σε συγκινεί και αξίζει να το ακούσεις και να το έχεις. Και αυτό που σε συγκινεί, δεν είναι μόνο το καλό κομμάτι, μπορεί να είναι οι στοίχοι, ο ήχος της φωνής, ο τρόπος που εκφέρει τις λέξεις, η χαρακτηριστική κιθάρα του, κοκ. Βασικά είναι μία πιο προσωπική σχέση αυτό που σε κάνει να αγοράσεις και το υποδεέστερο δημιούργημά του καλλιτέχνη. Εξάλλου, το να μαζεύει κανείς ολόκληρες δισκογραφίες δεν είναι πια ούτε χρονοβόρο, ούτε δύσκολο, με το διαδίκτυο. Το πως ξοδεύει κανείς τον χρόνο του είναι καθαρά προσωπικό ζήτημα. Θεωρώ καλύτερο να ακούει κανείς μουσική από το να ξοδεύει ώρες ατελείωτες μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή σερφάροντας, είτε την οθόνη της τηλεόρασης βλέποντας σειρές που δεν τελειώνουν ποτέ. Αλλά αυτά είναι συζητήσεις για άλλες ώρες και άλλα άρθρα.

      Διαγραφή
  2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ωραία συνέντευξη!! Κάνε αυτό π αγαπάς και άσε τους άλλους να στέκονται στα νούμερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Για όσους επιμένουν να προσσεγγίζουν την απόκτηση της δισκοθήκης ως ένδειξη φετιχισμού ή αναρωτιούνται τι σημαίνουν τα μικρά η μεγάλα νούμερα υλικής μορφής της μουσικής που μα περιβάλει, σημειώνω τα παρακάτω.
    4500 βινύλια 20 € αυθαίρετο μέσο όρο ισούται με περίπου 100 χιλ € ήτοι με την αγορά οροφοδιαμερίσματος 70 τμ προς 1500 το τμ σε ανάλογη περιοχή και με πληρωμή cash μετά απο εξαντλητική οικονομία χρόνων. Πως όμως να συγκριθεί η αίσθηση της απόλυτης επαφής με 45000 περίπου ηχογραφήματα, με τη στενότητα των τσιμεντένιων χώρων του διαμερίσματος.
    Μπορεί και να υπάρχει σύγκριση, όλα είναι θέμα διαδρομής και επιλογής. Το θέμα είναι να μην μετανιώνεις ποτέ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. περιπου ενα τετοιο παραδειγμα σκεφτομουν .Αναφερομαστε ουσιαστικα στην διακριση μεταξυ του γευστιγνωστη και του αλκοολικου . Αν τα 4500 χιλιαδες ηχογραφηματα ακουστηκαν και εφεραν μια ψυχικη αναταση-ηρεμια -πνευματικο ταξιδι εχει καλως , αν απλα στοιβαχτηκαν σε μια βιβλιοθηκη και με την παροδο των ετων αναζητουσαν αποθηκη να τα φιλοξενησει ,ενω ειχαν ξοδευτει και απειρες ωρες για την ανευρεση -αποκτηση τους τοτε καπως αλλιως θα μπορουσε να χαρακτηριστει ολο αυτο .Ουδεις προβλεπει το μελλον , αλλα καποια στιγμη το εργο δειχνει για το που παει .Και ολα αυτα την ιδια στιγμη που καποιοι ασχετοι μουσικα αλλα 'ειδημωνες 'βαση μουσικων θεσεων 'εσπρωχναν' σε αγορες τα θυματα ενω οι ιδιοι βολευοντουσαν με τα δειγματα η τα δανεικα των κοροιδων .
    GREECEINDIRESTRAITS (πολυγραφοτατος) και POLYKOS ,διαβασα με προσοχη ολα οσα λετε ,πολυ ευστοχα .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

      Διαγραφή
    2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

      Διαγραφή
    3. @AOR, σε καταλαβαίνω. Είναι φορές που πιάνω τον εαυτό μου να αμφιβάλει εάν θα πρέπει να αγοράσω έναν ακόμη δίσκο. Είναι πρωτίστως οικονομικό το ζήτημα, μιάς και μουσική ακουώ συνεχώς οπότε μπορώ να διακρίνω τι μου αρέσει αρκετά ώστε να το ακούσω ξανά και ξανά, και συνεπώς αξίζει τον κόπο να αγοράσω, ώστε να επαναλαμβάνω την ακρόαση, νομίμως. Φαντάζομαι ότι σε έναν απολύτως λογικό κόσμο, (άραγε θα ήταν ο ιδανικός;) η ύπαρξη των δίσκων, δεν θα επιτρεπόταν καν. Τόσο για οικολογικούς λόγους όσο και λόγω του χωρισμού αντικειμένου και περιεχομένου, που η τεχνολογία πιά επιτρέπει. Μάλιστα περίμενα ότι η νέα γενιά ίσως λόγω οικονομικής δυσχέρειας όσο και της χρήσης της τεχνολογίας, θα ήταν απαλλαγμένη από κάθε είδος υλικού φετιχισμού. Αλλά ξεχνούμε ότι μερικά πράγματα είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης. Θέλουμε να περιβαλλόμαστε από γνώριμα και αγαπημένα πρόσωπα και αντικείμενα.
      Ο Ουμπέρτο Έκο έγραφε ότι πολλοί άνθρωποι που έρχονται στο σπίτι του, εντυπωσιασμένοι από τον τεράστιο όγκο βιβλίων που είχε, τον ρωτούσαν εάν τα έχει διαβάσει όλα. Ο ίδιος, παρέθετε μια σειρά απαντήσεων που έδινε, ειρωνικών και αποστομωτικών, του τύπου “όχι μόνον αυτά αλλά και άλλα που τα έχω σε άλλο μέρος”, για τον εξής απλό λόγο: επειδή τα βιβλία δεν αποτελούν απλώς και μόνο πηγή πληροφοριών που την αξιοποιούμε διαβάζοντάς τα από την αρχή έως το τέλος, αποδελτιώνοντας ότι μας είναι χρήσιμο και μετά επιστρέφοντάς τα σαν χρησιμοποιημένο εμπόρευμα σε βιβλιοπωλείο μεταχειρισμένων βιβλίων. Τα βιβλία, και κατ' αναλογία, οι δίσκοι και τα CD, για να τα βάλουμε στην κουβέντα, δεν είναι απλώς αποθήκες πληροφοριών και χρηστικά αντικείμενα. Είναι μία διαφορετική σχέση αυτή που αναπτύσει ο ιδιοκτήτης του βιβλίου και του δίσκου, από αυτή την σχέση που αναπτύσει κάποιος που ενοικιάζει ή δανείζεται. Η παρουσία του βιβλίου ή του δίσκου, αντίστοιχα στην βιβλιοθήκη και την δισκοθήκη, αποτελεί την απόδειξη του ταξιδιού, την αποκτημένη εμπειρία, και ταυτοχρόνως την διάθεση της επιστροφής σε αυτή την εμπειρία. Είναι κατά κάποιο τρόπο η διαφύλαξη του εισιτηρίου, ώστε να επαναλαμβάνει ο ιδιοκτήτης την εμπειρία όποτε θέλει, χωρίς περιορισμό, πέρα από την αναζήτηση του εισιτηρίου αυτού στην βιβλιοθήκη/δισκοθήκη του. Ακόμη και εάν δεν το κάνει ποτέ! Και η επιστροφή στην εμπειρία δεν απαιτεί πάντα μία διεξοδική ανάγνωση όλου του έργου. Μία σελίδα μόνον, έχει την ιδιότητα να ζωντανεύει ξανά τους ήρωες και αυτή η μικρή ψηφίδα φωτίζει ξανά όλο το μωσαικό που απαρτίζει το έργο στο μυαλό μας. Ένας ήχος, μία συγχορδία, ένα γύρισμα στα τύμπανα, μία φράση του σαξοφώνου, μία μπασογραμμή, αρκούν για να ανακαλέσουμε όλο το τραγούδι στο μυαλό μας και, για τους πολυακουσμένους ήχους, ίσως και όλο το δίσκο.

      Διαγραφή
    4. Ο Κρίστοφερ Σμωλ έγραφε ότι η ηχογραφημένη μουσική που έχουμε ακούσει τόσες φορές, δεν παίζει απλώς στο ηχοσύστημά μας, παίζει μέσα στο μυαλό μας. Ο δίσκος και το βιβλίο είναι μία συμπυκνωμένη εμπειρία. Μία εμπειρία κάποιου άλλου, μια εμπειρία δεύτερο χέρι, αλλά πάντα μία εμπειρία. Και ως τέτοια απαιτεί μέρος του χρόνου και του χώρου ενός ανθρώπου. Η μορφή που τους έχουμε δώσει, ως βιβλίο και δίσκο, είναι ακριβώς αυτό. Όταν παίρνεις έναν δίσκο, δεν αγοράζεις απλώς την μουσική. Αγοράζεις όλη την ιστορία-μυθολογία πίσω από αυτή, ως ανθρώπινο δημιούργημα. Και παρότι σπανίως συγκινούμαι από την μυθολογία που έχουν χτίσει κάποιοι μουσικοί γύρω από το όνομά τους, κατανοώ την πρόσθετη αξία που έχει για τον νεαρό έφηβο που ξεκινά να ακούει μουσική και να προσπαθεί να την ταυτίσει με πράγματα που ξέρει αρχικά, αλλά αργότερα να την τοποθετήσει και έξω από τα γνωστά, δηλαδή στον υπέροχο κόσμο της φαντασίας του. Με απλά λόγια κατορθώνει να βιώσει αυτό που όλοι ψάχνουν: την ελευθερία. Γιατί η τέχνη είναι το μόνο μέσο που μπορεί να προσφέρει απλόχερα αυτό που στην πραγματική ζωή είναι αδύνατον να έχουμε. Βεβαίως, μεγαλώνοντας, κάποιοι συμπεραίνουν ότι πιθανότατα αυτό που νόμιζαν σαν απόλυτη αίσθηση ελευθερίας, δεν ήταν παρά μία ψευδαίσθηση. Και εδώ λοιπόν είναι το λεπτό σημείο που με βρίσκει αντίθετο. Εφόσον το βίωσες ως ελευθερία, δεν είναι ψευδάισθηση. Εφόσον μπορείς να ανακαλέσεις αυτή την αίσθηση με τα ίδια ερεθίσματα της μουσικής, και να οικοδομήσεις πάνω σε αυτά, η αίσθηση ήταν και είναι πολύ αληθινή.
      Μεγαλώνοντας, πιθανότατα συνειδητοποιούμε την ματαιότητα του να μαζεύουμε πράγματα. Ή ότι κάποια πράγματα πιθανότατα να ήταν απλά εμπορικά κόλπα για να πουλήσουν περισσότερα βιβλία και δίσκους. Ακόμη και αυτούς τους αγαπημένους δίσκους και τα βιβλία. Αλλά δεν έχει σημασία σε τέτοιες ηλικίες, αφού ούτως ή άλλως, ειδικά όσο πλησιάζουμε στην έξοδο, έχουμε εξαντλήσει την ζωή και αυτά έχουν επιτελέσει τον σκοπό τους, ώστε μπορούμε να τα αποχωριστουμε πιό εύκολα. Τότε ίσως να αναλογιζόμαστε, με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, μήτε ως γευσιγνώστες, ούτε ως αλκοολικοί, αλλά σε όλες τις ενδιάμεσες καταστάσεις, πόσο μας έχει ευφράνει η μουσική όλα αυτά τα χρόνια.

      Διαγραφή