Τον Ιούνιο του 1979, ο Neil Young κυκλοφορεί το 10ο άλμπουμ του, με τίτλο Rust Never Sleeps. Το άλμπουμ αυτό σηματοδοτεί το πέρασμα του μεγάλου Καναδού τροβαδούρου από τις χίπικες μπαλάντες σε έναν ήχο πιο ηλεκτρικό, πιο punk rock, σύμφωνα με τις επιταγές εκείνων των καιρών. Ταυτόχρονα, χαρακτηρίζεται και από κάτι πραγματικά τολμηρό: Αρχίζει και τελειώνει με το ίδιο τραγούδι (My my, hey hey, rock ‘n’ roll is here to stay). Μάλλον, όχι ακριβώς το ίδιο. Διότι, το εναρκτήριο τραγούδι είναι ακουστικό (σαν τον Neil Young που ξέραμε παλιά) και έχει τίτλο My My, Hey Hey (Out Of The Blue), ενώ το ακροτελεύτιο κομμάτι είναι ηλεκτρικό και βαρύ, αλλά και ο τίτλος του είναι ελαφρά διαφοροποιημένος: Hey Hey, My My (Into the Black). Υπάρχουν και κάποιες ακόμα μικροδιαφορές, που θα δούμε στη συνέχεια. Σίγουρα πάντως, ο Neil Young δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο τρόπο για να αναδείξει τις διαφορές του παλιού από τον νέο του εαυτό.
ΠΩΣ ΠΡΟΕΚΥΨΕ
Γύρω στο 1977, ο Neil Young είχε σχηματίσει το συγκρότημα The Ducks, του οποίου μέλος ήταν και ο Jeff Blackburn. Ο Blackburn λοιπόν είχε γράψει κάποιους στίχους, στους οποίους στηρίχτηκε ο Neil Young για να ολοκληρώσει το My My, Hey Hey (Out Of The Blue), που κυκλοφόρησε σε αυτή την περίοδο, εξ ου και ο Jeff Blackburn εμφανίζεται ως συν-συνθέτης του κομματιού, μαζί με τον Young. «Ήμασταν παλιοί φίλοι από τη δεκαετία του '60», θυμάται ο Blackburn. « Έπαιζα στη Santa Cruz με τον John Craviotto και τον Bob Mosley, ένα εξαιρετικό rhythm section, όταν ο Neil μπήκε στο παιχνίδι. Ήταν ένα υπέροχο καλοκαίρι. Παίξαμε περίπου 30 συναυλίες με τους Ducks, παίζαμε κάθε βράδυ. Ο Neil και εγώ ανταλλάσαμε ιδέες. Είχα ένα τραγούδι με τον στίχο Ashes to ashes, dust to dust. It's better to burn out than it is to rust. Αυτό άρεσε στον Neil και όλο αυτό το θέμα με τη σκουριά προήλθε από αυτή τη φράση: ‘η σκουριά δεν κοιμάται ποτέ’. Τέλος πάντων, δεν είναι πολλοί αυτοί που έχουν μοιραστεί credits με τον Neil Young! Δεν ξέρω για ποιο λόγο είναι εγώ ένας απ’ αυτούς, θα πρέπει να ρωτήσετε τον ίδιο τον Neil».
ΣΤΙΧΟΙ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΑΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
Το πρώτο που θυμάται κανείς απ’ αυτό το τραγούδι είναι το πώς ξεκινάει! My my, hey, hey/ Rock and roll is here to stay: ένα σύνθημα, μια ιαχή, που βγαίνει αυθόρμητα από κάθε λάτρη του rock, ειδικά μάλιστα στα τέλη του ’70, την εποχή δηλαδή της επέλασης του punk, αλλά και της disco. Μόνο, που η φράση αυτή δεν είναι του Neil Young. Προέρχεται από ένα doo-wop συγκρότημα των 50s, τους Danny & The Juniors (τους ξέρουμε από το At the Hop), που κυκλοφόρησαν την μεγάλη τους επιτυχία Rock and Roll is Here to Stay το 1958, και ξαναπόκτησε απροσδόκητη δημοσιότητα 20 χρόνια αργότερα, όταν συμπεριλήφθηκε στο soundtrack του μιούζικαλ Grease. Ο Neil Young το περιέλαβε στους στίχους του, για να διατρανώσει την πεποίθησή του, ότι το rock ‘n’ roll, παρά τις όποιες προσωρινές αποκλίσεις του, είναι διαρκές και αθάνατο.
The King is gone, but he’s not forgotten/ This is the story of Johnny Rotten: Άλλος πάλι σημαδιακός στίχος! Ξεκινάει με την αναφορά στην τραγική απώλεια του «βασιλιά» Elvis Presley, που αποβίωσε μόλις την προηγούμενη χρονιά, το 1977. Συγχρόνως όμως, περιλαμβάνοντας στους στίχους το όνομα του Johnny Rotten (τραγουδιστή των Sex Pistols), αναγνωρίζει στη πράξη την επικράτηση του punk και την αναπόφευκτη υποχώρηση του ίδιου του Young και των ομοίων του.
Ο στίχος όμως, που αποδείχτηκε ο πιο ιστορικός, χωρίς μάλιστα τη θέληση του ίδιου του δημιουργού του, είναι ο περίφημος It’s better to burn out than to fade away. Γιατί, ο στίχος αυτός ήταν οι τελευταίες λέξεις, που έγραψε ο Kurt Cobain στο σημείωμα αυτοκτονίας του.
ΠΩΣ ΠΡΟΕΚΥΨΕ ΤΟ «ΔΙΔΥΜΟ» ΤΡΑΓΟΥΔΙ;
Ή, για να το πούμε διαφορετικά, πώς μια κλασική ακουστική μπαλάντα του Neil Young μεταμορφώθηκε στο μπιτάτο Hey Hey, My My (Into the Black); Η ιδέα ήρθε στον Neil χάρη στη γνωριμία του με τους Devo, ένα electropunk συγκρότημα, με τους οποίους συνεργάστηκε το 1977, στο γύρισμα της ταινίας Human Highway. Στη διάρκεια του γυρίσματος, λοιπόν, ο Neil παίζει «ηλεκτρικά» το κομμάτι, μαζί με τους Devo, κάτι που του άρεσε πολύ και αποφάσισε να το συμπεριλάβει στο επερχόμενο άλμπουμ του. Δείτε εδώ τους Devo με τον Neil Young!
Πέρα πάντως από την εντελώς διαφορετική ενορχήστρωση, τα δύο «αδερφάκια» έχουν μία ακόμη, πολύ ουσιαστική διαφορά: Στο Into the Black δεν περιλαμβάνεται ο στίχος it's better to burn out than to fade away. Αντί αυτού, υπάρχει ο στίχος"rust never sleeps, που ήταν μια ιδέα του frontman των Devo και, τελικά, αποτέλεσε και τον τίτλο του άλμπουμ. Να πούμε εδώ, με την ευκαιρία, ότι στο άλμπουμ αυτό, οι μουσικοί που συνόδεψαν τον Neil Young ήταν οι Crazy Horse, το αγαπημένο συγκρότημα του Young, που αποτελείτο από τους Frank Sampedro (κιθάρα), Billy Talbot (μπάσο) και Ralph Molina (ντραμς).
ΔΙΑΣΚΕΥΕΣ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ
Όπως ήταν φυσικό για ένα τόσο σημαδιακό τραγούδι, υπήρξαν πολλοί που το διασκεύασαν. Πρώτους-πρώτους να αναφέρουμε τους Oasis και, από κοντά, τους System of a Dawn, τους Dave Matthews Band, και άλλους. Μέχρι και η Lana Del Ray το χρησιμοποίησε σαν εισαγωγή της εμφάνισής της στο φεστιβάλ Coachella του 2024. Εννοείται, βεβαίως, ότι το τραγούδι αυτό συγκαταλέγεται στα Best of του Neil Young.Δείτε εδώ τους Oasis
ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ KURT COBAIN
Όπως αναφέραμε πιο πάνω, το σημείωμα αυτοκτονίας του Kurt Cobain (1994) κλείνει με τον στίχο it's better to burn out than to fade away. Και μοιάζει σαν ο Kurt Cobain, βλέποντας τη φθορά της φήμης του, να αποφάσισε να καεί, παρά να σβήσει στη λησμονιά του κόσμου. Φάνηκε, με άλλα λόγια, σαν ο συγκεκριμένος στίχος να τον ώθησε στην αυτοκτονία. Αυτό πραγματικά σόκαρε τον Neil Young, γι’ αυτό και το άλμπουμ που ηχογράφησε το 1994, το αφιέρωσε στη μνήμη του Cobain. Απ’ την άλλη, όμως, δεν μπορούσε να καταλάβει πώς θα μπορούσε κάποιος να παρερμηνεύσει αυτόν τον στίχο σε τέτοιο βαθμό. Εξηγεί ο Neil Young: «Το γεγονός ότι άφησε τους στίχους του τραγουδιού μου εκεί πάνω όταν αυτοκτόνησε, μου άφησε ένα βαθύ αίσθημα λύπης, αλλά δεν νομίζω ότι εννοούσε ότι ‘πρέπει να αυτοκτονήσω επειδή δεν θέλω να ξεθωριάσω’. Δεν νομίζω ότι ερμήνευε το τραγούδι με αρνητικό τρόπο. Είναι ένα τραγούδι για την καλλιτεχνική επιβίωση και νομίζω ότι το πρόβλημα του Kurt ήταν ότι νόμιζε ότι ξεπουλούσε τα πάντα και δεν ήξερε πώς να το σταματήσει. Αναγκαζόταν να κάνει περιοδείες όταν δεν ήθελε, αναγκαζόταν σε κάθε είδους πράγματα. Προσπαθούσα να τον βρω - επειδή είχα ακούσει μερικά από τα πράγματα που έκανε στον εαυτό του - απλώς για να του πω ότι, ξέρεις, είναι εντάξει να μην κάνεις περιοδείες, είναι εντάξει να μην κάνεις αυτά τα πράγματα, απλώς πάρε τον έλεγχο της ζωής σου και φτιάξε τη μουσική σου. Ή, εντάξει, άσε τη μουσική. Αλλά μόλις νιώσεις ότι προσποιείσαι, είσαι χαμένος. Νομίζω ότι το ήξερε αυτό ενστικτωδώς, αλλά ήταν νέος και δεν είχε πολύ αυτοέλεγχο. Και ποιος ξέρει και πόσα άλλα προσωπικά βιώματά του είχαν αρνητική επίδραση εκείνη την εποχή;».
ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΣ
25/10/25
Δημοσίευση σχολίου